Skrywer: Brand Smit

Die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei

MAANDAG 17 OKTOBER 2022

Op 10 Oktober 1911 begin ’n reeks opstande wat oor die volgende paar maande lei tot die val van die Qing Dinastie, en die geboorte van die Republiek van China. Na ’n dekade van geweld en politieke toutrekkery was die Chinese Nasionalistiese Party onder leiding van Chiang Kai-shek in beheer van die republikeinse regering.

Die eiland van Formosa is ongeveer 200 kilometer van die Chinese kus. Die eiland is regeer deur Qing China tussen 1683 en 1895, toe dit afgestaan is aan Japan. Enkele weke na Japan se oorgawe in 1945 arriveer ’n handvol amptenare van die Republiek van China in die noorde van Taiwan met ’n Verenigde Nasies mandaat om die eiland te administreer tot ’n finale vredesverdrag onderteken is met Japan.

In sy gesaghebbende verslag van die periode, Formosa Betrayed, vertel George H. Kerr dat die amptenare van die Chinese republiek Taiwan (of die eiland van Formosa) gesien het as ’n winkel met luukshede wat so vinnig as moontlik geplunder moes word. Fabrieke is afgebreek en Sjanghai toe verskeep. Meubels, ornamente, fietse, geld, juweliersware en enige iets anders wat gelyk het asof dit waarde kon hê, is geplunder en geroof óf deur regeringsamptenare, óf deur soldate wat ingebring is om die plaaslike bevolking te terroriseer.

Teen die begin van 1949 was dit duidelik dat die republikeinse regering, toe gebaseer in Chengdu in suidwestelike China, die burgeroorlog gaan verloor teen Mao Zedong se Kommuniste. Tussen Januarie en Desember 1949 word meeste van die republikeinse politici en instansies, heelwat kulturele skatte asook finansiële hulpbronne onder beheer van die Republiek van China verskuif na die eiland van Formosa.

Die ses miljoen inwoners van Taiwan is nie geraadpleeg oor hierdie oorname van hulle eiland deur die Nasionaliste nie. Vir die volgende vier dekades is die bevolking se klagtes oor alles van die ontkenning van menseregte tot die korrupte onteiening van eiendom brutaal stilgemaak.

Teen die begin van die 1990’s het genoeg van die Burgeroorlog-era politici uitgesterf, en ondersteuners van die idee dat die regering in Taipei uiteindelik weer mag sal oorneem in Kontinentale China, het al hoe minder geraak. In 1996 is die eerste Taiwan-gebore persoon gekies as president van … die “Republiek van China”, want om dit te noem wat dit werklik was – die Republiek van Taiwan, was ’n kontroversie wat die missiele sou laat waai oor die Seestraat van Taiwan.

Op 10 Oktober 2022 vier ’n paar honderdduisend mense in Taiwan aktief die herdenking van die stigting van die Republiek van China (miljoene het natuurlik die vakansiedag geniet sonder om enige politieke waarde daaraan te heg). Ook die president van die “Republiek van China”, Tsai Ing-wen, het die dag plegtig gevier met ’n toespraak. Hoewel sy verwys het na Taiwan as die “Republiek van China”, het meeste van die toespraak gehandel oor die eiland van Taiwan.

In ’n toespraak op 4 Augustus 2022 in reaksie op lewendige-vuur-oefeninge deur die Chinese vloot en leër rondom Taiwan, het sy verwys na die bedreiging vir “our nation’s sovereignty”. Die vraag bly staan: Van watter nasie praat sy? Taiwan? China? As sy praat van die eiland van Taiwan met omliggende kleiner eilande onder Taipei se administrasie, en die 24 miljoen Taiwannese (en ander langtermyn bewoners), hoekom dan enigsins die stigting vier van die Republiek van China – wat vir alle praktiese doeleindes ’n ontbinde oorblyfsel is van Chinese geskiedenis? Ek verstaan dat die regering in Beijing dreig om oorlog te maak die oomblik as Taipei amptelik onafhanklikheid verklaar, maar is dit voldoende rede om steeds plegtig partytjie te hou op 10 Oktober elke jaar?

Dis duidelik dat om te kan onderskei tussen die amptelike onafhanklikheid van Taiwan en de facto onafhanklikheid ’n les vereis in politieke dubbel-spraak. Maar dat die regering in Taipei steeds die vlag gebruik van die verloorders van die Chinese Burgeroorlog, die vlag van die plunderaars van Taiwan en die onderdrukkers van vryheid en menswaardigheid, en steeds na sewe dekades aktief die stigting van ’n staat vier wat lankal nie meer bestaan nie, is soms moeilik om te begryp.

Vlag van die Republiek van China, 1912-1928, voor dit vervang is deur die regering van Chiang Kai-Shek met die vlag hieronder
Die vlag van die Republiek van China, 1928-1949, waarna dit as die vlag van die ROC op Taiwan gedien het

* * *

Die onafhanklikheidstrewe van miljoene Taiwannese (nie almal nie, maar ’n groot proporsie van die volwasse bevolking) is te verstane. Selfs in die sewentiende, agtiende en negentiende eeue was Taiwan slegs ’n nagedagte vir die Qing regering in Beijing. Toe vir vyftig jaar was die eiland deel van Japan, en vir die laaste sewentig jaar is dit apart regeer van Kontinentale China. Geslagte Taiwannese is al gebore en het hulle volwasse lewens gelei tot rype ouderdom in die daaglikse realiteit dat die eiland apart regeer word van China.

Aan die ander kant verstaan ek ook Groter China ondersteuners se argument, wat reken die meerderheid van die bevolking van Taiwan is deel van dieselfde etniese familie as die grootste deel van die bevolking van Kontinentale China. Taal en kulturele wortels word ook gedeel. Duisende families in Taiwan het familielede in China wat hulle gereeld besoek.

Ek verstaan ook dat die regering in die Volksrepubliek van China ’n argument het vir hereniging. Hulle sien hulleself as die erfgename van Chinese geskiedenis, met die verantwoordelikheid teenoor die voor- en nageslagte van die Chinese bevolking om heel te maak wat gebreek is teen die einde van die Qing Era.

Of die Volksrepubliek ’n wettige argument kan maak oor jurisdiksie oor Taiwan, vereis ’n diep duik in die troebel waters van verdrae geteken na die Tweede Wêreldoorlog tussen Japan en Amerika, en tussen Japan en die Republiek van China. Dit was byvoorbeeld nêrens uitgespel aan wie Taiwan behoort nadat Japan beheer afgestaan het oor die eilande nie.

Argumente tersyde, wat soms irriteer is die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei. Ek het waardering vir die netelige probleem dat indien onafhanklikheid amptelik uitgeroep word, die regering in Beijing nie veel van ’n keuse sal hê anders as om hulle dekades-lange dreigemente uit te voer nie. Die Taipei regering loop nietemin ’n fyn lyn. Paspoorte word deesdae uitgereik met “Taiwan” in groot Romeinse letters, en “Republiek van China” slegs in Chinese karakters. Stellings word gemaak oor Taiwan se onafhanklikheid, maar onder die naam, “Republiek van China”. Sê President Tsai Ying-wen in ’n onderhoud met die BBC nadat sy verkies is in 2020: “We don’t have a need to declare ourselves an independent state. We are an independent country already and we call ourselves the Republic of China (Taiwan).”

Taiwan paspoort

As Taiwan werklik onafhanklik was, sou die president nie eerder na haar land verwys het as die Republiek van Taiwan nie? En hoeveel maak dit saak dat slegs veertien lande in die wêreld Taiwan amptelik beskou as onafhanklik en sy nie ’n lid is van die Verenigde Nasies nie? Meeste lande handhaaf wel diplomatieke kantore in Taipei, maar meeste van die kantore word nie gesien as amptelik ambassades nie, in eerbied vir die Volksrepubliek wat Taiwan beskou as ’n provinsie van China.

Feit van die saak is, daar is drie akteurs in hierdie toneelspel: Die groep wat hulle beywer vir Taiwannese onafhanklikheid, wat redelike sterk argumente maak; die regering in Beijing (en ondersteuners van hereniging in Taiwan), wat ook punte maak wat nie uit die hand verwerp kan word nie; en dan is daar die regering in Taipei wat amptelik die Een China beleid huldig, maar ook nie aansprake maak daarop dat hulle die wettige regering is van Groter China nie, en – ten minste die laaste twee of drie jaar – ook aanspraak maak daarop dat Taiwan onafhanklik is, maar onder die vaandel van die Republiek van China. Kan enige iemand blameer word daarvoor as hulle verward is?

* * *

Wat sien ek as ’n eerliker situasie as die huidige geskuifel nader aan die afgrond? Ek reken: ’n Koeler verhouding met Amerika – ’n onbetroubare “vriend” in die beste van tye; ’n warmer verhouding met Beijing – al is dit met ’n regering oorheers deur ’n politieke party wat nie deur die Chinese bevolking aangestel is nie, en nie deur die Chinese bevolking verwyder kan word nie behalwe deur ekstreme geweld; en toenemend minder klem op die simbole van, en minder verwysing na, die uitgediende oorblyfsel van die geskiedenis, die Republiek van China.

Naïef en onrealisties? Is seker.

———————-

’n Paar handige skakels:

https://en.wikipedia.org/wiki/Theory_of_the_Undetermined_Status_of_Taiwan: “In 1950 […] United States President Harry S. Truman said that […] ‘the determination of the future status of Formosa must await the restoration of security in the Pacific, a peace settlement with Japan, or consideration by the United Nations.’ This statement of Truman is generally regarded as the origin of the Theory of the Undetermined Status of Taiwan. In 1951, Japan concluded the Treaty of San Francisco with the Allied Powers. It renounced all right, title and claim to Taiwan and the Pescadores without explicitly stating the sovereignty status of the two territories.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_San_Francisco: “President Ma expressed that the Treaty of Taipei has voided the Treaty of Shimonoseki”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Taipei: “Article 4: It is recognized that all treaties, conventions and agreements concluded before December 9, 1941, between China and Japan have become null and void as a consequence of the war.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Taiwan_independence_movement: “The governments of the People’s Republic of China (PRC) and the Republic of China (ROC) oppose Taiwanese independence since they believe that Taiwan and mainland China comprise two portions of a single country’s territory. For the ROC, such a move would be considered a violation of its constitution.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Political_status_of_Taiwan: Kyk spesifiek na die seksies oor “Arguments for the Republic of China and/or People’s Republic of China sovereignty claims” en “Arguments for Taiwanese self-sovereignty claims and its legal status”

———————-

Die geboorte van die Republiek van China word gevier op 10 Oktober, en 1911 word gesien as die eerste jaar van die Republikeinse Era. Tog is die Republiek van China nie gestig op 10 Oktober 1911 nie. ’n Vinnige tydlyn:

1894-1895: Oorlog tussen China en Japan

1899-1901: Bokseropstand

14 November 1908: Keiser Guangxu sterf; een dag later sterf sy tannie, die invloedryke Keiserin-weduwee en regentes Cixi (die vermoede is sterk dat sy haar susterskind laat vergiftig het)

2 Desember 1908: Aisin-Gioro Puyi, die tweejarige seun van die Mantsjoe Prins Chun, word gekroon as die Xuantong Keiser, die laaste van die Qing Ryk

10 Oktober 1911: Die Wuchang Opstand lei tot ’n reeks opstande orals oor China

November 1911: veertien van vyftien provinsies in China verwerp die Qing regering

1 Januarie 1912: Die Republiek van China word gestig

12 Februarie 1912: Keiserin-weduwee Longyu teken die Dekreet van Abdikasie namens die nou sesjaaroue Puyi. Daarmee eindig meer as 2 000 jaar van imperiale regering in China.

Keiserin-weduwee en regentes Cixi; die Xuantong Keiser, beter bekend as Puyi; Generalissimo Chiang Kai-shek

______________________

Wat ek nodig gehad het in Februarie 2004

DINSDAG 4 OKTOBER 2022

Ek hersien die Februarie 2004 stukke, “Raad oor kom of bly”, “Slaaf aan die woord” en “Oor vriende, en ander persoonlike redes”. Dis onaangenaam om te lees. Ek het ’n intense begeerte gehad om “huis” toe te gaan (“huis” in aanhalingstekens, want hoekom was Taiwan nie huis nie?). Dit kan simplisties geargumenteer word dat ek bang was om die stap te neem na vyf jaar in Taiwan waar ek vir myself ’n gemaklike lewe en tuiste geskep het. Ek het egter ’n sterk vermoede gehad dat dit ’n verkeerde stap vir my sou gewees het. Ek het gevoel ’n konvensionele lewe met ’n 40-uur per week werk en salaris en huis in ’n voorstad was iets wat nie vir my sou werk nie, selfs al kon ek al die onderdele bymekaar sit. Ek kan sê dat ek nie spesiaal was nie, en indien miljoene van my tydgenote dit onder die knie kon kry en geluk kon vind in so ’n lewe, ek dit sekerlik ook kon doen. Feit van die saak is, mense verskil. Een man word ’n professionele soldaat en sy ou pêl van kinderdae word ’n hoërskool Rekeningkunde onderwyser. Hoekom word albei nie professionele soldate nie? Hoekom nie albei onderwysers nie? Mense verskil.

Die man agter sy rekenaar vroeg in 2004

VRYDAG 7 OKTOBER 2022

Die stukke van begin Februarie 2004 is … vreemd om nou te lees. Die situasie was dat ek voor die einde van die eerste week van Februarie genoodsaak was om te gaan vir ’n mediese ondersoek as vereiste om my werkspermit te verleng. Ek was ook desperaat om Taiwan te verlaat, en om terug te gaan Suid-Afrika toe (dit was nie noodwendig dat die eerste aksie tot die tweede moes lei nie). Ek het geweet as ek nie die mediese toets betyds doen nie, my werkspermit nie hernu sou kon word nie, en dan sou my verblyfspermit nie hernu kon word nie. Ek sou dan geen keuse gehad het anders as om Taiwan te verlaat nie. Die kersie op die koek was dat ek altyd opgesien het daarteen om die medies te gaan doen. Al wat ek dus moes doen om my sin te kon kry – om Taiwan te verlaat, en waarskynlik terug te gaan Suid-Afrika toe – was om nié iets te doen nie waarteen ek in elk geval voorheen geskop het.

Aan die ander kant het die herinneringe bly spook van die vorige keer toe ek in Noordoos-Asië was, met ’n werk en ’n inkomste en ’n blyplek, en ek wat besluit het dat ek eenvoudig ’n skuif moes maak – so gou as moontlik.

As ek die verkeerde besluit maak, so het ek geweet, sou ek dalk vir jare daarvoor betaal het.

Vanaf Maandag 22 Desember 2003 se “Die laaste ballingskap” tot en met die paar paragrawe getiteld, “11 Februarie 2004”, is ’n stukkie persoonlike geskiedenis van ék wat meestal met myself argumenteer.

WOENSDAG 12 OKTOBER 2022

00:57

Die moontlike opheffing van my ballingskap in Februarie 2004 was ’n volslae fokop. Aan die een kant het ek druk op myself geplaas: “As jy wil voel jy behoort êrens, moet jy jou lewe agterlaat wat jy opgebou het in Taiwan, en teruggaan Suid-Afrika toe. Sodoende kan jy braaivleis en poeding saam met jou ouers en jou susters geniet so gereeld as wat jy wil.” En van die ander kant af ’n vermaning: “Jy’t nou al soveel stukke geskryf oor huis toe gaan. As jy nie nou oorgaan tot aksie nie, gaan niemand jou meer glo as jy enige iets sê nie.”

Met ’n persoonlikheid soos myne, plus die regte sielkundige drukpunte, het jy skynbaar nie veel vyande nodig nie.

12:36

Ek skryf in die stuk, “En die antwoord is dus …”: “Die produk [wat ek gepoog het om aan myself te verkoop] is een wat ek nodig het. Dis die pil wat ek moet sluk om te kan voortgaan met my lewe.”

Die implikasie, as jy die stuk lees, is dat die produk is om my lewe in Taiwan op te pak en terug te gaan Suid-Afrika toe – om nader aan my familie te wees, en te voel ek is in ’n plek waar ek behoort.

Kyk ek terug na amper twee dekades, wil ek ’n beter interpretasie waag: Wat ek werklik nodig gehad, was ’n oortuiging dat ek behoort het waar ek myself bevind het op daai oomblik van my lewe – hetsy Taiwan, Suid-Afrika, of enige ander plek in die wêreld. Ek het nodig gehad om oortuig te wees dat waar ek ook al was, reg was vir my – of in sterker terme, dat ek op ’n plek was waar ek veronderstel was om te wees. In Februarie 2004 het ek geglo dat daai plek nié Kaohsiung in die suide van Taiwan was nie, maar eerder in die provinsie in Suid-Afrika waar my ouers en jonger suster op daai stadium gewoon het.

Wat ek nodig gehad het, was om ’n sin te ontwikkel dat Taiwan wél reg was vir my. Maar meer as dit – dat ’n mens kán behoort op ’n plek ver van waar jy gebore en groot geword het, net soos jy verlore kan voel op die einste plek waar jy eerste wortel geskiet het.

______________________

Ek skryf om te oorleef

SATERDAG 6 AUGUSTUS 2022

Skryfwerk is gebed/Om te skryf, is om te bid.

(Wanneer ek skryf, glo ek iemand sal dit lees. Wanneer miljoene mense bid, glo hulle iemand sal dit hoor.)

MAANDAG 3 OKTOBER 2022

Ek vertaal die laaste van die Persoonlike Agenda stukke wat ek nie tien jaar gelede vertaal het nie. Dit bring my weer in noue kontak met vraagstukke waarmee ek twintig jaar gelede geworstel het: Wat moet ek doen met my lewe? Watse tipe volwasse lewe wil, of moet, ek vir myself ontwikkel? En: Moet ek Taiwan verlaat op Donderdag 4 Maart 2004?

Om ure elke dag te kon spandeer aan skryfprojekte was ’n belangrike oorweging in my besluitnemingsproses. Dit was ’n belangrike faktor in 2001 toe ek idees ontwikkel het oor watse tipe volwasse lewe ek wou lei, en dit was ’n belangrike oorweging toe ek in die laaste maande van 2003 en die eerste twee maande van 2004 moes besluit of ek sak en pak wou teruggaan Suid-Afrika toe.

Soos ek oor die laaste dekade gewerk het aan die publikasie van my skryfwerk, het ek gewonder hoekom ek nooit méér geskryf het nie. Mens hoor soms van sogenaamde “prolific writers” wat dosyne romans, etlike kortverhaalbundels, artikels, gedigte, en sommer ’n paar toneelstukke ook geskryf het. My gemiddeld die laaste tien tot vyftien jaar was ongeveer 20 000 woorde per jaar (dan tel ek nou nie stukke wat ek beskou as onpubliseerbaar nie).

As ek egter kyk na maande soos September 2003 en Februarie 2004, sien ek dat ek soveel in daai maande geskryf het as wat ek later sou geskryf het oor ’n hele jaar. Hoe werk dit?! En hoekom kon ek nie dit volhou nie?

Feit is, ek skryf net as ek iets het om te sê. As ek nie spesifiek iets wil sê nie, is daar geen inspirasie nie.

Ek het ook in die Februarie 2004 stuk, “Slaaf aan die woord”, geskryf: “Ek glo vas ek sal in ’n bodemlose depressie verval as ek minder begin skryf.” Ek het ook menigmaal oor die jare verwys daarna dat ek op my gelukkigste is wanneer ek besig is om te werk aan een of ander stuk skryfwerk. Soos die maande September 2003 en Februarie 2004 duidelik moes maak, is skryfwerk ’n meganisme wat my help om te oorleef. Dis hoekom ek nog nooit veel moeite gedoen het om my skryfwerk te bemark nie, en hoekom ek nog nooit veel moeite gedoen het om munt te probeer slaan daaruit nie.

Om te skryf help my om sin te maak van dinge. En dit was nog altyd ’n goeie manier om oplossings vir dilemmas uit te werk in die afwesigheid van mense met wie ek kon praat oor sekere sake, of met wie ek dinge kon bespreek soveel as wat ek nodig geag het.

Om op te som: Ek skryf net wanneer ek nodig het om te skryf. Ek skryf om te oorleef.

____________________

Gedagtes voor jy geld spandeer op inligting

WOENSDAG 17 AUGUSTUS 2022

Siende dat ek amper elke dag op Twitter is, en ’n paar van my eie produkte het wat ek kan bemark, om nie te praat van hierdie blad en die Engelse weergawe wat altyd kan doen met ekstra lesers nie, dog ek toe ek moet dalk belê in ’n kursus oor hoe om geld te maak op Twitter. Die warmste produk op Gumroad is ’n gids genaamd “The Art of Twitter”, beskikbaar teen $89.00 (of as jy gelukkig is en dit kry teen ’n afslag, $62.00). Meer as 5 000 kopieë van die gids is reeds verkoop, so dis sekerlik die moeite werd om te oorweeg.

Ek hou egter terug voor ek die “Buy Now” knoppie druk. Hier’s die redes:

Ek het al baie inligtingsprodukte gekoop. Amper altyd is jy teleurgesteld aan die einde. Hoekom? Dalk is die inhoud niks meer as opgeknapte snert nie. In ander gevalle is die inligting skaflik genoeg, en jy leer dinge wat jy nie geweet het nie. Wat is dan die probleem? Jy kla dat jy gehoop het dat daar “meer inligting” sal wees.

Hier’s wat jy werklik bedoel: Jy’t gehoop op die laaste bladsy van die PDF is daar ’n inkantasie wat ’n feetjie optower wat al die werk vir jou gaan doen. Want dit is die onvermydelike volgende stap: Ses maande plus van meestal vervelige werk voor jy enige resultate sien.

Die ander rede hoekom ek vashou aan my $89 (of $62), is omdat ’n mens – so reken ek – meeste van die inhoud gratis en verniet kan kry as jy net soek daarvoor op Google (of Bing, Yahoo, Duckduckgo of Brave). Kyk na die inhoudsopgawe: The basics of Twitter; Picking a niche; How to attract followers; Popular tips NOT to follow; Growth strategies; How to create tweets that get likes, retweets, and engagements; The easiest, fastest, and safest ways to make money with Twitter; How to avoid getting banned; How to build a strong network. Dan is daar die bonusse: How to create and monetize Twitter bots; Growing beyond Twitter (Reddit, Telegram, Instagram, Facebook); ’n gratis 3-maand subskripsie tot ’n outomatiseringsinstrument; en ’n argief van 258 van die skrywer se beste twiets. Behalwe vir die 3-maand subskripsie (op jou eie kry jy in elk geval sewe dae gratis, en daarna is dit $12.49 per maand minimum), kan jy soortgelyke inligting kry in somtyds lang, gedetailleerde artikels op die eerste blad van Google se soekresultate – mits jy natuurlik die regte frases en sleutelwoorde gebruik. Soortgelyke navorsing kan ook gedoen word op YouTube, Pinterest, en natuurlik op Twitter self, waar mense gereeld mini-artikels publiseer oor die onderwerp.

Sal dit nie tyd spaar om net die produk te koop nie? Ek reken: Nie juis nie. Dit vat nie lank om inligting te soek nie, en jy kan vyf of ses verskillende artikels lees in stede van om net een persoon se siening te kry. En daar’s altyd ’n moontlikheid dat een artikel vir jou addisionele frases gee waarmee jy nog inligting kan soek.

Hoekom, as jy meeste van die inligting gratis kan kry, spandeer mense nog steeds so baie geld op ’n stel PDF’s?

Die sielkundige faktor. Jy voel, indien jy meer as ’n paar rand spandeer op iets, sal jy sekerlik inspring en werk maak van wat jy leer. Plus, ’n inligtingsproduk wat ’n kwart van die verkoopsprys werd is, sal jou voorsien van ’n plan wat jy kan begin uitvoer sodra jy die laaste bladsye gelees het (en tot jou teleurstelling gesien het daar’s geen inkantasie vir ’n feetjie wat al die werk gaan doen nie).

Wat staan jou dan te doen as jy wil voortgaan met jou poging om geld te maak uit Twitter?

Vra jouself wanneer jy wil begin, want waarna jy kyk, is ’n nuwe deeltydse werk. Wil jy onmiddellik begin? Môre-oggend? Volgende Maandag?

Dan het jy ’n plan nodig, verkieslik in stappe: Wie is jou teikenmark? Op watse onderwerp gaan jy fokus? Wat gaan jy insluit in jou Twitter profiel? Watse tipe inhoud gaan jy gebruik? Hoe gereeld gaan jy inhoud publiseer? Lys van groot name in jou gekose nis wat jy moet volg, en op wie se inhoud jy moet reageer. Ensovoorts.

Dan, tyd om ’n bietjie navorsing te doen.

As jy nie te veel droog maak nie, kan jy dalk oor ’n paar maande vir jouself ’n nuwe tuinstoel koop met jou versamelde Twitter dollars – of, wie weet, dalk ’n nuwe kar.

______________________

’n Verandering van opinie oor China en Taiwan

Sondag 7 Augustus tot Donderdag 11 Augustus 2022

Chinese militêre oefeninge en omsingeling van Taiwan

Sondag 7 Augustus 2022 was die dag toe ek my opinie verander het oor Taiwan en China. Tot so onlangs as verlede Vrydag het ek nog ’n gesprek gehad met ’n Taiwannese besigheidsman oor die moontlikheid dat China Taiwan kan binneval. Ek het genoem dat daar mense is wat in detail kan verduidelik hoekom so ’n militêre onderneming sal misluk.

Na hierdie week se besoek van die Amerikaanse Spreker van die Huis van Verteenwoordigers, Nancy Pelosi, en China se lewendige ammunisie militêre oefening rondom die eiland, het ek besef Taiwan geniet slegs haar de facto onafhanklikheid omdat China nog nie besluit om Taiwan formeel in te lyf nie.

Tensy die Chinese Kommunistiese Party hulle mag verloor in China, of hulle dogma verander, kan Taiwan nie veel doen om haar onvermydelike lot te verander nie. China sál uiteindelik Taiwan intrek binne haar soewereine grondgebied, heel waarskynlik sonder om soveel as een missiel af te vuur.

Die rede? Die eiland het bitterlik onvoldoende weerstand teen omsingeling en blokkade. (Dan praat ons nie van die kragonderbreking wat ’n derde van Taiwan sonder krag en Internet gelaat het vir amper ’n hele dag lank in Maart nie, omdat ’n werknemer vergeet het om iets te doen voor hy ’n skakelaar aangesit het. Hoe moeilik sal dit wees vir ’n saboteur om iets soortgelyk te doen in die toekoms?)

Rick Fisher, ’n senior genoot by die International Assessment and Strategy Center in Amerika, reken dat die huidige Chinese militêre oefening wat insluit meer as sestig vliegtuie en veertien oorlogskepe wat die eiland omring, inderdaad ’n voor-blokkade demonstrasie is. Volgens hom sal ’n volle blokkade insluit dreigemente om vliegtuie af te skiet, die plasing van seemyne in hawens, en die ontplooiing van lug- en vlootmagte in ’n volle sirkel rondom Taiwan. Hy voeg by dat hierdie episode die eerste geleentheid is vir die Rooi Chinese Magte om aan hulleself en aan Taiwan te bewys dat hulle inderdaad in staat is om ’n volle blokkade af te dwing.

Dan is daar ’n paar ander ongerieflike feite: 1) Volgens ’n artikel in die Wall Street Journal het Taiwan oliereserwes vir ongeveer vier en halwe maande, maar slegs 12% van Taiwan se energie word plaaslik gegenereer. Ongeveer een-derde van Taiwan se elektrisiteit is in 2021 gegenereer deur natuurlike vloeibare gas, wat ingevoer moet word. Indien China hierdie invoer belemmer, kan dit binne enkele dae Taiwannese vervaardiging op sy knieë dwing. 2) Hoewel Taiwan so-te-sê self-versorgend is in akwatiese produkte, vrugte, vleis, groente, en eiers, kan sy in slegs 35% van haar bevolking se voedselbehoeftes voorsien. (Die regering het wel in die laaste paar jare ’n program geloods om hierdie probleem aan te spreek. Die Borgen Project dui aan dat Taiwan in 2018 $4 miljard gespandeer het op die invoer van landbouprodukte, maar het sedertdien voorraad van essensiële items opgebou wat voldoende sal wees vir ongeveer 28 maande.) 3) Duisende ander tipes produkte word daagliks van vragskepe afgelaai om winkelrakke vol te pak – items soos klere, skoene, katsand, kookolie, tandepasta, kaas, sjampoe, koeksoda, medisyne, en ’n wye reeks elektroniese toestelle en mediese toerusting. Hierdie produkte maak Taiwannese burgers, en duisende buitelanders, se lewens leefbaar en aangenaam. Lewe op die eiland sal toenemend ongemaklik raak as dié produkte nie meer ingevoer word nie.

Bernhard Billmon skryf in ’n onlangse artikel op Moon of Alabama, “China indeed has the capability to completely blockade Taiwan. As the whole area is also under cover of China’s land-based ballistic missiles and in reach of its airforce a blockade is easy to establish and hard to breach.” (My eie beklemtoning) Hy skryf verder: “A total blockade of Taiwan would likely bring it to its knees within a few weeks or months. Time that could be used to defeat its air force, air defenses and missiles and prevent attacks from Taiwan on China’s continental assets. China does not have to invade the island. It just has to wait until it is invited to come in.” (weereens my eie beklemtoning)

Die New York Times haal vir Bonny Lin van die Center for Strategic and International Studies in Washington soos volg aan: “If a military exercise transitions to a blockade, when does it become clear that the exercise is now a blockade? Who should be the first to respond? Taiwan’s forces? The United States? It’s not clear.” Volgens dieselfde artikel reken Eric Sayers, ’n voormalige senior adviseur tot die U.S. Pacific Command: “Instead of announcing a military blockade [the Chinese government] may instead announce an extended military exercise around Taiwan that closes or disrupts shipping routes for 30, 60, 90 days. This makes it less a military operation and more a form of legal warfare to justify an indirect blockade for a duration that Beijing can manipulate.”

Een van die punte wat Taiwannese gereeld maak in besprekings oor Taiwan se vermoë om haarself te verdedig, is dat Taiwan dalk verslaan sal word, maar teen groot koste vir China, siende dat Taiwannese missiele ten minste een groot stad, soos Shanghai of Shenzhen, groot skade kan aandoen voor die Chinese Rooi Leër die wapens stilmaak.

Maar gaan Taiwan haar missiele begin afvuur en duisende mense se lewens eindig op die Chinese vasteland omdat sy omsingel word deur die Chinese vloot? Dis hoogs onwaarskynlik. Indien dit wel gebeur, sal China geen probleem hê om die wêreld te oortuig dat hulle geen alternatief gehad het anders as ’n militêre respons nie.

Gaan Amerika of Japan hulle oorlogskepe stuur om die Chinese vloot te dwing om die blokkade te eindig? Weereens: ’n Lae waarskynlikheid dat dit sal gebeur.

’n Paar weke of ’n paar maande van dalende petrol en kosvoorrade sal honderde-duisende mense in Taiwan uitbring in die strate om die regering te dwing om te begin met onderhandelinge. Onthou: Tussen tien en vyftien persent van Taiwan se bevolking steun vereniging met China. Na ’n paar weke van leë winkelrakke twyfel ek nie dat daai nommer ’n paar kerwe hoër sal wees nie.

Ten spyte van die feit dat omsingeling en blokkade probleme sal veroorsaak vir die bevolking op die korttermyn, en sal lei tot probleme in die internasionale voorsieningsketting van rekenaaronderdele, sal die Taiwannese ekonomie nie langtermyn skade aangerig word nie. Ek reken (uit die vuis uit, geen data om dit te staaf nie) dat Taiwan weer 100% sal wees twee jaar na die blokkade geëindig het. Dit ondermyn nóg ’n argument wat mense aanvoer oor hoekom China nie enige aggressiewe aksies sal loods nie.

Ek glo dat ’n groot meerderheid van Taiwan se bevolking bereid is om te veg vir die behoud van die status quo, of vir de facto onafhanklikheid. As langtermyn inwoner van Taiwan wat dankbaar is vir die tuiste wat die eiland en haar mense my gebied het, hoop ek ook dat die eiland en haar mense sal voortgaan om hulle eie sake te behartig soos hulle dit goedvind, siende dat hulle oor dekades bewys het dat hulle ten volle bevoeg is om dit te doen, en dat dit hulle dit net soveel verdien as die mense van Japan of Suid-Korea of enige ander land in die wêreld.

Maar ons woon in ’n wêreld met sekere realiteite. Een van hierdie realiteite is dat die Chinese Kommunistiese Party glo Taiwan behoort aan China, en dat hulle die reg het om Taiwan formeel in te lyf in Chinese grondgebied wanneer en soos hulle dit goedvind. Tot onlangs het ek gedink dit kom neer op Chinese soldate op Taiwannese strande, en duisende missiele wat reën op Kaohsiung en Taipei en ander stede. Die afgelope week het bewys dat ’n Chinese oorname van Taiwan nie naastenby so gewelddadig hoef te wees nie. Wat die waarskynlikheid dat dit sal gebeur, onaangenaam hoog maak.

Om op te som:

1. Advokate vir Taiwannese onafhanklikheid kan goeie historiese en wettige argumente maak hoekom Taiwan nie China se besigheid is nie. Belangriker as hulle argumente: Die Chinese Kommunistiese regering gee nie om nie. Dit is deel van Kommunistiese Party dogma dat Taiwan deel is van China. Einde van die storie. Mikrofone afgeskakel. Debat is verby.

2. China kan begin om een klein eiland onder Taiwan se beheer na die ander oor te neem en dit regverdig as deel van ’n nuwe strategie om China te verdedig teen “vyande van die Moederland”. Daarna kan hulle Taiwan omsingel vir maande op ’n slag en dit militêre en vloot-oefeninge noem. Niemand wat ernstig opgeneem moet word, twyfel dat hulle die militêre kapasiteit, die ekonomiese vermoëns, en die politieke wil het om dit te doen nie.

3. Taiwan kan haarself verdedig teen ’n inval waar Chinese troepe oor die strande storm, en waar die Chinese lugmag bomme laat reën op Taiwannese stede. Maar hoe verdedig Taiwan haarself teen ’n salami-tegniek waar China een klein eiland na die ander vat met oorweldigende mag, en dan die eiland omsingel met dalk drie dosyn oorlogskepe en ’n duisend missiele op die Chinese kus om die skepe te beskerm? Hoe lank sal Taiwan kan uithou? Hoe lank voor woedende honger Taiwannese die regering dwing om met Beijing te onderhandel?

Enige oplossings?

Wie is ek? ’n Genoot by een of ander internasionale denktenk, of ’n senior akademikus by ’n befaamde universiteit? Nee, en nee. Nietemin …

Taiwan het in die laaste paar dekades ’n fortuin spandeer aan wapentuig in die hoop dat hulle iets kan doen wanneer Chinese troepe storm oor die strande op die wes- en noordkus van Taiwan. Daar is die hoë-akkuraatheid missiele waarmee Shanghai en dalk een of twee ander Chinese stede van die kaart gevee kan word. (Kom ons ignoreer vir die oomblik wat Chinese propagandiste en ’n alte gewillige Westerse media sal doen met videogrepe van brandende kinders in die puin van ’n vermorselde woonstelgebou in Shanghai. Om nie te praat van uitroepe van wraak onder die Chinese bevolking nie.) Daar’s ook opgedateerde oorlogskepe, militêre hommeltuie, en splinternuwe F-16 vegvliegtuie.

Watse waarde gaan hierdie gevorderde militêre toerusting hê as Taiwan vir maande lank omsingel word in uitgestrekte “militêre oefeninge”? Gaan al hierdie vegvliegtuie en oorlogskepe en hommeltuie en missielstelsels internasionale lugrederye oortuig dat hulle nie vlugte moet kanselleer na Taipei toe nie? Gaan dit verskepingsmaatskappye oortuig om tog die kans te waag en deur die omsingeling te probeer breek om toiletpapier en katkos en bakpoeier en olyfolie af te lewer?

Die probleem is dat Taiwan, en die Amerikaanse regering wat die Taiwannese regering stoot om miljarde dollars te spandeer by Amerikaanse wapenvervaardigers, voorberei vir ’n stryd wat waarskynlik nooit gevoer gaan word nie. Hoekom sal China duisende Chinese troepe, miljarde dollars se wapentuig, en moontlik ’n paar Chinese stede waag as hulle in hulle dekades-lange doel kan slaag met blokkades, omsingeling, en die sabotasie van infrastruktuur? Dan maak die Chinese Rooi Leër hulleself ook skuldig aan wat die vise-hoof van die Taiwannese Ministerie van Verdediging se Buro vir Politieke Oorlogvoering noem, “cognitive warfare, disinformation campaigns, and rumor spreading”, asook “‘fake news’ or misinformation, mostly seeking to lower public trust in Taiwan’s government, [to] undermine public morale and build momentum for unification by force”.

Aljazeera berig dat Taiwan ’n verdedigingsbegroting het van meer as $20 miljard vir 2022. Watse persentasie van hierdie begroting word gebruik om meer landbougrond voor te brei vir voedselproduksie? Hoeveel is begroot om stadbewoners te leer om groentetuine aan te lê op die dakke van duisende woonstelgeboue? Hoeveel geld word spandeer aan die beskerming van infrastruktuur teen sabotasie? (Onthou weereens: in Maart was ’n derde van die eiland sonder krag en groot dele sonder Internet vir die grootste deel van die dag omdat iemand ’n fout gemaak het met ’n skakelaar.) Hoeveel geld word spandeer om kuberaanvalle, disinformasieveldtogte en ander kognitiewe oorlogvoering te beveg?

Feit is, Taiwan is ’n Dawid wat miljarde dollars spandeer op ’n hoogs gevorderde kettie met ’n hopie plofbare klippies ter voorbereiding van ’n geveg teen ’n Goliat wat nie onnosel is nie, en waarskynlik nie gaan doen wat Dawid wil hê hy moet doen sodat hy hom met ’n klip teen die voorkop kan skiet nie. Wat gaan Dawid doen as Goliat dosyne wilde honde loslaat wat hom omsingel en afsny van sy kosvoorraad en ander hulpbronne? Wat gaan Dawid doen as hy sy laaste krummels brood afgesluk het met die laaste druppels water in sy watersak? En Goliat weier steeds om nader te kom dat Dawid hom soos die storie veronderstel is om te verloop, met ’n klip teen die kop kan neervel?

As Taiwan wil bly voortbestaan as ’n onafhanklike staat in praktyk, sal hulle moet begin om daai miljarde dollars baie beter te spandeer as om net Amerikaanse wapenvervaardigers se sakke te vul.

Nagedagte: Donderdag 22 September 2022

Taiwan het drie opsies:

1) Verklaar onafhanklikheid, wag vir die reaksie van China, en hoop vir die beste.

2) Kontak Beijing en sê: “Genoeg is genoeg. Kom ons werk die tegniese punte van hereniging uit.”

En 3) Hou by streng status quo, wat beteken Beijing meng nie in nie, maar Taiwan maak geen verklarings van onafhanklikheid nie, en doen ook niks buite praktiese reëlings, soos handelskantore/ambassades, om die status te steur nie – dit sluit in geen hoë-profiel besoeke van Amerikaanse politici nie.

Soos dit nou is, stap die Tsai Ing-wen administrasie op die rand van formele onafhanklikheid, en as China protes aanteken, beskuldig die Taiwan regering Beijing daarvan dat húlle die delikate vrede versteur.

______________________