Donderdag 27 Maart 1997
Ek het sopas ’n paar inskrywings gelees van verlede jaar. Hoe het dinge nie verander nie!
Anyways, dalk moet ek begin met ’n breakdown van my situasie op 27 Maart 1997. Ek sit met omtrent twee miljoen won [USD2000/R10 000] in die bank, omtrent ₩28,000 [USD28/R140] in my beursie, en ₩320,000 [USD320/R1,600] in my kas. Oor ’n week word ek weer betaal – omtrent ₩840,000 [USD840/R4,200]. Ek is al amper nege maande in Korea. Na maande se verlange, planne om vroeër huis toe te gaan, en gatvolgeit met Korea het ek nou ’n plato bereik – ’n baie gemaklike plato.
Ek het sover deur vier fases gegaan: Die eerste fase was een van ontdekking en aanpassing (omtrent drie maande); toe die “Shit! Dis nog so lank voor ek kan huis toe gaan!” fase (omtrent drie maande); daarna die fase van neutraliteit – jy’s nie vreeslik positief oor die plek nie, maar jy is ook nie oordrewe negatief nie (omtrent twee maande); en uiteindelik die fase van gemak en sekuriteit wanneer jy sê, “Jy weet wat? Met ’n paar ekstra posters teen die muur, ’n paar ekstra kledingstukke en so aan, kan ek maklik nog ’n jaar bly!”
Hierdie mees onlangse fase is inderdaad nie sleg nie. Ek het geld in die bank, die dae en weke gaan op eentonige reëlmaat verby, en my leef- en werkomstandighede is gemaklik. Ek is gewoond aan alles – my werk, my kamer, my bed, my sosiale aktiwiteite. En die feit dat ’n ou geld in die bank het, en ’n salaris verdien … who would want to leave something like this?
Dis my probleem – ’n heel nuwe, ongekarteerde eksistensiële krisis. Moet ek aanbeweeg, presies omdat ek dalk te gemaklik raak, met my bewussyn van sekerheid wat amper uitsluitlik berus op die voortsetting van my huidige situasie, of moet ek die sekerheid wat ek tans ervaar, koester vir die tyd wat dit vir my geleen word?
Is dit tyd om aan te beweeg, want die stepping stone is amper glad getrap, en ek moet oppas dat ek nie gly nie, of is dit ’n geval van moenie die gans doodmaak wat die goue eiers lê nie?
Is Korea steeds net ’n stepping stone vir Europa, of is dit inderdaad ’n stepping stone towards a position where I could really make some choices?
Laaste opmerking: ek moet altyd gereed wees om aan te beweeg.
______________________