MAANDAG 2 JANUARIE 2017
Vanoggend net voor vyfuur word ek wakker. Ek gaan toilet toe, gaan terug bed toe, trek die beddegoed reg, rol myself weer toe, en vir die volgende dertig minute, so tussen wakkerwees en slaap, tref twee gedagtes my.
Die eerste gedagte was oor die stuk in die bundel, Waar jy niemand is, getiteld, “Die probleem is … stadsbeplanning!” Wat is die konneksie met Korea? wonder ek toe. Die teks gaan net oor my buurt in Taiwan, en hoe dit vergelyk met die gemiddelde Suid-Afrikaanse voorstad. Snaaks dat ek dit moes besef op daai oomblik. [Het later uitgewerk dat daar ander teks is wat nie toe gepubliseer was nie wat dit duidelik maak dat die stuk gaan oor my afkeer van lewe in die gemiddelde middelklas voorstad.]
Die tweede gedagte het gehandel oor wat ek die materiaal gaan noem wat volg op Post Ongetiteld, vol. drie, wat alles insluit wat ek geskryf het sedert Maart 2011. Ek het aan en af die afgelope paar weke daaraan gedink en kon nie regtig vorendag kom met ’n bevredigende voorstel nie. Skielik dink ek, knus onder my beddegoed, met my oë bottoe, in ’n stikdonker kamer, alles vanaf Maart 2011 is eintlik ook “post” iets, naamlik post-noodtoestand. Nie net volg dit op die stuk, “Die noodtoestand is verby” nie, maar my hele beskouing van my daaglikse bestaan het verander in 2011 nadat ek besluit het ek verkeer nie meer in ’n noodtoestand nie. Ek het ook besef ek kan dit iets noem soos, “Hou op skop teen die prikkels, vol. 1” – wat verwys na ’n feit wat ek nie meer kan ignoreer nie: Ek is op my gelukkigste wanneer ek werk aan ’n skryfprojek, en as die tyd in elk geval verbygaan en mens slaag nie altyd in wat jy dink jy moet doen nie (in my geval, om geld te maak met allerhande projekte op die Internet), sal ek eerder meer tyd gebruik om materiaal wat ek vroeër geskryf het, te redigeer, en te werk aan materiaal wat ek nog wil skryf, al maak ek nooit enige geld daarmee nie.
Die gedagte-trein oor titels het voortgegaan die res van die dag. ’n Uur of so gelede dink ek aan nog ’n titel: “Oorgawe, vol. 1,” in die sin van oorgee aan dit waaroor ek geskryf het op Vrydag 31 Desember 2004: “Writing has, in the end, outmanoeuvred, outsmarted, outgunned, and outlasted every other possibility of what I had ever wanted to do with my adult life.”
DONDERDAG 5 JANUARIE 2017
Wat ek nie hou van “Post-Noodtoestand” nie, is dat dit dui op die einde van ’n periode van my lewe – goed vir die titel van ’n stuk, maar vir ’n hele reeks bundels?
Dieselfde kan gesê word van “Oorgawe” en “Hou op skop”. Dit is goeie titels vir stukke, maar wil ek regtig ’n reeks essay-bundels vernoem na die insig dat om te skryf vir my van eksistensiële belang is?
Ek dink toe, oukei, as ek dit nie kan vernoem na ’n periode van my lewe wat verby is nie, wat van die huidige periode van my lewe?
Wat my toe terugbring by idees van verlede jaar, naamlik “Middel” en “Veertigs”.
Toe dink ek: natuurlik is ouderdom ’n belangrike faktor van die periode van jou lewe waarin jy jouself bevind, maar is daar nie iets anders as “Veertigs” nie?
“Einde van my jeug,” tref dit my.
En toe’s ek by die huis met aandete.
* * *
Blykbaar was dit Victor Hugo wat gesê het, “Forty is the old age of youth; fifty the youth of old age.”
Nog ’n paar pittige happies:
“Nobody grows old merely by living a number of years. We grow old by deserting our ideals. Years may wrinkle the skin, but to give up enthusiasm wrinkles the soul.” – Samuel Ullman
“You can’t help getting older, but you don’t have to get old.” – George Burns
“I will never be an old man. To me, old age is always fifteen years older than I am.” – Francis Bacon
“There is always some specific moment when we become aware that our youth is gone; but, years after, we know it was much later.” – Mignon McLaughlin
______________________