BrandSmit.net

VRYDAG 23 JANUARIE 2015

The One Minute Millionaire is ’n 2002-boek deur Mark Victor Hansen en Robert Allen wat verduidelik hoe ’n mens in teorie in dertig dae een miljoen dollar kan maak. Die proses word verduidelik aan die hand van ’n storie van ’n vrou wat pas haar eggenoot verloor het. Sy is in haar dertigs, met twee kinders, ’n karige inkomste, en skoonouers wat dreig om haar onbevoeg te laat verklaar en haar kinders weg te neem. Sy gaan ’n ooreenkoms aan met hulle dat indien sy een miljoen dollar in een maand kan maak, hulle haar sal uitlos. Indien sy misluk, verloor sy haar kinders. Haar gevolglike desperaatheid was presies wat sy nodig gehad het om haar te skok tot aksie – meer spesifiek, om ’n vrou wat sy geïdentifiseer het as ’n suksesvolle entrepreneur, te nader en te vra vir advies.

Vir my was desperaatheid nooit genoeg om sukses te verseker met enige van die vele ondernemings waarmee ek probeer het om geld te maak sedert 2006 nie. Of, soos ek telkemaal gedink het, dalk was ek nie desperaat genoeg nie. Ek het immers die heeltyd ’n dak oor my kop gehad, en ek het geen kinders wat na my kyk met honger in hulle oë nie.

Dát ek desperaat was om geld te maak, was nietemin duidelik. Dit was ’n probleem om verskeie redes:

1. Ek het nie saadkapitaal gehad nie.

2. Ek was bewus van die feit dat ek desperaat was, en hierdie bewussyn het my selfbeeld ondermyn.

3. Ek het derhalwe nie genoeg selfvertroue gehad om ander mense te nader om saam met my te werk nie. Ek was bang hulle sien my vir wat ek was: ’n behoeftige wat húlle hulp nodig gehad het.

4. As jy desperaat is, het jy nie tyd vir iets wat eers oor ses maande of ’n jaar kan begin geld inbring nie; jy het onmiddellik geld nodig.

5. Omdat jy nie jouself kan toewy aan ’n langtermyn projek of onderneming nie, is jy geneig om te spring van een idee na die ander.

6. Gebrek aan saadkapitaal, gebrek aan selfvertroue en verlaagde selfbeeld, en ’n rondspring tussen projekte is alles faktore wat waarskynlikheid van sukses verlaag. Jou amper onvermydelike gebrek aan sukses na drie maande, na ses maande, na twee jaar, na drie jaar … maak jou nog meer desperaat.

DINSDAG 3 FEBRUARIE 2015

Ek het ook ’n geskiedenis met identiteitsprobleme. In my skryfwerk het ek kapitaal gemaak daarvan, maar dit kan nie ontken word dat ek steeds sukkel daarmee nie. Natuurlik weet ek wie ek is … maar wáár? wanneer? saam met wie?

As ek vroeg in 2006 besluit het EK IS WEBSITES – die skep van ’n webwerf vir ander mense óf om die werf te verkoop, sou die desperaatheid steeds ’n effek gehad het, maar ek sou dit vinniger oorkom het. As ek besluit het EK IS SHORT REPORTS, sou desperaatheid ook ’n effek gehad het, maar ook dán sou dit mettertyd vervaag het. As ek moes besluit het EK IS SPORTSBETTING, sou dit my steeds twee of drie jaar gevat het om suksesvol te raak, maar ek sou nie tyd gemors het met enige iets anders nie. Dieselfde kan gesê word oor finansiële markte, pryshandel op die sportmarkte, vryskutskryfwerk, of sosiale media bemarking vir ander mense.

Die probleem was, nie net was ek desperaat vir kontant nie, ek het ook geen benul gehad oor “wie” ek wou wees nie. Soos gewoonlik wou ek alles doen, want alles het goed gelyk.

Hierdie probleem steek steeds sy kop uit elke keer wanneer ek gekonfronteer word met meer as een opsie.

* * *

Om suksesvol te kan funksioneer en ’n aanspraak te kan maak op ’n plekkie in die son, moet ons aanvanklik ontdek en later besluit wie ons is en wie ons wil wees, en dan fokus daarop om elke dag hierdie persoon te wéés. As ons elke tweede maand van identiteit verander – “My naam is nie meer Johan nie, dis nou Tienzin, en ek hou nie meer van braaivleis nie, ek is nou ’n vegetariër” – gaan ons sukkel om ’n sukses te maak van wat dit ook al is wat ons wil doen.

______________________

VRYDAG 30 JANUARIE 2015

Vir lank het ek geglo blydskap en geluk is luukshede wat slegs geniet kan word deur mense met geen probleme nie. Ek het hard probeer om myself te oortuig dat dit oukei is om gelukkig te wees – dat mens nie ’n aartsonde pleeg en deur ’n bliksemstraal getref sal word as jy met ’n glimlag rondstap en vriendelik is met mense en grappies maak en oor die algemeen redelik positief voel oor die lewe nie.

Met die verloop van tyd het ek myself begin glo.

Helaas, ek val alte maklik terug in ou denkgroewe. Elke nou en dan vang ek myself dat ek weereens dink dat slegs onkundiges, kinders, psigopate en dwase kan wegkom daarmee om geluk en blydskap te ervaar as ’n normale bestaanstoestand.

Die waarheid, soos vele mense reeds weet, is dat geluk en blydskap die eerste muur is wat jou beskerm teen die aanslae van die lewe; geluk en blydskap is ook die boom in die agterplaas waar jy jou laaste posisie sal inneem om jouself lewendig, en min of meer gesond te hou.

______________________

WOENSDAG 28 JANUARIE 2015

Ek is al vir ’n geruime tyd gefassineerd deur die verskil tussen suksesvolle mense en minder suksesvolle mense. My aandag verskerp altyd wanneer iemand my aandagveld betree wat ek reken ’n goeie gevallestudie sal wees – in vlees en bloed, in ’n TV-program of in ’n film. Ek let op hoe hierdie mense optree, hoe hulle ’n vertrek binnekom, hoe hulle mense groet, hoe hulle na ander mense luister, hoe hulle aantrek, selfs watse woordeskat hulle gebruik.

Twintig jaar gelede was my rolmodel – die persoon wat ek die graagste wou wees, die persoon wat ek geïdealiseer het, die askeet. Ek het gedroom daarvan om in staat te wees om te onttrek van die samelewing en in ’n klipfort te woon ten minste drie dae se stap van die naaste dorp af – en met geen paaie wat toegang verleen aan enige tipe voertuig nie.

Hierdie belangstelling in die suksesvolle persoon manifesteer ’n ambisie wat sekerlik geen verrassing is nie: ek wil suksesvol wees. Ek wil soos ’n suksesvolle persoon optree; ek wil soos ’n suksesvolle persoon praat, soos ’n suksesvolle persoon dink, en mettertyd verwag dat ek suksesvol sal wees wanneer ek ’n projek of onderneming aanpak.

Het ek uiteindelik ’n transformasie ondergaan? Het die een wat ’n askeet wou word moeg geraak vir eenkant staan? Het hy begin wonder hoe dit sal voel om een van “hulle” te wees?

Die feit is, die askeet ís suksesvol, al sal studente en na-apers van konvensioneel suksesvolle mense dit nie sien nie. Wanneer die askeet praat, praat hy nie apologeties nie. Die askeet dra nie ’n duur pak klere nie, maar hy is gemaklik in die materiaal wat hy oor homself drapeer. Die askeet is nie arm nie, al het hy min geld.

Die askeet is suksesvol, want hy doen wat hy wil. Hy volg sy eie kop. Hy vra nie verskoning nie. Hy verwag nie om aanvaar te word nie. Hy verwag wel om in vrede te leef, relatief goed te voel oor wie en wat hy is, en uiteindelik in vrede te sterf.

Meeste mense wil sekerlik aan die einde van die dag suksesvol wees, maar jy moet jouself afvra: suksesvol in wát, en as wié?

———————-

Lees ook oor Richard Withers, ’n kluisenaar in die “moderne woestyn”.

______________________

DINSDAG 20 JANUARIE 2015

Malcolm Gladwell redeneer in sy boek, Outliers, dat Bill Gates en Steve Jobs in hulle tienerjare op die regte tyd op die regte plek was. Belangstelling in rekenaartegnologie, goeie skole en toegang tot rekenaars het alles die pad vir hulle voorberei om jare later ikoniese figure te word in die rekenaar- en besigheidswêrelde.

Ek is ook tot ’n mate gelukkig wat betref my skryfwerk. ’n Paar dekades gelede was daar ook skrywers soos ek wat materiaal geskryf het oor hulle eie lewens, en oor hulle idees oor die lewe. Min van hierdie mense se skryfwerk is seker ooit gelees deur meer as tien mense, en vele het uiteindelik gesterf sonder veel erkenning.

So ook is daar nou ander mense wie se lewens soortgelyk is aan myne, wat skryf oor soortgelyke temas, op wyses wat dalk ook nie sal lei tot enige kommersiële sukses nie.

Hier is waar my geluk inskop, my regte-plek-op-die-regte-tyd. Ek het aaneenlopend sedert 1999 ’n rekenaar gehad het vir my eksklusiewe gebruik met stabiele, vinnige toegang tot die internet – ’n voorreg wat ek nie geniet het voor ek Taiwan toe gekom het nie. Bepaalde kondisies in Taiwan het my ook in staat gestel om genoeg geld te maak om te oorleef en ’n bietjie te spaar sonder om veel meer as dertig van my lewensure per week op te gee daarvoor. Gooi hiermee saam my begeerte om geld van die huis af te verdien wat my blootgestel het aan internet bemarking, en binne ’n paar jaar het ek ’n kritiese hoeveelheid kennis en ervaring opgedoen van self-publikasie.

Ek kan dus bekostig om tyd te spandeer aan my skryfprojekte, ek weet hoe om dit te publiseer op my eie webblaaie en op ’n groeiende aantal ander platforms en in ander formate, en hoe om hierdie materiaal te versprei en verspreibaar te maak.

______________________

SATERDAG 3 JANUARIE 2015

Vir lank het ek gedink aan baie van my skryfwerk as lesings, selfs preke. Nou verstaan ek dat meeste van my stukke deel is van ’n gesprek. Iemand anders lees dit, dink daaraan, en besluit hulle stem saam, of hulle stem nie saam nie. Great. Dis hoe dit moet wees. Dan is my skryfwerk deel van ’n gesprek, al kan ek meeste van die tyd nie daar wees om te reageer nie.

DINSDAG 6 JANUARIE 2015

Dit is goed om selfversekerd te wees en te sê wat jy dink, maar min mense twyfel aan die waarde van beskeidenheid – om jou opinie te lug, en dan te luister na wat iemand anders te sê het.

Wat jy gesê het of geskryf het mag dalk goeie punte aanraak; dit mag dalk ’n goeie argument wees; dit mag dalk iemand dwing om aan iets te dink waaraan hulle nog nooit gedink het nie, of om op ’n ander manier daaroor te dink. Maar die waarskynlikheid is sterk dat jy nie al die kante van die saak oorweeg het nie, dat jy nie al die hoeke gedek het nie. Dit is op hierdie punt wat ’n redelike mens sal besef wanneer jy ’n stelling maak, of ’n argument waag, verbaal of in geskrewe vorm, jy ’n poging aanwend tot gesprek eerder as om die ander persoon te bekeer tot jou kultus of ideologie.

Ek dink byvoorbeeld aan die spotprenttekenaar en skrywer, Scott Adams, se blog, sy interessante artikels, en dan lesers wat dinge skryf in die kommentaar seksie wat ewe slim is, maar hulle neem dalk ’n teenoorstaande posisie in.

Ek het ook gedink aan gesprekke wat ek het met volwasse studente. Ek maak byvoorbeeld ’n stelling, wat ek dink min of meer korrek is. Kort na ek my stelling gemaak het, staan ek terug, en een na die ander reageer die studente – sommige van die reaksies is weldeurdag, ander minder so. Die akkuraatheid al dan nie van my oorspronklike stelling is sekerlik belangrik, maar wat belangriker is, is dat ons in gesprek verkeer oor ’n spesifieke onderwerp. Dit, in my opinie, is veel waardevoller as enige lesing of preek wat ek kan afsteek.

______________________