MAANDAG 13 SEPTEMBER 2004
Verveling, en aksies wat kompenseer (en die Engelse klas op ’n Maandagmiddag)
Ek is oukei teen 16:25: gemoed is hanteerbaar; woonstel is netjies; planne, nuut en oud, interessant genoeg vir ’n Maandag.
Binne ’n halfuur met ’n groep sewejariges (wat nie vreeslik onstuimig of lawaaierig is nie), oorval die verveling my, die absolute klug van wat ek besig is om te doen. Kort daarna begin my gedagtes in allerhande donker gange afstorm: Wat is die punt van alles? Waarheen is ons op pad? Staar die feite in die gesig! Ensovoorts. Standaard Maandagmiddag, 16:30 tot 18:00 verskynsel.
Ek reken toe, mens het sekere dinge nodig. As jy dit nie kry nie, gaan jy óf fisies en emosioneel agteruit, óf jy raak verveeld, óf albei (afhangende van jou spesifieke situasie, en van watse spesifieke behoeftes mens praat).
AKSIES OM TE KOMPENSEER kan die nadelige effek van die situasie verlig, maar as hierdie tipe aksies nie geneem kan word nie, is dit fisiese en/of emosionele agteruitgang, óf verveling en frustrasie, óf al voorafgenoemde.
Dit is hoe ek vir die soveelste maal my huis-ure, alleen, kan beskryf, en dan ook die resultaat van ’n gebrek aan aksies om te kompenseer, op ’n Maandagmiddag tussen 16:30 en 18:00.
Wat is die praktiese waarde van my idealisme? Wat is my verhouding met die wêreld? Wat wil ek hê moet my verhouding met die wêreld wees? Wat kán my verhouding met die wêreld wees? Wat – en ek bedoel dit in alle erns – is die sin van die lewe?
______________________