Jeug van my oumensjare – 2022 – Bladsy 2

Speel met die kaarte wat aan jou gedeel is

WOENSDAG 19 OKTOBER 2022

’n Man verskyn in ’n video onderhoud op sosiale media. Hy verwys na homself as ’n vrou, en verskyn in klere, grimering en haarstyl wat tradisioneel meer geassosieer word met ’n volwasse vrou as ’n volwasse man. Hy praat in ’n hoë stem, en verbly homself in die moontlikhede wat hy glo nou oop is aan hom om onder andere ’n moeder te wees.

Hier is die feite:

1. Die persoon is nie gebore in die sewentiende eeu nie. Sommige mense dink dit sou interessant gewees het om te kon leef deur die oorloë in Europa in daai eeu, of beter of slegter tye in ander dele van die wêreld. Feit is, die persoon is gebore in die twintigste eeu. Die persoon kan klere laat maak en aantrek as iemand van die sewentiende eeu, en selfs in ’n koets rondry, maar sal niks kan verander daaraan dat hy nie gebore is in daai eeu nie. Dieselfde argument kan gemaak word oor die feit dat die persoon nie gebore is in 1950 nie. Dalk het hy dagdrome oor hoe dit sou voel om ’n kind van die vyftigs te kon wees. Hy kan aantrek in klere wat gepas sou wees in die vyftigs, sestigs of sewentigs, maar niks kan dit verander dat hy nié gebore is in 1950 nie.

2. Die persoon is nie gebore as ’n swart man of vrou nie. Sommige mense wens hulle was gebore met die DNS en pigmentasie van ’n swart persoon, maar die feit is dat die persoon in hierdie betrokke video inderdaad nié swart is nie. Selfs al wou die persoon swart wees, is dit nie biologies moontlik nie. Die persoon kan skoenpolitoer oor sy gesig smeer, maar hy sal nooit meer wees as ’n wit persoon met swart skoenpolitoer oor sy gesig nie.

3. Die persoon is nie gebore in Japan as die kind van etnies Japannese ouers nie. Weereens, daar is Kaukasiërs en mense van ander rasse wat wens hulle was gebore in Japan, as kinders van etnies Japannese ouers, maar, helaas … hulle was nie. Soos die persoon in die video. Hy kan Japan toe trek, vlot Japannees leer praat, Japannese kulturele gebruike aanneem, en selfs burgerskap van die land kry. Maar hy kan niks verander aan die feit dat hy nie gebore is as die kind van etnies Japannese ouers nie.

4. Die persoon is gebore met biologiese eienskappe wat van hom ’n man maak, nie ’n vrou nie. Omdat sy post-puberteit liggaam nie die biologiese vermoëns het om eiers te produseer nie, en hy nie in staat is daartoe om kinders te baar nie, is hy nie ’n vrou nie. Indien sy liggaam al die biologiese elemente gehad het wat nodig is om eiers te produseer en kinders te baar, maar hy vanweë siekte of ander mediese redes nie meer deur die proses kan gaan nie, of vanweë ouderdom of ander redes dit méér kan doen nie, sou hy steeds ’n vrou gewees het. Helaas, sy liggaam het nie die nodige biologiese elemente nie, het dit nog nooit gehad nie, en sal dit nooit hê nie. Hy kan derhalwe nie gedefinieer word as ’n vrou nie. Soos met die eeu of die dekade waarin jy gebore is, en jou etniese en kulturele herkoms, wens die persoon dalk hy was gebore as ’n vrou. Hy kan aantrek soos hy reken ’n vrou behoort aan te trek, grimering dra, en sy haarstyl verander – en homself skuldig maak aan stereotipering van hoe ’n vrou behoort te verskyn in die publiek. Hy kan ook maniertjies aanleer wat nader is aan stereotipe van hoe ’n vrou behoort te praat, of haar hare te gooi, of te lag, of handgebare te maak. Hy kan selfs hormoonbehandeling kry wat sal maak dat sy liggaam borste groei – soos ’n vrou. Hy kan nog verder gaan en sy penis laat verwyder en wat oorbly laat vorm in iets wat dalk sal lyk soos ’n vroulike geslagsdeel. Maar niks sal verander aan die feit dat hy gebore is met die biologiese elemente wat van hom ’n man maak nie.

Daar is uiteindelik nie ’n regte manier om ’n seun of ’n meisie te wees nie, of ’n regte manier om ’n man of ’n vrou te wees nie. Nie alle seuns speel sport of klim bome nie. Nie alle meisies speel pop of loop rond in hulle ma’s se hoëhakskoene nie. So ook hou sommige mans van grimering dra, en hulle is gemakliker in rokke. Sommige vrouens verkies kort hare en gespierde bo-arms. Sommige mans is seksueel aangetrokke tot ander mans, en sommige vrouens is seksueel aangetrokke tot ander vrouens.

Die maniere hoe jy jou persoonlikheid kan uitdruk is so-te-sê eindeloos. Maar as jy nie gebore is in die sewentiende eeu of in 1950 nie, kan jy sê jy wás, maar dit gaan nie die werklikheid verander nie. As jy gebore is in Soedan van etnies Soedannese ouers, kan niks wat jy sê verander aan die feit dat jy nie gebore is in China van etnies Chinese ouers nie. En as jy gebore is met ’n penis en een X-chromosoom en een Y-chromosoom, kan niks verander aan die feit dat jy as volwasse persoon nie ’n vrou is nie.

Ons opsies van waar en hoe ons leef, is veel breër as ons voorgeslagte. Jy kan kies watse klere- en haarstyl jou beter pas. Jy kan kies hoe jy wil praat, hoe jy wil lag, en watse handgebare jy wil gebruik. Jy kan etlike tale vlot leer praat, en in enige van amper 200 lande gaan woon in die styl waaraan meeste mense van daai land gewoond is. Jy kan laat sny aan jouself, veranderinge maak aan hoe groot jou ore is of hoe rond jou oë. Jy kan gewig verloor en superfiks raak, of jy kan so vet raak as wat jy wil. Maar alles gebeur binne sekere grense: Wanneer jy gebore is; waar jy gebore is maar veral waar jy groot geword het; wie jou biologiese ouers is; en helaas, die geslag waarmee jy gebore is. Speel met die spreekwoordelike kaarte wat aan jou gedeel is. Jou opsies is amper eindeloos.

DONDERDAG 20 OKTOBER 2022

Sê daar’s ’n ou by die werk wat reken hy’s ’n seerower. “Pieter” trek aan soos ’n seerower van die Karibiese See in die vroeë agtiende eeu. Hy swaai gereeld sy swaard rond as hy dink niemand kyk nie, en hy uiter elke nou en dan geluide soos “Arrgh!” en “Gar!”

Die ou is oor die algemeen aangenaam, en hy doen sy werk goed genoeg dat niemand kla nie. Meeste mense is beleefd en speel saam met sy delusie.

Een week kom jy agter hy’s nie daar nie. Na ’n bietjie rondvra, leer jy dat hy sy een been laat afsit het en dit met ’n houtpen vervang het. Soos ’n regte seerower.

Die seerower tendens raak sterker en sterker nie net in jou eie land nie, maar ook in ander lande. Mense wat identifiseer as seerowers begin selfs politieke drukgroepe.

Na nog ’n jaar of drie word almal in kennis gestel by ’n dringende vergadering dat indien enige iemand weier om “Rooibaard” (voorheen bekend as “Pieter”) se self-identifikasie te ondersteun as ’n regte seerower, jy maar jou goed kan pak en loop. Haatlike mense soos jy is nie welkom by die maatskappy nie.

Wat doen jy nou? Almal het nog altyd geweet “Pieter” het gewens hy was gebore in die agtiende eeu, en vir omstandighede wat hom sou dwing om sy lewe te slyt as ’n seerower. Maar almal het ook geweet “Pieter” – soos al sy kollegas – leef nie in die agtiende eeu nie, en “Pieter” is nie regtig ’n seerower nie. Maar nou kan jy jou werk verloor as jy nie sy delusie ondersteun nie? Jy kry ’n amptelike waarskuwing as jy nie na hom verwys as “Rooibaard” nie? En is die berigte waar dat die polisie begin het om mense te arresteer omdat hulle lelike dinge gesê het op sosiale media oor Regte Seerowers?

My opinie is dat “Pieter”, soos dinge nou staan, in sy moer in kan vlieg. Nie omdat hy ’n seerower wil wees nie. Nie omdat hy identifiseer as ’n Regte Seerower nie. En nie omdat hy sy een been laat vervang het met ’n houtbeen nie. “Pieter” is ’n volwasse man. Hy kan doen met sy been wat hy wil. En hy kan verskyn in die publiek soos hy wil. En hy kan “Arrgh!” en “Gar!” sê tot sy keel hees raak. Maar as ek my werk kan verloor as ek hom nie terug groet met ’n “Arrgh!” of “Gar!” nie, en as ek sosiaal uitgestoot en as haatlik bestempel word omdat ek reken hy’s nie regtig gebore in die agtiende eeu nie, dan is daar iets verkeerd met die hele storie.

* * *

Om terug te kom by Dylan Mulvaney, die persoon in die video met die rooi rok en die rooi strik in sy hare. Sê ek iemand moet die strik uit sy are ruk? Is jy fokken mal? Sê ek iemand moet vir hom gil dat hy die rok moet uittrek want mans dra nie rokke nie? Weereens, is jy van jou kop af? Mans kan dra wat hulle wil. Vrouens kan dra wat hulle wil. Vrouens kan hulle spiere bult en motorfietse ry en vloek en rook en hulle hare kort dra en vry met ander vrouens. Mans kan rokke en grimering dra en fyntjies trap in hoëhakskoene en met hoë stemme lag en vry met ander mans. Niks daarvan is my besigheid nie.

Wanneer raak dit my besigheid? Wanneer ’n mens verplig word in jou spraak om biologiese realiteit te ontken.

Hoekom is dit eens ’n moontlikheid? Omdat ’n obskure akademiese idee oor geslagsidentiteit amper oornag die dominante ideologie geraak het in sommige Westerse lande.

Sal ek ook ’n probleem hê daarmee as mense hulle werk verloor of verban word van sosiale media of hulle besighede moet toemaak omdat hulle nie wil toegee tot die idee dat Jesus Christus hulle “Persoonlike Verlosser” is nie? Ja, ek sal ook daarmee ’n probleem hê. Dieselfde daarmee as mense verplig word om in die publiek toe te gee tot die idee dat, “Allah is die Enigste God, en Mohammed sy Profeet.”

Daar is realiteit, en daar is oortuiging. In ’n vrye, liberale wêreld, is ons vry om te glo soos ons wil en te verskyn aan onsself en ander soos ons goedvind, solank ons niemand skade aandoen nie. En ons behoort vry te wees om biologiese realiteit uit te wys sonder om bang te wees ons word in die straat afgejaag deur ’n woedende skare, of nog erger, deur die polisie. Selfs al maak ons weiering om iemand anders se persepsie van hulleself te ondersteun, hulle gevoelens seer.

VRYDAG 4 NOVEMBER 2022

In die debat oor gender ideologie blyk daar breedweg twee kampe te wees.

Kamp Een sê daar is geen regte manier om ’n seun of ’n meisie te wees nie. Seuns kan hulle hare lank dra, blomme rangskik, pop speel en klere ontwerp, met ’n hoë stem praat, en maniere en gewoontes hê wat sommige mense meer herinner aan ’n vrou of ’n meisie, en steeds seuns wees. Meisies kan hulle hare kort dra, boomklim, in vuisgevegte betrokke raak met seuns, hulle beenhare laat groei wanneer hulle ouer raak, en hou van motorfietse en karre, en steeds meisies wees.

Kamp Twee glo daar is ’n regte en ’n verkeerde manier om seuns en meisies te wees. Hierdie regte en verkeerde maniere stem ooreen met stereotipe van dekades gelede. Seuns het kort hare en spiere. Hulle hou van sport en vloek en fietsry deur die modder. Meisies is fyn en dra hulle hare lank. Hulle dra rokke en kan nie wag om grimering te dra soos ouer vrouens nie. Hulle verkies ook om hulle tyd in die huis te spandeer en met hulle poppe te speel. Seuns wat hou van dinge waarvan meisies gewoonlik hou, of meisies wat gewoontes en voorkeure het wat meer geassosieer word met seuns, is manifestasies van ’n tragiese verskynsel in die natuur: kinders wat gebore word in die verkeerde liggame. Wanneer die kind dan besef iets is nie reg nie, of wanneer hulle ouers bewus raak daarvan dat iets verskriklik verkeerd gegaan het in die baarmoeder, moet hulle na kort konsultasies met mediese personeel en dalk ’n sielkundige op puberteit-blokkers en hormoonbehandeling geplaas word. Hulle moet ook vroeër eerder as later gaan vir operasies om borste te verwyder (indien van toepassing), en daar moet begin word met die lang en duur en riskante proses om hulle bestaande geslagsdele te transformeer in geslagsdele van hulle werklike geslag.

As jy jong kinders het of dalk beplan om in die nabye toekoms met ’n gesin te begin, of as jy ernstig is oor die reg van vroue om hulle eie spasies te hê, insluitende hulpsentra vir gemolesteerde vrouens of selfs tronke vry van manlike gevangenes wat identifiseer as vrouens, of die reg van gay mans of vrouens om hulle verhoudings te beperk tot mense van hul eie biologiese geslag sonder om “transfobies” genoem te word, is dit dalk ’n goeie idee om uit te sorteer in watter kamp jý meer gemaklik voel.

Lees meer oor die debat:

2018-07-06 – Saying Goodbye to the Tomboy (“Danya”)

2018-10-19 – We must reject self-identification (Joanna Williams)

2018-10-31 – Silencing Women in the Name of Trans Activism (Julie Bindel)

2019-01-31 – Homophobia and the Modern Trans Movement (Sky Gilbert)

2019-02-01 – The Nature of Sex (Andrew Sullivan)

2019-12-06 – The trans ideology is a threat to womanhood (Meghan Murphy)

2021-02-09 – Inside Planned Parenthood’s Gender Factory (Abigail Shrier)

2022-06-15 – The Billionaire Family Pushing Synthetic Sex Identities (Jennifer Bilek)

2022-07-26 – I Would Have Been a ‘Trans Kid’ (Eva Kurilova)

______________________

Die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei

MAANDAG 17 OKTOBER 2022

Op 10 Oktober 1911 begin ’n reeks opstande wat oor die volgende paar maande lei tot die val van die Qing Dinastie, en die geboorte van die Republiek van China. Na ’n dekade van geweld en politieke toutrekkery was die Chinese Nasionalistiese Party onder leiding van Chiang Kai-shek in beheer van die republikeinse regering.

Die eiland van Formosa is ongeveer 200 kilometer van die Chinese kus. Die eiland is regeer deur Qing China tussen 1683 en 1895, toe dit afgestaan is aan Japan. Enkele weke na Japan se oorgawe in 1945 arriveer ’n handvol amptenare van die Republiek van China in die noorde van Taiwan met ’n Verenigde Nasies mandaat om die eiland te administreer tot ’n finale vredesverdrag onderteken is met Japan.

In sy gesaghebbende verslag van die periode, Formosa Betrayed, vertel George H. Kerr dat die amptenare van die Chinese republiek Taiwan (of die eiland van Formosa) gesien het as ’n winkel met luukshede wat so vinnig as moontlik geplunder moes word. Fabrieke is afgebreek en Sjanghai toe verskeep. Meubels, ornamente, fietse, geld, juweliersware en enige iets anders wat gelyk het asof dit waarde kon hê, is geplunder en geroof óf deur regeringsamptenare, óf deur soldate wat ingebring is om die plaaslike bevolking te terroriseer.

Teen die begin van 1949 was dit duidelik dat die republikeinse regering, toe gebaseer in Chengdu in suidwestelike China, die burgeroorlog gaan verloor teen Mao Zedong se Kommuniste. Tussen Januarie en Desember 1949 word meeste van die republikeinse politici en instansies, heelwat kulturele skatte asook finansiële hulpbronne onder beheer van die Republiek van China verskuif na die eiland van Formosa.

Die ses miljoen inwoners van Taiwan is nie geraadpleeg oor hierdie oorname van hulle eiland deur die Nasionaliste nie. Vir die volgende vier dekades is die bevolking se klagtes oor alles van die ontkenning van menseregte tot die korrupte onteiening van eiendom brutaal stilgemaak.

Teen die begin van die 1990’s het genoeg van die Burgeroorlog-era politici uitgesterf, en ondersteuners van die idee dat die regering in Taipei uiteindelik weer mag sal oorneem in Kontinentale China, het al hoe minder geraak. In 1996 is die eerste Taiwan-gebore persoon gekies as president van … die “Republiek van China”, want om dit te noem wat dit werklik was – die Republiek van Taiwan, was ’n kontroversie wat die missiele sou laat waai oor die Seestraat van Taiwan.

Op 10 Oktober 2022 vier ’n paar honderdduisend mense in Taiwan aktief die herdenking van die stigting van die Republiek van China (miljoene het natuurlik die vakansiedag geniet sonder om enige politieke waarde daaraan te heg). Ook die president van die “Republiek van China”, Tsai Ing-wen, het die dag plegtig gevier met ’n toespraak. Hoewel sy verwys het na Taiwan as die “Republiek van China”, het meeste van die toespraak gehandel oor die eiland van Taiwan.

In ’n toespraak op 4 Augustus 2022 in reaksie op lewendige-vuur-oefeninge deur die Chinese vloot en leër rondom Taiwan, het sy verwys na die bedreiging vir “our nation’s sovereignty”. Die vraag bly staan: Van watter nasie praat sy? Taiwan? China? As sy praat van die eiland van Taiwan met omliggende kleiner eilande onder Taipei se administrasie, en die 24 miljoen Taiwannese (en ander langtermyn bewoners), hoekom dan enigsins die stigting vier van die Republiek van China – wat vir alle praktiese doeleindes ’n ontbinde oorblyfsel is van Chinese geskiedenis? Ek verstaan dat die regering in Beijing dreig om oorlog te maak die oomblik as Taipei amptelik onafhanklikheid verklaar, maar is dit voldoende rede om steeds plegtig partytjie te hou op 10 Oktober elke jaar?

Dis duidelik dat om te kan onderskei tussen die amptelike onafhanklikheid van Taiwan en de facto onafhanklikheid ’n les vereis in politieke dubbel-spraak. Maar dat die regering in Taipei steeds die vlag gebruik van die verloorders van die Chinese Burgeroorlog, die vlag van die plunderaars van Taiwan en die onderdrukkers van vryheid en menswaardigheid, en steeds na sewe dekades aktief die stigting van ’n staat vier wat lankal nie meer bestaan nie, is soms moeilik om te begryp.

Vlag van die Republiek van China, 1912-1928, voor dit vervang is deur die regering van Chiang Kai-Shek met die vlag hieronder

Die vlag van die Republiek van China, 1928-1949, waarna dit as die vlag van die ROC op Taiwan gedien het

* * *

Die onafhanklikheidstrewe van miljoene Taiwannese (nie almal nie, maar ’n groot proporsie van die volwasse bevolking) is te verstane. Selfs in die sewentiende, agtiende en negentiende eeue was Taiwan slegs ’n nagedagte vir die Qing regering in Beijing. Toe vir vyftig jaar was die eiland deel van Japan, en vir die laaste sewentig jaar is dit apart regeer van Kontinentale China. Geslagte Taiwannese is al gebore en het hulle volwasse lewens gelei tot rype ouderdom in die daaglikse realiteit dat die eiland apart regeer word van China.

Aan die ander kant verstaan ek ook Groter China ondersteuners se argument, wat reken die meerderheid van die bevolking van Taiwan is deel van dieselfde etniese familie as die grootste deel van die bevolking van Kontinentale China. Taal en kulturele wortels word ook gedeel. Duisende families in Taiwan het familielede in China wat hulle gereeld besoek.

Ek verstaan ook dat die regering in die Volksrepubliek van China ’n argument het vir hereniging. Hulle sien hulleself as die erfgename van Chinese geskiedenis, met die verantwoordelikheid teenoor die voor- en nageslagte van die Chinese bevolking om heel te maak wat gebreek is teen die einde van die Qing Era.

Of die Volksrepubliek ’n wettige argument kan maak oor jurisdiksie oor Taiwan, vereis ’n diep duik in die troebel waters van verdrae geteken na die Tweede Wêreldoorlog tussen Japan en Amerika, en tussen Japan en die Republiek van China. Dit was byvoorbeeld nêrens uitgespel aan wie Taiwan behoort nadat Japan beheer afgestaan het oor die eilande nie.

Argumente tersyde, wat soms irriteer is die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei. Ek het waardering vir die netelige probleem dat indien onafhanklikheid amptelik uitgeroep word, die regering in Beijing nie veel van ’n keuse sal hê anders as om hulle dekades-lange dreigemente uit te voer nie. Die Taipei regering loop nietemin ’n fyn lyn. Paspoorte word deesdae uitgereik met “Taiwan” in groot Romeinse letters, en “Republiek van China” slegs in Chinese karakters. Stellings word gemaak oor Taiwan se onafhanklikheid, maar onder die naam, “Republiek van China”. Sê President Tsai Ying-wen in ’n onderhoud met die BBC nadat sy verkies is in 2020: “We don’t have a need to declare ourselves an independent state. We are an independent country already and we call ourselves the Republic of China (Taiwan).”

As Taiwan werklik onafhanklik was, sou die president nie eerder na haar land verwys het as die Republiek van Taiwan nie? En hoeveel maak dit saak dat slegs veertien lande in die wêreld Taiwan amptelik beskou as onafhanklik en sy nie ’n lid is van die Verenigde Nasies nie? Meeste lande handhaaf wel diplomatieke kantore in Taipei, maar meeste van die kantore word nie gesien as amptelik ambassades nie, in eerbied vir die Volksrepubliek wat Taiwan beskou as ’n provinsie van China.

Feit van die saak is, daar is drie akteurs in hierdie toneelspel: Die groep wat hulle beywer vir Taiwannese onafhanklikheid, wat redelike sterk argumente maak; die regering in Beijing (en ondersteuners van hereniging in Taiwan), wat ook punte maak wat nie uit die hand verwerp kan word nie; en dan is daar die regering in Taipei wat amptelik die Een China beleid huldig, maar ook nie aansprake maak daarop dat hulle die wettige regering is van Groter China nie, en – ten minste die laaste twee of drie jaar – ook aanspraak maak daarop dat Taiwan onafhanklik is, maar onder die vaandel van die Republiek van China. Kan enige iemand blameer word daarvoor as hulle verward is?

* * *

Wat sien ek as ’n eerliker situasie as die huidige geskuifel nader aan die afgrond? Ek reken: ’n Koeler verhouding met Amerika – ’n onbetroubare “vriend” in die beste van tye; ’n warmer verhouding met Beijing – al is dit met ’n regering oorheers deur ’n politieke party wat nie deur die Chinese bevolking aangestel is nie, en nie deur die Chinese bevolking verwyder kan word nie behalwe deur ekstreme geweld; en toenemend minder klem op die simbole van, en minder verwysing na, die uitgediende oorblyfsel van die geskiedenis, die Republiek van China.

Naïef en onrealisties? Is seker.

———————-

’n Paar handige skakels:

https://en.wikipedia.org/wiki/Theory_of_the_Undetermined_Status_of_Taiwan: “In 1950 […] United States President Harry S. Truman said that […] ‘the determination of the future status of Formosa must await the restoration of security in the Pacific, a peace settlement with Japan, or consideration by the United Nations.’ This statement of Truman is generally regarded as the origin of the Theory of the Undetermined Status of Taiwan. In 1951, Japan concluded the Treaty of San Francisco with the Allied Powers. It renounced all right, title and claim to Taiwan and the Pescadores without explicitly stating the sovereignty status of the two territories.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_San_Francisco: “President Ma expressed that the Treaty of Taipei has voided the Treaty of Shimonoseki”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Taipei: “Article 4: It is recognized that all treaties, conventions and agreements concluded before December 9, 1941, between China and Japan have become null and void as a consequence of the war.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Taiwan_independence_movement: “The governments of the People’s Republic of China (PRC) and the Republic of China (ROC) oppose Taiwanese independence since they believe that Taiwan and mainland China comprise two portions of a single country’s territory. For the ROC, such a move would be considered a violation of its constitution.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Political_status_of_Taiwan: Kyk spesifiek na die seksies oor “Arguments for the Republic of China and/or People’s Republic of China sovereignty claims” en “Arguments for Taiwanese self-sovereignty claims and its legal status”

———————-

Die geboorte van die Republiek van China word gevier op 10 Oktober, en 1911 word gesien as die eerste jaar van die Republikeinse Era. Tog is die Republiek van China nie gestig op 10 Oktober 1911 nie. ’n Vinnige tydlyn:

1894-1895: Oorlog tussen China en Japan

1899-1901: Bokseropstand

14 November 1908: Keiser Guangxu sterf; een dag later sterf sy tannie, die invloedryke Keiserin-weduwee en regentes Cixi (die vermoede is sterk dat sy haar susterskind laat vergiftig het)

2 Desember 1908: Aisin-Gioro Puyi, die tweejarige seun van die Mantsjoe Prins Chun, word gekroon as die Xuantong Keiser, die laaste van die Qing Ryk

10 Oktober 1911: Die Wuchang Opstand lei tot ’n reeks opstande orals oor China

November 1911: veertien van vyftien provinsies in China verwerp die Qing regering

1 Januarie 1912: Die Republiek van China word gestig

12 Februarie 1912: Keiserin-weduwee Longyu teken die Dekreet van Abdikasie namens die nou sesjaaroue Puyi. Daarmee eindig meer as 2 000 jaar van imperiale regering in China.

Keiserin-weduwee en regentes Cixi; die Xuantong Keiser, beter bekend as Puyi; Generalissimo Chiang Kai-shek

______________________

Wat ek nodig gehad het in Februarie 2004

DINSDAG 4 OKTOBER 2022

Ek hersien die Februarie 2004 stukke, “Raad oor kom of bly”, “Slaaf aan die woord” en “Oor vriende, en ander persoonlike redes”. Dis onaangenaam om te lees. Ek het ’n intense begeerte gehad om “huis” toe te gaan (“huis” in aanhalingstekens, want hoekom was Taiwan nie huis nie?). Dit kan simplisties geargumenteer word dat ek bang was om die stap te neem na vyf jaar in Taiwan waar ek vir myself ’n gemaklike lewe en tuiste geskep het. Ek het egter ’n sterk vermoede gehad dat dit ’n verkeerde stap vir my sou gewees het. Ek het gevoel ’n konvensionele lewe met ’n 40-uur per week werk en salaris en huis in ’n voorstad was iets wat nie vir my sou werk nie, selfs al kon ek al die onderdele bymekaar sit. Ek kan sê dat ek nie spesiaal was nie, en indien miljoene van my tydgenote dit onder die knie kon kry en geluk kon vind in so ’n lewe, ek dit sekerlik ook kon doen. Feit van die saak is, mense verskil. Een man word ’n professionele soldaat en sy ou pêl van kinderdae word ’n hoërskool Rekeningkunde onderwyser. Hoekom word albei nie professionele soldate nie? Hoekom nie albei onderwysers nie? Mense verskil.

Die man agter sy rekenaar vroeg in 2004

VRYDAG 7 OKTOBER 2022

Die stukke van begin Februarie 2004 is … vreemd om nou te lees. Die situasie was dat ek voor die einde van die eerste week van Februarie genoodsaak was om te gaan vir ’n mediese ondersoek as vereiste om my werkspermit te verleng. Ek was ook desperaat om Taiwan te verlaat, en om terug te gaan Suid-Afrika toe (dit was nie noodwendig dat die eerste aksie tot die tweede moes lei nie). Ek het geweet as ek nie die mediese toets betyds doen nie, my werkspermit nie hernu sou kon word nie, en dan sou my verblyfspermit nie hernu kon word nie. Ek sou dan geen keuse gehad het anders as om Taiwan te verlaat nie. Die kersie op die koek was dat ek altyd opgesien het daarteen om die medies te gaan doen. Al wat ek dus moes doen om my sin te kon kry – om Taiwan te verlaat, en waarskynlik terug te gaan Suid-Afrika toe – was om nié iets te doen nie waarteen ek in elk geval voorheen geskop het.

Aan die ander kant het die herinneringe bly spook van die vorige keer toe ek in Noordoos-Asië was, met ’n werk en ’n inkomste en ’n blyplek, en ek wat besluit het dat ek eenvoudig ’n skuif moes maak – so gou as moontlik.

As ek die verkeerde besluit maak, so het ek geweet, sou ek dalk vir jare daarvoor betaal het.

Vanaf Maandag 22 Desember 2003 se “Die laaste ballingskap” tot en met die paar paragrawe getiteld, “11 Februarie 2004”, is ’n stukkie persoonlike geskiedenis van ék wat meestal met myself argumenteer.

WOENSDAG 12 OKTOBER 2022

00:57

Die moontlike opheffing van my ballingskap in Februarie 2004 was ’n volslae fokop. Aan die een kant het ek druk op myself geplaas: “As jy wil voel jy behoort êrens, moet jy jou lewe agterlaat wat jy opgebou het in Taiwan, en teruggaan Suid-Afrika toe. Sodoende kan jy braaivleis en poeding saam met jou ouers en jou susters geniet so gereeld as wat jy wil.” En van die ander kant af ’n vermaning: “Jy’t nou al soveel stukke geskryf oor huis toe gaan. As jy nie nou oorgaan tot aksie nie, gaan niemand jou meer glo as jy enige iets sê nie.”

Met ’n persoonlikheid soos myne, plus die regte sielkundige drukpunte, het jy skynbaar nie veel vyande nodig nie.

12:36

Ek skryf in die stuk, “En die antwoord is dus …”: “Die produk [wat ek gepoog het om aan myself te verkoop] is een wat ek nodig het. Dis die pil wat ek moet sluk om te kan voortgaan met my lewe.”

Die implikasie, as jy die stuk lees, is dat die produk is om my lewe in Taiwan op te pak en terug te gaan Suid-Afrika toe – om nader aan my familie te wees, en te voel ek is in ’n plek waar ek behoort.

Kyk ek terug na amper twee dekades, wil ek ’n beter interpretasie waag: Wat ek werklik nodig gehad, was ’n oortuiging dat ek behoort het waar ek myself bevind het op daai oomblik van my lewe – hetsy Taiwan, Suid-Afrika, of enige ander plek in die wêreld. Ek het nodig gehad om oortuig te wees dat waar ek ook al was, reg was vir my – of in sterker terme, dat ek op ’n plek was waar ek veronderstel was om te wees. In Februarie 2004 het ek geglo dat daai plek nié Kaohsiung in die suide van Taiwan was nie, maar eerder in die provinsie in Suid-Afrika waar my ouers en jonger suster op daai stadium gewoon het.

Wat ek nodig gehad het, was om ’n sin te ontwikkel dat Taiwan wél reg was vir my. Maar meer as dit – dat ’n mens kán behoort op ’n plek ver van waar jy gebore en groot geword het, net soos jy verlore kan voel op die einste plek waar jy eerste wortel geskiet het.

______________________

Ek skryf om te oorleef

SATERDAG 6 AUGUSTUS 2022

Skryfwerk is gebed/Om te skryf, is om te bid.

(Wanneer ek skryf, glo ek iemand sal dit lees. Wanneer miljoene mense bid, glo hulle iemand sal dit hoor.)

MAANDAG 3 OKTOBER 2022

Ek vertaal die laaste van die Persoonlike Agenda stukke wat ek nie tien jaar gelede vertaal het nie. Dit bring my weer in noue kontak met vraagstukke waarmee ek twintig jaar gelede geworstel het: Wat moet ek doen met my lewe? Watse tipe volwasse lewe wil, of moet, ek vir myself ontwikkel? En: Moet ek Taiwan verlaat op Donderdag 4 Maart 2004?

Om ure elke dag te kon spandeer aan skryfprojekte was ’n belangrike oorweging in my besluitnemingsproses. Dit was ’n belangrike faktor in 2001 toe ek idees ontwikkel het oor watse tipe volwasse lewe ek wou lei, en dit was ’n belangrike oorweging toe ek in die laaste maande van 2003 en die eerste twee maande van 2004 moes besluit of ek sak en pak wou teruggaan Suid-Afrika toe.

Soos ek oor die laaste dekade gewerk het aan die publikasie van my skryfwerk, het ek gewonder hoekom ek nooit méér geskryf het nie. Mens hoor soms van sogenaamde “prolific writers” wat dosyne romans, etlike kortverhaalbundels, artikels, gedigte, en sommer ’n paar toneelstukke ook geskryf het. My gemiddeld die laaste tien tot vyftien jaar was ongeveer 20 000 woorde per jaar (dan tel ek nou nie stukke wat ek beskou as onpubliseerbaar nie).

As ek egter kyk na maande soos September 2003 en Februarie 2004, sien ek dat ek soveel in daai maande geskryf het as wat ek later sou geskryf het oor ’n hele jaar. Hoe werk dit?! En hoekom kon ek nie dit volhou nie?

Feit is, ek skryf net as ek iets het om te sê. As ek nie spesifiek iets wil sê nie, is daar geen inspirasie nie.

Ek het ook in die Februarie 2004 stuk, “Slaaf aan die woord”, geskryf: “Ek glo vas ek sal in ’n bodemlose depressie verval as ek minder begin skryf.” Ek het ook menigmaal oor die jare verwys daarna dat ek op my gelukkigste is wanneer ek besig is om te werk aan een of ander stuk skryfwerk. Soos die maande September 2003 en Februarie 2004 duidelik moes maak, is skryfwerk ’n meganisme wat my help om te oorleef. Dis hoekom ek nog nooit veel moeite gedoen het om my skryfwerk te bemark nie, en hoekom ek nog nooit veel moeite gedoen het om munt te probeer slaan daaruit nie.

Om te skryf help my om sin te maak van dinge. En dit was nog altyd ’n goeie manier om oplossings vir dilemmas uit te werk in die afwesigheid van mense met wie ek kon praat oor sekere sake, of met wie ek dinge kon bespreek soveel as wat ek nodig geag het.

Om op te som: Ek skryf net wanneer ek nodig het om te skryf. Ek skryf om te oorleef.

____________________

Gedagtes voor jy geld spandeer op inligting

WOENSDAG 17 AUGUSTUS 2022

Siende dat ek amper elke dag op Twitter is, en ’n paar van my eie produkte het wat ek kan bemark, om nie te praat van hierdie blad en die Engelse weergawe wat altyd kan doen met ekstra lesers nie, dog ek toe ek moet dalk belê in ’n kursus oor hoe om geld te maak op Twitter. Die warmste produk op Gumroad is ’n gids genaamd “The Art of Twitter”, beskikbaar teen $89.00 (of as jy gelukkig is en dit kry teen ’n afslag, $62.00). Meer as 5 000 kopieë van die gids is reeds verkoop, so dis sekerlik die moeite werd om te oorweeg.

Ek hou egter terug voor ek die “Buy Now” knoppie druk. Hier’s die redes:

Ek het al baie inligtingsprodukte gekoop. Amper altyd is jy teleurgesteld aan die einde. Hoekom? Dalk is die inhoud niks meer as opgeknapte snert nie. In ander gevalle is die inligting skaflik genoeg, en jy leer dinge wat jy nie geweet het nie. Wat is dan die probleem? Jy kla dat jy gehoop het dat daar “meer inligting” sal wees.

Hier’s wat jy werklik bedoel: Jy’t gehoop op die laaste bladsy van die PDF is daar ’n inkantasie wat ’n feetjie optower wat al die werk vir jou gaan doen. Want dit is die onvermydelike volgende stap: Ses maande plus van meestal vervelige werk voor jy enige resultate sien.

Die ander rede hoekom ek vashou aan my $89 (of $62), is omdat ’n mens – so reken ek – meeste van die inhoud gratis en verniet kan kry as jy net soek daarvoor op Google (of Bing, Yahoo, Duckduckgo of Brave). Kyk na die inhoudsopgawe: The basics of Twitter; Picking a niche; How to attract followers; Popular tips NOT to follow; Growth strategies; How to create tweets that get likes, retweets, and engagements; The easiest, fastest, and safest ways to make money with Twitter; How to avoid getting banned; How to build a strong network. Dan is daar die bonusse: How to create and monetize Twitter bots; Growing beyond Twitter (Reddit, Telegram, Instagram, Facebook); ’n gratis 3-maand subskripsie tot ’n outomatiseringsinstrument; en ’n argief van 258 van die skrywer se beste twiets. Behalwe vir die 3-maand subskripsie (op jou eie kry jy in elk geval sewe dae gratis, en daarna is dit $12.49 per maand minimum), kan jy soortgelyke inligting kry in somtyds lang, gedetailleerde artikels op die eerste blad van Google se soekresultate – mits jy natuurlik die regte frases en sleutelwoorde gebruik. Soortgelyke navorsing kan ook gedoen word op YouTube, Pinterest, en natuurlik op Twitter self, waar mense gereeld mini-artikels publiseer oor die onderwerp.

Sal dit nie tyd spaar om net die produk te koop nie? Ek reken: Nie juis nie. Dit vat nie lank om inligting te soek nie, en jy kan vyf of ses verskillende artikels lees in stede van om net een persoon se siening te kry. En daar’s altyd ’n moontlikheid dat een artikel vir jou addisionele frases gee waarmee jy nog inligting kan soek.

Hoekom, as jy meeste van die inligting gratis kan kry, spandeer mense nog steeds so baie geld op ’n stel PDF’s?

Die sielkundige faktor. Jy voel, indien jy meer as ’n paar rand spandeer op iets, sal jy sekerlik inspring en werk maak van wat jy leer. Plus, ’n inligtingsproduk wat ’n kwart van die verkoopsprys werd is, sal jou voorsien van ’n plan wat jy kan begin uitvoer sodra jy die laaste bladsye gelees het (en tot jou teleurstelling gesien het daar’s geen inkantasie vir ’n feetjie wat al die werk gaan doen nie).

Wat staan jou dan te doen as jy wil voortgaan met jou poging om geld te maak uit Twitter?

Vra jouself wanneer jy wil begin, want waarna jy kyk, is ’n nuwe deeltydse werk. Wil jy onmiddellik begin? Môre-oggend? Volgende Maandag?

Dan het jy ’n plan nodig, verkieslik in stappe: Wie is jou teikenmark? Op watse onderwerp gaan jy fokus? Wat gaan jy insluit in jou Twitter profiel? Watse tipe inhoud gaan jy gebruik? Hoe gereeld gaan jy inhoud publiseer? Lys van groot name in jou gekose nis wat jy moet volg, en op wie se inhoud jy moet reageer. Ensovoorts.

Dan, tyd om ’n bietjie navorsing te doen.

As jy nie te veel droog maak nie, kan jy dalk oor ’n paar maande vir jouself ’n nuwe tuinstoel koop met jou versamelde Twitter dollars – of, wie weet, dalk ’n nuwe kar.

______________________