Kategorie: Post Ongetiteld, volume drie

MAANDAG 8 OKTOBER 2007

Ek het onlangs die insig gehad dat dit baie moeilik is om geld te maak, a) as jy geen teiken-lys het van voornemende kliënte nie, b) as jy geen vennote het nie, c) as jy nie ’n produk van jou eie het wat jy kan verkoop met die samewerking van bemarkers wat ’n kommissie verdien nie, en d) as jy nie ten minste ’n bietjie geld spandeer op advertensies nie. Die idee dat jy net ’n spasie op die Internet kan vul met teks en ’n paar skakels wat sê, “Click here for more information,” is gaaf, maar heeltemal onrealisties.

* * *

Behalwe vir sogenaamde Internet bemarking, het ek ʼn belangstelling begin ontwikkel in sportweddenskappe as ʼn manier om geld te maak. Hoe regverdig ek om kosbare tyd en finansiële hulpbronne op iets te waag waarvan ek tot relatief onlangs amper niks geweet het nie? Die manier hoe ek dit sien, is dat alles ’n dobbelspel is.

’n Sogenaamde vaste betrekking is ’n kans wat jy vat: Jy plaas ’n weddenskap teen enige grootskaalse afdankings in die nabye toekoms, en jy plaas ’n weddenskap op hoe winsgewend die maatskappy is, hoe goed die maatskappy op die aandelemark doen, hoe goed die maatskappy bestuur word, en ander faktore wat totaal buite die beheer van jou en die maatskappy is. Jy vat ook ’n kans met jou eie besigheid, soos ’n reeks pottebakkery produkte of ’n koffiewinkel. Om ander mense se produkte op die Internet te bemark, is ook ’n risiko wat jy vat: Jy plaas ’n weddenskap daarop dat genoeg mense jou kuber-spasie sal besoek, dan sal kliek op ’n skakel, en dan iets sal koop terwyl die stukkie kode op hulle rekenaar wat jou krediet gee vir die feit dat hulle iets gekoop het, nog aktief is op hulle rekenaar.

Jy sit tyd en geld op die tafel, en jy hoop op die beste. In die geval van ʼn vaste betrekking word jy beïnvloed deur sosiale konvensie wat sê: “Almal kry ’n werk, en dan kry jy ’n vaste salaris en na vyf jaar ’n verhoging en alles behoort goed uit te werk.” In die geval van Internet bemarking baseer jy jou risiko op die advies van ’n kenner (werklik of nie) wat sê doen dit, of doen dat, of gaan na hierdie webwerf toe of werk met hierdie platform, en dan sal jou dividend soveel wees per dag of per week of per maand of per jaar.

Alle maniere hoe jy probeer om geld te maak, is ’n waagstuk, en elke industrie het sy sogenaamde kenners. Sportweddenskappe, perderesies en soortgelyke aktiwiteite is bloot dobbelary gestroop van die dun lagie wat ander dinge laat lyk na iets anders as dobbelary.

Elke persoon moet uiteindelik self besluit waar die beste weddenskap lê vir hom of vir haar, hoeveel hulle bereid is om te waag, en hoeveel hulle bereid is om te verloor.

* * *

Ek het ’n paar dae gelede twee dokumentêre programme oor Noord-Korea gekyk. Enkele opmerkings: Noord-Koreane werk met die realiteit waarmee hulle gebore is. Hulle kan nie funksioneer asof hulle byvoorbeeld Amerikaners is wat in Chicago gebore is nie, want dit sal eenvoudig nie bevorderlik wees vir hulle daaglikse voortbestaan nie. Hulle praat Koreaans; hulle resiteer hul ede van lojaliteit aan die Beminde Leier; hulle werk, eet, slaap, neem deel aan massa-uitvoerings, trou, kry kinders, lag, huil, kry swaar; hulle geniet die klein dingetjies in die lewe, en die samesyn van vriende en familie; hulle kritiseer nie die staat of die owerhede, of die Beminde Leier se lengte of gewig of haarstyl nie; en uiteindelik gaan hulle dood.

WOENSDAG 24 OKTOBER 2007

Uit die Complete Memoirs of Jacques Casanova: “If you have not done anything worthy of being recorded, at least write something worthy of being read.”

SONDAG 28 OKTOBER 2007

As 60% van my resultate sleg is, aanvaar ek dit, en ek is bly oor die 40% wat goed is.

As 60% van my resultate goed is, murmureer ek oor die 40% wat sleg is, want ek glo die slegte deel bederf die goeie deel.

Ek beter werk daaraan, vinnig.

______________________

MAANDAG 13 AUGUSTUS 2007

[Gedagtes na ’n gesprek met ’n vriendin]

Dit het my lank gevat om ander mense meer te sien soos hulle werklik is, en nie soos ek hulle maak – en soms wil hê – in my eie, soms simplistiese wêreld nie. Dit bly egter waar dat sekere mense altyd in die minderheid sal wees langs braaivleisvure of aan ’n familietafel met Sondagete.

’n Eenvoudige waarheid, twee: As meeste lede van ’n groep dieselfde leefstylkeuses maak, kom dit voor aan meeste lede van die groep dat die keuses goed en reg is – of dit werklik so goed en reg is, of nie. (En om dinge te balanseer: net omdat die meerderheid dink iets is goed en reg, is nie te sê hulle is noodwendig verkeerd nie.)

’n Eenvoudige waarheid, drie: Jy kan nie vir mense sê hulle maak die verkeerde keuse as jy nie ’n alternatief het om voor te stel nie – en nie ’n alternatief wat beter sal werk vir jóú nie, ’n alternatief wat beter sal wees vir húlle.

VRYDAG 24 AUGUSTUS 2007

Ek is bly ek het geskryf wat ek geskryf het toe ek dit geskryf het, en met die oortuiging en oorgawe wat ek dit gedoen het. Ek staan steeds daarby, maar die wêreld is ’n snaakse plek: Misdaad werk veels te goed uit vir te veel misdadigers, irrasionele mense blyk in beheer te wees van heeltemal te veel, en mense dronk op godsdiens saai verwoesting orals waar hulle gaan.

SATERDAG 25 AUGUSTUS 2007

Taiwan: Waar ek geskryf het wat ek wou skryf, waar ek die liefde van my lewe ontmoet het, en waar ek ’n fondasie opgebou het vir my toekoms.

Skep iets om agter te laat, wees lief en word bemin, en maak dit moontlik vir myself om oud te word.

Dit is, so blyk dit nou, wat ek hier kom doen het. Kon ek ooit vir meer gevra het?

DONDERDAG 30 AUGUSTUS 2007

Die Mag van Een Persoon – nie net die mag wat een persoon het om ander mense se lyding te verminder nie, maar die mag van een persoon wie se lyding verminder is.

* * *

My doel op aarde is om ander mense se lyding te verlig. Om ’n skrywer te wees, is ’n lekker identiteit, ’n lekker etiket wat jy om jou eie nek kan hang, maar my skryfwerk is ’n middel tot ’n doel, naamlik, om ander mense se lyding te verlig.

[16/05/2016: Is dit waar? Gee ek nie net uitdrukking aan my ervaring van ’n aktiewe bestaan nie? Sal ek eerder mense wil help as om hulle gestrand langs die pad te los? Ek sal kies om hulle eerder te help, maar is my skryfwerk werklik ’n poging om gestrande mense langs die pad te soek – by wyse van spreke, en hulle dan huis toe te help?]

SATERDAG 8 SEPTEMBER 2007

“George W. Bush is presiding over one of the darkest periods of US history. And it isn’t just external factors that are causing this situation, Bush himself is one of the leading causes of darkness.” ~ Gedagte waarmee ek vanoggend wakker geword het. Daar was ook ’n gedagte oor eBay, maar ek kan nie die detail onthou nie.

[ʼn Paar notas geskryf in September 2007, maar met geen datum nie]

“Die beste tyd om ’n boom te plant, was vyf jaar gelede. Die tweede beste tyd is vandag.” ~ Chinese spreekwoord

* * *

’n Verkoopsman probeer blykbaar sy beste om mense te oortuig om te koop wat hy het om te verkoop. ’n Bemarker, aan die ander kant, stel vas wat mense wil hê, en vind of ontwikkel dan ’n gepaste produk of diens om aan hulle te bied teen ʼn prys.

Ek het duidelik nog ’n lang pad om te gaan.

* * *

Dit is blykbaar makliker om twee duisend $500 produkte te verkoop as om vyftig-duisend $20 produkte te verkoop.

______________________

MAANDAG 25 JUNIE 2007

Jy gaan op ’n “soektog” om jouself te “vind” omdat jy glo jy “verlore” is – en dan, so glo baie mense, kom jy op ’n punt waar jy ontdek wat jy veronderstel is om te wees, of jy sien bloot wat oorbly na die “soektog” weggeskraap het wat jy gedink het jy moet wees. Dit laat mens dink aan iemand wat in ’n winkelsentrum rondstap vol klerewinkels en nie regtig weet waarna hulle soek nie, maar wat nietemin probeer om soveel as moontlik te sien, en dan hulle reaksies te evalueer op wat hulle sien.

Om jouself te definieer is meer soos iemand in dieselfde winkelsentrum wat besig is om klere aan te pas en ’n uitrusting bymekaar te sit wat ’n uiterlike manifestasie sal wees van wie en wat hy of sy wil wees. Hoe het hierdie persoon in die eerste plek uitgewerk wie hulle wil wees? Deur rond te stap, soveel as moontlik waar te neem, en hulle reaksies te evalueer.

DINSDAG 26 JUNIE 2007

19:12 (Nommer Nege Gebuigde Dorp stasie)

Ek vind dit altyd interessant om te sien deur watse spektrum van emosies ek gaan elke Dinsdagaand by die skool op Gebuigde Dorp. Geen ander periode van tyd gedurende ’n gewone week kan eens naastenby vergelyk daarmee nie.

Dit begin met ’n fatalistiese aanvaarding – vandat ek moet begin gereedmaak, tot die 17:22 my afgooi op die stofdorp wat Nommer Nege is. Dan verander dit na ellendige verveling, en my pogings om iets te doen met my arms en hande, en met my stem, wat kan deurgaan as “English teaching”. Dan, meer kere as nie, dryf een of meer van die kinders se gedrag my tot die rand van ʼn rooi-gesig uitbarsting, en ’n baie sterk drang om iets te gooi in die rigting van die ongeskikte klein gangsters in die agterste ry. Dan, ’n versagting van emosie as ek myself herinner daaraan dat die kinders se gedrag waarskynlik steeds inpas op die spektrum van normale gedrag vir pre-tieners wat self so verveeld is dat hulle iets kan oorkom.

Uiteindelik, om 18:59, kom die verligting – dit is nou te sê as ek gelukkig genoeg is soos vanaand en in kennis gestel word dat die verveling nie sal duur tot na agt nie omdat die tweede klas se enigste student afwesig is.

Dit bring my by die huidige oomblik, wagtend vir die trein op Nommer Nege se stasie. Binne dertig minute sal ek terug wees by die huis, met my roetine en die … sal ons maar net sê, meer beperkte spektrum van emosies.

______________________

DINSDAG 1 MEI 2007

’n Paar weke gelede noteer ek hoe weerloos ons almal is (“Almal van ons,” het ek geskryf), en dat die enigste rede hoekom ons nie volslae … geruïneer is nie, is omdat ons in mekaar troos en beskerming vind.

Toe, op Maandag 16 April haal ’n 23-jarige student in Amerika twee pistole uit sy kaslaai, laai hulle vol patrone, trek sy “uniform” aan, wys die pistole in meer as sestig mense se rigting, en trek die sneller keer op keer. Maklikste ding op aarde. Twee-en-dertig mense sterf.

Die ou was nie sterk nie. Hy was nie bogemiddeld intelligent nie. Hy was nie ryk nie. Wat hy wel kon doen, was om twee pistole te koop met ’n kredietkaart, hulle te laai, die pistole te wys in die rigting van studente en leerkragte vasgevang in hulle klaskamers, en die sneller te trek. Twee-en-dertig lewens het tot ʼn einde gekom, en 32 families is gedompel in smart.

Ons is weerloos, orraait.

Feit is, ons almal het donker impulse. Ons almal kan doodmaak, ons almal kan vernietig, en ons almal kan skade aanrig. Om rede te vind om nie dood te maak nie, om rede te vind om nie te vernietig nie, en om rede te vind om nie skade aan te rig nie, is uiteindelik ons en die wêreld wat ons bewoon se enigste hoop.

* * *

Vir sommige mense raak identiteit ’n krisis wanneer hulle besef hulle het veelvuldige keuses, opsies, en moontlikhede.

DONDERDAG, 3 MEI 2007

Donderdag of Maandag of Vrydag, 13 of 5 of 10 April of September of Mei.

Daar was die gedagte oor keuses en identiteit. Toe nou die aand ry ek verby my ou woonbuurt en ek dink: “Ek het daar gewoon.” Kort daarna skop die bedenking in: Ek het daar gewoon?

Ek-nou is in terme van verantwoordelikheid onder die wet steeds dieselfde persoon as die een wat vier jaar gelede gewoon het in daai woonbuurt, en dieselfde persoon as die persoon wat tien jaar gelede in Korea gewoon het, en dieselfde persoon wat sestien jaar gelede met R100 in my sak in Stellenbosch aangekom het. In terme van spirituele en intellektuele groei is ek-nou egter net verwant aan die persoon wat X, Y en Z gedoen het, of in A, B, of C gewoon het; ’n direkte afstammeling, as ’n mens meer spesifiek wil wees.

MAANDAG 21 MEI 2007

“Jy weet hoe dit is: die stof gaan lê, jy raak gemaklik, en een dag maak jy jou oë oop en tien jaar het verbygegaan. Dit is hoe jy opeindig in ’n plek soos hierdie.” ~ gedagte geïnspireer deur ’n krot in my ou woonbuurt

DINSDAG 22 MEI 2007

Ek gesels ’n paar dae gelede met [iemand na aan my], en sy vertel hoe sleg dit gaan – geld, eiendom op die mark, tweede kind op pad, man wat nie stres kan hanteer nie. Ek besef toe ek kon nie regtig identifiseer met haar probleme nie, en omdat ek nie kon identifiseer nie, was my opsies vir bemoediging en advies beperk: “Byt vas!” is nie altyd van toepassing nie.

Wat sê ’n mens dan? Sê jy een ding, dan sê die ander persoon iets anders wat die toepaslikheid van jou advies, of die effektiwiteit van jou bemoediging ondermyn. Jy vind jouself in ’n posisie waar jy soek na iets waarteen niemand kan argumenteer nie, iets wat nie afhanklik is van iets anders wat moet gebeur voor die advies of bemoediging geldig kan wees nie. Byt vas … want, wat? Dinge sal verander? Verander dit nie, klink die “Byt vas!” ook maar na niks.

“Fight for the fighting spirit,” sê ek toe, die oortuiging terug in my stem, “for the sake of fighting for the fighting spirit! Hierop sal ek nie kompromitteer nie.”

Hoekom? Dit is absoluut. Dit is nie afhanklik van iets anders soos beter tye om die draai om dit geldig te maak nie. Dit is geldig, want die alternatief is ondenkbaar. As jy nie meer veg vir die Vegtende Gees nie, sterf die Vegtende Gees. En as dit gebeur, sal jy nooit weer lewe nie.

Selfs al is beter tye werklik net om die draai.

VRYDAG 25 MEI 2007

Natasja kom môre terug, so ek is besig om my woonstel skoon te maak – spesifiek die wanorde wat ek ’n stoorkamer noem. Kom af op ’n warm plaat, ’n boeksak wat nog nooit gebruik is nie – en my huidige een is juis ernstig uitgerafel, en ’n pakkie uitgedrukte papiere wat dateer van ’n reeks klasse wat ek in Julie en Augustus 2005 gedoen het.

Tussen die gewone vervelige lyste, woordeskat, sinskonstruksies en dialoë, die volgende nota van Dinsdag 2 Augustus 2005: “Van die oomblik wat jy jou oë oopmaak in die oggend, tot die oomblik wat dit toeval laat in die nag, is jy gewikkel in ’n stryd om oorlewing – en om geluk, om die oorlewing die moeite werd te maak.”

______________________

SONDAG 18 MAART 2007

22:27

Beep-beep, beep-beep. Hier volg die nuus om 22:28.

Brand Smit, die skrywer van weleer, steeds in huisarres na die skokkende en onverwagte terugkeer na ’n posisie van mag van die Kommersiële Diktator ’n jaar gelede, het tot die volgende besef gekom: na agt jaar in Taiwan, en twee jaar van ware liefde, is hy inderdaad steeds in ballingskap.

“Ek is al agt jaar in hierdie plek,” het hy ʼn paar minute gelede sy beminde meegedeel, “en twee van hierdie jare was saam met jou, my ware beminde. As ek steeds nie hierdie plek my huis kan noem nie, wanneer sal ek?”

“Waar is jou huis dan?” wou sy liefde net vra toe hy haar voorspring. “En ek meen geensins om te sê Suid-Afrika is my huis nie!

“Nee,” het hy voortgegaan, “ek is steeds in ballingskap omdat ek nie geld het nie.”

En soos hy sy duim teen sy gekromde wysvinger vryf, kondig hy dit toe plegtig aan. “My ballingskap het niks te doen met plek nie; dit het te make met vermoëns. Ek is in ballingskap omdat ek misluk het.”

22:45

HUIS is nie noodwendig ’n enkele geografiese plek nie. HUIS is waar jy die vermoë het om te kan doen wat jy wil. HUIS – is waar jy vry is.

MAANDAG 26 MAART 2007

Laas naweek, net voor ek een aand aan die slaap geraak het, tref die gedagte van wedergeboorte my weer. En ek weet: soos die huidige inkarnasie van BRAND SMIT stadig besig is om te sterf, so groei die volgende, sterker inkarnasie.

Sondag dink ek toe aan my vakansie van Julie 2003 in Suid-Afrika, en hoe ek toe gevoel het oor my lewe. Ek lees vir Natasja ’n paar bladsye uit “Ballingskap 14” – onder andere oor die wedergeboorte wat in die eerste helfte van 2003 plaasgevind het. Besef ek dat daar iets was aan daai tyd wat nou afwesig is. Die enigste moontlikheid: “Persoonlike Agenda”.

Toe tref dit my: fokuspunt van identiteit.

Vanaf Maart 2003 tot en met die begin van verlede jaar, was “Persoonlike Agenda” en ander literêre projekte die spil gewees waarom my identiteit gedraai het. Ek was ’n skrywer, en ek kon wys wat ek bedoel.

Wie en wat is ek nou, as daaglikse aktiwiteite ’n aanduiding is van identiteit? Ek is ’n entrepreneur – sonder geld; en ek is ’n meester van projekte – wat nie kan klaarkry met enige iets waaraan hy werk nie.

SATERDAG 31 MAART 2007

Dis eenvoudig ongelooflik: Realiteit is altyd NUL. Dinge sal verander, jou lewe sal verbeter, soms met rasse skrede, maar die volgende dag is jou realiteit steeds NUL.

Jy sal protesteer en sê, “Hoe kan dit steeds NUL wees na wat gister gebeur het, of met hierdie nuwe tegnologie wat ek bekom het wat my lewe soveel makliker maak?”

Feit is, dinge wat verander, word geabsorbeer; die sirkel sluit, en die Nuwe Realiteit word die Nuwe NUL. Asof dinge altyd so was.

DONDERDAG 5 APRIL 2007

’n Idee tref my ’n paar dae gelede: Almal is weerloos. Almal. Daar is nie ’n enkele siel op hierdie planeet wat nie op een of ander manier, op een of ander tyd, weerloos is nie.

Dit dwing ’n mens dalk om te erken dat ons almal in die moeilikheid is – of in alternatiewe Afrikaans, that we are all fucked. Is dit nie so nie?

Slegs een moontlikheid bly oor: om uit te kyk vir mekaar.

MAANDAG 9 APRIL 2007

Moet geld maak, wil nie nege-tot-vyf nie, wil nie “Baas” sê nie, wil nie verveeld wees of vasgevang wees in ’n plek met reëls wat dikteer wanneer jy mag uitgaan en wanneer jy moet stilsit nie. Het al baie geskryf, maar wil nie materiaal voorlê vir kommersiële goedkeuring nie, en wil nie veranderinge maak aan materiaal ter wille van kommersiële aanvaarbaarheid nie.

Tot onlangs het ek gedink ek is in die moeilikheid. Toe ontdek ek mens kan meer doen op die Internet as net epos en soek vir inligting.

[Twee ongedateerde notas van later in 2007]

Sê die een ou: Verskeie bronne van inkomste is alles goed en wel, maar as jy vir mense wat geleenthede soek om geld te maak op die Internet te veel keuses gee, sal hulle kies om nie te besluit nie.

* * *

Dit sou altyd ’n gevaarlike kombinasie gewees het: dosyne moontlikhede en my sterk neiging tot oordrewe ambisie. Hierdie kombinasie het getref in Februarie 2006.

DONDERDAG 12 APRIL 2007

1. Dertien jaar gelede wou ek ’n kluisenaar word.

2. ’n Weersin teen enige konvensionele betrekking is so te sê ’n eienskap van my persoonlikheid.

3. Drie jaar gelede het ek baie geskryf oor nie-verskyning (“Woestyn of Stad?”)

4. Ek voel gedreineer, en wonder of dit tyd is vir my jaarlikse “Groot Moegheid”.

5. Dinsdag op die trein tref die idee van aftrede my as ’n uiteindelike ideaal.

Die patroon is duidelik genoeg. Maar intussen moet ek oorleef.

______________________