Etiket: politiek

Het ek die rooi pil gesluk, of is ek steeds redelik?

[Die “rooi pil” en die teenoorgestelde, die “blou pil”, is populêre kulturele idees – metafore wat die keuse verteenwoordig tussen kennis, vryheid en die brutale waarhede van die werklikheid (rooi pil), en veiligheid, geluk en die gelukkige onkunde van illusie (blou pil).]

MAANDAG 18 JUNIE 2018

Ek verstaan hoekom mense, veral jong mans, wil migreer oor die Mediterreense See na Europa.

Ek verstaan ook hoekom vele Europese mense die massa-migrasie sien as ’n aanslag op hulle leefwyse, welsyn, taal en kultuur – en hoekom hulle bereid is om terug te stoot.

DINSDAG 17 JULIE 2018

(Geïnspireer deur die artikel, “Devastation and Denial: Cambodia and the Academic Left”.)

(1)

’n Bepaalde politieke groep beweer iets is besig om te gebeur. Net omdat jy gekant is teen die groep se politiek, is nie te sê dat dit nié besig is om te gebeur nie.

Een voorbeeld: Konserwatiewe, pro-Vrye Mark, pro-kapitalisme politici, veral dié wat in posisies van mag is, het enige geleentheid aangegryp tydens die Koue Oorlog (1945-1990) om te argumenteer dat kommunisme ’n euwel was. (Hulle het ook die gewoonte gehad om hul eie kant se ongeregtighede te ignoreer.) In 1975-1979 het hulle gepraat van honderd-duisende mense wat reeds vermoor is en wat besig was om te sterf van honger en onmenslike behandeling aan die hande van die radikaal kommunistiese Khmer Rouge in Kambodja. Van hulle politieke teenstanders aan die linkerkant het hulle geïgnoreer, met tragiese gevolge. Hierdie mense het vasgeklou aan hul eie ideologiese posisies in stede daarvan om krities te kyk na verslae oor wat aan die gang was in Kambodja. ’n Mens kry die idee dat ooggetuie-verslae ongerieflik was vir hulle, en in stede daarvan om hul eie navorsing te doen, het hulle eerder besluit om die verslae te verwerp, en selfs te kritiseer.

(2)

Net omdat jy kan wys op een geval waar iemand wat aan die teenoorstaande pool van jou op die politieke spektrum is, verkeerd was met tragiese gevolge, is nie te sê hulle is verkeerd op ander posisies wat hulle inneem nie.

Een voorbeeld: Malcolm Caldwell, ’n Britse Marxis, was krities oor Amerikaanse imperialisme en die buitelandse beleid van ander Westerse moondhede in die 1960’s en 1970’s. Hy was ook ’n ondersteuner van die Khmer Rouge – tot hy vermoor is in sy hotelkamer in die hoofstad van Kambodja, Phnom Penh, in 1978. Die feit dat hy verkeerd was oor die Khmer Rouge, beteken egter nie dat hy verkeerd was in sy kritiek oor Amerika en ander Westerse moondhede se aksies en beleid in daai dekades nie.

SONDAG 22 JULIE 2018

00:40

Ek het vanoggend (Saterdag) ’n gesprek op TV gekyk met ’n vrou wat ’n voorstander is van die term “theybies” in stede van “babies”. Die idee is om nie die jong kind te programmeer met een of ander geslag voordat die kind nie ’n kans gehad het om self ’n geslag te kies nie. (Volgens nbcnews.com: “to shield them from gender stereotypes”).

Dink ek: Hoekom stop by geslag? Dis immers slegs een van vele faktore wat uiteindelik bepaal wie en wat jy is, en hoe jy aan jouself dink. Hoekom Engels praat met die kind? Hoekom nie die kind in gelyke grade blootstel aan ’n dosyn tale, en die kind ’n kans gee om self ’n taal te kies nie? So ook met kultuur. Die Amerikaanse ouers van ’n jong kind behoort dan nooit melding te maak van baseball en hot dogs en Independence Day of enige ander aspek van Amerikaanse kultuur in daai eerste paar jare van die kind se ontwikkeling nie. Wat van as die kind kultureel Portugees wil wees, of Russies, of Taiwannees? Dan het daai ouers mos die kind groot skade aangedoen om hom/haar/X te programmeer met ’n kultuur wat die kind nie gekies het nie. Selfde met sosio-ekonomiese elemente van hulle grootwordjare. Hoe durf die ouers net die kind blootstel aan middelklaskultuur? Moet die kind nie ook in gelyke mate blootgestel word aan ten minste werkersklaskultuur, en artistiek-boheems nie? En indien die kind hoofsaaklik blootgestel word aan artistiek-boheems, hoe durf die ouers? Wat van as die kind uiteindelik besef hy/sy/X is petite bourgeois?

11:20

’n Land se burgers aanvaar graag nuwe immigrante met talente en uitstaande vermoëns.

’n Land se burgers aanvaar graag nuwe immigrante met positiewe karaktereienskappe.

’n Land se burgers aanvaar graag nuwe immigrante wat verdraagsaam en oopkop is.

’n Land se burgers aanvaar graag nuwe immigrante wat iets sal bydrae tot hulle gemeenskap.

Wat mense nie wil hê nie, is méér rommel in die straat. (Die land se eie burgers skep reeds genoeg rommel.)

Wat mense nie wil hê nie, is nóg kriminele. (Daar’s reeds genoeg kriminele onder hulle medelandsburgers.)

Wat mense nie wil hê nie, is nóg onverdraagsaamheid. (Daar’s reeds genoeg onverdraagsaamheid onder hul eie landsburgers.)

Wat mense nie wil hê nie, is nóg bendes jong mans wat kwaad is vir mense wat hulle verantwoordelik hou vir hulle eie ellende. (Daar is reeds genoeg bendes nihilistiese jong landsburgers wat gemeenskappe versuur.)

* * *

Ons Suid-Afrikaanse Engelse onderwysers in Taiwan is soos mense van Meksiko en ander lande in Sentraal-Amerika wat Amerika toe wil gaan op soek na ’n beter lewe. Taiwan is ons Amerika. Ons kom hier aan met ’n toeriste visum, wetende dat ons werk gaan soek, en indien ons werk kry, heel waarskynlik hier sal bly vir jare lank. Ons hoop ook op ’n “green card” (APRC plus persoonlike werkspermit) wat ons sal toelaat om wettiglik permanent hier te woon en te werk.

______________________

Kanye West en die debat oor slawerny

VRYDAG 4 MEI 2018

Einde April 2018 het Kanye West die wêreld in oproer gehad oor opmerkings wat hy gemaak het op TMZ. Hy het gesê: “When you hear about slavery for 400 years. For 400 years? That sounds like a choice! Like, you was there for 400 years […]? You know … it’s like, we’re mentally in prison.”

My interpretasie: As jy ’n keuse gegee word tussen gewelddadige dood op die plek, of om in kettings geslaan te word, sal meeste mense sekerlik op daai oomblik die kettings kies. Jy word dan weggevoer, op ’n skip gelaai, en na weke se nagmerrie-reis word jy afgelaai op die kus van ’n ander kontinent waar jy verkoop word aan iemand wat van plan is om die maksimum hoeveelheid arbeid uit jou te trek en dan, wanneer jy jouself dood gewerk het, jou in ’n vlak graf te gooi.

Hoeveel keuse het hierdie ongelukkige mense gehad in die hele proses sedert hulle op die skip gelaai is? Sommige gevange mense hét in opstand gekom, en hulle ontvoerders oorrompel. Meeste het heel waarskynlik gereken hulle sal iets waag sodra hulle gearriveer het, en hulle herstel het van die traumatiese reis en voorafgaande ondervinding.

Hoeveel van hierdie gevange mense het uiteindelik wel gerebelleer teen hulle situasie? Duisende (net op die eiland vandag bekend as Kuba alleen was daar opstande opgeteken in die jare 1795, 1798, 1802, 1805, 1812, 1825, 1827, 1829, 1833, 1834, 1835, 1838, 1839–43 en 1844). Hoekom? Sommige gevange en verslaafde mense het nie hulle status aanvaar nie. En hulle was bereid om die verskriklike prys te betaal indien hulle opstand misluk.

Is die feit dat duisende weerstand gebied het ’n oordeel teen die miljoene slawe wat nooit in opstand gekom het nie? As ek net vir myself praat … hoe kan ek hulle oordeel as ek – het die dobbelsteen anders gerol – heel waarskynlik getel sou word onder die miljoene wat hulle nuwe realiteit aanvaar het, en nie in opstand gekom het nie?

* * *

Maak nie saak hoe onaangenaam ’n bepaalde feit is nie, of hoe verskriklik die implikasie nie, as iets waar is, is dit nie ’n leuen nie. In die Karibiese Eilande het die slawe – heelwat van hulle sterk jong mans – die slawe-eienaars oortref tien-teen-een. Weereens: Het van die slawe in opstand gekom? Ja. Het sommige geslaag in hulle rebellie? Ja.

Hoekom het méér slawe nie in opstand gekom nie? Vele faktore het sekerlik ’n rol gespeel, waaronder sielkundige manipulasie, die inkorporasie van slawe in die uitbuiting en onderdrukking van ander slawe deur selektiewe voordele soos ligter werk en beter kos, en ook die begeerte om te bly by geliefdes eerder as om húlle lewens en hul eie lewens in groter gevaar te stel.

Kan slawe se aanvaarding van hulle status en realiteit gesien word as ’n keuse? Dit klink wreed om te sê dit was. Piers Morgan is een van die mense wat argumenteer dat wreedheid aan die kant van slawe-eienaars keuse onmoontlik gemaak het. Maar het duisende slawe nie wél die keuse gemaak om nie meer slawe te wees nie? Het duisende slawe nie daarin geslaag om hulle vryheid terug te wen nie (sien die storie van die Jamaican Maroons)? Die Amerikaanse kunstenaar, will.i.am sê op Twitter: “There were lots on slaves that revolted & they were lynched or shot & raped, physically, psychologically with spiritual warfare that is still present today … to say that was their choice is to blame it all on our ancestors & it Disrespects their suffering …”

Ek glo wat Kanye West bedoel het, soos ander mense ook uitgewys het en op sosiale media uitmekaar geskeur is daarvoor, was dat miljoene slawe hulle realiteit en status aanvaar het omdat die patologiese wreedheid van slawe-eienaars en die owerhede van die tyd hulle in ’n “mental prison” gehad het. Kanye West het self in ’n boodskap wat intussen geskrap is, dit soos volg verduidelik: “The reason why I brought up the 400 years point is because we can’t be mentally imprisoned for another 400 years. We need free thought now.” Iemand anders op Twitter het gereageer hierop deur te sê: “Saying that if black people had just broke free of ‘mental imprisonment’ they could’ve broken free of physical slavery is disgusting victim blaming. And totally ludicrous, to boot.” Waarop skrywer en spotprenttekenaar Scott Adams geantwoord het: “I believe the proposition on the table is that giving yourself a victim identity is less productive than looking forward.”

Ek glo verder dat Kanye West se bedoeling met die opmerking was dat indien jy voortgaan om aan jouself te dink op ’n bepaalde manier, dit jou nie gaan help om vry te wees en jou eie potensiaal te bereik nie.

Wat ’n positiewe en konstruktiewe boodskap is, is verkeerdelik geïnterpreteer as gebrek aan respek vir miljoene mense wat gely het onder ’n brutale stelsel. Maar wat het Marcus Garvey dan bedoel toe hy gesê het, “Liberate the minds of men and ultimately you will liberate the bodies of men”? Hy het ook gesê: “We are going to emancipate ourselves from mental slavery, for though others may free the body, none but ourselves can free the mind.” En dit is sekerlik ook wat Bob Marley bedoel het toe hy gesing het, “Emancipate yourselves from mental slavery. None but ourselves can free our minds.” Was Marcus Garvey en Bob Marley beskuldig daarvan dat hulle slawe beledig het? Was hulle beskuldig daarvan dat hulle nie sensitief was nie? Was hulle beskuldig van “victim blaming”?

Kanye West kon homself moontlik duideliker uitgedruk het. Die storm wat losgebars het om sy kop dui egter ’n onwilligheid aan om te probeer verstaan wat iemand bedoel, en ’n gretigheid om iemand te demoniseer wat ’n opinie uitspreek wat nie strook met wat beskou word as ’n goeie en korrekte denke nie. Hoekom demoniseer? Hoekom nie net luister en probeer verstaan nie? Hoekom die haas om laer te trek en te begin skiet?

* * *

Maak dit saak hoe jy dink aan jou lewe, aan jouself, en aan jou vermoë om jou eie toekoms te skep? Kan dit gesê word dat sommige mense in ’n “mental prison” is, al is hulle arms en bene nie vasgeketting aan ’n paal nie? Gestel jy is, of was, ’n slagoffer van iets. As jy konstant dink aan jouself as ’n slagoffer, help dit jou om vorentoe te beweeg? Is dit moontlik dat jy uiteindelik ’n slagoffer word van jou manier van dink oor dinge?

Was dit Kanye West se bedoeling om slawe te beledig? Of het hy iets probeer verwoord oor lewensuitkyk? Het hy probeer om te sê dat dit beter is om nie aan jouself te dink as ’n slaaf nie, maar as ’n vry mens met die vermoë om jou eie toekoms te skep?

Sekerlik ’n kontroversiële vraag, maar hoeveel waarheid steek in die idee dat miljoene slawe slawe gebly het, omdat hulle hul status en realiteit aanvaar het? (Dit beteken verseker nie, soos iemand beweer in ’n aanhaling in ’n Huffington Post artikel, dat slawe hulle lot verdien het nie.)

WOENSDAG 6 JUNIE 2018

Wit oppergesag was ’n illusie en gepaardgaande swendelary. Bruin en swart mense, en ander groepe wat onder dit gely het, het nie hul wit meesters uitgedaag met die waarheid nie. Of dalk sou dit meer akkuraat wees om te sê dat sommige swart en bruin mense wél witmense gekonfronteer het met die waarheid, maar nie genoeg van hulle het dit gedoen nie, en wanneer hulle dit wel gedoen het, het hulle nie genoeg ondersteuning gekry nie. (Sien die artikel, “Did African-American Slaves Rebel?”)

VRYDAG 7 DESEMBER 2018

Aan die een kant is daar mense wat reken dat slawe ’n keuse gehad het – ’n verskriklike keuse, maar ’n keuse nietemin, en gekies het om slawe te bly. Aan die ander kant is daar mense wat sê dat slawe géén keuse uitgeoefen het oor hul lewe en status nie. Laasgenoemde is vir my ’n veel verskrikliker gedagte as eersgenoemde. Dit is amper gelyk daaraan om te beweer dat slawe nie soos “gewone” mense was nie. Weereens, ’n onaanvaarbare gedagte, om nie te praat daarvan dat dit in my opinie kan lei tot ongure gevolgtrekkings nie. Maar dit is die posisie wat mense soos Piers Morgan, will.i.am en die skrywer van die Huffington Post artikel inneem. Sê hulle dat hierdie mense nie soos “ander, gewone mense” ’n begeerte gehad het om vry te wees nie? En as hulle ’n begeerte gehad het om vry te wees, hoe is dit dat hulle nie verstaan het van keuse nie?

Wat sou mense soos Piers Morgan, will.i.am, die skrywer van die Huffington Post artikel, en duisende ander mense op sosiale media wat vir Kanye West gekritiseer het, gesê het vir slawe wat besig was om planne te maak om van ’n plantasie te ontsnap? “Moenie belaglik wees nie – julle is slawe!”? Sou hulle vir Harriet Tubman en Frederick Douglass berispe het dat hulle moet staak met hulle ongehoorsaamheid en moet teruggaan na die plantasie toe? Sou hulle ontsnapte slawe herinner het daaraan dat hulle as slawe nie die vermoë gehad het om te kon kies tussen lewe as ’n slaaf of om moontlik ’n verskriklike dood te sterf indien hulle weer gevange geneem word nie – maar indien hulle wegkom, hulle vry sal wees?

My siening van die saak is dat mense wat drome en begeertes en aspirasies gehad het, en ’n strewe daarna om te leef as vry mense – soos ander mense van húlle tyd, en sekerlik alle tye, gevange geneem is, en weggevoer is as slawe. Omstandighede en uitsonderlike wreedheid van slawe-eienaars en -handelaars het meeste van hierdie mense se drome en begeertes en aspirasies onmoontlik laat blyk, en hulle het gekies om hulle lot te aanvaar. Ook meeste van hulle kinders, en meeste van hulle latere nageslagte, het ook gekies om “normale” drome en begeertes en aspirasies op te gee, en om hulleself onderhewig te maak aan mense wat oor hulle baas gespeel het.

Dit is ’n harde gedagte, maar dit is die enigste manier hoe ’n mens dit dan ook kan insien dat ’n sekere persentasie van gevange mense dit nié aanvaar het nie, en wel gerebelleer het – sommige suksesvol. As húlle nooit ’n keuse gehad het om óf te rebelleer teen hulle status, óf om dit te aanvaar nie, hoe kon hulle dan die stappe geneem het wat geskiedenis bewys duisende wél gedoen het?

Om hulle uitsonderlike braafheid en moed te seëvier, beteken nie dat ’n mens minder simpatie het vir die miljoene mense wat hulle status aanvaar het, en heel waarskynlik bewus was daarvan dat hulle dit gedoen het met die wete dat ander mense dit nié doen nie. Dit is immers – kom ons wees eerlik – wat meeste mense vandag ook doen: Hulle aanvaar hulle lot eerder as om te rebelleer as ’n eerste stap om ’n beter lewe vir hulleself te skep.

WOENSDAG 12 DESEMBER 2018

Vir my lê die werklike belediging in die opinie van mense soos Piers Morgan wat sê die slawe het nie keuse gehad nie, dat hulle nie die vermoë gehad het nie om te kon sien dat hulle opsies ellendig is, maar dat daar wel ’n kans is om dalk weg te kom.

Om te sê, “Nonsens, hulle het geen keuse gehad het, geen bewussyn eens van keuse nie,” is in my opinie om hulle te ontneem van ’n kardinale aspek van hulle mensheid. Dit is amper asof dit dan makliker is om te verstaan hoekom hulle in die eerste plek as slawe aangehou is: “Hierdie mense is nie soos ons nie,” sou ’n slawe-eienaar aan sy seun kon sê op die stoep van hulle opstal op ’n plantasie in die suide van Amerika, of in die Karibiese Eilande in die sewentiende eeu. “Hulle verstaan nie keuse nie. Hulle verstaan nie dat hulle kan weghardloop, en dat ons hulle moontlik nie sal vang nie.” Waarop die seun dalk sou reageer: “Ons sál hulle heel waarskynlik weer vang, en hulle weet wat ons dan met hulle sal doen.” Dan sou sy pa hom vra: “Maar sou jy nie die kans gewaag het as jy ’n jong slaaf was nie? Ek reken ék sou – maar dis omdat ons die konsep van keuse verstaan, en omdat ons onsself sien as vry mense. Hierdie mense dink nie soos ons nie. Hulle is nie in staat om te leef as vry mense soos ek en jy nie.”

Verskriklik, is dit nie? Maar dit is die implikasie van wat Piers Morgan sê, en ander mense wat sy standpunt ondersteun.

______________________

Die Nuwe Linkerkant, of Programmeer Jouself – enkele opmerkings

SATERDAG 28 APRIL 2018

Daar blyk te wees ’n konflik tussen twee stelle idees in die Weste.

Aan die een kant is mense wat sê: “Hierdie stel oortuigings is die waarheid. Dis al wat tel. Enige iemand wat nie met ons saamstem of ons ideologie ondersteun nie, is deel van die probleem, en is derhalwe ’n wettige teiken vir ons protes, beledigings, en selfs fisiese geweld.”

Hierdie stel idees word gesien deur aanhangers as teologie – wat nie bevraagteken, gedebatteer, of krities geanaliseer mag word nie, en wat verkondig word met die oortuiging en passie van sendelinge.

Aan die ander kant van die konflik is mense wat reken dat sommige van die dinge wat hulle “opponente” verkondig oor strukture wat mense onderdruk, en oor geslag, en identiteit, en so aan, interessant is. Hulle gaan so ver om te glo dat ’n mens waarskynlik ’n meer intelligente gesprek sal kan voer oor die aard van die mens, verhoudings tussen mense en groepe, en die aard van mag, indien jy na hierdie idees kyk en dit ernstig oorweeg.

Maar, hulle sê ook: “Hoe waardevol is dit om jouself te sien as die slagoffer van jare, of dekades, of eeue se onderdrukking? Jy sal waarskynlik die helfte van die bevolking – of meer – moet oortuig dat jy swaarder gekry het sover in jou lewe as húlle, of dat hulle en hulle voorgeslagte strukturele voordele en geleenthede geniet het ten koste van jou en jou voorgeslagte, en dat hulle jou derhalwe iets skuld. Van die dinge wat jy sê is dalk waar. Maar help dit jou om kos op die tafel te sit? Help dit jou om jou kinders te versorg, en ’n dak oor jou kop en oor húlle koppe te sit?”

“Fokus op jou sterkpunte,” sal hulle byvoeg. “Fokus op wat jy het, en vergeet van dinge wat jou nie gaan help om kos op die tafel te sit nie. Fokus op die positiewe; verbeel jouself die negatiewe is net ’n illusie. Skep jou eie toekoms, van vandag af, deur jouself te sien as ’n skepper, nie as ’n slagoffer nie.”

* * *

Ek verstaan – of ek dink ek verstaan – beide kante. Ek het groot geword met lojaliteit aan ’n bepaalde stel oortuigings. Ek is geleer dat geloof ’n saak van lewe en dood was. Ek het mense wat nie geglo het soos ek nie, gesien as blind, onkundig, verkeerd, en verdoem. Selfs jare nadat ek besluit het om eerder rede te volg as oorgelewerde tradisie, kon ek nie heeltemal wegkom van ’n sekere manier van dink nie: Ek het myself steeds gesien as ’n Soeker na die Waarheid.

Die laaste paar jare het ek myself egter toenemend aangetrokke gevoel tot ’n ander stel idees: praktiese idees, wat enige een se lewe kan verbeter wat bereid is om dit ’n kans te gee. Hierdie stel idees sluit in dat die mens programmeerbaar is – dat jy inderdaad die vermoë het om jou eie werklikheid te skep. Dit sluit in dat jy jouself dalk om die bos moet lei aan die begin. Jy mag dalk moet glo dat jy dinge kan doen wat jy nie kan bewys jy kan doen nie. Jy mag dalk nodig hê om dit te “fake” vir ’n tyd. Maar wat gebeur uiteindelik? Dit word jou realiteit. En uiteindelik is dit wat dalk nie wáár was aan die begin nie, jou nuwe waarheid – jou nuwe realiteit.

* * *

In eenvoudige terme: As jy dink aan jouself as ’n slagoffer van strukturele onderdrukking aan wie iets geskuld word, gaan dit jou daaglikse realiteit wees. As jy dink aan jouself as ’n skepper, of ’n programmeerder van jou eie psige en gepaardgaande realiteit, en jy fokus op wat moontlik is, en op wat jy kan uitrig, is daar ’n goeie kans dat jy ’n beter realiteit vir jouself gaan bewerkstellig. En siende dat hierdie realiteit gebou sal wees op positiewe denke, op kreatiewe energie, is daar geen einde aan wat jy kan uitrig nie.

Is dit te sê dat jy ongerieflike waarhede moet ignoreer? Glad nie. Jy erken aspekte van verifieerbare realiteit – soos dat jy byvoorbeeld nie die gebruik van jou arms en/of bene het nie, maar jy vra ook: Hoe kan ek te werk gaan hiermee?

* * *

Die kant wat aandring daarop dat hulle begrip van sake die enigste waarheid is, word verblind deur lojaliteit aan hulle ideologie. Hulle glo aantygings omdat die “regte” mense beskuldig word. Hulle soek nie vir bewyse nie, want die een wat beskuldig is van iets, is in elk geval skuldig aan groter misdade, so dit maak nie saak as hulle “tegnies” onskuldig is aan die misdaad waarvan hulle beskuldig word nie. Goeie, redelike argumente word van die hand gewys omdat die “verkeerde” mense die argument maak. Mense wat vrae vra, word beskuldig daarvan dat hulle die “verkeerde” kant help met hulle vrae, en derhalwe groter sondaars in staat stel om groter sondes te pleeg.

Beginsels wat mense al sedert die agtiende eeu help om beter lewens te leef, om beter lewens te verseker vir die maksimum aantal mense, en wat kundiges in staat stel om tot ’n beter begrip te kom van hoe die mens en die natuur werk, is ook in die spervuur. Beginsels van wetenskaplike ondersoek wat verifieerbare resultate oplewer, word geïgnoreer of eenvoudig verwerp wanneer dit nie die aanvaarde ideologie versterk of bevestig nie. En vryheid van spraak word gesien as ’n instrument in die hande van die onderdrukker, eerder as ’n reg wat elkeen het om sy of haar opinie te lug, ongeag hoe vreemd of ongewild die opinie mag wees.

Dat daar ’n konflik van idees woed in die Weste, is nie altemit nie. Dat die een kant hulleself in die voet skiet en hulle vingers in hulle eie oë steek, is dalk nie heeltemal so ooglopend nie.

______________________

Duiwels in die Withuis – tweede notas

DINSDAG 11 JULIE 2017

Het Ronald Reagan, George H.W. Bush, hulle CIA-hoof William Casey, en ander mense in die Reagan administrasie geweet hoe die mense wat hulle opgelei en bewapen het, dorpies in Guatemala aangeval en voor die voet mans, vrouens, en kinders vermoor het? Het hulle geweet hoe kinders se koppe stukkend geslaan is teen rotse? Het hulle geweet hoe die mense wat hulle opgelei en bewapen en morele ondersteuning gegee het, gelag het omdat ou mense soos skape geblêr het toe hulle kele afgesny is met stomp messe?

Het die politieke leiers in Washington ondersoek ingestel toe sulke gerugte die rondtes begin doen het? Indien nie, hoekom nie?

Indien hulle wel geweet het, en dit afgemaak het as die prys wat betaal moet word om “kommunisme” te stuit, is dit nie onredelik om te verklaar dat as Lucifer self met ’n bok se bebloede kop op sy skouers in die Withuis gesit het in die plek van Reagan en sy trawante, hy nie ’n meer destruktiewe invloed sou gehad het op miljoene mense se lewens in Sentraal-Amerika as wat Reagan, Bush, Casey en dosyne ander kermende demone tydens hierdie periode wel gehad het nie.

Maak geen fout nie: Die Sowjet-Unie was dalk die “Evil Empire”, maar jy hoef nie ver te soek vir bewyse dat Amerika onder Ronald Reagan die “Koninkryk van Lucifer” was nie.

———–

Meer inligting:

Dos Erres massacre

Buried On a Hillside Clues To Terror; Scientists Uncover Evidence of a Massacre

Foreign policy of the Ronald Reagan administration: Guatemala

Guatemalan Slaughter Was Part of Reagan’s Hard Line

Call Attention to Ronald Reagan’s Criminal Involvement in Guatemalan Genocide

Western Hemisphere Institute for Security Cooperation, formerly known as the U.S. Army School of the Americas

En ’n redelike swak poging om Reagan te verdedig:

‘Did Reagan Finance Genocide in Guatemala?’

[Kortliks: Die Dos Erres-slagting word beskou as een van die aakligste voorvalle in die geskiedenis van Guatemala se lang en bloedige burgeroorlog. Die slagting het plaasgevind tydens die bewind van generaal Efrain Rios Montt, wat bekend was vir sy brutale taktiek teen vermeende linkse guerrillas en hul ondersteuners. Die Kaibil-eenheid was ’n besonder berugte spesiale magte-eenheid van die Guatemalaanse weermag, bekend vir hul uiterste brutaliteit en meedoënloosheid.

Die slagting by Dos Erres het begin toe die Kaibil-eenheid in die dorpie aangekom het om na wapens te soek en vermoedelik guerrilla-simpatiseerders. Die soldate het die dorpenaars bymekaargemaak en die mans van die vroue en kinders geskei. Die mans is weggeneem en tereggestel, terwyl die vroue en kinders onderwerp is aan terreur en geweld wat verkragting en marteling ingesluit het. Die soldate het toe stelselmatig die vroue en kinders doodgemaak, hul liggame in die dorp se put gegooi, en die huise afgebrand.

Die nasleep van die Dos Erres-slagting het tot ’n aantal regstappe gelei teen partye wat verantwoordelik gehou is. Pedro Pimentel Rios, ’n voormalige Kaibil-soldaat, is uit die Verenigde State aan Guatemala uitgelewer en tot meer as 6 000 jaar tronkstraf gevonnis vir sy rol in die slagting. Twee ander voormalige Kaibil-soldate is ook tot dieselfde tronkstraf gevonnis. Die internasionale reaksie op die slagting was egter grootliks gedemp, met baie Westerse regerings wat voortgegaan het om die Guatemalaanse weermag te ondersteun ten spyte van hul goed gedokumenteerde rekord van menseregtevergrype.

Die nalatenskap van die Dos Erres-slagting spook steeds in Guatemala, en dien as ‘n herinnering aan die gruwels wat tydens die land se lang en bloedige burgeroorlog gepleeg is.]

______________________

Duiwels in die Withuis – eerste notas

DONDERDAG 22 JUNIE 2017

Ek was op pad terug van die Chinese restaurant toe ek dink aan Amerika se geskiedenis van ongeregtigheid teen nasies wat nie sterk genoeg was om hulleself te beskerm nie. Kon gedink het aan die Filippyne so amper 120 jaar gelede, Iran in die 1950’s, Vietnam in die 1960’s.

Spesifiek het ek hierdie keer gedink aan hoe die Amerikaanse regering opgetree het om ’n enkele maatskappy (die United Fruit Company) se belange te beskerm in Guatemala in die 1950’s; hoe hulle vuil gespeel het, gelieg het, en mense bedrieg het ten einde ’n progressiewe, demokraties verkose nasionale leier omver te werp; ’n leier wat reeds die proses begin het om aan die mense van Guatemala ’n bietjie menswaardigheid te gee na dekades van verstikkende armoede en uitbuiting deur die Amerikaanse maatskappy.

Ek wonder toe: Watse geregtigheid is daar vir die slagoffers?

Dit: Geskiedenis veroordeel die gewetenlose kriminele wat mense van hul waardigheid beroof het, en van enige kans op ’n ordentlike lewe.

Ek weet dit is karige troos vir honderd-duisende mans, vroue en kinders wat gely en gesterf het omdat hierdie gulsige, kortsigtige duiwels die aarde bewandel het. Maar ten minste is die waarheid opgeteken, swart-op-wit, vir enige iemand wat wil weet.

———–

Indien jy meer wil lees oor hierdie geskiedenis, is die volgende skakels ’n goeie begin:

1954 Guatemalan coup d’état

Congress, the CIA, and Guatemala, 1954

An Apology for a Guatemalan Coup, 57 Years Later

[Kortliks: In 1954 het die Verenigde State se regering, met die steun van die United Fruit Company, ’n staatsgreep in Guatemala georkestreer wat die demokraties-verkose president, Jacobo Arbenz, omvergewerp het. Die voorwendsel vir die ingryping was die beskuldiging dat Arbenz sag op kommunisme was, en derhalwe ’n bedreiging vir Amerikaanse nasionale veiligheid. Die eintlike motief agter die staatsgreep was egter om die belange van die United Fruit Company te beskerm, wat groot hoeveelhede grond in Guatemala besit het en bekommerd was oor Arbenz se grondhervormingsbeleid. (John Foster Dulles, die destydse Amerikaanse minister van buitelandse sake, en sy broer, die destydse CIA-direkteur, Allen Dulles, het ’n beduidende verhouding met die United Fruit Company gehad deur hul vennootskap by die regsfirma Sullivan & Cromwell, waar hulle talle transaksies vir die maatskappy gefasiliteer het.)

Die operasie is deur die CIA uitgevoer en het ’n reeks taktieke behels, insluitend sielkundige oorlogvoering, propaganda en die gebruik van plaaslike anti-kommunistiese groepe. Die CIA het onder andere ’n vals radiostasie geskep wat boodskappe uitgesaai het wat ontwerp is om onenigheid en verwarring onder die mense van Guatemala te saai. Hulle het ook gerugte en vals inligting oor Arbenz en sy regering versprei om die openbare mening teen hom te keer.

Ná die staatsgreep het die nuwe diktator, Carlos Castillo Armas, baie van die maatskaplike hervormings wat Arbenz geïmplementeer het, onder meer grondhervorming en arbeidsbeskerming, omgekeer. Hy het ook opposisiepartye verbied en ’n regime van terreur en geweld gestig wat vir dekades geduur het. Duisende mense is gedurende hierdie tydperk deur regeringsmagte gemartel, verdwyn of vermoor.

Die United Fruit Company het voortgegaan om voordeel te trek uit sy bedrywighede in Guatemala, en die Amerikaanse regering het voortgegaan om die regime te ondersteun deur militêre en ekonomiese hulp te verskaf. Die nalatenskap van die Amerikaanse ingryping in Guatemala word vandag steeds gevoel, aangesien die land sukkel om ’n demokratiese samelewing te bou en die menseregtevergrype van die verlede aan te spreek.]

______________________