DINSDAG 23 MAART 2004
My oomblik zero was ’n kil wintersdag in laat Julie 1995. Ek het die dag begin langs ’n snelweg buite Port Elizabeth, rekende ek behoort “binne die volgende uur” ’n lift te kry Kaap toe. Agt ure later het ek nog steeds gewag, dié keer op ’n bankie oorkant die stadsbiblioteek, met ’n buskaartjie wat ek gekoop het met my laaste aanspraak tot aardse rykdom. Toekoms was ’n konsep waaroor ek skaars twee woorde saam kon vleg – en die werklikheid het geknaag aan my agterent soos ’n dol straatbrak …
WOENSDAG 24 MAART 2004
Ek voel die vreemde begeerte om myself te vra hoekom ek so driftig was om terug te gaan Suid-Afrika toe teen die begin van Februarie. Hier is die vier hoofredes:
1. Ek het ’n probleem gehad daarmee om myself te onderwerp aan toetse om te bewys ek is gesond genoeg om in hierdie land te bly.
2. Ek het geweet om langer in Taiwan te bly sou beteken dat ek weer nuwe klasse moes begin, en derhalwe weer van vooraf moes begin funksioneer in ’n omgewing waar ek as ’n naamlose buitelander (oftewel dan “Mr. Brown”) myself moes onderwerp aan ’n arbeidsverhouding waar ék die een sou wees wat my arbeid verkoop, en derhalwe moes optree volgens ’n bepaalde vooraf opgestelde idee van die “foreign teacher”.
3. Ek het besef dat ek net-net genoeg geld in die bank gehad het om binne enkele weke huis toe te kon gaan.
4. Geloofwaardigheid (en moontlik selfrespek). Ek het geweet as ek moes besluit om nie die plan deur te voer nie (soos die geval was aan die einde), sou ek as hoofkarakter in my storie weereens moes toegee, “Ek het toe besluit om tog aan te bly,” eerder as “Rewolusie! Die Skrywer Gaan Huis toe!” Ek het desperaat nodig gehad om iets in blydskap uit te roep, eerder as om iets anders in skaamte te fluister …
Dis soos wat ’n mens behoort te verwag: Die lewe is ’n wilde merrie – sy spring bont, en jy moet sorg dat jy in die saal bly.
______________________