Skrywer: Brand Smit

VRYDAG 8 DESEMBER 2017

In die laat negentigs het Robert Kiyosaki ’n boek geskryf oor finansiële intelligensie en finansiële onafhanklikheid. Soos gewoonlik, is ek jare agter meeste mense, en het eers onlangs die boek, Rich Dad, Poor Dad onder oë gekry. ’n Paar gedagtes daaroor.

Ek kry die idee dat ’n mens nie noodwendig moet fokus daarop om “ryk” te probeer word nie – die les wat ’n mens verwag uit ’n boek wat jou leer van geld. Wat jy eerder moet doen, is om bates te ontwikkel, soos eiendom wat jy verhuur, aandele, beleggingsfondse, en digitale bates soos webwerwe.

Gestel jou totale uitgawes beloop, sê nou maar, $2000 per maand, insluitende huisvesting en kos, en lewenspolisse en uittree-polisse en mediese versekering, en geld vir reis en kort vakansies, en so aan. Indien inkomste uit jou portefeulje bates stabiel en konstant is sonder dat jy nodig het om enige (of veel) addisionele arbeid te verrig, en dit jou maandelikse uitgawes oortref, is werk wat jy verrig vir finansiële vergoeding opsioneel.

Dit beteken dat jy finansieel onafhanklik sal wees, al is jy nie “ryk” op ’n manier soos die konsep gewoonlik verstaan word nie.

SONDAG 10 DESEMBER 2017

Ek verstaan nou dat dit nie net gaan daaroor om “ryk” te word nie, maar om jou finansiële intelligensie te verbeter. Wat help dit immers as jou inkomste uiteindelik vyf of tien keer meer is as voorheen, maar jou uitgawes ook met vyf of tien keer vermenigvuldig?

DINSDAG 26 DESEMBER 2017

14:31

Ek lees tans Secrets of the Millionaire Mind deur T. Harv Eker.

Eker verwys na die finansiële bloudruk wat ’n mens van jou ouers ontvang as kind. As ek terugkyk oor die jare, wil dit blyk dat ook ék die bloudruk aanvaar het wat ek van mý ouers gekry het – tot ’n groot mate van my pa. Ek het aanvaar dat ek heel waarskynlik finansieel sal sukkel, maak nie saak hoe hard ek werk nie.

So, wat doen ek nou as volwasse man, dekades later? Ek werk hard, maar aan projekte wat nie bedoel is om geld te maak nie. Ek doen dit omdat dit my gelukkig maak, en omdat ek voel ek kan op hierdie wyse iets agter laat van my bestaan.

Alles goed en wel, sal ’n mens sê, maar dit is steeds die resultaat van ék wat besluit het die bloudruk wat ek van my ouers gekry het, is eenvoudig hoe dinge werk, en hoe dit moet wees. Feit is, dit is nie.

[’n Mens kan sê heelwat van wat ek geskryf het sedert 1994 was ek wat geworstel het met my bloudruk, en met die wêreld waarin ek moes funksioneer. Uiteindelik het ek ’n ongemaklike vrede gesluit met die wêreld, en aangegaan met my lewe soos ek dit goedgevind het. Wat steeds nie ontken kan word nie, is dat vele van die posisies wat ek ingeneem het en vele van die stellings wat ek gemaak het, steeds die Bloudruk was wat gepraat het. En ek het so volslae die bloudruk aanvaar en geïnternaliseer dat ek sou sê wat ek gesê het sonder om ’n oog te knip – onbewus dat ek semi-gehipnotiseer was.]

18:30

In die boek, Thinking, Fast and Slow, skryf die sielkundige, Daniel Kahneman, oor breedvoerige eksperimente wat hy en sy span uitgevoer het om te bewys hoe maklik mense gemanipuleer kan word – selfs as hulle inlig word van die moontlikheid dat dit sal gebeur.

In How to Fail at Almost Everything and Still Win Big noem Scott Adams dat dit beter is om aan jouself te dink as ’n programmeerbare robot as ’n “fleshy bag full of magic”.

In Trading in the Zone verduidelik Mark Douglas hoe ’n mens oortuigings wat struikelblokke is in die pad na sukses moet deaktiveer, die energie as’t ware uit dit moet tap, en nuwe oortuigings moet skep wat jy dan aktiveer en mettertyd vul met energie.

En in Secrets of the Millionaire Mind skryf T. Harv Eker hoe jou verhouding met geld as volwassene, en hoe suksesvol jy is daarmee om geld te maak, ’n direkte resultaat is van die programmering wat jy ontvang het as kind – verbaal (“Ryk mense is gierig,” of in my geval, werk hard, maar as dit “God se wil” is, eindig jy steeds op met leë hande), deur modellering (jy sien hoe jou ouers hard werk maar nooit genoeg geld het nie), en deur wat hy noem emosionele insidente wat ’n groot indruk op jou gelaat het as kind (vir my, 1985: misterieuse magte waarvan ek niks weet of verstaan nie, vat van ons goed – insluitende ’n boks met van my speelgoed wat in die garage gestaan het. Dit is blykbaar nie diefstal nie. Die wet is aan hulle kant. Bring die gedagte tuis van HULLE – prokureurs, balju’s, en ander magtige karakters wat klein mensies kan vermorsel.).

______________________

SATERDAG 9 DESEMBER 2017

Ons TV het uiteindelik die gees gegee, so ek het begin om ’n uur of so se vermaak te soek tydens aandete op Netflix – wat ons kan kyk op die rekenaar. So herontdek ek toe Ricky Gervais en Stephen Merchant se produksie, An Idiot Abroad met Karl Pilkington as die idioot in die titel.

Vir mense wat nooit die program gevolg het nie: Karl Pilkington was ’n vervaardiger op ’n radio-program van Gervais en Merchant, nadat die twee sukses behaal het met die reeks, The Office. Pilkington het bekendheid verwerf nadat hy ’n paar keer genader is vir sy kommentaar op die radio-program. Sy unieke beskouing van die lewe en sy eerlike opinies het ’n populêre deel van die program geword. Uiteindelik het Gervais en Merchant met die idee vorendag gekom om hulle eertydse vervaardiger die aanbieder te maak van ’n reis-program. Pilkington, wat bekend was daarvoor dat hy geen entoesiasme het vir vreemde lande en internasionale reise nie, moes die Sewe Wonders van die Wêreld besoek, met ’n paar ekstra take en ontberinge bygegooi vir die vermaak van die twee vervaardigers, en natuurlik miljoene TV-kykers.

Elke episode van The Idiot Abroad begin met Gervais en Merchant wat vir Pilkington verduidelik waarheen hy volgende gaan reis. Hulle wys gewoonlik vir hom ’n foto van die besienswaardigheid, en wag dan dat hy, altyd in groot erns en opregtheid, begin om opmerkings te maak oor sy komende reis. Gervais gaan gewoonlik histeries aan die lag wanneer Pilkington begin praat, en sal wat Karl gesê het selfs herhaal aan sy vennoot Stephen Merchant, net vir in geval Merchant nie mooi verstaan het hoe snaaks dit is nie.

Ek dink toe, daai situasie lyk vir my alte bekend. My ouer suster reageer gereeld op presies dieselfde wyse op sommige dinge wat ek kwytraak. Sy sal histeries aan die lag gaan, en dan vertaal sodat haar Britse eggenoot wat nie te goed Afrikaans verstaan nie, ook kan deel in die lagfees. Toe tref dit my: My suster dink aan my as haar “idiot brother” – wat toevallig “abroad” woon.

Dit herinner my toe aan die keer toe ek vir ’n langnaweek Hong Kong toe is, ’n paar maande nadat ek in Taiwan aangekom het. My suster wou vir ’n paar vriendinne gaan kuier wat op ’n stadium saam met haar in Londen gewerk het, en het gedink dit sal gaaf wees as ek haar daar kan ontmoet. So gaan ons toe uit die een dag saam met haar vriendinne. Ek het myself heel skaflik gedra die hele middag, en nie te veel te sê gehad nie. Na aandete gaan sit ons toe almal by ’n buitelug kuierplek om iets te drink. Ek is toe seker al moeg my mond gehou, en begin toe om my amateur psigoanalise te verwoord oor van die ander kliënte in ons omtrek. Siende dat my intellek toe “aan” was, het ek opgemerk dat my suster al hoe meer onrustig raak, met ’n gespanne kyk elke nou en dan in die rigting van haar vriendinne.

Ek besef toe ek is besig om “eienaardig” te wees soos sy maar alte goed weet ek kan wees, maar wat sy seker gehoop het ek op hok sal hou terwyl ek saam met haar en haar kollegas sosialiseer. Ek druk toe nietemin deur met my analises en voorspellings van hoe ek dink die res van die aand gaan verloop vir die mense by een tafel. Soos ek vermoed het, het ek uiteindelik die aand bietjie opgekikker vir my suster en haar vriendinne – wat seker uitgepraat geraak het oor werk en die goeie ou dae in Londen.

So twee jaar na die Hong Kong episode, het my suster die man ontmoet met wie sy sou trou. Die eerste paar kere wat ek by hulle aan huis was nadat hulle hulself in Suid-Afrika gevestig het, het ek myself seker goed gedra, want dit was eers tydens die laaste paar besoeke wat ek weer bewus geraak het daarvan dat my suster blykbaar dink ek is snaaks, veral wanneer ek nie probeer wees nie.

Ag nou ja, ek kyk weereens na die blink kant: Ten minste lok my uitlatings so nou en dan ’n semi-histeriese reaksie uit, al is dit meer uit verligting dat ek nie die persoon in die verleentheid stel nie as wat dit regtig vermaaklik is.

______________________

DONDERDAG 7 DESEMBER 2017

Ek is besig om deur 1500 bladsye se aantekeninge, opstelle, en ander stukke teks te gaan in ’n poging om ’n paar bundels te vul met materiaal wat oor bepaalde temas handel. Die proses het sover tot ’n paar interessante insigte gelei – vir my in elk geval.

Een voorbeeld: In 2001 het ek, benewens ander werk – soos ’n projek wat ’n EFL-hulpbron geword het, en ’n projek wat ’n boekie met Engels-Chinese frases geword het, heelwat geskryf oor skryfwerk, en my strewe om my lewe op so ’n wyse in te rig dat ek meeste van my tyd kan spandeer aan literêre projekte. Daai jaar het ’n paar van my persoonlike gunsteling stukke opgelewer: “Die doel van my lewe”, “Ballingskap nege”, en “Om oor God te praat”.

Hier’s die interessante deel: die volgende jaar, 2002, het ek die ongelooflike klein somtotaal van 200 woorde geproduseer wat ek later bruikbaar genoeg geag het om in te sluit in ’n projek. Twee honderd woorde! (Ek het wel twee ander stukke geskryf – een oor hoe ek min of meer vrede gemaak het met die middelklas, en ’n ander een oor my planne vir die volgende jaar, maar ek het besluit om dit eerder nie te gebruik vir enige projek nie.)

So, die jaar nadat ek soveel te sê gehad het oor hoe graag ek wil skryf, en hoe belangrik dit is vir my identiteit en selfs vir die doel van my bestaan en die betekenis van my lewe, het ek twee kort stukkies geproduseer van skaars honderd woorde elk.

En toe kom 2003, en ’n absolute ontploffing van kreatiwiteit, obsessies, vrese, hoop, drome, teorieë, en opinies. Die jaar het meer as sestig stukke opgelewer. In September 2003 alleen het ek meer as twintig stukke geskryf. Die pas het kwalik verslap oor die volgende twee jaar. Hoewel ek vanaf 2006 hard aan die misluk was in talle pogings om meer geld te maak, het ek steeds genoeg geskryf om ’n netjiese bundel saam te stel.

Maar 2002? Twee honderd woorde.

Wys jou net: Ook inspirasie, en lus om te skryf, kom en gaan. En kom weer terug.

VRYDAG 8 DESEMBER 2017

Ek het weer gaan ondersoek instel, en afgekom op nog 471 woorde wat ek geskryf het in 2002 wat ek dalk kan inwerk in ’n projek. Dit bring die totaal vir daai jaar darem te staan op amper 700 woorde.

______________________

MAANDAG 14 AUGUSTUS 2017

Die PUNT van my lewe is om te rapporteer. Ek leef; ek ervaar dinge; ek dink oor dinge; ek skryf daaroor. Dalk vind iemand anders ’n insig of ’n siening bruikbaar.

Wat my lewe die MOEITE WERD maak, is om ’n getuie te wees van die lewe van die vrou wat ek liefhet, om ’n maat te wees vir haar, en om haar te laat voel dat sy bemin word. Wat my lewe verder die MOEITE WERD maak, is om goeie verhoudings te handhaaf met familie en vriende, om troeteldiere te versorg, om lekker te eet, interessante dinge te lees, te ontspan wanneer ek moeg is, om interessante of snaakse films te kyk, om te reis, of om plekke te besoek waarvan ek hou, en om die PUNT van my lewe na te streef.

Het my lewe ’n DOEL? Kyk na die PUNT van my lewe, en na wat my lewe die MOEITE WERD maak.

______________________

VRYDAG 28 JULIE 2017

Ek lees onlangs ’n artikel getiteld, “The Troubling Truth About Bonhoeffer’s Theology” deur Richard Weikart, oor die idees en uitlatings van die bekende Duitse teoloog, Dietrich Bonhoeffer (1906-1945). Die idee wat ek kry oor Bonhoeffer is van iemand wat ’n ton appels geërf het van ’n oom wat skielik oorlede is. Nie een om ’n goeie erflating te mors nie, dink die ou: “Hierdie is ’n goeie klomp appels. Weë my as ek dit verlore laat gaan. Ek sal eenvoudig kreatief moet raak.”

Bonhoeffer het byvoorbeeld in 1925 geskryf dat indien Bybelse kritici bewys dat die persoon Jesus onhistories is in die empiriese sin, dit nie die inhoud van God se openbaring sal affekteer nie, siende dat sy waarheid openbaar word selfs deur feilbare woorde soos geskryf of geuiter deur menslike instrumente, soos die apostels. Hy het verder geskryf dat dit nie saak maak indien spesifieke wonderwerke nie werklik plaasgevind het nie, dat mense dit nie moet afmaak as irrelevant nie, maar eerder moet interpreteer as getuienis tot God se openbaring.

Dit klink vir my soos ’n eerlike man wat grootgeword het met ’n sekere godsdienstige tradisie, homself intiem aangetrokke gevoel het tot hierdie tradisie, begin twyfel het in die werklike waarheid daarvan soos hy ouer geraak het en meer geleer het oor die wêreld, maar besluit het dat daar geen manier is wat hierdie ryk, 2000-jaar-oue tradisie wat so ’n enorme impak gehad het op Europese kultuur en beskawing, en kulture en beskawings regoor die wêreld, net so verwerp moet word net omdat dit bewys kan word dat God dalk nie regtig iets gesê het nie, of dat wonderwerke nie regtig plaasgevind het nie.

* * *

Dietrich Bonhoeffer was ’n Duitse predikant en teoloog aktief vanaf die 1920’s tot die vroeë 1940’s. Hy was ’n uitgesproke opponent van Nasionaal-Sosialisme op beide morele en teologiese gronde. As leidende figuur van die Belydende Kerk is hy gearresteer in April 1943. Hy is vir twee jaar lank aangehou in militêre fasiliteite en konsentrasiekampe. Een maand voor die oorgawe van Nazi-Duitsland, is Bonhoeffer tereggestel in die Flossenbürg konsentrasiekamp. Sy idees het opnuut aandag getrek na die oorlog en het ’n invloed gehad op die sogenaamde “God is dood”-teologie in die 1950’s en 1960’s.

———————-

Lees meer: https://en.wikipedia.org/wiki/Dietrich_Bonhoeffer

______________________