MAANDAG 7 OKTOBER 2019
Dit kan uiteindelik gesê word dat Taiwan my skip is, en al was vir die afgelope twee dekades, soos in die film, The Legend of 1900, waar die titelkarakter sy lewe uitgeleef het op ’n groot passasierskip.
Die sentrale idee word beskryf in hierdie monoloog deur “1900”: “Take a piano. The keys begin, the keys end. You know there are 88 of them and no-one can tell you differently. They are not infinite; you are infinite. And on those 88 keys the music that you can make is infinite. I like that. That I can live by. But you get me up on that gangway and roll out a keyboard with millions of keys, and that’s the truth, there’s no end to them. That keyboard is infinite. But if that keyboard is infinite there’s no music you can play. You’re sitting on the wrong bench. That’s God’s piano. Christ, did you see the streets? There were thousands of them! How do you choose just one? One woman, one house, one piece of land to call your own, one landscape to look at, one way to die. All that world weighing down on you without you knowing where it ends. Aren’t you scared of just breaking apart just thinking about it, the enormity of living in it? I was born on this ship. The world passed me by, but two thousand people at a time. And there were wishes here, but never more than could fit on a ship, between prow and stern. You played out your happiness on a piano that was not infinite. I learned to live that way.”
Ek het reeds in Desember 2000 ’n stuk begin met die laaste sin van bogenoemde aanhaling. Ek het toe al geworstel met die idee dat as die wêreld jou oester is, waar eindig jy? As die moontlikhede eindeloos is, hoekom by een plek stop, een huis, by een lewensmaat en een stel kinders, by een beroep? Hoe kan jy dit regverdig, as daar soveel ander moontlikhede is, om te sê, “Dis oukei, ek het my plek gevind, en die persoon aan wie se sy ek wil wees tot die einde toe”?
Taiwan is die skip waarop ek uiteindelik gebly het, soos die karakter in die film. Daar was tye wat ek amper afgeklim het, maar op die nippertjie besluit het om te bly. En soos die karakter in die film het ek ook geleer om my geluk uit te speel op ’n klavier wat nie gestrek het tot in der ewigheid met moontlikhede nie.
______________________