[23/06/22: Jacques Baud, ’n voormalige lid van die Switserse strategiese intelligensiediens en voormalige adviseur en analis by NAVO, het in ’n insiggewende artikel gewys op drie redes hoekom Rusland hul militêre aksie geloods het teen Oekraïne in Februarie 2022. Rede een: Die toenemende naderkruip van NAVO aan Russiese grense en die bedreiging wat dit inhou vir Rusland. Rede twee: Die weiering van die regering van Oekraïne om die Minsk II verdrag, bemiddel deur Frankryk en Duitsland in 2015, te implementeer. Die verdrag sou aan die suidoostelike dele van Oekraïne ’n mate van outonomie gee in ’n federale stelsel binne Oekraïne, en die taalregte van die Russies-sprekende inwoners van hierdie areas verskans. Rede drie: Die aggressiewe militêre aanslag wat die regering in Kief geloods het teen die bevolking van die Donbas (in suidoostelike Oekraïne) sedert 2014. Die meerderheid van hierdie bevolking was gekant teen die staatsgreep uitgevoer in Kief in 2014 – ’n staatsgreep aangemoedig en ondersteun deur die Amerikaanse regering. Meeste van die inwoners in hierdie dele van Oekraïne het etnies, kultureel, histories en taalkundig noue bande met die Russiese bevolking aan die ander kant van die grens. Hierdie aanvalle teen stedelike sentra in die Donbas het aansienlik toegeneem in Februarie 2022 – kort vóór die Russiese militêre operasie, met dodelike gevolge vir gewone burgers. Die volgende nota van Mei fokus egter net op hoe ek reken talle Russe die toenemende naderkruip van NATO sien.]
DONDERDAG 25 MEI 2022
Ek verstaan hoekom Rusland Oekraïne binnegeval het in Februarie 2022.
Ek weet nie of Wladimir Poetin, of die Russiese Minister van Buitelandse Sake, of dalk die Russiese verteenwoordiger by die Verenigde Nasies dit presies so uiteengesit het nie, maar hier is hoe ek reken talle Russe die situasie kon verduidelik het:
“In die laaste honderd jaar of so is ons al drie keer binnegeval van die weste af. Die laaste keer, in 1941, het ons die bedreiging onderskat. Dit het ons gekos die vernietiging van 70 000 klein dorpies, en meer as 1 700 groter dorpe. Veertig persent van ons behuising was vernietig of beskadig. Vyf-en-twintig miljoen Sowjet burgers is haweloos gelaat. Meer 26 miljoen mense het hulle lewens verloor, waarvan 14 miljoen net van die Russiese Sowjet Republiek alleen. Ons het amper al die rykdom wat ons opgebou het tydens industrialisasie in die 1930’s verloor. Ons ekonomie het gekrimp met 20% tussen 1941 en 1945, en het nie vooroorlogse vlakke herstel tot en met die 1960’s nie.
“Dit sal nie weer gebeur dat ons ’n militêre bedreiging van die weste onderskat nie.
“NAVO is gestig in 1949 om die Sowjet-Unie en die Warskou Pakt teen te staan. Sedert 1991 het hierdie bedreiging nie meer bestaan nie. NAVO het egter voortgegaan om hulle lidmaatskap en hulle militêre kapasiteit uit te brei. Die groei van NAVO nader en nader aan Rusland sedert 1999 maak dit duidelik dat Rusland – as primêre opvolgerstaat van die Sowjet-Unie, die teiken is. Rusland sien NAVO nie meer as ’n verdedigende alliansie nie. Aksies in die voormalige Joegoslawië en Libië maak dit duidelik dat NAVO dit sien as hulle reg om ’n aggressiewe beleid te volg jeens enige teiken wat nie hulle beskerming geniet nie.
“Rusland kan nie bekostig om weer onkant gevang te word nie. Ons sien die toenemende naderkruip van NAVO aan ons mees digbevolkte stedelike sentra as ’n eksistensiële bedreiging. ’n Militêre alliansie met kernwapens in hulle arsenaal is antagonisties jeens jou moederland. Om watter rede sal jy so ’n bedreiging ignoreer of onderskat? Ons sal nie weer wag om aangeval te word, en onsself dán probeer verdedig nie. As ’n rooi lyn oorgesteek word, val ons eerste aan. Dit is die enigste manier hoe ons kan verwag om voort te bestaan as ’n nasie.”
* * *
Scott Ritter sê die volgende op Consortium News: “[If] the U.S. cannot understand how the accumulation of military power encompassed in a military alliance which views Russia as a singular, existential threat to its members’ security is seen by Russia as threatening, then there is no comprehension of how the events of June 22, 1941 have shaped the present-day Russian psyche, [and] why Russia will never again allow such a situation to occur […]”
* * *
Ek reken mense het ’n keuse. Leer ’n paar basiese feite van die geskiedenis van Rusland voor die rewolusies van 1917. Leer oor die area wat nou Oekraïne is – veral die verskil tussen die westelike en oostelike dele. Leer oor die manier wat die Krim ingelyf is in die Sowjet-Republiek van die Oekraïne in 1954. Leer oor die prys wat die Sowjet-Unie (met Rusland as die primêre republiek) betaal het om Nazi-Duitsland te verslaan in die Twee Wêreldoorlog, en leer oor die brutale planne wat Nazi-Duitsland gehad het met die inwoners van Rusland en ander Sowjet-Republieke. Leer ’n paar basiese feite – of leer niks en verstaan niks.
https://en.wikipedia.org/wiki/World_War_II_casualties_of_the_Soviet_Union
https://en.wikipedia.org/wiki/Soviet_Union_in_World_War_II
https://en.wikipedia.org/wiki/1954_transfer_of_Crimea
https://en.wikipedia.org/wiki/Enlargement_of_NATO
https://en.wikipedia.org/wiki/Minsk_agreements#Minsk_II,_February_2015
* * *
Egor Kholmogorov skryf op 27 Mei 2022 in ’n artikel op Russia Today: “Russians living in Russia, as well as those living in Ukraine, cannot understand why Ukrainian land should be used by NATO. In Russia, Ukraine’s possible accession to the US-led military bloc is not construed as a free choice made by the country in its own security interests, but as a means for the West to build advance bases for launching a direct attack on Moscow.”
Saterdag 25 Junie 2022
Interessante punt oor die betroubaarheid van Jacques Baud, die Switserse analis waarna ek verwys het aan die begin van hierdie stuk. In ’n onderhoud met The Postil Magazine word die volgende vraag gestel, met Baud se antwoord:
“[The Postil Magazine]: You have written two insightful articles about the current conflict in the Ukraine […]. Was there a particular event or an instance which led you to formulate this much-needed perspective?
[Jacques Baud]: As a strategic intelligence officer, I always advocated providing to the political or military decision-makers the most accurate and the most objective intelligence. This is the kind of job where you need to keep you prejudice and your feelings to yourself, in order to come up with an intelligence that reflects as much as possible the reality on the ground rather than your own emotions or beliefs. I also assume that in a modern democratic State decision must be fact-based. This is the difference with autocratic political systems where decision-making is ideology-based (such as in the Marxist States) or religion-based (such as in the French pre-revolutionary monarchy).”
Natuurlik kan die mees onbetroubare leuenaar in die geskiedenis van intelligensie ook so ’n antwoord gee, en dan voortgaan met ’n onakkurate, subjektiewe analise van ’n situasie. Jy moet eenvoudig kyk na die totaliteit van so ’n persoon se werk en jou eie opinie vorm.
Maandag 29 Augustus 2022
Nadat ek hierdie stuk afgehandel het, het ek ’n boek gelees met die titel, Moscow Calling: Memoirs of a Foreign Correspondent, deur Angus Roxburgh. In die hoofstuk, “The Fear of War,” bevestig die skrywer heelwat van die sentimente en opinies reeds verwoord in hierdie stuk.
Die skrywer vermeld dat dit hom dekades geneem het, en persoonlike ontmoetings met talle Russe, voordat hy die reuse verskil verstaan het tussen die Britse persepsie van oorlog en dié van die Russe: “Brought up in a country where Second World War on the home front means Dad’s Army, our senses were – and are – truly numb to the reality of total war. The battles of the eastern front were the most devastating in all human history. Between 1941 and 1944 the Germans occupied or destroyed major Soviet cities: Kiev, Minsk, Smolensk, Stalingrad. Almost half of the entire population of the USSR experienced occupation by Nazi forces. In Leningrad, which was besieged and bombarded for 900 days, a million civilians – a third of its population – starved to death.”
Roxburgh bevestig ook sterftesyfers tydens die Tweede Wêreldoorlog: Brittanje het 67 000 burgerlike sterftes gehad, en die kontinentale VSA geen burgerlike sterftes, teenoor die Sowjet Unie se 16 miljoen sterftes. Verder het Brittanje 380 000 militêre sterftes gehad, Amerika 400 000, en die Sowjet Unie 10 miljoen.
Volgens die skrywer meen talle Westerse “kenners” dat Rusland net obsessief geraak het oor NAVO uitbreiding met die koms van Wladimir Poetin. Hy wys egter daarop dat Jeltsin en Gorbatsjof net so verstom was deur die alliansie se besluit om na Oos-Europa uit te brei. Hy reken dat Poetin ’n handige verskoning geword het om ’n beleid te regverdig wat ’n aanvang geneem het lank voor enige iemand van Poetin gehoor het.
Roxburgh sluit die hoofstuk af deur te verwys na sy vroeër geloof in Gorbatsjof se visie van ’n gemeenskaplike Europese tuiste aan die einde van die Koue Oorlog. Teen 1995 was hy egter op die grens tussen die stukkie Rusland wat Kaliningrad huisves, en Pole. Die grens was in die proses om versterk te word. Hy haal sy verslag aan vir ’n TV-nuus program: “Seen from here, NATO’s expansion sends all the wrong signals. It tells the Russians they’re still not really accepted by the West. It tells them they’re still seen as the enemy. No matter how sweetly NATO tries to sugar the pill, Russia’s going to feel once again like a pariah in Europe.”
______________________