Kom ons noem dit, Die Stuk wat Ek Geskryf het op Sondagaand 14 Desember 2003 om … of dan, Maandagoggend 15 Desember 2003 om 02:03. Waaroor sou hierdie, tot nou toe ongeskrewe stuk handel? Sal dit handel oor wanneer ek teruggaan Suid-Afrika toe? Sal dit handel oor my kritiek van die wêreld post-industriële rewolusie? Sal dit gaan oor my plan, net in potlood geskryf natuurlik, om volgende September Mainland China toe te gaan? Sal dit gaan oor verlange na my ouers in Middelburg en my jonger suster in Bronkhorstspruit en my ouer suster in Londen? Miskien sal hierdie stuk wat ek nog nie geskryf het nie handel oor die betekenis van die lewe, of die vraag na wát die mens dan nou eintlik is. Miskien sal dit handel oor die doel van my eie lewe, of dalk of ek ooit sal trou en kinders sal verwek. Sal dit handel oor die Kreatiewe Natuur, of die Kreatiewe Proses? Sal dit gaan oor die fauna en flora van Taiwan, of miskien oor die stappie wat ek oor agt ure sal aanpak na die naaste 7-Eleven om melk te gaan koop, en ’n koerant … of miskien selfs oor al hierdie sake? Sal ek paragrawe gebruik in hierdie stuk? Gaan ek nou kliek op “Tools”, dan op “Language”, dan op “Set Language” en dan op (no proofing) sodat die rooi strepe onder die woorde wat Microsoft Word tans probeer uitmaak as Engels, kan verdwyn? Sal ek die kant van my neus krap, of sal ek ’n sigaret gaan rook in die sitkamer? Dis nou 02:15. Ek tik dus al twaalf minute lank aan hierdie stuk. Die rede hoekom hier nog net … {“Tools”, “Word Count”} 284 woorde is, is omdat ek meeste van die tyd net twee vingers gebruik om te tik; dit ten spyte van die feit dat ek elke dag ure agter die rekenaar spandeer met tikwerk. Uit die badkamer hoor ek water drup in ’n ou emmer wat ek skuins onder die toilet se waterbak neergesit het. Die waaier in my rekenaar suis nou. My linkerknie druk teen die rand van die houttafel. Dis nou 02:18, en ek dink ek het ’n voertuig buite gehoor. Ek dink ek het nou net ’n muskiet gesien. Behalwe vir die rekenaar se waaier en die water wat in die emmer drup, en die belofte van ’n voertuig in die verte, is daar geen ander klanke in hierdie buurt op die oomblik nie. Behalwe natuurlik ook vir die geluide wat ek produseer op die sleutelbord as ek die woorde tik. Op die tafel staan my Toshiba skootrekenaar, met ’n groen lappie oor sy skerm, en ’n bypassende lappie oor die ingeboude sleutelbord (wat nie meer werk nie). Dan is daar ook die USB 2.0 Hub waarin my nuwe muis, my printer, en my 20-gigabyte draagbare hardeskyf gekoppel is. Ook staan daar die Monix skerm wat nog dateer van my eerste rekenaar kopie, lank, lank gelede in 1999. Reg voor die skerm staan ’n 3M anti-glans filter wat die skerm ’n bietjie donkerder maak, amper soos ’n sonbril. Omdat die hakies van die filter afgebreek het, reeds in 2000, staan dit op vyf ou Chinese boeke wat opmekaar gepak is. Langs die skerm staan ’n koffie- of teebeker met Chinese sierskrif op. Binne die beker staan ’n verskeidenheid penne en potlode. Meeste van die penne het nie meer ink nie, en die potlode is stomp. Daar staan ook ’n handwaaier in die beker wat ek sou gebruik het om my gesig mee koel te waai as dit ’n warm aand was. Ander items op die tafel sluit in my Citizen optelmasjien (om woorde te tel wat ek oor die afgelope vyf jaar geskryf het, en geld wat ek nié oor die afgelope vyf jaar gespaar het nie), ’n groot uitveër, ’n groen fluoressent pen, ’n swart pen wat ’n vriendin by my vergeet het, my nuwe blou muis, ’n bol prestik, en ’n papier coaster waarop ek nooit enige drinkgoed sit nie. Laastens gebruik ek ’n muismat met ’n stuk wit papier op saam met die nuwe muis. Ek het aan ’n paar wit Nike sokkies wat ek dink eintlik vir gimnaste ontwerp is (of vir mense wat joga doen), ’n kakie kortbroek, ’n wit T-hemp wat goedkoop whiskey adverteer, en ’n swart sweater, want dit is immers koelerig nou se dae in die aande. My keel is effens droog. My tee is op. Dis nou 02:36, en ek het nou al … 754 woorde getik.
Ek is terug. Die eerste sigaret wat ek opgesteek het, het by die filter afgebreek, so ek moes nog een opsteek. Terwyl ek daar gestaan het, het ek gedink, “Die Persoonlike Agenda van Brand Smit” moet eintlik één boek wees, en nie twee soos ek die afgelope tyd gereken het nie. Toe dink ek verder, nee, dit moet twee boeke wees, maar in één boek: Boek Een, en Boek Twee. (Ek het vergeet om te vermeld dat ek ook my blou wolmussie op het, nie soseer omdat dit so koud is nie, maar omdat ek beter dink as my kop warm is.) Ja, twee boeke ineen. Dit moet ’n lywige boek wees, ’n paar honderd bladsye lank. Dit moet dik genoeg wees dat mens ’n anti-glans filter sonder hakies daarop kan neersit sodat die filter reg voor die skerm kan staan. Dit moet ook swaar genoeg wees om ongenooide gaste oor die kop mee te kan slaan. Dit behoort derhalwe ook swaar genoeg te wees om as ’n boekstut te dien om ander boeke staande te hou. (Dis aansienlik koeler nou, of miskien verbeel ek my net. My knie druk al weer teen die rand van die tafel, die waaier koel weer die rekenaar af, die water drup steeds in die emmer in, en ek kan nog steeds nie uitmaak of daar ’n kar in die verte is, en of dit net die rekenaar se waaier is wat ’n geluid maak soos ’n motorkar nie.) Dit is nou een minuut voor drie, op Maandagoggend 15 Desember 2003. Volgende Donderdag is dit Kersfees. Ek het ’n boom, maar dit lê steeds in die spaarkamer. Ek het ook al drie kerskaartjies gekry. Albei my susters het gesê hulle sal vir my kaartjies stuur, maar ek is nie hoopvol dat die mense by die poskantoor sal weet wat die geromaniseerde Chinese woorde beteken wat ek vir my susters gespel het as my huidige adres nie. Hulle albei mag dus hul eie kerskaartjies terugkry, wat beteken hulle sal kaartjies hê om op hul eetkamertafels uit te stal wat hulle nie vir hulself gepos het nie, en waarvoor ek gedeeltelik verantwoordelik sal wees. Hierdie jaar is amper verby. Hierdie jaar is in werklikheid geskei van volgende jaar deur slegs ’n millisekonde. Ek het wel reeds ’n ander kalender wat agter my deur hang wat dit sal laat voel asof dit inderdaad ’n ander jaar is. (Dit is definitief ’n motorkar, al waai die waaier ook al weer.) Ek sou graag ’n vraag wou gevra het in hierdie stuk, soos wat is die doel van die vrou wat by die supermark werk se lewe, maar ek is lankal moeg vir vrae wat ek nie kan beantwoord nie. Selfs om dít te sê, maak my moedeloos, of moeg. Ek is eerder moeg as moedeloos, want dan kan ek net gaan slaap, en môre-oggend opstaan en nie meer moeg wees nie. As ’n mens egter moedeloos is … Ek hoop ek verkoop een van my projekte voor die einde van die jaar. Dan sal ek definitief vroeg volgende jaar terugkeer na die Republiek van Suid-Afrika. Ek is gebore in die Republiek van Suid-Afrika. Ek verstaan twee van die tale wat gepraat word in die Republiek van Suid-Afrika. Mens kan pekanneut tert koop by die Spar in die Republiek van Suid-Afrika. Mens kan ook Afrikaanse koerante daar koop. Mens het wel ’n kar nodig as jy van Middelburg af Bronkhorstspruit toe wil gaan, of andersom. Mens het ook ’n kar nodig om ander redes. As ’n man 32 jaar oud is en hy’t nie ’n kar nie, sal dit nie ’n verskil maak dat hy sewe jaar in Noordoos-Asië gewoon het, of dat hy gebroke Chinees kan praat, of dat hy ’n twee-in-een boek geskryf het wat ’n anti-glans filter sonder hakies staande kan hou op net die regte hoogte teen ’n rekenaarskerm nie. Al wat saak sal maak, is dat hy nie ’n kar het nie – wat beteken hy’s nie veel beter as ’n boemelaar nie. Dis nou 03:15. My knie is seer, en ek kry koud. In alle eerlikheid kan ek aanhou skryf aan hierdie stuk tot dit tyd is om 7-Eleven toe te stap om melk en die koerant te gaan koop. Om te skryf, is ’n heerlike ervaring. Dis beslis lekkerder as om TV te kyk. Hierdie tipe skryfwerk is ook handig as jy later vergeet dat jy bestaan het, en bewus was van jou omgewing op Maandag 15 Desember 2003 tussen 02:03 en 03:19 in die oggend. Ek moet egter nou gaan slaap, anders raak ek dalk moedeloos. En as ek moedeloos raak, gaan hierdie stuk beslis vervelig raak. Ek sê dus plegtig “nag” – en ek belowe ek sal môre weer skryf. Ek kan wel met oortuiging sê ek is bly ek is ’n skrywer, en nie ’n rekenmeester of ’n tandarts nie. Ek is verder bly dis winter, en nie somer nie. Laastens is ek bly ek is nie Saddam Hussein nie, wat moontlik beveel gaan word om sy baard af te skeer.
______________________