MAANDAG 23 FEBRUARIE 2004
Die Republiek het vanoggend gerys uit sy slaap met ’n wete dat hierdie nie net ’n gewone Maandag is nie. Dit is – en die strykkwartet slaan ’n paar vinnige note – die Eerste Dag van die 99 Dae van die Kommersiële Diktator!
Hoewel die oggend vars was en die dag swanger met moontlikheid, het dit nie lank gevat voor ’n bietjie onstuimigheid die Raadsaal getref het nie. Die KOM-DIK wou sy regime begin met ’n bietjie “house cleaning,” en het die Skrywer gevra om asseblief handjie by te sit. Die Skrywer het verontwaardig na die KOM-DIK gekyk en gesê almal weet hy vat nie aan ’n besem nie, waarop die KOM-DIK teruggekap het met, “G’n wonder die plek lyk soos dit lyk nie!”
Die Nuwe Leier het toe self met besem en stowwer die Raadsaal hier en daar bygekom, terwyl die Skrywer verveeld deur ’n foto-album geblaai het. (Wat toe amper ’n tweede onderonsie tot gevolg gehad het, want die Volk wou toe weet of tyd aan foto-albums gespandeer mag word gedurende die Nuwe Tyd. Die Sekretaris het vir ’n oomblik nagedink. Hy beslis toe dat in die Tyd Van Die Skrywer dit toelaatbaar was, en omdat die Nuwe Tyd geskoei is op die Toewyding Van Die Skrywer, dit ook nie nou ’n probleem hoef te wees nie.)
Tydens die perskonferensie wat gevolg het kort na die skoonmaaksessie, het die vraag ontstaan wie tegnies verantwoordelik is vir die skryf van die teks wat u, die leser, tans lees.
Die Sekretaris het die mikrofoon vasgegryp in sy regtervuis, en ferm aangekondig dat sulke vrae, veral na die onaangenaamhede met die besem, nie geduld sal word nie. Hy’t skuinsweg na sy tee gegluur wat besig was om koud te raak, en vir homself gemompel, “Die laaste ding wat die Republiek nou nodig het, is ’n Nuwe Identiteitskrisis.” Toe ruk hy die mikrofoon uit die staander en roep, “Hierdie Nuwe Tyd sal onthou word as ’n tyd van eenheid! Twis het geen plek in tye soos hierdie nie! Staan die Geëerde Skrywer immers nie vir sulke edel beginsels nie?!” Die Sekretaris besef toe die vraag het almal vir ’n oomblik peinsend, en voeg toe by, “En almal behoort van beter te weet as om ’n besem in die Skrywer se rigting te slinger …
“In elk geval,” gaan hy toe voort, “daar sal in die volgende 99 dae gefokus word op één ding, en een ding alleen: ’n skaamtelose, ongeëwenaarde, koorsagtige gejaag na geld. Die redes is lankal uiteengelê; die motiverings is eerbaar. Sekere sake móét moontlik gemaak word, en die Raad het eenstemmig besluit ten gunste van hierdie Strategie op die laaste Groot Sitting op Donderdag 12 Februarie 2004.
“Die Volk, die Primêre Karakters en al die Sekondêre Karakters word voorspoed toegewens vir hierdie nuwe tyd.” ’n Flikkering van optimisme was sigbaar in die Sekretaris se oë. “Wysheid, vernuf en geluk word ook toegewens aan ons Tydelike Nuwe Leier, die Kommersiële Diktator!” Geen applous het gevolg op die gebruik van die Nuwe Leier se amptelike titel nie, maar al die karakters het skielik probeer besig lyk.
“Laastens,” en met hierdie woorde het die Sekretaris se gesig weer somber geraak en die mikrofoon is teruggedruk in sy klem, “word die Skrywer ’n aangename lang verlof toegewens. Aan die einde van hierdie 99-dae tydperk sal literêre projekte hervat word, hopelik met gepakte koffers, en sakke vol geld. Lank leef … alles wat goed is.”
Die Juluka-lied “Akanaki Nokunaka” was gekies as Hoofgesang van die Nuwe Tyd, maar nie een van die karakters kon die lirieke behoorlik uitspreek nie. Almal was egter bekend met die ou volkslied “Sarie Marais,” en almal was dit eens dat dit die stemming akkuraat vasgevang het. Die Musikant is ingeroep om te begelei op sy kitaar, maar hy’t die bewerasies gekry en iets geprewel van ’n “verskriklike hoofpyn” – verstaanbaar siende dat dit die eerste keer was in jare dat hy weer uit sy obskure kas geroep is.
Na die laaste weemoedige note by die oop Raadsaalvensters uit verdwyn het, het almal ’n enkele vinger die lug ingesteek en uitgeroep, soos Een Man, “Laat die Nuwe Tyd Begin!”
______________________