BrandSmit.net – Bladsy 4 – notas van ’n bestaan

Almal kan beter doen

MAANDAG 19 DESEMBER 2022

Almal het die vermoë om ten minste een miljoen Amerikaanse dollar per jaar te verdien op etiese en wettige maniere. Dit geld soveel te meer as jy in ’n ontwikkelde, geïndustrialiseerde land woon, en jy het ten minste ’n hoërskool diploma.

Indien jy nie ten minste een miljoen dollar per jaar verdien op etiese en wettige maniere nie, werk jy nie hard of slim genoeg nie.

Natuurlik het almal verskonings, maar die feit van die saak is, vir elke verskoning wat jy maak, kan iemand opstaan uit die skare en sê dat hulle in ’n soortgelyke situasie as jy was – of selfs erger, met minder hulpbronne tot hulle beskikking – en húlle was in staat daartoe om daai tipe inkomste te bewerkstellig. (En, terloops, dit was ook nie deur die lotery te wen nie; ons praat van gereelde jaarlikse inkomste.)

Indien jy, soos meeste mense, nie ten minste een miljoen Amerikaanse dollar per jaar verdien nie, het jy geen voete om op te staan en iemand anders te kritiseer wat dit óók nie doen nie. Net omdat jy dubbel, of trippel, of tien keer meer geld maak as jou buurman, of jou broer, of jou niggie, beteken nie jy het lisensie om hom of haar te kritiseer vir hulle mislukking om meer geld te maak nie. Jy misluk dan self immers elke jaar daarin om die inkomste te verdien waartoe jy in staat is!

______________________

Waar ek myself bevind op die kaart van idees

VRYDAG 13 DESEMBER 2022

[Resultaat van my ondersoek: Ek assosieer sterk met aspekte van Libertynisme, Konserwatisme, én Liberalisme. Verdere ondersoek maak dit duidelik dat ek ’n politieke sentris is, en myself gemaklik kan beskryf as ’n ondersteuner van positiewe nihilisme. In terme van godsdienstige oortuigings weet ek al vir jare dat ek myself mees akkuraat kan beskryf as ’n ignostikus.]

* * *

Met die obsessie in veral die Weste met identiteit en etikette, en groepe en ideologiese stamme, het ek gedink dit sal ’n handige oefening wees om te kyk na ’n kaart van idees, en my vlaggie as’t ware êrens in te druk om te sê: “Dis waar ek myself bevind.”

Ek begin met politiek. ’n Bietjie navorsing het bevestig dat ek nie lojaal is aan enige ideologie of politieke groepering nie. My waardes stem wel ooreen met beginsels tipies van sekere ideologieë, solank ’n mens in ag neem dat politieke filosofieë oor die algemeen breed is, en dat daar heelwat debat is oor wat Konserwatief of Liberaal is, of wat Links of Regs beteken teen die derde dekade van die een-en-twintigste eeu.

Ek is Konserwatief in die sin dat ek glo in die waarde van tradisionele sosiale instellings soos familie, huwelik, en opvoedkundige instellings wat jongmense leer hoe om te dink. Ek is ook Konserwatief omdat ek glo in minimale ingryping van die regering in die ekonomie, en omdat ek glo in persoonlike verantwoordelikheid, en vrye mark kapitalisme. Ek is gekant teen vinnige verandering in die samelewing – rewolusies in Frankryk in die agtiende eeu, rewolusies in Rusland in die twintigste eeu, en ander voorbeelde van vinnige verandering maak dit duidelik dat hervorming waarskynlik sal lei tot minder vernietiging van lewens en eiendom. Verder glo ek in die reg van elke land om homself te kan verdedig teen vyandelike aksie van ’n ander staat, maar ek is gekant teen oorlog ver van jou eie grense af ter uitvoering van een of ander beleid uitgedink agter geslote deure. Patriotisme en godsdiens speel ook albei ’n belangrike rol in die skepping van ’n stabiele samelewing, solank dit heeltemal aanvaarbaar is as jy nie patrioties of godsdienstig is nie.

Omdat ek glo dat persoonlike vryheid en gelykheid voor die Reg belangrike doelwitte van die samelewing is, omdat ek glo die regering behoort ’n rol te speel in die beskerming van hierdie waardes, en selfs in die bevordering van die algemene welsyn van die burgers van ’n staat, kan ek ook beskou word as ’n ondersteuner van Liberalisme – tot ’n mate.

Omdat ek egter verder gaan as tradisionele Liberalisme en reken dat individue vry moet wees om te kan doen soos hulle wil solank dit niemand anders benadeel nie, en omdat ek glo regerings moet op ’n kort halsband gehou word wat betref ingryping in die ekonomie en persoonlike gedrag, kan ek ook gesien word as ’n Libertyn – of ’n ondersteuner van sekere beginsels van Libertarisme. (Terloops, Klassieke Liberalisme word gesien as die voorouer van hedendaagse Libertarisme.)

Ek kon ook bevestig dat ek nie ’n Sosialis is nie, omdat ek nie glo dat produksiemiddele soos fabrieke en grond gesamentlik deur die gemeenskap besit en beheer moet word nie. Ek ondersteun ook nie die skepping van ’n beplande ekonomie, waardeur die regering die verspreiding van hulpbronne en dienste bestuur nie. Soos ek reeds genoem het, glo ek ook nie, soos Sosialiste, dat die regering ’n sterk rol moet speel in die voorsiening van die behoeftes van die burgers van die staat nie.

Soos ek dit verstaan, kan ek ook nie myself vereenselwig met die Sosiaal-Demokrate nie, hoewel die idee van ’n welsynstaat waar die regering voorsiening maak vir die basiese behoeftes van sy burgers, soos gesondheidsorg, onderwys, en maatskaplike sekuriteit, aangenaam genoeg klink. Probleem is, kan jy as individu werklik vry wees as jy afhanklik is van die staat vir jou basiese sorg? Hoe maklik is dit vir die staat om sekere dienste en hulpbronne te weerhou omdat jy te veel protesteer oor een of ander regeringsbeleid, of te veel kritiek uitspreek oor een of ander regeringsamptenaar? Hoeveel ruimte word voorsien vir individuele vryheid en persoonlike verantwoordelikheid? Eerlike vraag. Die ding is ook, soveel as wat ek aanspraak wil maak op maksimum individuele vryheid vir myself, moet ek toegee dat nie almal ewe bevoeg is om na hulle eie welsyn om te sien nie.

In terme van politieke stelsels, reken ek die ideaal is ’n liberale demokrasie, waar die regering verkies word in gereelde, vrye, en regverdige verkiesings, en waar basiese regte en vryhede gewaarborg word.

Gepraat van regte en vryhede: Jy dink maklik enige ordentlike mens sal ’n voorstander wees van menseregte, maar daar is ’n verskil tussen positiewe en negatiewe regte. Negatiewe regte verbied ander mense of die regering om bepaalde aksies te neem teen die houer van regte. Hierdie regte sluit in die reg op lewe, vryheid, en eiendom, en die verbod op slawerny en marteling. Hierdie regte word “negatief” genoem omdat dit van ander mense of die staat vereis om hulleself te weerhou daarvan om sekere dinge te doen eerder as om sekere aksies te neem. Positiewe regte, aan die ander kant, voorsien aan die houer van regte ’n eis teen ’n ander persoon of die staat vir goedere, dienste, of spesifieke behandeling. Dit vereis dat ander mense of die staat aktief stappe moet neem om bepaalde dinge te voorsien – derhalwe word dit “positiewe” regte genoem. Hierdie regte sluit in die reg op opvoeding, gesondheidsorg, en ’n redelike loon vir arbeid.

Watse tipe regte ondersteun ek? Ek het altyd gereken dit klink edel en welwillend dat almal ’n reg het op ’n behoorlike opvoeding, gesondheidsorg, en ander goeie dinge. Die vraag is, hoeveel sal dit kos om al hierdie positiewe regte af te dwing, en wie betaal daarvoor? Wie word aangestel in invloedryke posisies oor ander mense en wie word in beheer geplaas van enorme hoeveelhede geld om hierdie ideale te vervul?

’n Bespreking van die bestuur van die samelewing sal nie volledig wees sonder ’n oorsigtelike kyk na Anargisme nie. Veral in die negentiende en die begin van die twintigste eeu het anargiste hulle beywer vir die afskaffing van regering en die skepping van ’n samelewing gebaseer op vrywillige samewerking en wedersydse hulp. Anargiste glo dat regering en ander vorme van gesag onnodig en onderdrukkend is, en dat individue en gemeenskappe vry moet wees om hul eie besluite te neem en hulself te organiseer sonder inmenging. Die idee was nog altyd vir my aantreklik, maar ek glo dit kan slegs werk as die samelewing bestaan het uit miljoene klein gemeenskappe – met waarskynlik niks meer ’n paar honderd lede nie, en geen sentrale of nasionale regering nie. Dit beteken die wêreld soos ons dit vandag ken met nasies en nasionale geskiedenisse en simbole sal iets van die verlede wees. Kan dit werk as ons van voor af begin – as ’n komeet weer die Aarde tref en die oorlewendes na ’n paar weke uit hulle skuilplekke kruip om van die grond af weer ’n samelewing op te bou? Moontlik dan.

Meer werkbaar is die idee van politieke sentrisme – ’n ideologie met ondersteuners wat reken dat die beste benadering tot die oplossing van sosiale en ekonomiese kwessies is om ’n balans te vind tussen links en regs. Politiek sentriste ondersteun oor die algemeen ’n gematigde, pragmatiese benadering tot bestuur, met ’n fokus op die vind van gemeenskaplike grond en kompromieë om die beste moontlike resultaat te bereik. ’n Gebalanseerde benadering tot die ekonomie word dikwels bepleit, met ’n mengsel van regeringsregulering en vryemarkbeginsels. Ondersteuners van politieke sentrisme glo tipies in individuele vryheid, die beskerming van menseregte, en die oppergesag van die reg.

In terme van lewensfilosofie, of begrip van, en uitkyk op, die lewe, assosieer ek myself redelik gemaklik met positiewe nihilisme.

Positiewe nihilisme erken die inherente betekenisloosheid van die lewe, maar in plaas daarvan om in wanhoop te verval of berusting te vind in hierdie stand van sake, poog positiewe nihiliste om hul eie betekenis en waarde in die lewe te skep. Dit word gesê dat positiewe nihilisme die verwerping behels van tradisionele bronne van betekenis en waarde, soos gevestigde godsdiens en samelewingsnorme, en dat dit dikwels geassosieer word met ’n fokus op persoonlike vryheid en outonomie, sowel as ’n verwerping van dogmatiese oortuigings. Die kern van die saak – vir my: Die lewe is dalk inherent betekenisloos, maar dis geen verskoning om jou tyd op Aarde te mors en geen waarde te skep in jou eie lewe en die lewens van ander mense nie.

Vra jy oor godsdiens en geloof, is my posisie tussen dié van die teïs – wat aanvoer dat God bestaan, en die ateïs – wat aanvoer dat God nie bestaan nie. Ignostisisme word beskryf as ’n filosofiese standpunt wat van mening is dat die konsep van “God” so swak gedefinieer en vaag is dat dit onmoontlik is om te sê of God bestaan of nie, en dat rasionele ondersoek of debat derhalwe nie moontlik is nie. As sodanig neem ignostici nie standpunt in oor die bestaan of nie-bestaan van God nie. Ignostisisme word dikwels gesien as ’n vorm van agnostisisme, aangesien beide filosofieë die moontlikheid verwerp om te weet of God bestaan of nie. Die verskil is dat agnostici glo dat die bestaan van God onkenbaar is, terwyl ignostici, soos reeds genoem, argumenteer dat die konsep van “God” self te vaag en swak gedefinieer is om die vraag verder te kan vat.

Nog ’n vraagstuk wat die laaste dekade of so opgewarm het tot koorsagtige temperatuur, is dié van transgenderism, en spesifiek die vraag van hoe om “man” en “vrou” te definieer. Wat dit aanbetref, glo ek die volgende:

1. Daar is twee geslagte, manlik en vroulik. Primêre verskille sluit in chromosome en voortplantingselle – een geslag se liggame het die vermoë om groot voortplantingselle (eierselle) te produseer, en een geslag se liggame het die vermoë om klein voortplantingselle (spermselle) te produseer.

2. Geslag word nie blindweg toegeskryf aan babas na geboorte nie, maar waargeneem in die geslagsorgane.

3. Geen kind of volwassene word gebore in die verkeerde liggaam nie – ’n “fout” wat dan “reggestel” moet word, so glo sommige mense, met puberteit-blokkers, hormoonbehandeling en operasies.

4. In vrye, liberale demokrasieë is die uitdrukking van jou persoonlikheid nie beperk tot gender stereotipe nie. Voorbeelde wat gereeld genoem word, sluit in dat meisies kort hare kan verkies en kan boomklim sonder om te identifiseer as seuns, en seuns kan hou van popspeel sonder om te identifiseer as meisies. Volwasse vrouens kan hou van motorfietse regmaak en hulle spiere bou, en mans kan grimering dra en met ’n hoë stem praat, sonder dat die man of die vrou hoef te identifiseer as die ander geslag.

Laastens, in terme van oorsprong van die heelal en lewe op Aarde, is my kop oop vir drie moontlikhede:

Eerste moontlikheid: Reuse ontploffing miljarde jare gelede wat uiteindelik gelei het tot die vorming van planete en sterre, en die ontwikkeling van lewe op ten minste ons planeet, maar waarskynlik ook op ander planete.

Tweede moontlikheid: Soos in die eerste moontlikheid, maar wesens van die buitenste ruim het op ’n stadium Aarde besoek het en van hulle tegnologiese kennis met Aardbewoners gedeel.

Derde moontlikheid: Die realiteit wat ons waarneem met ons sintuie is ’n rekenaar-simulasie geskep deur ’n hoogs-ontwikkelde samelewing of wesens wat buite die simulasie bestaan.

As ’n nie-wetenskaplike, moet ek sê dat die waarskynlikheid groter is dat die eerste moontlikheid korrek is, maar wie weet?

Dit is dan, in genoeg detail maar steeds redelik breed geskets, waar ek myself tans bevind op die wye landskap van oortuigings en politieke affiliasies.

______________________

’n Oplossing vir die Taiwan vraagstuk

Agtergrond

Die pro-Taiwan-onafhanklikheid argument:

1. Volgens die VN-handves het alle nasies ’n reg op selfbeskikking. Die bevolking van Taiwan verteenwoordig ’n nasie anders as dié van Kontinentale China – ander geskiedenis, en verskillende waardes. Die feit dat Taiwan en China dieselfde etniese groep deel, maak nie saak nie – Kanada en die Verenigde State, Nieu-Seeland en Australië, Duitsland en Oostenryk, is almal gevalle van lande waar groot dele van die bevolkings op ’n stadium gemeenskaplike wortels gedeel het, of steeds deel.

2. Die Qing-regering het Taiwan en ander eilande afgestaan aan Japan in 1895. Na die Tweede Wêreldoorlog het Japan hul aanspraak op Taiwan opgegee, maar het nie gespesifiseer aan wie Taiwan behoort, of wie die administrasie moes oorneem nie.

3. Die Volksrepubliek van China (VRC) het nog nooit Taiwan beheer nie.

4. Die VRC was nie ’n ondertekenaar van die Verdrag van Taipei in 1952 nie.

Die argument vir hereniging met China:

1. Die Volksrepubliek van China is die opvolgerstaat van die Qing-regering, sowel as van die KMT-regering wat China tot 1949 regeer het, en het beheer geërf van alle gebiede wat voorheen onder die beheer van daardie state of regerings was.

2. Ja, die Qing-regering het Taiwan gesedeer, maar die Verdrag van Taipei in 1952 het alle vorige verdrae wat deur Imperiale Japan onderteken is met betrekking tot China, tot niet gemaak, insluitende die 1895-verdrag van Sjimonoseki.

3. Ja, Taiwan geniet al de facto onafhanklikheid vir sewe dekades, maar die VRC het dit sover geduld ter wille van vrede solank geen de jure onafhanklikheid verklaar word nie.

4. Ja, die VRC was nie ’n ondertekenaar van die Verdrag van Taipei in 1952 nie, maar sedertdien het die Republiek van China opgehou om die wettige regering van China te wees, en word deur meeste lande in die wêreld nie meer erken as die wettige regering van China nie. Sien punt #1.

* * *

Ek het vorendag gekom met ’n oplossing vir die Taiwan vraagstuk wat almal redelik gelukkig behoort te maak, behalwe miskien die wapenvervaardigers en die aggressiewe faksie van die Diep Staat in Amerika.

Die oplossing is soos volg:

Taiwan en China kom ooreen om vir ’n periode van tien jaar nouer ekonomiese en ander bande te smee – dinge soos om toergroepe weer toe te laat, uitruilstudente, samewerking op akademiese en ander wetenskaplike gebiede, musiek- en toneelgroepe van beide kant van die Straat van Taiwan wat opvoerings aan die ander kant hou.

Dan, die groot ding: Na tien jaar word daar ’n referendum gehou in Taiwan met twee opsies: hereniging met China, of onafhanklikheid.

Taiwannese wal hulleself bearbei vir onafhanklikheid sal tien jaar hê om die bevolking te oortuig dat onafhanklikheid, en losser bande met China, die beste opsie is vir Taiwan.

China sal ook tien jaar hê om te belê in Taiwan, en met die spreekwoordelike wortel die Taiwannese bevolking te bearbei vir die idee van hereniging.

Daar behoort ’n opbloei te wees van samewerking op wetenskaplike, mediese, tegnologiese, en kulturele gebiede. Klein besigheidseienaars en groot maatskappye sal almal geld maak. Nuwe ekonomiese geleenthede sal goed wees vir werkers in China én Taiwan.

As dinge reg loop vir die pro-hereniging faksie, sal Taiwannese nie bereid wees om al die voordele op te gee wat hulle in die voorafgaande dekade geakkumuleer het nie. Meer as 51% van die volwasse bevolking sal stem dat Taiwan ’n provinsie word van China met sekere spesiale voordele, soos ’n eie vlag (wat saam met die vlag van die Volksrepubliek sal hang), asook ’n eie monetêre eenheid.

Aan die ander kant, as dinge reg loop vir die pro-onafhanklikheid faksie, kan Taiwan haar de jure onafhanklikheid kry na amper ’n honderd jaar, minus natuurlik sekere voordele wat opgebou het in die voorafgaande tien jaar.

Probleem is om China te oortuig om die moontlikheid te aanvaar dat die meerderheid Taiwannese onafhanklikheid sal kies. Die vraag kan ook gevra word watse waarborg Taiwan sal hê dat China nie tog sal voortgaan om te probeer om Taiwan met geweld in te lyf as die meerderheid Taiwannese hereniging verwerp nie. Sal Amerika vir tien jaar op die kantlyn staan net om skielik dan weer Taiwan se vriend te wees?

Indien die meerderheid Taiwannese volwassenes na tien jaar besluit dat dit meer voordelig sal wees om weer by die Moederland aan te sluit, is die saak gesluit vir Taiwannese onafhanklikheid. Hulle het dan ’n geleentheid gekry om hulle saak te stel, en die mense het anders besluit.

Dit geld ook vir die ander kant. As China vir tien jaar vir Taiwan ’n idee kon gee van die voordele van ’n nouer verhouding, maar die meerderheid Taiwannese kies steeds om hulle onafhanklike staat te hê – wat hulle in elk geval vir amper ’n honderd jaar reeds in die praktyk sou geniet het, dan moet China eenvoudig opgee op die idee van hereniging. Vra maar vir Duitsland, Pole, Rusland, Oekraine, Meksiko, Frankryk, Spanje, Portugal, Indonesië, Serwië, en Brittanje wat al almal grondgebied moes afstaan. Almal het dit oorleef en gefloreer daarna. Dis nie die einde van die wêreld nie.

Vir die proses om te werk, sal reëls neergelê moet word, en waarborge sal gegee moet word. Taiwan en China kan onderhandel oor die reëls, maar wie verseker dat die reëls gevolg word? Wie sal verseker dat waarborge eerbiedig word?

WOENSDAG 9 NOVEMBER 2022

Feit van die saak is dat Taiwan ’n dubbele identiteit het – die anachronistiese identiteit van die Republiek van China, en die de facto maar nie de jure nie identiteit van die Republiek van Taiwan. Slegs tyd sal leer of laasgenoemde uiteindelik eersgenoemde formeel sal vervang, en of albei in ’n golf meegesleur sal word wat sal instroom van die Volksrepubliek van China af.

DINSDAG 6 DESEMBER 2022

Dis nie moeilik om te sien dat China die party is met die meeste om te verloor nie. Soos dinge nou staan, is Taiwan in praktiese terme onafhanklik, maar daar is ’n moontlikheid dat China beheer kan terugkry oor die eiland. Indien so ’n referendum teen hereniging gaan, verloor China, en dalk een-vyfde van Taiwannese wat die idee van hereniging steun.

Indien die nommers van die begin af teen Beijing is, hoekom sal hulle deelneem aan so ’n oefening in demokrasie, en onderneem om die resultate te aanvaar?

Sal dit werk as Taiwan bereid is om ’n prys te betaal vir formele onafhanklikheid?

In die Seestraat van Taiwan, tussen die Chinese kus en Taiwan, lê ’n paar stukke waardevolle eiendom. Ongeveer 10 kilometer oos van die Chinese stad van Xiamen, en meer as 180 kilometer van die eiland van Taiwan, lê die groep eilande bekend as Jinmen (onderste rooi pyltjie). Die Matsu-eilandgroep (boonste rooi pyltjie) is omtrent 190 kilometer van Taipei, en omtrent 20 kilometer van die Chinese kus. Die Penghu-eilande (blou pyltjie) is net 50 kilometer weg van Taiwan, en 150 kilometer oos van die Chinese vasteland. Sou die regering in Taipei bereid wees om hierdie eilandgroepe prys te gee om formele onafhanklikheid te kry vir Taiwan, en ander kleiner eilande aan haar wes en ooskus? Sal Taiwan verder onderneem om geen Amerikaanse of NAVO basisse te huisves nie? (Hulle sal natuurlik vry wees om verdedigende alliansies te smee met Japan en die Filippyne.)

Of – en ons speel net rond met moontlikhede hier – Taipei behou die eilande in die Straat van Taiwan, maar Beijing neem beheer oor van twee eilande aan die ooskus van Taiwan, naamlik Green Island en Orchid Island (onderskeidelik boonste en onderste groen pyltjies).

Nog ’n moontlikheid: Taiwan gee beheer op oor die twee eilande in die Filippynse See en die twee eilandgroepe naaste aan die Chinese kus, maar behou beheer oor die Penghu-eilandgroep. Sodoende kry China kosbare stukke grond waar hulle in meer as honderd jaar nie grond gehad het nie, maar hulle verloor enige moontlikheid om beheer oor Taiwan te bekom; en Taiwan verloor ’n graad van sekuriteit, maar kry hulle formele onafhanklikheid, en al die voordele wat daarmee saamgaan. Sal die Taiwannese publiek ten gunste wees van so ’n skikking? Sal die regering in Beijing dit aanvaarbaar vind?

Wat ook al die detail, dit kom daarop neer dat Taiwan sal betaal vir ’n referendum wat waarskynlik sal eindig in formele onafhanklikheid, deur verskeie strategies waardevolle stukke grond, en daarmee saam ’n graad van sekuriteit, op te gee.

______________________

Speel met die kaarte wat aan jou gedeel is

WOENSDAG 19 OKTOBER 2022

’n Man verskyn in ’n video onderhoud op sosiale media. Hy verwys na homself as ’n vrou, en verskyn in klere, grimering en haarstyl wat tradisioneel meer geassosieer word met ’n volwasse vrou as ’n volwasse man. Hy praat in ’n hoë stem, en verbly homself in die moontlikhede wat hy glo nou oop is aan hom om onder andere ’n moeder te wees.

Hier is die feite:

1. Die persoon is nie gebore in die sewentiende eeu nie. Sommige mense dink dit sou interessant gewees het om te kon leef deur die oorloë in Europa in daai eeu, of beter of slegter tye in ander dele van die wêreld. Feit is, die persoon is gebore in die twintigste eeu. Die persoon kan klere laat maak en aantrek as iemand van die sewentiende eeu, en selfs in ’n koets rondry, maar sal niks kan verander daaraan dat hy nie gebore is in daai eeu nie. Dieselfde argument kan gemaak word oor die feit dat die persoon nie gebore is in 1950 nie. Dalk het hy dagdrome oor hoe dit sou voel om ’n kind van die vyftigs te kon wees. Hy kan aantrek in klere wat gepas sou wees in die vyftigs, sestigs of sewentigs, maar niks kan dit verander dat hy nié gebore is in 1950 nie.

2. Die persoon is nie gebore as ’n swart man of vrou nie. Sommige mense wens hulle was gebore met die DNS en pigmentasie van ’n swart persoon, maar die feit is dat die persoon in hierdie betrokke video inderdaad nié swart is nie. Selfs al wou die persoon swart wees, is dit nie biologies moontlik nie. Die persoon kan skoenpolitoer oor sy gesig smeer, maar hy sal nooit meer wees as ’n wit persoon met swart skoenpolitoer oor sy gesig nie.

3. Die persoon is nie gebore in Japan as die kind van etnies Japannese ouers nie. Weereens, daar is Kaukasiërs en mense van ander rasse wat wens hulle was gebore in Japan, as kinders van etnies Japannese ouers, maar, helaas … hulle was nie. Soos die persoon in die video. Hy kan Japan toe trek, vlot Japannees leer praat, Japannese kulturele gebruike aanneem, en selfs burgerskap van die land kry. Maar hy kan niks verander aan die feit dat hy nie gebore is as die kind van etnies Japannese ouers nie.

4. Die persoon is gebore met biologiese eienskappe wat van hom ’n man maak, nie ’n vrou nie. Omdat sy post-puberteit liggaam nie die biologiese vermoëns het om eiers te produseer nie, en hy nie in staat is daartoe om kinders te baar nie, is hy nie ’n vrou nie. Indien sy liggaam al die biologiese elemente gehad het wat nodig is om eiers te produseer en kinders te baar, maar hy vanweë siekte of ander mediese redes nie meer deur die proses kan gaan nie, of vanweë ouderdom of ander redes dit méér kan doen nie, sou hy steeds ’n vrou gewees het. Helaas, sy liggaam het nie die nodige biologiese elemente nie, het dit nog nooit gehad nie, en sal dit nooit hê nie. Hy kan derhalwe nie gedefinieer word as ’n vrou nie. Soos met die eeu of die dekade waarin jy gebore is, en jou etniese en kulturele herkoms, wens die persoon dalk hy was gebore as ’n vrou. Hy kan aantrek soos hy reken ’n vrou behoort aan te trek, grimering dra, en sy haarstyl verander – en homself skuldig maak aan stereotipering van hoe ’n vrou behoort te verskyn in die publiek. Hy kan ook maniertjies aanleer wat nader is aan stereotipe van hoe ’n vrou behoort te praat, of haar hare te gooi, of te lag, of handgebare te maak. Hy kan selfs hormoonbehandeling kry wat sal maak dat sy liggaam borste groei – soos ’n vrou. Hy kan nog verder gaan en sy penis laat verwyder en wat oorbly laat vorm in iets wat dalk sal lyk soos ’n vroulike geslagsdeel. Maar niks sal verander aan die feit dat hy gebore is met die biologiese elemente wat van hom ’n man maak nie.

Daar is uiteindelik nie ’n regte manier om ’n seun of ’n meisie te wees nie, of ’n regte manier om ’n man of ’n vrou te wees nie. Nie alle seuns speel sport of klim bome nie. Nie alle meisies speel pop of loop rond in hulle ma’s se hoëhakskoene nie. So ook hou sommige mans van grimering dra, en hulle is gemakliker in rokke. Sommige vrouens verkies kort hare en gespierde bo-arms. Sommige mans is seksueel aangetrokke tot ander mans, en sommige vrouens is seksueel aangetrokke tot ander vrouens.

Die maniere hoe jy jou persoonlikheid kan uitdruk is so-te-sê eindeloos. Maar as jy nie gebore is in die sewentiende eeu of in 1950 nie, kan jy sê jy wás, maar dit gaan nie die werklikheid verander nie. As jy gebore is in Soedan van etnies Soedannese ouers, kan niks wat jy sê verander aan die feit dat jy nie gebore is in China van etnies Chinese ouers nie. En as jy gebore is met ’n penis en een X-chromosoom en een Y-chromosoom, kan niks verander aan die feit dat jy as volwasse persoon nie ’n vrou is nie.

Ons opsies van waar en hoe ons leef, is veel breër as ons voorgeslagte. Jy kan kies watse klere- en haarstyl jou beter pas. Jy kan kies hoe jy wil praat, hoe jy wil lag, en watse handgebare jy wil gebruik. Jy kan etlike tale vlot leer praat, en in enige van amper 200 lande gaan woon in die styl waaraan meeste mense van daai land gewoond is. Jy kan laat sny aan jouself, veranderinge maak aan hoe groot jou ore is of hoe rond jou oë. Jy kan gewig verloor en superfiks raak, of jy kan so vet raak as wat jy wil. Maar alles gebeur binne sekere grense: Wanneer jy gebore is; waar jy gebore is maar veral waar jy groot geword het; wie jou biologiese ouers is; en helaas, die geslag waarmee jy gebore is. Speel met die spreekwoordelike kaarte wat aan jou gedeel is. Jou opsies is amper eindeloos.

DONDERDAG 20 OKTOBER 2022

Sê daar’s ’n ou by die werk wat reken hy’s ’n seerower. “Pieter” trek aan soos ’n seerower van die Karibiese See in die vroeë agtiende eeu. Hy swaai gereeld sy swaard rond as hy dink niemand kyk nie, en hy uiter elke nou en dan geluide soos “Arrgh!” en “Gar!”

Die ou is oor die algemeen aangenaam, en hy doen sy werk goed genoeg dat niemand kla nie. Meeste mense is beleefd en speel saam met sy delusie.

Een week kom jy agter hy’s nie daar nie. Na ’n bietjie rondvra, leer jy dat hy sy een been laat afsit het en dit met ’n houtpen vervang het. Soos ’n regte seerower.

Die seerower tendens raak sterker en sterker nie net in jou eie land nie, maar ook in ander lande. Mense wat identifiseer as seerowers begin selfs politieke drukgroepe.

Na nog ’n jaar of drie word almal in kennis gestel by ’n dringende vergadering dat indien enige iemand weier om “Rooibaard” (voorheen bekend as “Pieter”) se self-identifikasie te ondersteun as ’n regte seerower, jy maar jou goed kan pak en loop. Haatlike mense soos jy is nie welkom by die maatskappy nie.

Wat doen jy nou? Almal het nog altyd geweet “Pieter” het gewens hy was gebore in die agtiende eeu, en vir omstandighede wat hom sou dwing om sy lewe te slyt as ’n seerower. Maar almal het ook geweet “Pieter” – soos al sy kollegas – leef nie in die agtiende eeu nie, en “Pieter” is nie regtig ’n seerower nie. Maar nou kan jy jou werk verloor as jy nie sy delusie ondersteun nie? Jy kry ’n amptelike waarskuwing as jy nie na hom verwys as “Rooibaard” nie? En is die berigte waar dat die polisie begin het om mense te arresteer omdat hulle lelike dinge gesê het op sosiale media oor Regte Seerowers?

My opinie is dat “Pieter”, soos dinge nou staan, in sy moer in kan vlieg. Nie omdat hy ’n seerower wil wees nie. Nie omdat hy identifiseer as ’n Regte Seerower nie. En nie omdat hy sy een been laat vervang het met ’n houtbeen nie. “Pieter” is ’n volwasse man. Hy kan doen met sy been wat hy wil. En hy kan verskyn in die publiek soos hy wil. En hy kan “Arrgh!” en “Gar!” sê tot sy keel hees raak. Maar as ek my werk kan verloor as ek hom nie terug groet met ’n “Arrgh!” of “Gar!” nie, en as ek sosiaal uitgestoot en as haatlik bestempel word omdat ek reken hy’s nie regtig gebore in die agtiende eeu nie, dan is daar iets verkeerd met die hele storie.

* * *

Om terug te kom by Dylan Mulvaney, die persoon in die video met die rooi rok en die rooi strik in sy hare. Sê ek iemand moet die strik uit sy are ruk? Is jy fokken mal? Sê ek iemand moet vir hom gil dat hy die rok moet uittrek want mans dra nie rokke nie? Weereens, is jy van jou kop af? Mans kan dra wat hulle wil. Vrouens kan dra wat hulle wil. Vrouens kan hulle spiere bult en motorfietse ry en vloek en rook en hulle hare kort dra en vry met ander vrouens. Mans kan rokke en grimering dra en fyntjies trap in hoëhakskoene en met hoë stemme lag en vry met ander mans. Niks daarvan is my besigheid nie.

Wanneer raak dit my besigheid? Wanneer ’n mens verplig word in jou spraak om biologiese realiteit te ontken.

Hoekom is dit eens ’n moontlikheid? Omdat ’n obskure akademiese idee oor geslagsidentiteit amper oornag die dominante ideologie geraak het in sommige Westerse lande.

Sal ek ook ’n probleem hê daarmee as mense hulle werk verloor of verban word van sosiale media of hulle besighede moet toemaak omdat hulle nie wil toegee tot die idee dat Jesus Christus hulle “Persoonlike Verlosser” is nie? Ja, ek sal ook daarmee ’n probleem hê. Dieselfde daarmee as mense verplig word om in die publiek toe te gee tot die idee dat, “Allah is die Enigste God, en Mohammed sy Profeet.”

Daar is realiteit, en daar is oortuiging. In ’n vrye, liberale wêreld, is ons vry om te glo soos ons wil en te verskyn aan onsself en ander soos ons goedvind, solank ons niemand skade aandoen nie. En ons behoort vry te wees om biologiese realiteit uit te wys sonder om bang te wees ons word in die straat afgejaag deur ’n woedende skare, of nog erger, deur die polisie. Selfs al maak ons weiering om iemand anders se persepsie van hulleself te ondersteun, hulle gevoelens seer.

VRYDAG 4 NOVEMBER 2022

In die debat oor gender ideologie blyk daar breedweg twee kampe te wees.

Kamp Een sê daar is geen regte manier om ’n seun of ’n meisie te wees nie. Seuns kan hulle hare lank dra, blomme rangskik, pop speel en klere ontwerp, met ’n hoë stem praat, en maniere en gewoontes hê wat sommige mense meer herinner aan ’n vrou of ’n meisie, en steeds seuns wees. Meisies kan hulle hare kort dra, boomklim, in vuisgevegte betrokke raak met seuns, hulle beenhare laat groei wanneer hulle ouer raak, en hou van motorfietse en karre, en steeds meisies wees.

Kamp Twee glo daar is ’n regte en ’n verkeerde manier om seuns en meisies te wees. Hierdie regte en verkeerde maniere stem ooreen met stereotipe van dekades gelede. Seuns het kort hare en spiere. Hulle hou van sport en vloek en fietsry deur die modder. Meisies is fyn en dra hulle hare lank. Hulle dra rokke en kan nie wag om grimering te dra soos ouer vrouens nie. Hulle verkies ook om hulle tyd in die huis te spandeer en met hulle poppe te speel. Seuns wat hou van dinge waarvan meisies gewoonlik hou, of meisies wat gewoontes en voorkeure het wat meer geassosieer word met seuns, is manifestasies van ’n tragiese verskynsel in die natuur: kinders wat gebore word in die verkeerde liggame. Wanneer die kind dan besef iets is nie reg nie, of wanneer hulle ouers bewus raak daarvan dat iets verskriklik verkeerd gegaan het in die baarmoeder, moet hulle na kort konsultasies met mediese personeel en dalk ’n sielkundige op puberteit-blokkers en hormoonbehandeling geplaas word. Hulle moet ook vroeër eerder as later gaan vir operasies om borste te verwyder (indien van toepassing), en daar moet begin word met die lang en duur en riskante proses om hulle bestaande geslagsdele te transformeer in geslagsdele van hulle werklike geslag.

As jy jong kinders het of dalk beplan om in die nabye toekoms met ’n gesin te begin, of as jy ernstig is oor die reg van vroue om hulle eie spasies te hê, insluitende hulpsentra vir gemolesteerde vrouens of selfs tronke vry van manlike gevangenes wat identifiseer as vrouens, of die reg van gay mans of vrouens om hulle verhoudings te beperk tot mense van hul eie biologiese geslag sonder om “transfobies” genoem te word, is dit dalk ’n goeie idee om uit te sorteer in watter kamp jý meer gemaklik voel.

Lees meer oor die debat:

2018-07-06 – Saying Goodbye to the Tomboy (“Danya”)

2018-10-19 – We must reject self-identification (Joanna Williams)

2018-10-31 – Silencing Women in the Name of Trans Activism (Julie Bindel)

2019-01-31 – Homophobia and the Modern Trans Movement (Sky Gilbert)

2019-02-01 – The Nature of Sex (Andrew Sullivan)

2019-12-06 – The trans ideology is a threat to womanhood (Meghan Murphy)

2021-02-09 – Inside Planned Parenthood’s Gender Factory (Abigail Shrier)

2022-06-15 – The Billionaire Family Pushing Synthetic Sex Identities (Jennifer Bilek)

2022-07-26 – I Would Have Been a ‘Trans Kid’ (Eva Kurilova)

______________________

Die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei

MAANDAG 17 OKTOBER 2022

Op 10 Oktober 1911 begin ’n reeks opstande wat oor die volgende paar maande lei tot die val van die Qing Dinastie, en die geboorte van die Republiek van China. Na ’n dekade van geweld en politieke toutrekkery was die Chinese Nasionalistiese Party onder leiding van Chiang Kai-shek in beheer van die republikeinse regering.

Die eiland van Formosa is ongeveer 200 kilometer van die Chinese kus. Die eiland is regeer deur Qing China tussen 1683 en 1895, toe dit afgestaan is aan Japan. Enkele weke na Japan se oorgawe in 1945 arriveer ’n handvol amptenare van die Republiek van China in die noorde van Taiwan met ’n Verenigde Nasies mandaat om die eiland te administreer tot ’n finale vredesverdrag onderteken is met Japan.

In sy gesaghebbende verslag van die periode, Formosa Betrayed, vertel George H. Kerr dat die amptenare van die Chinese republiek Taiwan (of die eiland van Formosa) gesien het as ’n winkel met luukshede wat so vinnig as moontlik geplunder moes word. Fabrieke is afgebreek en Sjanghai toe verskeep. Meubels, ornamente, fietse, geld, juweliersware en enige iets anders wat gelyk het asof dit waarde kon hê, is geplunder en geroof óf deur regeringsamptenare, óf deur soldate wat ingebring is om die plaaslike bevolking te terroriseer.

Teen die begin van 1949 was dit duidelik dat die republikeinse regering, toe gebaseer in Chengdu in suidwestelike China, die burgeroorlog gaan verloor teen Mao Zedong se Kommuniste. Tussen Januarie en Desember 1949 word meeste van die republikeinse politici en instansies, heelwat kulturele skatte asook finansiële hulpbronne onder beheer van die Republiek van China verskuif na die eiland van Formosa.

Die ses miljoen inwoners van Taiwan is nie geraadpleeg oor hierdie oorname van hulle eiland deur die Nasionaliste nie. Vir die volgende vier dekades is die bevolking se klagtes oor alles van die ontkenning van menseregte tot die korrupte onteiening van eiendom brutaal stilgemaak.

Teen die begin van die 1990’s het genoeg van die Burgeroorlog-era politici uitgesterf, en ondersteuners van die idee dat die regering in Taipei uiteindelik weer mag sal oorneem in Kontinentale China, het al hoe minder geraak. In 1996 is die eerste Taiwan-gebore persoon gekies as president van … die “Republiek van China”, want om dit te noem wat dit werklik was – die Republiek van Taiwan, was ’n kontroversie wat die missiele sou laat waai oor die Seestraat van Taiwan.

Op 10 Oktober 2022 vier ’n paar honderdduisend mense in Taiwan aktief die herdenking van die stigting van die Republiek van China (miljoene het natuurlik die vakansiedag geniet sonder om enige politieke waarde daaraan te heg). Ook die president van die “Republiek van China”, Tsai Ing-wen, het die dag plegtig gevier met ’n toespraak. Hoewel sy verwys het na Taiwan as die “Republiek van China”, het meeste van die toespraak gehandel oor die eiland van Taiwan.

In ’n toespraak op 4 Augustus 2022 in reaksie op lewendige-vuur-oefeninge deur die Chinese vloot en leër rondom Taiwan, het sy verwys na die bedreiging vir “our nation’s sovereignty”. Die vraag bly staan: Van watter nasie praat sy? Taiwan? China? As sy praat van die eiland van Taiwan met omliggende kleiner eilande onder Taipei se administrasie, en die 24 miljoen Taiwannese (en ander langtermyn bewoners), hoekom dan enigsins die stigting vier van die Republiek van China – wat vir alle praktiese doeleindes ’n ontbinde oorblyfsel is van Chinese geskiedenis? Ek verstaan dat die regering in Beijing dreig om oorlog te maak die oomblik as Taipei amptelik onafhanklikheid verklaar, maar is dit voldoende rede om steeds plegtig partytjie te hou op 10 Oktober elke jaar?

Dis duidelik dat om te kan onderskei tussen die amptelike onafhanklikheid van Taiwan en de facto onafhanklikheid ’n les vereis in politieke dubbel-spraak. Maar dat die regering in Taipei steeds die vlag gebruik van die verloorders van die Chinese Burgeroorlog, die vlag van die plunderaars van Taiwan en die onderdrukkers van vryheid en menswaardigheid, en steeds na sewe dekades aktief die stigting van ’n staat vier wat lankal nie meer bestaan nie, is soms moeilik om te begryp.

Vlag van die Republiek van China, 1912-1928, voor dit vervang is deur die regering van Chiang Kai-Shek met die vlag hieronder

Die vlag van die Republiek van China, 1928-1949, waarna dit as die vlag van die ROC op Taiwan gedien het

* * *

Die onafhanklikheidstrewe van miljoene Taiwannese (nie almal nie, maar ’n groot proporsie van die volwasse bevolking) is te verstane. Selfs in die sewentiende, agtiende en negentiende eeue was Taiwan slegs ’n nagedagte vir die Qing regering in Beijing. Toe vir vyftig jaar was die eiland deel van Japan, en vir die laaste sewentig jaar is dit apart regeer van Kontinentale China. Geslagte Taiwannese is al gebore en het hulle volwasse lewens gelei tot rype ouderdom in die daaglikse realiteit dat die eiland apart regeer word van China.

Aan die ander kant verstaan ek ook Groter China ondersteuners se argument, wat reken die meerderheid van die bevolking van Taiwan is deel van dieselfde etniese familie as die grootste deel van die bevolking van Kontinentale China. Taal en kulturele wortels word ook gedeel. Duisende families in Taiwan het familielede in China wat hulle gereeld besoek.

Ek verstaan ook dat die regering in die Volksrepubliek van China ’n argument het vir hereniging. Hulle sien hulleself as die erfgename van Chinese geskiedenis, met die verantwoordelikheid teenoor die voor- en nageslagte van die Chinese bevolking om heel te maak wat gebreek is teen die einde van die Qing Era.

Of die Volksrepubliek ’n wettige argument kan maak oor jurisdiksie oor Taiwan, vereis ’n diep duik in die troebel waters van verdrae geteken na die Tweede Wêreldoorlog tussen Japan en Amerika, en tussen Japan en die Republiek van China. Dit was byvoorbeeld nêrens uitgespel aan wie Taiwan behoort nadat Japan beheer afgestaan het oor die eilande nie.

Argumente tersyde, wat soms irriteer is die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei. Ek het waardering vir die netelige probleem dat indien onafhanklikheid amptelik uitgeroep word, die regering in Beijing nie veel van ’n keuse sal hê anders as om hulle dekades-lange dreigemente uit te voer nie. Die Taipei regering loop nietemin ’n fyn lyn. Paspoorte word deesdae uitgereik met “Taiwan” in groot Romeinse letters, en “Republiek van China” slegs in Chinese karakters. Stellings word gemaak oor Taiwan se onafhanklikheid, maar onder die naam, “Republiek van China”. Sê President Tsai Ying-wen in ’n onderhoud met die BBC nadat sy verkies is in 2020: “We don’t have a need to declare ourselves an independent state. We are an independent country already and we call ourselves the Republic of China (Taiwan).”

As Taiwan werklik onafhanklik was, sou die president nie eerder na haar land verwys het as die Republiek van Taiwan nie? En hoeveel maak dit saak dat slegs veertien lande in die wêreld Taiwan amptelik beskou as onafhanklik en sy nie ’n lid is van die Verenigde Nasies nie? Meeste lande handhaaf wel diplomatieke kantore in Taipei, maar meeste van die kantore word nie gesien as amptelik ambassades nie, in eerbied vir die Volksrepubliek wat Taiwan beskou as ’n provinsie van China.

Feit van die saak is, daar is drie akteurs in hierdie toneelspel: Die groep wat hulle beywer vir Taiwannese onafhanklikheid, wat redelike sterk argumente maak; die regering in Beijing (en ondersteuners van hereniging in Taiwan), wat ook punte maak wat nie uit die hand verwerp kan word nie; en dan is daar die regering in Taipei wat amptelik die Een China beleid huldig, maar ook nie aansprake maak daarop dat hulle die wettige regering is van Groter China nie, en – ten minste die laaste twee of drie jaar – ook aanspraak maak daarop dat Taiwan onafhanklik is, maar onder die vaandel van die Republiek van China. Kan enige iemand blameer word daarvoor as hulle verward is?

* * *

Wat sien ek as ’n eerliker situasie as die huidige geskuifel nader aan die afgrond? Ek reken: ’n Koeler verhouding met Amerika – ’n onbetroubare “vriend” in die beste van tye; ’n warmer verhouding met Beijing – al is dit met ’n regering oorheers deur ’n politieke party wat nie deur die Chinese bevolking aangestel is nie, en nie deur die Chinese bevolking verwyder kan word nie behalwe deur ekstreme geweld; en toenemend minder klem op die simbole van, en minder verwysing na, die uitgediende oorblyfsel van die geskiedenis, die Republiek van China.

Naïef en onrealisties? Is seker.

———————-

’n Paar handige skakels:

https://en.wikipedia.org/wiki/Theory_of_the_Undetermined_Status_of_Taiwan: “In 1950 […] United States President Harry S. Truman said that […] ‘the determination of the future status of Formosa must await the restoration of security in the Pacific, a peace settlement with Japan, or consideration by the United Nations.’ This statement of Truman is generally regarded as the origin of the Theory of the Undetermined Status of Taiwan. In 1951, Japan concluded the Treaty of San Francisco with the Allied Powers. It renounced all right, title and claim to Taiwan and the Pescadores without explicitly stating the sovereignty status of the two territories.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_San_Francisco: “President Ma expressed that the Treaty of Taipei has voided the Treaty of Shimonoseki”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Taipei: “Article 4: It is recognized that all treaties, conventions and agreements concluded before December 9, 1941, between China and Japan have become null and void as a consequence of the war.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Taiwan_independence_movement: “The governments of the People’s Republic of China (PRC) and the Republic of China (ROC) oppose Taiwanese independence since they believe that Taiwan and mainland China comprise two portions of a single country’s territory. For the ROC, such a move would be considered a violation of its constitution.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Political_status_of_Taiwan: Kyk spesifiek na die seksies oor “Arguments for the Republic of China and/or People’s Republic of China sovereignty claims” en “Arguments for Taiwanese self-sovereignty claims and its legal status”

———————-

Die geboorte van die Republiek van China word gevier op 10 Oktober, en 1911 word gesien as die eerste jaar van die Republikeinse Era. Tog is die Republiek van China nie gestig op 10 Oktober 1911 nie. ’n Vinnige tydlyn:

1894-1895: Oorlog tussen China en Japan

1899-1901: Bokseropstand

14 November 1908: Keiser Guangxu sterf; een dag later sterf sy tannie, die invloedryke Keiserin-weduwee en regentes Cixi (die vermoede is sterk dat sy haar susterskind laat vergiftig het)

2 Desember 1908: Aisin-Gioro Puyi, die tweejarige seun van die Mantsjoe Prins Chun, word gekroon as die Xuantong Keiser, die laaste van die Qing Ryk

10 Oktober 1911: Die Wuchang Opstand lei tot ’n reeks opstande orals oor China

November 1911: veertien van vyftien provinsies in China verwerp die Qing regering

1 Januarie 1912: Die Republiek van China word gestig

12 Februarie 1912: Keiserin-weduwee Longyu teken die Dekreet van Abdikasie namens die nou sesjaaroue Puyi. Daarmee eindig meer as 2 000 jaar van imperiale regering in China.

Keiserin-weduwee en regentes Cixi; die Xuantong Keiser, beter bekend as Puyi; Generalissimo Chiang Kai-shek

______________________