Duiwels in die Withuis – tweede notas

DINSDAG 11 JULIE 2017

Het Ronald Reagan, George H.W. Bush, hulle CIA-hoof William Casey, en ander mense in die Reagan administrasie geweet hoe die mense wat hulle opgelei en bewapen het, dorpies in Guatemala aangeval en voor die voet mans, vrouens, en kinders vermoor het? Het hulle geweet hoe kinders se koppe stukkend geslaan is teen rotse? Het hulle geweet hoe die mense wat hulle opgelei en bewapen en morele ondersteuning gegee het, gelag het omdat ou mense soos skape geblêr het toe hulle kele afgesny is met stomp messe?

Het die politieke leiers in Washington ondersoek ingestel toe sulke gerugte die rondtes begin doen het? Indien nie, hoekom nie?

Indien hulle wel geweet het, en dit afgemaak het as die prys wat betaal moet word om “kommunisme” te stuit, is dit nie onredelik om te verklaar dat as Lucifer self met ’n bok se bebloede kop op sy skouers in die Withuis gesit het in die plek van Reagan en sy trawante, hy nie ’n meer destruktiewe invloed sou gehad het op miljoene mense se lewens in Sentraal-Amerika as wat Reagan, Bush, Casey en dosyne ander kermende demone tydens hierdie periode wel gehad het nie.

Maak geen fout nie: Die Sowjet-Unie was dalk die “Evil Empire”, maar jy hoef nie ver te soek vir bewyse dat Amerika onder Ronald Reagan die “Koninkryk van Lucifer” was nie.

———–

Meer inligting:

Dos Erres massacre

Buried On a Hillside Clues To Terror; Scientists Uncover Evidence of a Massacre

Foreign policy of the Ronald Reagan administration: Guatemala

Guatemalan Slaughter Was Part of Reagan’s Hard Line

Call Attention to Ronald Reagan’s Criminal Involvement in Guatemalan Genocide

Western Hemisphere Institute for Security Cooperation, formerly known as the U.S. Army School of the Americas

En ’n redelike swak poging om Reagan te verdedig:

‘Did Reagan Finance Genocide in Guatemala?’

[Kortliks: Die Dos Erres-slagting word beskou as een van die aakligste voorvalle in die geskiedenis van Guatemala se lang en bloedige burgeroorlog. Die slagting het plaasgevind tydens die bewind van generaal Efrain Rios Montt, wat bekend was vir sy brutale taktiek teen vermeende linkse guerrillas en hul ondersteuners. Die Kaibil-eenheid was ’n besonder berugte spesiale magte-eenheid van die Guatemalaanse weermag, bekend vir hul uiterste brutaliteit en meedoënloosheid.

Die slagting by Dos Erres het begin toe die Kaibil-eenheid in die dorpie aangekom het om na wapens te soek en vermoedelik guerrilla-simpatiseerders. Die soldate het die dorpenaars bymekaargemaak en die mans van die vroue en kinders geskei. Die mans is weggeneem en tereggestel, terwyl die vroue en kinders onderwerp is aan terreur en geweld wat verkragting en marteling ingesluit het. Die soldate het toe stelselmatig die vroue en kinders doodgemaak, hul liggame in die dorp se put gegooi, en die huise afgebrand.

Die nasleep van die Dos Erres-slagting het tot ’n aantal regstappe gelei teen partye wat verantwoordelik gehou is. Pedro Pimentel Rios, ’n voormalige Kaibil-soldaat, is uit die Verenigde State aan Guatemala uitgelewer en tot meer as 6 000 jaar tronkstraf gevonnis vir sy rol in die slagting. Twee ander voormalige Kaibil-soldate is ook tot dieselfde tronkstraf gevonnis. Die internasionale reaksie op die slagting was egter grootliks gedemp, met baie Westerse regerings wat voortgegaan het om die Guatemalaanse weermag te ondersteun ten spyte van hul goed gedokumenteerde rekord van menseregtevergrype.

Die nalatenskap van die Dos Erres-slagting spook steeds in Guatemala, en dien as ‘n herinnering aan die gruwels wat tydens die land se lang en bloedige burgeroorlog gepleeg is.]

______________________

Duiwels in die Withuis – eerste notas

DONDERDAG 22 JUNIE 2017

Ek was op pad terug van die Chinese restaurant toe ek dink aan Amerika se geskiedenis van ongeregtigheid teen nasies wat nie sterk genoeg was om hulleself te beskerm nie. Kon gedink het aan die Filippyne so amper 120 jaar gelede, Iran in die 1950’s, Vietnam in die 1960’s.

Spesifiek het ek hierdie keer gedink aan hoe die Amerikaanse regering opgetree het om ’n enkele maatskappy (die United Fruit Company) se belange te beskerm in Guatemala in die 1950’s; hoe hulle vuil gespeel het, gelieg het, en mense bedrieg het ten einde ’n progressiewe, demokraties verkose nasionale leier omver te werp; ’n leier wat reeds die proses begin het om aan die mense van Guatemala ’n bietjie menswaardigheid te gee na dekades van verstikkende armoede en uitbuiting deur die Amerikaanse maatskappy.

Ek wonder toe: Watse geregtigheid is daar vir die slagoffers?

Dit: Geskiedenis veroordeel die gewetenlose kriminele wat mense van hul waardigheid beroof het, en van enige kans op ’n ordentlike lewe.

Ek weet dit is karige troos vir honderd-duisende mans, vroue en kinders wat gely en gesterf het omdat hierdie gulsige, kortsigtige duiwels die aarde bewandel het. Maar ten minste is die waarheid opgeteken, swart-op-wit, vir enige iemand wat wil weet.

———–

Indien jy meer wil lees oor hierdie geskiedenis, is die volgende skakels ’n goeie begin:

1954 Guatemalan coup d’état

Congress, the CIA, and Guatemala, 1954

An Apology for a Guatemalan Coup, 57 Years Later

[Kortliks: In 1954 het die Verenigde State se regering, met die steun van die United Fruit Company, ’n staatsgreep in Guatemala georkestreer wat die demokraties-verkose president, Jacobo Arbenz, omvergewerp het. Die voorwendsel vir die ingryping was die beskuldiging dat Arbenz sag op kommunisme was, en derhalwe ’n bedreiging vir Amerikaanse nasionale veiligheid. Die eintlike motief agter die staatsgreep was egter om die belange van die United Fruit Company te beskerm, wat groot hoeveelhede grond in Guatemala besit het en bekommerd was oor Arbenz se grondhervormingsbeleid. (John Foster Dulles, die destydse Amerikaanse minister van buitelandse sake, en sy broer, die destydse CIA-direkteur, Allen Dulles, het ’n beduidende verhouding met die United Fruit Company gehad deur hul vennootskap by die regsfirma Sullivan & Cromwell, waar hulle talle transaksies vir die maatskappy gefasiliteer het.)

Die operasie is deur die CIA uitgevoer en het ’n reeks taktieke behels, insluitend sielkundige oorlogvoering, propaganda en die gebruik van plaaslike anti-kommunistiese groepe. Die CIA het onder andere ’n vals radiostasie geskep wat boodskappe uitgesaai het wat ontwerp is om onenigheid en verwarring onder die mense van Guatemala te saai. Hulle het ook gerugte en vals inligting oor Arbenz en sy regering versprei om die openbare mening teen hom te keer.

Ná die staatsgreep het die nuwe diktator, Carlos Castillo Armas, baie van die maatskaplike hervormings wat Arbenz geïmplementeer het, onder meer grondhervorming en arbeidsbeskerming, omgekeer. Hy het ook opposisiepartye verbied en ’n regime van terreur en geweld gestig wat vir dekades geduur het. Duisende mense is gedurende hierdie tydperk deur regeringsmagte gemartel, verdwyn of vermoor.

Die United Fruit Company het voortgegaan om voordeel te trek uit sy bedrywighede in Guatemala, en die Amerikaanse regering het voortgegaan om die regime te ondersteun deur militêre en ekonomiese hulp te verskaf. Die nalatenskap van die Amerikaanse ingryping in Guatemala word vandag steeds gevoel, aangesien die land sukkel om ’n demokratiese samelewing te bou en die menseregtevergrype van die verlede aan te spreek.]

______________________

Begeerte om die waarheid na te volg – met onverwagse resultate

VRYDAG 19 MEI 2017

Jannie vra sy pa hoekom húlle WP-ondersteuners is, en oom Sarel-hulle vir die Blou Bulle skree.

Jannie se pa antwoord: “Omdat WP die beste span in die land is.”

“Maar hoekom skree oom Sarel-hulle dan nie ook vir die WP nie?” wil Jannie weet.

“Omdat,” antwoord Jannie se pa met ’n glimlag, “húlle dink die Blou Bulle die beste span in die land is.”

Dan sien Jannie se pa die frons op sy seun se voorkop. “Oom Sarel-hulle skree vir die Blou Bulle,” voeg hy dan by, “omdat hulle in Pretoria woon, en die Blou Bulle is die Pretorianers se span. Maar óns weet die WP is eintlik die beste span in die land. Dis hoekom ons vir hulle skree.”

* * *

My ouers het ’n kritiese fout begaan toe hulle my groot gemaak het. In wat sekerlik gesien kan word as bewys dat hulle eerlike mense is wat opreg geglo het wat aan hulle geleer is, het hulle my geïndoktrineer met die oortuiging dat ek trou moes sweer aan die Christelike religie, nie net omdat dit die dominante plaaslike religie was nie, maar omdat hulle dit gesien het as die waarheid.

Toe ek as jong man meer geleer het oor die geskiedenis van die Christelike religie, en die historiese ontwikkeling van teologiese idees, het dit toenemend duidelik geblyk dat die Christelike religie ’n menslike skepping is. Ek het dit ook toenemend moeilik gevind om dit te sien as iets anders as “ons” religie, wat “waar” is omdat ons daaraan glo. Ontmoediging om verdere ondersoek in te stel het ook hoogs verdag aan my voorgekom. Hoekom moes ek nie meer lees oor die onderwerp nie? Hoekom was dit sleg om te wonder daaroor? Hoekom moes ek versigtig wees vir “slim akademici”?

My ouers, wat steeds glo aan dinge wat vir hulle sin maak en wat die lewe vir hulle leefbaar maak, het in my die begeerte laat posvat om die waarheid na te volg – min wetende waarheen dit sou lei.

* * *

Ek skryf dat my ouers my geïndoktrineer het met die Christelike religie. Dit is duidelik ’n kontroversiële woordkeuse. Indoktrinasie word gesien as iets wat totalitêre state doen met die bevolkings onder hul beheer, of wat kultiese leiers doen met hulle volgelinge.

Maar is dit nie tog wat mens se ouers ook doen nie? Hulle stel hulle kinders bloot aan spesifieke politieke affiliasies en religieuse oortuigings van nog vóór hulle oud genoeg is om te verstaan. En soms word een stel kulturele waardes, asook spesifieke politieke affiliasies en religieuse oortuigings, nie net bevorder ten koste van ander waardes, affiliasies en oortuigings nie, alternatiewe word soms ten sterkste gekritiseer, en enige positiewe sienings daarvan aktief ontmoedig.

Ek twyfel nie daaraan dat meeste ouers goeie bedoelings het in hoe hulle hul kinders grootmaak nie, maar as iets lyk soos indoktrinasie, klink soos indoktrinasie, en die resultaat produseer wat indoktrinasie gewoonlik produseer, reken ek is dit nie oneerbiedig om dit indoktrinasie te noem nie.

———–

Terloops, hier is wat Wikipedia sê oor die onderwerp: “Indoctrination is the process of inculcating a person with ideas, attitudes, cognitive strategies or professional methodologies. Humans are a social animal inescapably shaped by cultural context, and thus some degree of indoctrination is implicit in the parent-child relationship, and has an essential function in forming stable communities of shared values.”

______________________

Wanneer geskiedenis verlore gaan

DONDERDAG 4 MEI 2017

Ek dink uit die bloute vanaand aan “verlore geskiedenis”. As voorbeeld dink ek aan die Schoeman-gemeenskap by Vissershoek, noord van Pretoria, vanaf die 1890’s tot en met ten minste die 1940’s (toe my pa daar gewoon het as kind – my ouma was ’n Schoeman).

Lewens is daar geleef – maar wie weet nog daarvan? Wie ken nog die staaltjies? Wie kan nog sê wat gebeur het Oukersaand in 1915? Wie kan nog vertel van die insident een stil Sondagmiddag in 1927? Wie onthou nog die rede hoekom die kinders so bang was een donker nag in die winter van 1931?

Die familiebegraafplaas is vol. Die wind ruis deur die blare aan die bome. Die stemme is stil.

Laerskool Vissershoek skoolfoto, 1909

Laaste rusplek van MC Schoeman (1877-1923)

Laaste rusplek van Frederik Stephanus Schoeman (1859-1892)

Laaste rusplek van Susara Elizabet Johanna Schoeman (1887-1887)

My pa by die grafte van sy oupa, Jacob Bernard Schoeman (1882-1968), en ouma, Maria Magdalena Schoeman (geb. Joubert) (1886-1955)

Veld in Vissershoek, noord van Pretoria

______________________

Betyds, maar ek kon nie bewys wie ek was nie

MAANDAG 10 APRIL 2017

Ek droom gisteraand dat ek deur “immigrasiebeheer” moet gaan, maar ek kry nie my “paspoort” nie. Ek gee vir die amptenaar ’n dokument, maar dit blyk slegs ’n groen Suid-Afrikaanse “ID-boekie” te wees, en dit is nie eens my eie nie. Ek raak effens opgewerk, want ek was seker daarvan ek het geweet waar my “paspoort” is. Na herhaaldelike gekrap in my “sak” vind ek dit toe wel.

Ek het nou al vir jare drome dat ek inpak om lughawe toe te gaan, of na ’n treinstasie, maar ek het eenvoudig te veel bagasie. Of, ek mors tyd met onbenullighede en ek kry nie klaar gepak nie. Keer na keer in elke een van hierdie drome, mis ek die trein of vlug.

Duidelik is hierdie nuutste droom deel van die reis-tema, maar ten minste het ek dit hierdie keer gemaak tot by die lughawe. Ek kon net nie bewys het wie ek was nie – by wyse van spreke.

Blykbaar bewys van jou identiteit

______________________