Maand: April 2012

VRYDAG 27 APRIL 2012

Ek noem nie myself ’n ateïs nie, vir die eenvoudig rede dat die onus op my sal wees om te definieer waarin of waaraan ek nie glo nie.

As ek myself ’n ateïs noem, sal ek beweer dat ek nié in iets glo nie, dat ek die bestaan van alle gode, insluitende “God”, verwerp. Die vraag is dan: Wat presies verwerp ek? Waarin presies glo ek nie?

Siende dat ek aangewese sal wees op ander mense se beskrywings van hulle gode, ander mense se definisies van “God”, sal ek slegs kan sê dat ek nie glo aan een spesifieke persoon se god nie.

Sal dit van my ’n ateïs maak? Dan is ’n Christen ’n ateïs vanuit die perspektief van die Hindoe of die Moslem! Dan kan een Christen selfs na ’n ander Christen wie se godsbegrip anders lyk, verwys as ’n ateïs!

Feit van die saak is, mense dink net almal in hulle groep glo aan dieselfde god omdat hulle dieselfde belydenisse resiteer. Maar as een persoon verwys na God as “my liewe hemelse Pappa” kan ek jou amper waarborg hulle god is nie regtig, diep in hulle onderbewuste, dieselfde as vele van hulle medegelowiges s’n nie.

As ek dus beweer ek is ’n ateïs, in wie se god glo ek nie? Wie se god verwerp ek?

* * *

Wat is die alternatief, as ek dan nou ter wille van identifikasie myself moet kategoriseer?

Agnostisisme, volgens Wikipedia, is die beskouing dat die waarheid van sekere aansprake onbekend is of van nature onmoontlik is om te bewys. Hierdie aansprake sluit in “metafisiese aansprake met betrekking tot teologie, die hiernamaals of die bestaan van gode, geeste, of selfs uiteindelike werklikheid”.

Dit, per definisie, beteken nie ek glo nie aan gode, geeste of ’n spesifieke uiteindelike werklikheid nie. Dit beteken wel dat ek nie glo ek of enige iemand anders kan die besliste waarheid van hierdie uitsprake bewys nie.

Natuurlik glo vele Hindoes dis nonsens: hulle kan wys op miljoene mense se persoonlike ervarings wat aan hulle bewys dat Krishna werklik bestaan. Dieselfde met volgelinge van enige ander godsdienstige tradisie. Die vermoëns van enige mens met ’n vaste voorneme en ’n gevestigde belang in ’n spesifieke beskouing om bewyse te vind vir iets waarin hulle glo, kan nooit onderskat word nie.

Wat my eie posisie aanbetref, kan ek sonder om twee keer te dink, sê dat ek waarde vind in twyfel. Ek vind waarde daarin om vrae te vra. Ek ag dit as waardevol om te wonder eerder as om te beweer dat ek wéét, en dan te verklaar dat die onderwerp afgesluit is en ek klaar gepraat het. Laastens heg ek te veel waarde aan intelligente dialoog tussen redelike mense om uit die vuis te verwerp wat enige iemand sê.

______________________

DONDERDAG 19 APRIL 2012

Ek ry vroeg vanaand weg by die skool waar ek al vir meer as dertien jaar werk en wonder hoe dit sal wees om die laaste keer daar weg te ry. ’n Paar draaie later dink ek hoe ek hierdie gewoonte ontwikkel het om te dink aan my lewe aan Taiwan wanneer ek wegry na ’n klas by hierdie spesifieke skool – die groot, breë tema van my lewe in Taiwan, nie spesifieke sake wat net relevant is tot daai dag of daai week nie.

Ek werk toe uit dat ek al meer as 1 500 kere daar moes weggery het sedert vroeg 1999, wat beteken ek het seker al om en by ’n duisend keer my lewe in Taiwan gekontempleer nadat ek ’n paar ure tussen daai mure spandeer het.

Dat hierdie spesifieke skool die mees stabiele, bestendigste aspek is, en sover was, in my meer as dertien jaar in Taiwan, was die volgende trok in die gedagte-trein. Niks, nie woonplek, vervoermiddel, wat en waar ek eet, met wie ek sosialiseer, wat ek doen in die aande, hoe laat ek opstaan in die oggende, die hoeveelheid geld wat ek verdien, my finansiële verpligtinge, of my verhouding-status het dieselfde gebly gedurende die laaste dertien jaar nie. Ek het selfs deur vier verskillende rekenaars gegaan! Wat dit dus nie verbasend maak dat ek neig tot groot gedagtes wanneer ek nog ’n keer my tydkaart pons by hierdie plek nie.

Wat hierdie tipe konsekwentheid aan ’n mens gee, is ’n maatstaf.

As ’n man na dertien jaar nog steeds dieselfde werk doen in dieselfde kantoor en dieselfde inkomste verdien – aangepas vir inflasie – sal hy tereg dink sy lewe het gestagneer, veral as hy sien hoe sy kinders in dieselfde tyd verander het van kleuters met vetkryt tussen hulle vingers tot tieners met iPhones in hulle hande.

Met die skool ter sprake sou ek stagnasie waardeer. Die werklikheid is dat my situasie by hierdie skool toenemend versleg het soos die een jaar homself bo die ander jaar bly pak het. Ek het begin met ten minste vyftien ure per week, wat my gegee het omtrent NT$30 000 per maand. Ek doen nou twee ure per week by die plek, wat my omtrent NT$5 000 per maand in die sak bring (ek gee darem ook klas by een of twee ander plekke, soos ek ook dertien jaar gelede gedoen het).

As ek my lewe in Taiwan moet meet aan die maatstaf van die bestendigste deel van my lewe hier, is ek nie besig om te stagneer nie, ek is besig om agteruit te gaan.

Ek kan sê dat dit onwetenskaplik is om jou lewe te meet aan net een maatstaf. As almal hulle lewens moet meet aan die een ding wat volhardend deel van hulle lewe gebly het vir ’n lang tyd – ongeag of hulle hou van hierdie ding of nie, sal meer mense dalk soos mislukkings voel. Ander sal dalk tot hulle verbasing besef dat hulle nie die groot mislukkings is wat hulle altyd gereken het hulle is nie. Mens moet jouself ook afvra waaraan mense hulle lewens meet as daar min of niks is wat konstant gebly het oor die laaste dekade of so van hulle lewens nie.

Gelukkig vir meeste van ons bestaan die legkaart van ons lewens uit dosyne groot stukke, en honderde kleiner stukkies. Sommige van hierdie stukke is dalk dieselfde na vele jare; sommige is dalk al afgedop en vaal; ander is skitterblink nuwe stukke, gemaak uit die beste tipe materiaal waarin legkaartstukke kom.

So is dit ook met my lewe.

Ek sal nietemin erken, geoordeel aan my situasie by die plek waar ek al werk vanaf my eerste week in Taiwan, dat sommige aspekte van my lewe in hierdie land wel agteruit gegaan het.

En as dit so is? Dalk as ek ’n bietjie terugstaan vir ’n oomblik, sal ek kan sien dat dit maar net is hoe die lewe soms is.

______________________

DINSDAG 10 APRIL 2012

Ek is vir ’n geruime tyd al geïrriteerd met my stelsel van “Amptelike Notas” – my titel vir ’n Word dokument wat planne en idees uiteen lê rakende een of ander manier van geldmaak. So ’n amptelike nota sal gevul wees met bladsy na bladsy aantekeninge, lyste, tabelle, en verduidelikings. Dit het pynlik duidelik geraak dat ek kosbare ure spandeer daaraan om hierdie dokumente te vul met notas wat veronderstel is om ’n proses te vergemaklik, en om antwoorde te vind op vrae, sodat ek uiteindelik vorentoe kan gaan – sonder om in werklikheid veel te vorder op enige front.

My nuwe benadering is om net te begin, met ’n basiese idee van wat ek wil doen en die mees elementêre beplanning, sonder om te veel tyd te verspil op “amptelike” dokumente. Doen net, los die notas, is my raad aan myself deesdae.

Besef ek ’n paar minute gelede, ’n groot deel van my skryfwerk oor die jare kan beskou word as “amptelike notas” oor my lewe. In plaas daarvan dat ek net dinge gedoen het, het ek myself eenkant gehou, en notas gemaak oor wat ek gedink het ek moes doen, hoekom, hoekom dalk eerder nie, wat die alternatiewe was, wat meer sin gemaak het, en wat meer waarde sou hê vir myself en selfs vir ander mense.

Ek versamel inligting. Ek neem aantekeninge. Ek stel lyste saam. Ek dink idees uit – sommige daarvan ’n mors van tyd, ander heel skaflik en potensieel winsgewend. Ek gaan wel oor tot aksie, maar is dit noodwendig sleg dat ek tot dusver nie soveel toegepas het wat ek gedink het moontlik is nie?

As jy ’n rol materiaal voor jou oopgooi op die tafel om vir jouself ’n broek of ’n hemp of ’n rok te maak, glo ek dis beter om twee keer te meet, en net een keer te sny.

Dit is wel ook so dat indien jy aanhou meet en nooit by die sny en die aanmekaarwerk kom nie, jy hopelik gelukkig sal wees om te verskyn aan die wêreld nakend, met geen vrug van jou arbeid – of in hierdie geval, nie ’n draad klere – om te wys vir jou tyd nie.

______________________

VRYDAG 6 APRIL 2012

Waarin glo ek? Laat ek probeer verduidelik:

– Ek glo nie ’n fotografiese voorstelling van ’n stedelike landskap kan geskets word met ’n stomp potlood nie. In dieselfde sin reken ek nie die mens kan verwag om die absolute, allesomvattende waarheid te ken sonder om te beskik oor al die inligting, en sonder om te breek deur die beperkinge van die klanke waarin ons met mekaar kommunikeer nie.

– Ek glo dat vele mense ’n diepgesetelde emosionele behoefte het aan ’n sterk kosmiese figuur met wie ’n noue verbintenis gehandhaaf kan word, en wie se hulp opgeroep kan word in tye van nood. Hierdie behoefte kan gesien word in die mitologie van primitiewe gemeenskappe, en dit manifesteer in, onder andere, die geïnstitusionaliseerde religie van die Katolieke, Protestantse, en Ortodokse Kerke.

– Ek glo nie die historiese Jesus het ooit enige ambisies gekoester om ’n nuwe godsdiens of religie te begin nie. Meeste ernstige navorsing bevestig dat hy homself geag het as ’n lid van die Joodse geloofsgemeenskap.

– Ek glo dit wat ons vandag ken as die Christelike religie het sy ontstaan te danke aan die werk van ’n talentvolle, intelligente, en bekwame eerste-eeuse gemeenskapsleier en organiseerder, genaamd Saul van Tarsus – beter bekend as Paulus die Apostel. Om te beweer dat hy deur God geïnspireer was, is om ’n tradisionele weergawe van ’n verhaal onkrities te aanvaar omdat dit die religieuse ideologie legitimeer wat jy aanvaar as ’n verduideliking van lewe op aarde, waarsonder jy dalk nie seker sal wees dat jou lewe enige betekenis het nie.

– Ek glo dat die Christelike religie soos ons dit vandag ken ’n interessante ontwikkelingsproses deurgegaan het – van sy wortels as Joodse sekte, na troos-en-hoop beweging populêr onder die laer klasse van die Romeinse wêreld, tot meer gesofistikeerde religie met die inkorporasie van meer gevorderde Griekse konsepte om dit meer aanvaarbaar te maak onder die meer welgestelde en beter opgevoede klasse van die later Romeinse wêreld. Ek vind dit verder interessant dat vele mense wat bely dat hulle lede is van die Christelike geloofsgemeenskap, nie net merendeels onkundig is oor hierdie geskiedenis nie, maar dit inderdaad soms afmaak as onbelangrik.

– Ek aanvaar verifieerbare en geloofwaardige historiese inligting wat aandui dat daar verskeie groepe was gedurende die eerste paar eeue na Christus wat kompeterende sienings gehad het van die persoon Jesus van Nasaret, van sy natuur, en van sy verhouding met die ander figure in die Drie-eenheid. Ek aanvaar verder as histories akkuraat dat, ter wille van politieke voordele, die keiser van die Romeinse Ryk in die vroeë vierde eeu al die leiers van die Christelike gemeenskappe byeengeroep het om te besluit wat die korrekte dogma sal wees rakende Christus, en wat nie; ook om te besluit watter geskrifte amptelike erkenning sal kry as riglyne van die Christelike religie, en watter nie. Om te beweer dat die keiser en biskoppe teenwoordig by die Raad van Nicea in die jaar 325 deur God geïnspireer was, is – soos ek reeds genoem het – om ’n tradisionele weergawe van ’n verhaal onkrities te aanvaar omdat dit die religieuse ideologie legitimeer wat jy aanvaar as ’n verduideliking van lewe op aarde, waarsonder jy dalk nie so oortuig sal wees dat jou lewe enige sin het nie.

– Ek glo dat die Evangelie van Liefde soos vervat in die Christelike tradisie ’n radikale en potensieel transformerende riglyn is van persoonlike moraliteit. Ek glo dat die wêreld ’n beter plek sal wees as die Evangelie van Liefde ernstig opgeneem word deur meer mense – belydende lidmate van die Katolieke, Protestantse en Ortodokse Kerke, of nie. Ek glo verder dat – met enkele uitsonderings – die Evangelie van Liefde vroeg in die ontwikkeling van die religie opsy geskuif is en vervang is met ’n geïnstitusionaliseerde beweging met gepaardgaande wêreldbeeld wat ver verwyderd is van die oorspronklike waardes wat Jesus aan mense geleer het.

Laastens glo ek ek het die reg om my siening van Jesus Christus, die “Christelike” religie asook “Christelike” dogma te verwoord en hierdie opinie so wyd as moontlik te versprei. Ek glo dat dit my reg is as ’n burger van hierdie wêreld, as vriend, broer, seun en familielid van mense wat hulleself as Christene ag, en as iemand wat grootgeword het met die Christelike religie, en tot en met sy volwasse jare homself geag het as belydende lidmaat van die Christelike geloofsgemeenskap. Ek glo verder dit is my verantwoordelikheid om mense in te lig dat, in my opinie, hulle om die bos gelei word. Ek doen so, nie omdat ek glo enige iemand hel toe sal gaan as hulle nie die lig sien nie, maar omdat ek dit sien as ’n grootskaalse vermorsing van menslike potensiaal. Laastens sien ek hierdie dwaalleer, hierdie vals teologie, as ’n daaglikse verloëning van die gees van Christus.

______________________

VRYDAG 6 APRIL 2012

Hoewel die meerderheid lede van die gemeenskap van gelowiges nie die vaagste benul hiervan het nie, is die Christelike religie in die greep van ketters. Hierdie gelowiges resiteer alles woord vir woord wat die ketters hulle leer, Sondag na Sondag, preek na preek. Meer as dit, vele sogenaamde Christene doen hulle bes om die ketterse afdwaling van die Christelike leer so wyd te verkondig as wat hulle vermoëns hulle in staat stel. Hierdie grootste afwyking van die Christelike boodskap is, volgens my, die klem daarop om reg te glo, ten koste van die Evangelie van Liefde.

Prekers fokus graag op liefde vir God in hulle lesings, maar “liefde vir God”, in hierdie teleurstellende kettery, word verstaan as korrekte geloof, om God te “erken”. Verlore in al hierdie lesings oor hoe om reg te glo, is melding van ’n radikale, transformerende liefde vir jou naaste.

In die kettery wat deesdae so wyd verkondig word, beteken “liefde” verder om te glo in ’n komplekse mitologie van skuld – van “sonde” wat ’n mitologiese paar mense gepleeg het aan die begin van tyd, wat al hulle nageslagte gedompel het in skuld sonder dat hulle self enige aandeel daaraan gehad het. “Liefde” beteken ook dat mense moet glo aan die reëls wat betref die bestuur van hierdie skuld – wat onder andere insluit die brutale behandeling wat Jesus moes deurgaan aan die hande van die Romeinse owerhede ten einde te kon “betaal” vir hierdie skuld.

Die pad na verlossing volgens hierdie Christelike dogma behoort selfs die mees gesoute kerkganger te verwar. Volgens moderne Christelike dogma sterf Jesus aan die kruis om die mens vry te koop van sy sondeskuld. Daar is ’n goeie analogie om hierdie deel van Christelike leerstellings te verduidelik. Verbeel jouself jy het miljoene rande se skuld gemaak. Duidelik is jy in diep moeilikheid. Wat volgende gebeur is waarlik wonderbaarlik. Iemand wat jou liefhet, verkoop sy huis, sy kar, sy besittings, al sy aandele, om genoeg geld bymekaar te kry om jou skuld te delg. Omdat hy jou liefhet. Dan gaan hy na een of ander kantoor toe om persoonlik die geld oor te betaal. Jy word in kennis gestel per pos dat jou skuld gedelg is. Fantasties! Jy sweer van nou af gaan jy beter leef! Niks meer skuld nie! Jy’s vry! Maar wag ’n bietjie … iemand het nie die fynskrif gelees nie. Vir jou skuld om gedelg te wees, moet jy ’n komplekse stel oortuigings internaliseer en opreg aanvaar. Bevraagteken een ding, en die skuld is nooit gedelg nie – jy sal steeds die straf moet verduur. Wonder oor ’n ander ding, en dieselfde ding gebeur: Die skulddelging word gekanselleer, behalwe natuurlik dat die persoon wat jou so liefhet dat hy alles verkoop het om jou skuld te delg, as’t ware sy eie lewe opgegee het, niks terugkry nie. Daai deel van sy persoonlike geskiedenis is reeds verby. Die pyn is gely; die marteling verduur.

Kom ons keer terug na hoofstroom Christelike teologie. Omdat die mens in sonde ontvang en gebore is, behoort die siel van die mens aan Satan, en moet ons na regte, ongeag die goeie keuses wat onsself maak en die goeie lewens wat ons probeer lei, in ’n poel vuur beland. Gelukkig vir die mens is daar ’n tegniese skuiwergat: as God sy seun opoffer in die plek van die sondige mens, is die prys betaal, die skuld gedelg, en is die mens vry van hierdie kettings waaraan hy gebind was van nog voordat hy gebore was. God stuur dan sy seun, en sy seun word gemartel en tereggestel deur die politieke owerhede van die dag. Op ’n ander vlak van bestaan beteken hierdie dood egter dat die mens se sondeskuld betaal is. Dis voldoen. Dis afgehandel. Maar dan, broers en susters, lede van die gemeente en die breë gemeenskap, kom die klug, die verskriklike, bloedstollende kettery: Dit is nie genoeg nie! Die prys van sondeskuld is betaal, maar net in teorie! Jy, sondige mens, moet eers ’n hele versameling dogma en leerstellinge internaliseer en opreg bely, anders was Jesus se marteling verniet! Anders het hy verniet gesterf!

Waaraan moet jy glo – en siende dat die ewigdurende gemak van jou siel daarvan afhang, verkieslik ook ten volle verstaan, volgens hierdie ketterse oorname van die Christelike boodskap?

– Jy moet glo dat God ’n seun het, maar dat God ook die seun is.

– Jy moet glo dat God een is, en nog altyd een was, maar ook vader is van ’n seun.

– Jy moet glo dat God gees is, maar ook 100% vlees was in sy tyd op aarde.

– Jy moet glo dat God ’n man is – hy word immers nie “Moeder” genoem nie.

– Jy moet glo dat God die reëls moes nakom waarop hy en Satan ooreengekom het, in stede daarvan om net vir Satan te verslaan.

– Jy moet glo dat hoewel alles volbring is op die kruis (“Dit is volbring!” het Jesus volgens die Bybel uitgeroep op die kruis), alles, inderdaad, nie volbring is nie. Die mens sal eers vir duisende jare voortgaan met hulle sondige lewens, en dan sal daar ’n laaste veldslag wees. Dan sal almal wat nie reg geglo het nie, hel toe gaan.

Slegte nuus as jy as gelowige gedink het dit is al waaraan jy moet glo om die ewige foltering van hel vry te spring. Na die “groot” items op die lys, kom ons by al die ander goed wat bygesleep word, waarin jy ook 100% moet glo of jy’s steeds diep in die moeilikheid.

– Jy moet glo dat die wetenskaplike verduideliking dat lewensvorms natuurlik ontwikkel het, andersins bekend as ewolusie, ’n versameling blatante leuens is.

– Jy moet glo dat die kosmos met al die sterre en planete en ander hemelliggame “geskep” is, met die begrip dat dit beteken daar was niks, en binne enkele dae het die hele kosmos, soos ons dit vandag ken, bestaan.

– Jy moet glo dat die versameling literêre materiaal wat bekend staan as die Bybel goddelik gedikteer was aan omtrent veertig skrywers (verskillende weergawes van dieselfde gebeure is dan skynbaar ook so gedikteer aan die “skrywers”).

– Jy moet glo dat die mens absolute vrye wil het, wat beteken almal kan oor dieselfde kam geskeer word oor hulle dade. Genetiese samestelling, sosio-ekonomiese agtergrond, persoonlike trauma en geestelike ongesteldheid is nie relevant nie, en behoort nie ’n verskil te maak in die finale oordeel nie.

Nog voorskrifte:

– Jy mag nie bevraagteken hoe Jesus uit ’n maagd gebore kan wees en tog ook in die bloedlyn van sy moeder se eggenoot (afstammeling van Dawid) is nie.

– Jy mag nie bevraagteken dat Jesus op ’n wolk opgevaar het na bo nie, na wat veronderstel moet word die lokaliteit is van die dimensie waarheen mense vertrek na fisiese dood.

– Volgens die Apostoliese Geloofsbelydenis moet mense bely dat Jesus sit aan die regterhand van God, die Vader. (Letterlik? Moet mense dit letterlik glo? En as dit nie letterlik opgeneem moet word nie, watter ander items hoef nie letterlik opgeneem te word nie?)

– Jy moet glo dat die mens ’n aparte nie-fisiese kwaliteit het wat genoem word “siel”, wat na jou dood vertrek na ’n ander dimensie om óf beloning te ontvang vir korrekte geloof tydens die fisiese periode van jou bestaan, óf om die straf te verduur omdat jy nie reg geglo het nie. (Vreemd soos dit mag voorkom, is daar onenigheid oor hierdie aangeleentheid, siende dat daar mense is wat glo die fisiese liggaam verskyn ook na fisiese dood.)

* * *

Christelike teologie verduidelik dat God die mens so liefgehad het dat hy sy eie seun laat martel en laat teregstel het om die mensdom te red. Baie kan gesê word hieroor, maar dit spreek wel van die belangrikheid van liefde in die grondslag van die Christelike religie. Geen verrassing hier nie: Die mens word uitdruklik opdrag gegee om sy naaste lief te hê. “Wat is die grootste gebod?” vra ’n wetgeleerde vir Jesus. Jesus antwoord: “‘Jy moet die Here jou God liefhê met jou hele hart en met jou hele siel en met jou hele verstand.’ En die tweede wat hiermee gelyk staan, is: ‘Jy moet jou naaste liefhê soos jouself.’ In hierdie twee gebooie is die hele wet en die profete saamgevat.” En vir as mense nie mooi verstaan het nie, gee Jesus ’n paar handige voorbeelde: “… want ek was honger, en julle het my iets gegee om te eet; ek was dors, en julle het my iets gegee om te drink; ek was ’n vreemdeling, en julle het my gehuisves; ek was sonder klere, en julle het vir my klere gegee; siek, en julle het my verpleeg; in die tronk en julle het my besoek. […] Vir sover julle dit aan een van die geringste van hierdie broers van my gedoen het, het julle dit aan my gedoen.”

Helaas, selfs as jy dit gedoen het, selfs as jy aan die honger mens iets gegee het om te eet, aan die een wat dors was, iets gegee het om te drink, ’n vreemdeling gehuisves het, klere gegee het aan ’n man in flenters, ’n sieke verpleeg het, iemand in die tronk besoek het, maar jy glo nie enige van bogenoemde dogmatiese leerstellings nie, sal jy steeds brand in die hel van jou meester, Satan.

Liefde is die grootste gebod? Blykbaar net in teorie. Volgens duisende ketterse leiers wat in beheer staan van institusies van die Christelike religie, is die grootste gebod iets anders: Glo reg, of gaan hel toe.

* * *

Soos vele ander mense glo ek die wêreld is in ’n slegter toestand as wat dit behoort te wees. Mense behoort mekaar beter te behandel. Ons almal behoort die fisiese omgewing beter te versorg. Ek glo nie ons het godsdiens nodig om beter mense te wees nie. Ek glo ’n ateïs kan enige dag net so ’n goeie buurman wees as ’n kerkganger, en in vele gevalle beter. Maar ek glo ook die Evangelie van Liefde soos verkondig deur Jesus is ’n radikale benadering tot die lewe. Hierdie benadering het die potensiaal om individue te transformeer, om gemeenskappe te transformeer, en aan die einde van die dag die mens in staat te stel om nie so ’n dekselse groot teleurstelling te wees soos ons soms is nie.

Om God lief te hê deur jou naaste lief te hê. Om jou naaste lief te hê deur hom iets te gee om te eet as hy honger is, om haar iets te gee om te drink as sy dors is, om hom te huisves as hy huisvesting benodig, haar iets te gee om oor haar skouers te drapeer as haar klere stukkend is, haar te versorg wanneer sy siek is, en hom in die tronk te besoek indien dit daarop neerkom.

Is dit nie eerder waaroor dit gaan nie? Mis ek die punt? Of word die wêreld by die dag meer en meer in die hel gedompel deur kerkleiers wat aandring daarop dat dit alles regtig gaan daaroor om reg te glo?

Vele kerkgangers en ander lede van die religie-gemeenskap sal dalk die geldigheid van my kritiek oor waarin hulle veronderstel is om te glo, bevraagteken. “Was jy daar?” mag hulle dalk vra. “Weet jy Jesus is nie uit ’n maagd gebore nie? Weet jy verseker hy het nie drie dae na sy kruisiging uit die dood ontwaak nie? Weet jy verseker hy het nie vir weke na sy opstanding uit die dood rondgeloop en aan mense verskyn nie? Weet jy verseker hy het nie op ’n wolk opgevaar na die hemel nie?”

My antwoord hierop is eenvoudig: Ek was nie daar nie, so vir al wat ek weet, het alles gebeur soos die Bybelse tekste dit uiteensit, ongeag my vertroue in wat wetenskap sê oor hierdie aangeleenthede. Die aandrang daarop om te glo in ieder en elk van hierdie leerstellings, en al die verwante dogma waaruit die Christelike geloofsleer bestaan (soos die ses-dag skeppingsmitologie), vertoon wel die onmiskenbare vingerafdrukke van die mens; ’n kenmerkende tendens om fantasties komplekse ideologieë te vervaardig, en dan te vereis dat almal wat wil deel wees van hulle groep, eers moet glo aan hulle ideologie. Die beeld wat amper onwillekeurig by my opkom is dié van ’n kombuis waar die vullissak uitmekaar geskeur is en die vullis oor die hele kombuisvloer verstrooid lê. Jy het ’n sterk vermoede wie se werk dit is. Die hond lê in die hoek en probeer sy bes om onskuldig te lyk. Sou hy kon praat, sou hy jou dalk wou oortuig daarvan dat die kombuis nog altyd so gelyk het, dat hy niks daarmee te doen gehad het nie. “Natuurlik nie,” sou jy sarkasties opmerk, en die gemors begin skoonmaak.

My eie oortuigings is dalk ’n mengelmoes van Christelike teologie en humanisme en common sense, maar ek is nie blind nie. Ek sien ’n grootskaalse vermorsing van menslike potensiaal. Ek sien ’n flagrante ontkenning van ’n radikale boodskap wat, dit gee ek toe, dalk te veel vra van meeste mense.

Uiteindelik bly geloof, hoop en liefde – hierdie drie. En die grootste hiervan is beslis nie regte geloof nie.

______________________