Ek hersien die Februarie 2004stukke, “Raad oor kom of bly”, “Slaaf aan die woord” en “Oor vriende, en ander persoonlike redes”. Dis onaangenaam om te lees. Ek het ’n intense begeerte gehad om “huis” toe te gaan (“huis” in aanhalingstekens, want hoekom was Taiwan nie huis nie?). Dit kan simplisties geargumenteer word dat ek bang was om die stap te neem na vyf jaar in Taiwan waar ek vir myself ’n gemaklike lewe en tuiste geskep het. Ek het egter ’n sterk vermoede gehad dat dit ’n verkeerde stap vir my sou gewees het. Ek het gevoel ’n konvensionele lewe met ’n 40-uur per week werk en salaris en huis in ’n voorstad was iets wat nie vir my sou werk nie, selfs al kon ek al die onderdele bymekaar sit. Ek kan sê dat ek nie spesiaal was nie, en indien miljoene van my tydgenote dit onder die knie kon kry en geluk kon vind in so ’n lewe, ek dit sekerlik ook kon doen. Feit van die saak is, mense verskil. Een man word ’n professionele soldaat en sy ou pêl van kinderdae word ’n hoërskool Rekeningkunde onderwyser. Hoekom word albei nie professionele soldate nie? Hoekom nie albei onderwysers nie? Mense verskil.
Die man agter sy rekenaar vroeg in 2004
VRYDAG 7 OKTOBER 2022
Die stukke van begin Februarie 2004 is … vreemd om nou te lees. Die situasie was dat ek voor die einde van die eerste week van Februarie genoodsaak was om te gaan vir ’n mediese ondersoek as vereiste om my werkspermit te verleng. Ek was ook desperaat om Taiwan te verlaat, en om terug te gaan Suid-Afrika toe (dit was nie noodwendig dat die eerste aksie tot die tweede moes lei nie). Ek het geweet as ek nie die mediese toets betyds doen nie, my werkspermit nie hernu sou kon word nie, en dan sou my verblyfspermit nie hernu kon word nie. Ek sou dan geen keuse gehad het anders as om Taiwan te verlaat nie. Die kersie op die koek was dat ek altyd opgesien het daarteen om die medies te gaan doen. Al wat ek dus moes doen om my sin te kon kry – om Taiwan te verlaat, en waarskynlik terug te gaan Suid-Afrika toe – was om nié iets te doen nie waarteen ek in elk geval voorheen geskop het.
Aan die ander kant het die herinneringe bly spook van die vorige keer toe ek in Noordoos-Asië was, met ’n werk en ’n inkomste en ’n blyplek, en ek wat besluit het dat ek eenvoudig ’n skuif moes maak – so gou as moontlik.
As ek die verkeerde besluit maak, so het ek geweet, sou ek dalk vir jare daarvoor betaal het.
Vanaf Maandag 22 Desember 2003 se “Die laaste ballingskap” tot en met die paar paragrawe getiteld, “11 Februarie 2004”, is ’n stukkie persoonlike geskiedenis van ék wat meestal met myself argumenteer.
WOENSDAG 12 OKTOBER 2022
00:57
Die moontlike opheffing van my ballingskap in Februarie 2004 was ’n volslae fokop. Aan die een kant het ek druk op myself geplaas: “As jy wil voel jy behoort êrens, moet jy jou lewe agterlaat wat jy opgebou het in Taiwan, en teruggaan Suid-Afrika toe. Sodoende kan jy braaivleis en poeding saam met jou ouers en jou susters geniet so gereeld as wat jy wil.” En van die ander kant af ’n vermaning: “Jy’t nou al soveel stukke geskryf oor huis toe gaan. As jy nie nou oorgaan tot aksie nie, gaan niemand jou meer glo as jy enige iets sê nie.”
Met ’n persoonlikheid soos myne, plus die regte sielkundige drukpunte, het jy skynbaar nie veel vyande nodig nie.
12:36
Ek skryf in die stuk, “En die antwoord is dus …”: “Die produk [wat ek gepoog het om aan myself te verkoop] is een wat ek nodig het. Dis die pil wat ek moet sluk om te kan voortgaan met my lewe.”
Die implikasie, as jy die stuk lees, is dat die produk is om my lewe in Taiwan op te pak en terug te gaan Suid-Afrika toe – om nader aan my familie te wees, en te voel ek is in ’n plek waar ek behoort.
Kyk ek terug na amper twee dekades, wil ek ’n beter interpretasie waag: Wat ek werklik nodig gehad, was ’n oortuiging dat ek behoort het waar ek myself bevind het op daai oomblik van my lewe – hetsy Taiwan, Suid-Afrika, of enige ander plek in die wêreld. Ek het nodig gehad om oortuig te wees dat waar ek ook al was, reg was vir my – of in sterker terme, dat ek op ’n plek was waar ek veronderstel was om te wees. In Februarie 2004 het ek geglo dat daai plek nié Kaohsiung in die suide van Taiwan was nie, maar eerder in die provinsie in Suid-Afrika waar my ouers en jonger suster op daai stadium gewoon het.
Wat ek nodig gehad het, was om ’n sin te ontwikkel dat Taiwan wél reg was vir my. Maar meer as dit – dat ’n mens kán behoort op ’n plek ver van waar jy gebore en groot geword het, net soos jy verlore kan voel op die einste plek waar jy eerste wortel geskiet het.
(Wanneer ek skryf, glo ek iemand sal dit lees. Wanneer miljoene mense bid, glo hulle iemand sal dit hoor.)
MAANDAG 3 OKTOBER 2022
Ek vertaal die laaste van die Persoonlike Agenda stukke wat ek nie tien jaar gelede vertaal het nie. Dit bring my weer in noue kontak met vraagstukke waarmee ek twintig jaar gelede geworstel het: Wat moet ek doen met my lewe? Watse tipe volwasse lewe wil, of moet, ek vir myself ontwikkel? En: Moet ek Taiwan verlaat op Donderdag 4 Maart 2004?
Om ure elke dag te kon spandeer aan skryfprojekte was ’n belangrike oorweging in my besluitnemingsproses. Dit was ’n belangrike faktor in 2001 toe ek idees ontwikkel het oor watse tipe volwasse lewe ek wou lei, en dit was ’n belangrike oorweging toe ek in die laaste maande van 2003 en die eerste twee maande van 2004 moes besluit of ek sak en pak wou teruggaan Suid-Afrika toe.
Soos ek oor die laaste dekade gewerk het aan die publikasie van my skryfwerk, het ek gewonder hoekom ek nooit méér geskryf het nie. Mens hoor soms van sogenaamde “prolific writers” wat dosyne romans, etlike kortverhaalbundels, artikels, gedigte, en sommer ’n paar toneelstukke ook geskryf het. My gemiddeld die laaste tien tot vyftien jaar was ongeveer 20 000 woorde per jaar (dan tel ek nou nie stukke wat ek beskou as onpubliseerbaar nie).
As ek egter kyk na maande soos September 2003 en Februarie 2004, sien ek dat ek soveel in daai maande geskryf het as wat ek later sou geskryf het oor ’n hele jaar. Hoe werk dit?! En hoekom kon ek nie dit volhou nie?
Feit is, ek skryf net as ek iets het om te sê. As ek nie spesifiek iets wil sê nie, is daar geen inspirasie nie.
Ek het ook in die Februarie 2004 stuk, “Slaaf aan die woord”, geskryf: “Ek glo vas ek sal in ’n bodemlose depressie verval as ek minder begin skryf.” Ek het ook menigmaal oor die jare verwys daarna dat ek op my gelukkigste is wanneer ek besig is om te werk aan een of ander stuk skryfwerk. Soos die maande September 2003 en Februarie 2004 duidelik moes maak, is skryfwerk ’n meganisme wat my help om te oorleef. Dis hoekom ek nog nooit veel moeite gedoen het om my skryfwerk te bemark nie, en hoekom ek nog nooit veel moeite gedoen het om munt te probeer slaan daaruit nie.
Om te skryf help my om sin te maak van dinge. En dit was nog altyd ’n goeie manier om oplossings vir dilemmas uit te werk in die afwesigheid van mense met wie ek kon praat oor sekere sake, of met wie ek dinge kon bespreek soveel as wat ek nodig geag het.
Om op te som: Ek skryf net wanneer ek nodig het om te skryf. Ek skryf om te oorleef.
Siende dat ek amper elke dag op Twitter is, en ’n paar van my eie produkte het wat ek kan bemark, om nie te praat van hierdie blad en die Engelse weergawe wat altyd kan doen met ekstra lesers nie, dog ek toe ek moet dalk belê in ’n kursus oor hoe om geld te maak op Twitter. Die warmste produk op Gumroad is ’n gids genaamd “The Art of Twitter”, beskikbaar teen $89.00 (of as jy gelukkig is en dit kry teen ’n afslag, $62.00). Meer as 5 000 kopieë van die gids is reeds verkoop, so dis sekerlik die moeite werd om te oorweeg.
Ek hou egter terug voor ek die “Buy Now” knoppie druk. Hier’s die redes:
Ek het al baie inligtingsprodukte gekoop. Amper altyd is jy teleurgesteld aan die einde. Hoekom? Dalk is die inhoud niks meer as opgeknapte snert nie. In ander gevalle is die inligting skaflik genoeg, en jy leer dinge wat jy nie geweet het nie. Wat is dan die probleem? Jy kla dat jy gehoop het dat daar “meer inligting” sal wees.
Hier’s wat jy werklik bedoel: Jy’t gehoop op die laaste bladsy van die PDF is daar ’n inkantasie wat ’n feetjie optower wat al die werk vir jou gaan doen. Want dit is die onvermydelike volgende stap: Ses maande plus van meestal vervelige werk voor jy enige resultate sien.
Die ander rede hoekom ek vashou aan my $89 (of $62), is omdat ’n mens – so reken ek – meeste van die inhoud gratis en verniet kan kry as jy net soek daarvoor op Google (of Bing, Yahoo, Duckduckgo of Brave). Kyk na die inhoudsopgawe: The basics of Twitter; Picking a niche; How to attract followers; Popular tips NOT to follow; Growth strategies; How to create tweets that get likes, retweets, and engagements; The easiest, fastest, and safest ways to make money with Twitter; How to avoid getting banned; How to build a strong network. Dan is daar die bonusse: How to create and monetize Twitter bots; Growing beyond Twitter (Reddit, Telegram, Instagram, Facebook); ’n gratis 3-maand subskripsie tot ’n outomatiseringsinstrument; en ’n argief van 258 van die skrywer se beste twiets. Behalwe vir die 3-maand subskripsie (op jou eie kry jy in elk geval sewe dae gratis, en daarna is dit $12.49 per maand minimum), kan jy soortgelyke inligting kry in somtyds lang, gedetailleerde artikels op die eerste blad van Google se soekresultate – mits jy natuurlik die regte frases en sleutelwoorde gebruik. Soortgelyke navorsing kan ook gedoen word op YouTube, Pinterest, en natuurlik op Twitter self, waar mense gereeld mini-artikels publiseer oor die onderwerp.
Sal dit nie tyd spaar om net die produk te koop nie? Ek reken: Nie juis nie. Dit vat nie lank om inligting te soek nie, en jy kan vyf of ses verskillende artikels lees in stede van om net een persoon se siening te kry. En daar’s altyd ’n moontlikheid dat een artikel vir jou addisionele frases gee waarmee jy nog inligting kan soek.
Hoekom, as jy meeste van die inligting gratis kan kry, spandeer mense nog steeds so baie geld op ’n stel PDF’s?
Die sielkundige faktor. Jy voel, indien jy meer as ’n paar rand spandeer op iets, sal jy sekerlik inspring en werk maak van wat jy leer. Plus, ’n inligtingsproduk wat ’n kwart van die verkoopsprys werd is, sal jou voorsien van ’n plan wat jy kan begin uitvoer sodra jy die laaste bladsye gelees het (en tot jou teleurstelling gesien het daar’s geen inkantasie vir ’n feetjie wat al die werk gaan doen nie).
Wat staan jou dan te doen as jy wil voortgaan met jou poging om geld te maak uit Twitter?
Vra jouself wanneer jy wil begin, want waarna jy kyk, is ’n nuwe deeltydse werk. Wil jy onmiddellik begin? Môre-oggend? Volgende Maandag?
Dan het jy ’n plan nodig, verkieslik in stappe: Wie is jou teikenmark? Op watse onderwerp gaan jy fokus? Wat gaan jy insluit in jou Twitter profiel? Watse tipe inhoud gaan jy gebruik? Hoe gereeld gaan jy inhoud publiseer? Lys van groot name in jou gekose nis wat jy moet volg, en op wie se inhoud jy moet reageer. Ensovoorts.
Dan, tyd om ’n bietjie navorsing te doen.
As jy nie te veel droog maak nie, kan jy dalk oor ’n paar maande vir jouself ’n nuwe tuinstoel koop met jou versamelde Twitter dollars – of, wie weet, dalk ’n nuwe kar.
Chinese militêre oefeninge en omsingeling van Taiwan
Sondag 7 Augustus 2022 was die dag toe ek my opinie verander het oor Taiwan en China. Tot so onlangs as verlede Vrydag het ek nog ’n gesprek gehad met ’n Taiwannese besigheidsman oor die moontlikheid dat China Taiwan kan binneval. Ek het genoem dat daar mense is wat in detail kan verduidelik hoekom so ’n militêre onderneming sal misluk.
Na hierdie week se besoek van die Amerikaanse Spreker van die Huis van Verteenwoordigers, Nancy Pelosi, en China se lewendige ammunisie militêre oefening rondom die eiland, het ek besef Taiwan geniet slegs haar de facto onafhanklikheid omdat China nog nie besluit om Taiwan formeel in te lyf nie.
Tensy die Chinese Kommunistiese Party hulle mag verloor in China, of hulle dogma verander, kan Taiwan nie veel doen om haar onvermydelike lot te verander nie. China sál uiteindelik Taiwan intrek binne haar soewereine grondgebied, heel waarskynlik sonder om soveel as een missiel af te vuur.
Die rede? Die eiland het bitterlik onvoldoende weerstand teen omsingeling en blokkade. (Dan praat ons nie van die kragonderbreking wat ’n derde van Taiwan sonder krag en Internet gelaat het vir amper ’n hele dag lank in Maart nie, omdat ’n werknemer vergeet het om iets te doen voor hy ’n skakelaar aangesit het. Hoe moeilik sal dit wees vir ’n saboteur om iets soortgelyk te doen in die toekoms?)
Rick Fisher, ’n senior genoot by die International Assessment and Strategy Center in Amerika, reken dat die huidige Chinese militêre oefening wat insluit meer as sestig vliegtuie en veertien oorlogskepe wat die eiland omring, inderdaad ’n voor-blokkade demonstrasie is. Volgens hom sal ’n volle blokkade insluit dreigemente om vliegtuie af te skiet, die plasing van seemyne in hawens, en die ontplooiing van lug- en vlootmagte in ’n volle sirkel rondom Taiwan. Hy voeg by dat hierdie episode die eerste geleentheid is vir die Rooi Chinese Magte om aan hulleself en aan Taiwan te bewys dat hulle inderdaad in staat is om ’n volle blokkade af te dwing.
Dan is daar ’n paar ander ongerieflike feite: 1) Volgens ’n artikel in die Wall Street Journal het Taiwan oliereserwes vir ongeveer vier en halwe maande, maar slegs 12% van Taiwan se energie word plaaslik gegenereer. Ongeveer een-derde van Taiwan se elektrisiteit is in 2021 gegenereer deur natuurlike vloeibare gas, wat ingevoer moet word. Indien China hierdie invoer belemmer, kan dit binne enkele dae Taiwannese vervaardiging op sy knieë dwing. 2) Hoewel Taiwan so-te-sê self-versorgend is in akwatiese produkte, vrugte, vleis, groente, en eiers, kan sy in slegs 35% van haar bevolking se voedselbehoeftes voorsien. (Die regering het wel in die laaste paar jare ’n program geloods om hierdie probleem aan te spreek. Die Borgen Project dui aan dat Taiwan in 2018 $4 miljard gespandeer het op die invoer van landbouprodukte, maar het sedertdien voorraad van essensiële items opgebou wat voldoende sal wees vir ongeveer 28 maande.) 3) Duisende ander tipes produkte word daagliks van vragskepe afgelaai om winkelrakke vol te pak – items soos klere, skoene, katsand, kookolie, tandepasta, kaas, sjampoe, koeksoda, medisyne, en ’n wye reeks elektroniese toestelle en mediese toerusting. Hierdie produkte maak Taiwannese burgers, en duisende buitelanders, se lewens leefbaar en aangenaam. Lewe op die eiland sal toenemend ongemaklik raak as dié produkte nie meer ingevoer word nie.
Bernhard Billmon skryf in ’n onlangse artikel op Moon of Alabama, “China indeed has the capability to completely blockade Taiwan. As the whole area is also under cover of China’s land-based ballistic missiles and in reach of its airforce a blockade is easy to establish and hard to breach.” (My eie beklemtoning) Hy skryf verder: “A total blockade of Taiwan would likely bring it to its knees within a few weeks or months. Time that could be used to defeat its air force, air defenses and missiles and prevent attacks from Taiwan on China’s continental assets. China does not have to invade the island. It just has to wait until it is invited to come in.” (weereens my eie beklemtoning)
Die New York Times haal vir Bonny Lin van die Center for Strategic and International Studies in Washington soos volg aan: “If a military exercise transitions to a blockade, when does it become clear that the exercise is now a blockade? Who should be the first to respond? Taiwan’s forces? The United States? It’s not clear.” Volgens dieselfde artikel reken Eric Sayers, ’n voormalige senior adviseur tot die U.S. Pacific Command: “Instead of announcing a military blockade [the Chinese government] may instead announce an extended military exercise around Taiwan that closes or disrupts shipping routes for 30, 60, 90 days. This makes it less a military operation and more a form of legal warfare to justify an indirect blockade for a duration that Beijing can manipulate.”
Een van die punte wat Taiwannese gereeld maak in besprekings oor Taiwan se vermoë om haarself te verdedig, is dat Taiwan dalk verslaan sal word, maar teen groot koste vir China, siende dat Taiwannese missiele ten minste een groot stad, soos Shanghai of Shenzhen, groot skade kan aandoen voor die Chinese Rooi Leër die wapens stilmaak.
Maar gaan Taiwan haar missiele begin afvuur en duisende mense se lewens eindig op die Chinese vasteland omdat sy omsingel word deur die Chinese vloot? Dis hoogs onwaarskynlik. Indien dit wel gebeur, sal China geen probleem hê om die wêreld te oortuig dat hulle geen alternatief gehad het anders as ’n militêre respons nie.
Gaan Amerika of Japan hulle oorlogskepe stuur om die Chinese vloot te dwing om die blokkade te eindig? Weereens: ’n Lae waarskynlikheid dat dit sal gebeur.
’n Paar weke of ’n paar maande van dalende petrol en kosvoorrade sal honderde-duisende mense in Taiwan uitbring in die strate om die regering te dwing om te begin met onderhandelinge. Onthou: Tussen tien en vyftien persent van Taiwan se bevolking steun vereniging met China. Na ’n paar weke van leë winkelrakke twyfel ek nie dat daai nommer ’n paar kerwe hoër sal wees nie.
Ten spyte van die feit dat omsingeling en blokkade probleme sal veroorsaak vir die bevolking op die korttermyn, en sal lei tot probleme in die internasionale voorsieningsketting van rekenaaronderdele, sal die Taiwannese ekonomie nie langtermyn skade aangerig word nie. Ek reken (uit die vuis uit, geen data om dit te staaf nie) dat Taiwan weer 100% sal wees twee jaar na die blokkade geëindig het. Dit ondermyn nóg ’n argument wat mense aanvoer oor hoekom China nie enige aggressiewe aksies sal loods nie.
Ek glo dat ’n groot meerderheid van Taiwan se bevolking bereid is om te veg vir die behoud van die status quo, of vir de facto onafhanklikheid. As langtermyn inwoner van Taiwan wat dankbaar is vir die tuiste wat die eiland en haar mense my gebied het, hoop ek ook dat die eiland en haar mense sal voortgaan om hulle eie sake te behartig soos hulle dit goedvind, siende dat hulle oor dekades bewys het dat hulle ten volle bevoeg is om dit te doen, en dat dit hulle dit net soveel verdien as die mense van Japan of Suid-Korea of enige ander land in die wêreld.
Maar ons woon in ’n wêreld met sekere realiteite. Een van hierdie realiteite is dat die Chinese Kommunistiese Party glo Taiwan behoort aan China, en dat hulle die reg het om Taiwan formeel in te lyf in Chinese grondgebied wanneer en soos hulle dit goedvind. Tot onlangs het ek gedink dit kom neer op Chinese soldate op Taiwannese strande, en duisende missiele wat reën op Kaohsiung en Taipei en ander stede. Die afgelope week het bewys dat ’n Chinese oorname van Taiwan nie naastenby so gewelddadig hoef te wees nie. Wat die waarskynlikheid dat dit sal gebeur, onaangenaam hoog maak.
Om op te som:
1. Advokate vir Taiwannese onafhanklikheid kan goeie historiese en wettige argumente maak hoekom Taiwan nie China se besigheid is nie. Belangriker as hulle argumente: Die Chinese Kommunistiese regering gee nie om nie. Dit is deel van Kommunistiese Party dogma dat Taiwan deel is van China. Einde van die storie. Mikrofone afgeskakel. Debat is verby.
2. China kan begin om een klein eiland onder Taiwan se beheer na die ander oor te neem en dit regverdig as deel van ’n nuwe strategie om China te verdedig teen “vyande van die Moederland”. Daarna kan hulle Taiwan omsingel vir maande op ’n slag en dit militêre en vloot-oefeninge noem. Niemand wat ernstig opgeneem moet word, twyfel dat hulle die militêre kapasiteit, die ekonomiese vermoëns, en die politieke wil het om dit te doen nie.
3. Taiwan kan haarself verdedig teen ’n inval waar Chinese troepe oor die strande storm, en waar die Chinese lugmag bomme laat reën op Taiwannese stede. Maar hoe verdedig Taiwan haarself teen ’n salami-tegniek waar China een klein eiland na die ander vat met oorweldigende mag, en dan die eiland omsingel met dalk drie dosyn oorlogskepe en ’n duisend missiele op die Chinese kus om die skepe te beskerm? Hoe lank sal Taiwan kan uithou? Hoe lank voor woedende honger Taiwannese die regering dwing om met Beijing te onderhandel?
Enige oplossings?
Wie is ek? ’n Genoot by een of ander internasionale denktenk, of ’n senior akademikus by ’n befaamde universiteit? Nee, en nee. Nietemin …
Taiwan het in die laaste paar dekades ’n fortuin spandeer aan wapentuig in die hoop dat hulle iets kan doen wanneer Chinese troepe storm oor die strande op die wes- en noordkus van Taiwan. Daar is die hoë-akkuraatheid missiele waarmee Shanghai en dalk een of twee ander Chinese stede van die kaart gevee kan word. (Kom ons ignoreer vir die oomblik wat Chinese propagandiste en ’n alte gewillige Westerse media sal doen met videogrepe van brandende kinders in die puin van ’n vermorselde woonstelgebou in Shanghai. Om nie te praat van uitroepe van wraak onder die Chinese bevolking nie.) Daar’s ook opgedateerde oorlogskepe, militêre hommeltuie, en splinternuwe F-16 vegvliegtuie.
Watse waarde gaan hierdie gevorderde militêre toerusting hê as Taiwan vir maande lank omsingel word in uitgestrekte “militêre oefeninge”? Gaan al hierdie vegvliegtuie en oorlogskepe en hommeltuie en missielstelsels internasionale lugrederye oortuig dat hulle nie vlugte moet kanselleer na Taipei toe nie? Gaan dit verskepingsmaatskappye oortuig om tog die kans te waag en deur die omsingeling te probeer breek om toiletpapier en katkos en bakpoeier en olyfolie af te lewer?
Die probleem is dat Taiwan, en die Amerikaanse regering wat die Taiwannese regering stoot om miljarde dollars te spandeer by Amerikaanse wapenvervaardigers, voorberei vir ’n stryd wat waarskynlik nooit gevoer gaan word nie. Hoekom sal China duisende Chinese troepe, miljarde dollars se wapentuig, en moontlik ’n paar Chinese stede waag as hulle in hulle dekades-lange doel kan slaag met blokkades, omsingeling, en die sabotasie van infrastruktuur? Dan maak die Chinese Rooi Leër hulleself ook skuldig aan wat die vise-hoof van die Taiwannese Ministerie van Verdediging se Buro vir Politieke Oorlogvoering noem, “cognitive warfare, disinformation campaigns, and rumor spreading”, asook “‘fake news’ or misinformation, mostly seeking to lower public trust in Taiwan’s government, [to] undermine public morale and build momentum for unification by force”.
Aljazeera berig dat Taiwan ’n verdedigingsbegroting het van meer as $20 miljard vir 2022. Watse persentasie van hierdie begroting word gebruik om meer landbougrond voor te brei vir voedselproduksie? Hoeveel is begroot om stadbewoners te leer om groentetuine aan te lê op die dakke van duisende woonstelgeboue? Hoeveel geld word spandeer aan die beskerming van infrastruktuur teen sabotasie? (Onthou weereens: in Maart was ’n derde van die eiland sonder krag en groot dele sonder Internet vir die grootste deel van die dag omdat iemand ’n fout gemaak het met ’n skakelaar.) Hoeveel geld word spandeer om kuberaanvalle, disinformasieveldtogte en ander kognitiewe oorlogvoering te beveg?
Feit is, Taiwan is ’n Dawid wat miljarde dollars spandeer op ’n hoogs gevorderde kettie met ’n hopie plofbare klippies ter voorbereiding van ’n geveg teen ’n Goliat wat nie onnosel is nie, en waarskynlik nie gaan doen wat Dawid wil hê hy moet doen sodat hy hom met ’n klip teen die voorkop kan skiet nie. Wat gaan Dawid doen as Goliat dosyne wilde honde loslaat wat hom omsingel en afsny van sy kosvoorraad en ander hulpbronne? Wat gaan Dawid doen as hy sy laaste krummels brood afgesluk het met die laaste druppels water in sy watersak? En Goliat weier steeds om nader te kom dat Dawid hom soos die storie veronderstel is om te verloop, met ’n klip teen die kop kan neervel?
As Taiwan wil bly voortbestaan as ’n onafhanklike staat in praktyk, sal hulle moet begin om daai miljarde dollars baie beter te spandeer as om net Amerikaanse wapenvervaardigers se sakke te vul.
Nagedagte: Donderdag 22 September 2022
Taiwan het drie opsies:
1) Verklaar onafhanklikheid, wag vir die reaksie van China, en hoop vir die beste.
2) Kontak Beijing en sê: “Genoeg is genoeg. Kom ons werk die tegniese punte van hereniging uit.”
En 3) Hou by streng status quo, wat beteken Beijing meng nie in nie, maar Taiwan maak geen verklarings van onafhanklikheid nie, en doen ook niks buite praktiese reëlings, soos handelskantore/ambassades, om die status te steur nie – dit sluit in geen hoë-profiel besoeke van Amerikaanse politici nie.
Soos dit nou is, stap die Tsai Ing-wen administrasie op die rand van formele onafhanklikheid, en as China protes aanteken, beskuldig die Taiwan regering Beijing daarvan dat húlle die delikate vrede versteur.
Want as jy aanhou probeer, hou jy aan om ’n sein uit te stuur: “Ek is steeds hier.”
Hoe anders sal geluk jou vind?
(Gedagtes die afgelope tyd oor die rol van geluk, en aanhou probeer versus opgee; verskeie sosiale en ander media berigte van mense wat miljoene gewen het met loterye – en jy kan nie gelukkig wees as jy nie die kaartjie gekoop het nie; ’n video-greep op Twitter van iemand wie se valskerm nie gewerk het nie – hy val grond toe, hou aan om te ruk en pluk aan toue en uiteindelik sny hy iets los en sy noodvalskerm maak oop om sy spoed te breek sekondes voor hy die grond tref; ook ’n video-greep van ’n groep mans wat vir dae lank gestrand was op ’n klein eiland (meer gelyk soos ’n sandbank), met die een ou wat aangehou het om ’n groot groen vlag te waai selfs nadat reddingspersoneel in ’n helikopter hulle gesien het.)
11:24
“Hoekom nog probeer? Dit gaan in elk geval nie werk nie …”
Hoesê? Hoekom gebruik jy dit as ’n maatstaf? Dit gaan nie soseer oor werk nie. Dit gaan oor sein uitstuur!
“Baie mense is suksesvol omdat hulle gelukkig was – regte dinge het gebeur op die regte tye, en so aan, sonder dat hulleself veel gedoen het. Oftewel, ander mense het soortgelyke dinge gedoen, of net so hard gewerk, maar die tyd was verkeerd, of die sterre het net nie op daai oomblik reg gelê nie.”
Kom ons sê jy’s reg.
Maar hoe gaan geluk jou vind as jy nie speel nie? Hoe gaan jy gelukkig wees – tyd is reg, sterre is reg – as jy nie op daai oomblik aktief is nie?
VRYDAG 5 AUGUSTUS 2022
Nie net geluk in die algemene sin van die woord nie.
Dalk voel jy asof jy nie soseer ’n ongelukkige persoon is nie, maar in liefde het die groot geluk jou nog nie getref nie.
Dus: As jy ophou seine uitstuur, hoe gaan liefde jou vind?
Of dalk het liefde jou gevind, maar jy kan definitief doen met meer geld.
Selfde storie: As jy ophou seine uitstuur, hoe gaan geld jou vind?
