politiek – Bladsy 2 – BrandSmit.net

Die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei

MAANDAG 17 OKTOBER 2022

Op 10 Oktober 1911 begin ’n reeks opstande wat oor die volgende paar maande lei tot die val van die Qing Dinastie, en die geboorte van die Republiek van China. Na ’n dekade van geweld en politieke toutrekkery was die Chinese Nasionalistiese Party onder leiding van Chiang Kai-shek in beheer van die republikeinse regering.

Die eiland van Formosa is ongeveer 200 kilometer van die Chinese kus. Die eiland is regeer deur Qing China tussen 1683 en 1895, toe dit afgestaan is aan Japan. Enkele weke na Japan se oorgawe in 1945 arriveer ’n handvol amptenare van die Republiek van China in die noorde van Taiwan met ’n Verenigde Nasies mandaat om die eiland te administreer tot ’n finale vredesverdrag onderteken is met Japan.

In sy gesaghebbende verslag van die periode, Formosa Betrayed, vertel George H. Kerr dat die amptenare van die Chinese republiek Taiwan (of die eiland van Formosa) gesien het as ’n winkel met luukshede wat so vinnig as moontlik geplunder moes word. Fabrieke is afgebreek en Sjanghai toe verskeep. Meubels, ornamente, fietse, geld, juweliersware en enige iets anders wat gelyk het asof dit waarde kon hê, is geplunder en geroof óf deur regeringsamptenare, óf deur soldate wat ingebring is om die plaaslike bevolking te terroriseer.

Teen die begin van 1949 was dit duidelik dat die republikeinse regering, toe gebaseer in Chengdu in suidwestelike China, die burgeroorlog gaan verloor teen Mao Zedong se Kommuniste. Tussen Januarie en Desember 1949 word meeste van die republikeinse politici en instansies, heelwat kulturele skatte asook finansiële hulpbronne onder beheer van die Republiek van China verskuif na die eiland van Formosa.

Die ses miljoen inwoners van Taiwan is nie geraadpleeg oor hierdie oorname van hulle eiland deur die Nasionaliste nie. Vir die volgende vier dekades is die bevolking se klagtes oor alles van die ontkenning van menseregte tot die korrupte onteiening van eiendom brutaal stilgemaak.

Teen die begin van die 1990’s het genoeg van die Burgeroorlog-era politici uitgesterf, en ondersteuners van die idee dat die regering in Taipei uiteindelik weer mag sal oorneem in Kontinentale China, het al hoe minder geraak. In 1996 is die eerste Taiwan-gebore persoon gekies as president van … die “Republiek van China”, want om dit te noem wat dit werklik was – die Republiek van Taiwan, was ’n kontroversie wat die missiele sou laat waai oor die Seestraat van Taiwan.

Op 10 Oktober 2022 vier ’n paar honderdduisend mense in Taiwan aktief die herdenking van die stigting van die Republiek van China (miljoene het natuurlik die vakansiedag geniet sonder om enige politieke waarde daaraan te heg). Ook die president van die “Republiek van China”, Tsai Ing-wen, het die dag plegtig gevier met ’n toespraak. Hoewel sy verwys het na Taiwan as die “Republiek van China”, het meeste van die toespraak gehandel oor die eiland van Taiwan.

In ’n toespraak op 4 Augustus 2022 in reaksie op lewendige-vuur-oefeninge deur die Chinese vloot en leër rondom Taiwan, het sy verwys na die bedreiging vir “our nation’s sovereignty”. Die vraag bly staan: Van watter nasie praat sy? Taiwan? China? As sy praat van die eiland van Taiwan met omliggende kleiner eilande onder Taipei se administrasie, en die 24 miljoen Taiwannese (en ander langtermyn bewoners), hoekom dan enigsins die stigting vier van die Republiek van China – wat vir alle praktiese doeleindes ’n ontbinde oorblyfsel is van Chinese geskiedenis? Ek verstaan dat die regering in Beijing dreig om oorlog te maak die oomblik as Taipei amptelik onafhanklikheid verklaar, maar is dit voldoende rede om steeds plegtig partytjie te hou op 10 Oktober elke jaar?

Dis duidelik dat om te kan onderskei tussen die amptelike onafhanklikheid van Taiwan en de facto onafhanklikheid ’n les vereis in politieke dubbel-spraak. Maar dat die regering in Taipei steeds die vlag gebruik van die verloorders van die Chinese Burgeroorlog, die vlag van die plunderaars van Taiwan en die onderdrukkers van vryheid en menswaardigheid, en steeds na sewe dekades aktief die stigting van ’n staat vier wat lankal nie meer bestaan nie, is soms moeilik om te begryp.

Vlag van die Republiek van China, 1912-1928, voor dit vervang is deur die regering van Chiang Kai-Shek met die vlag hieronder

Die vlag van die Republiek van China, 1928-1949, waarna dit as die vlag van die ROC op Taiwan gedien het

* * *

Die onafhanklikheidstrewe van miljoene Taiwannese (nie almal nie, maar ’n groot proporsie van die volwasse bevolking) is te verstane. Selfs in die sewentiende, agtiende en negentiende eeue was Taiwan slegs ’n nagedagte vir die Qing regering in Beijing. Toe vir vyftig jaar was die eiland deel van Japan, en vir die laaste sewentig jaar is dit apart regeer van Kontinentale China. Geslagte Taiwannese is al gebore en het hulle volwasse lewens gelei tot rype ouderdom in die daaglikse realiteit dat die eiland apart regeer word van China.

Aan die ander kant verstaan ek ook Groter China ondersteuners se argument, wat reken die meerderheid van die bevolking van Taiwan is deel van dieselfde etniese familie as die grootste deel van die bevolking van Kontinentale China. Taal en kulturele wortels word ook gedeel. Duisende families in Taiwan het familielede in China wat hulle gereeld besoek.

Ek verstaan ook dat die regering in die Volksrepubliek van China ’n argument het vir hereniging. Hulle sien hulleself as die erfgename van Chinese geskiedenis, met die verantwoordelikheid teenoor die voor- en nageslagte van die Chinese bevolking om heel te maak wat gebreek is teen die einde van die Qing Era.

Of die Volksrepubliek ’n wettige argument kan maak oor jurisdiksie oor Taiwan, vereis ’n diep duik in die troebel waters van verdrae geteken na die Tweede Wêreldoorlog tussen Japan en Amerika, en tussen Japan en die Republiek van China. Dit was byvoorbeeld nêrens uitgespel aan wie Taiwan behoort nadat Japan beheer afgestaan het oor die eilande nie.

Argumente tersyde, wat soms irriteer is die gesplete persoonlikheid van die regering in Taipei. Ek het waardering vir die netelige probleem dat indien onafhanklikheid amptelik uitgeroep word, die regering in Beijing nie veel van ’n keuse sal hê anders as om hulle dekades-lange dreigemente uit te voer nie. Die Taipei regering loop nietemin ’n fyn lyn. Paspoorte word deesdae uitgereik met “Taiwan” in groot Romeinse letters, en “Republiek van China” slegs in Chinese karakters. Stellings word gemaak oor Taiwan se onafhanklikheid, maar onder die naam, “Republiek van China”. Sê President Tsai Ying-wen in ’n onderhoud met die BBC nadat sy verkies is in 2020: “We don’t have a need to declare ourselves an independent state. We are an independent country already and we call ourselves the Republic of China (Taiwan).”

As Taiwan werklik onafhanklik was, sou die president nie eerder na haar land verwys het as die Republiek van Taiwan nie? En hoeveel maak dit saak dat slegs veertien lande in die wêreld Taiwan amptelik beskou as onafhanklik en sy nie ’n lid is van die Verenigde Nasies nie? Meeste lande handhaaf wel diplomatieke kantore in Taipei, maar meeste van die kantore word nie gesien as amptelik ambassades nie, in eerbied vir die Volksrepubliek wat Taiwan beskou as ’n provinsie van China.

Feit van die saak is, daar is drie akteurs in hierdie toneelspel: Die groep wat hulle beywer vir Taiwannese onafhanklikheid, wat redelike sterk argumente maak; die regering in Beijing (en ondersteuners van hereniging in Taiwan), wat ook punte maak wat nie uit die hand verwerp kan word nie; en dan is daar die regering in Taipei wat amptelik die Een China beleid huldig, maar ook nie aansprake maak daarop dat hulle die wettige regering is van Groter China nie, en – ten minste die laaste twee of drie jaar – ook aanspraak maak daarop dat Taiwan onafhanklik is, maar onder die vaandel van die Republiek van China. Kan enige iemand blameer word daarvoor as hulle verward is?

* * *

Wat sien ek as ’n eerliker situasie as die huidige geskuifel nader aan die afgrond? Ek reken: ’n Koeler verhouding met Amerika – ’n onbetroubare “vriend” in die beste van tye; ’n warmer verhouding met Beijing – al is dit met ’n regering oorheers deur ’n politieke party wat nie deur die Chinese bevolking aangestel is nie, en nie deur die Chinese bevolking verwyder kan word nie behalwe deur ekstreme geweld; en toenemend minder klem op die simbole van, en minder verwysing na, die uitgediende oorblyfsel van die geskiedenis, die Republiek van China.

Naïef en onrealisties? Is seker.

———————-

’n Paar handige skakels:

https://en.wikipedia.org/wiki/Theory_of_the_Undetermined_Status_of_Taiwan: “In 1950 […] United States President Harry S. Truman said that […] ‘the determination of the future status of Formosa must await the restoration of security in the Pacific, a peace settlement with Japan, or consideration by the United Nations.’ This statement of Truman is generally regarded as the origin of the Theory of the Undetermined Status of Taiwan. In 1951, Japan concluded the Treaty of San Francisco with the Allied Powers. It renounced all right, title and claim to Taiwan and the Pescadores without explicitly stating the sovereignty status of the two territories.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_San_Francisco: “President Ma expressed that the Treaty of Taipei has voided the Treaty of Shimonoseki”

https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Taipei: “Article 4: It is recognized that all treaties, conventions and agreements concluded before December 9, 1941, between China and Japan have become null and void as a consequence of the war.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Taiwan_independence_movement: “The governments of the People’s Republic of China (PRC) and the Republic of China (ROC) oppose Taiwanese independence since they believe that Taiwan and mainland China comprise two portions of a single country’s territory. For the ROC, such a move would be considered a violation of its constitution.”

https://en.wikipedia.org/wiki/Political_status_of_Taiwan: Kyk spesifiek na die seksies oor “Arguments for the Republic of China and/or People’s Republic of China sovereignty claims” en “Arguments for Taiwanese self-sovereignty claims and its legal status”

———————-

Die geboorte van die Republiek van China word gevier op 10 Oktober, en 1911 word gesien as die eerste jaar van die Republikeinse Era. Tog is die Republiek van China nie gestig op 10 Oktober 1911 nie. ’n Vinnige tydlyn:

1894-1895: Oorlog tussen China en Japan

1899-1901: Bokseropstand

14 November 1908: Keiser Guangxu sterf; een dag later sterf sy tannie, die invloedryke Keiserin-weduwee en regentes Cixi (die vermoede is sterk dat sy haar susterskind laat vergiftig het)

2 Desember 1908: Aisin-Gioro Puyi, die tweejarige seun van die Mantsjoe Prins Chun, word gekroon as die Xuantong Keiser, die laaste van die Qing Ryk

10 Oktober 1911: Die Wuchang Opstand lei tot ’n reeks opstande orals oor China

November 1911: veertien van vyftien provinsies in China verwerp die Qing regering

1 Januarie 1912: Die Republiek van China word gestig

12 Februarie 1912: Keiserin-weduwee Longyu teken die Dekreet van Abdikasie namens die nou sesjaaroue Puyi. Daarmee eindig meer as 2 000 jaar van imperiale regering in China.

Keiserin-weduwee en regentes Cixi; die Xuantong Keiser, beter bekend as Puyi; Generalissimo Chiang Kai-shek

______________________

Die euwel van apartheid in praktyk

MAANDAG 1 AUGUSTUS 2022

Was die Suid-Afrikaanse regeringsbeleid bekend as Apartheid ’n euwel, soos vele mense reken dit was?

Die idee van aparte ontwikkeling, dat Zoeloes hulle eie grondgebied het wat vir hulle historiese waarde het, met hulle eie regering wat besluite neem oor sake wat vir Zoeloes belangrik is, of wat probleme oplos op wyses wat strook met die waardes waarmee meeste Zoeloes vereenselwig, met Zoeloe kulturele organisasies en skole en universiteite, en dan dieselfde vir Xhosas en Sotho’s en so meer, is óf ’n werkbare idee, óf nie realisties in ag genome die realiteite van die Suid-Afrikaanse ekonomie en breë samelewing nie.

Maar is dit ’n euwel idee? Ek reken, nee.

Die boosheid het die verhaal betree met hoe die beleid in die praktyk uitgevoer is, die wyse waarop die Nasionale Party-regering op weerstand teen hul beleid gereageer het, en die diepgesetelde vooroordele wat as die grondslag van die ideologie gedien het.

Die beleid geïmplementeer deur die regering het uiteindelik ingesluit die geforseerde verwydering van gemeenskappe uit woonbuurte waar mense van verskillende rasse al vir dekades saamgewoon het; die afdwing van identifikasiedokumente wat slegs swart volwassenes op hulle persoon moes dra, waarsonder hulle in hegtenis geneem kon word; wette wat swart mense verbied het om stedelike areas binne te gaan tensy hulle kon bewys dat hulle werksaam was in die area; ’n verbod op huwelike tussen lede van verskillende bevolkingsgroepe; ’n beperking op waar swart entrepreneurs besighede kon oopmaak; en die segregasie van publieke areas en fasiliteite, publieke vervoer, asook skole en universiteite, met die gevolg dat swart Suid-Afrikaners oor die algemeen ’n aansienlik laer kwaliteit van lewe ervaar het as wit Suid-Afrikaners.

Hoe het die regering gereageer op teenstand teen hulle beleid? Hulle het gereageer met dodelike geweld teen protesaksies, die leiers van die weerstand in die tronk gegooi, en burgerregte organisasies verban.

Die ergste van die apartheidsregering se dade was egter om ’n tipe sielkunde en ’n tipe filosofie toe te pas wat aan die volwasse swart bevolking gesê het: Jy is minder mens omdat jy swart is. Jy is minder werd as die wit man en vrou aan die ander kant van die stad wat net so oud soos jy is, net so slim (of dom) soos jy is, wat ook lief is vir sy of haar kinders. Jy’s minder werd as die wit mense, omdat jy swart is. Opvoeding in skole het dit ook duidelik gemaak aan swart kinders dat hulle voorland nie was as ingenieurs en tandartse en argitekte nie, maar hoofsaaklik as arbeiders en diensknegte van wit mense. Hendrik Verwoerd, Minister van Naturellesake van 1954 tot 1958 en later Eerste Minister van Suid-Afrika, het gesê oor die opvoeding van swart kinders: “[D]aar [is] nie plek vir die Bantoe in die Europese samelewing bokant die vlak van sekere vorms van arbeid nie. Wat is die nut daarvan om vir die Bantoekind wiskunde te leer as dit nie in die praktyk gebruik kan word nie?”

Nie net is swart kinders afgeskeep in hulle formele opvoeding nie, volwasse swart mans en vrouens is ook sistematies herinner aan hulle tweedeklas status in die Suid-Afrikaanse samelewing. Jong wit polisiekonstabels kon middeljarige swart mans en vrouens in die straat stop en eis om hulle “papiere” te sien. Swart kinders is Afrikaanse of Engelse name gegee wat makliker was om uit te spreek vir wit mense, en as die volwasse swart werker nie ’n Afrikaanse of Engelse naam gehad het nie, is hy of sy een gegee. Wit mans moes aangespreek word as “Baas”, selfs al het die swart man of vrou nie vir die wit man gewerk nie. Tot so onlangs as die laat negentien-tagtigs is swart mans en vrouens nie toegelaat om publieke vervoer te gebruik wat vir blankes bedoel was nie, of is slegs toegelaat om derdeklas sitplekke te gebruik.

Steve Biko, 1970s (Bron: Onbekend, kopiereg besit deur die Steve Biko Foundation)

Al hierdie maatreëls is toegepas om die idee te verskans dat die wit persoon die meester is en die swart persoon die dienskneg. Toe swart intellektuele soos Steve Biko vanaf die sestigerjare die idee wou promoveer van Swart Trots, toe hulle die idee wou populariseer dat ’n volwasse swart man en vrou hulle koppe moes oplig en moes aandring op waardige behandeling – dat hulle inderdaad moes glo dat hulle die eweknie was van hulle sogenaamde wit meesters, is hierdie leiers wreedaardig onderdruk. Steve Biko self is eers geïntimideer, toe gearresteer, en uiteindelik so erg aangerand dat hy beswyk het aan sy beserings. Sy oortreding? ’n Radikale boodskap aan wit én swart: “[As] a prelude whites must be made to realise that they are only human, not superior. Same with Blacks. They must be made to realise that they are also human, not inferior.” En: “The first step therefore is to make the black man come to himself; to pump back life into his empty shell; to infuse him with pride and dignity, to remind him of his complicity in the crime of allowing himself to be misused and therefore letting evil reign supreme in the country of his birth.”

Dit is op hierdie punt – waar jy die gees wil verguis van iemand omdat hy verskil met jou politieke beleid, om sy wil te breek sodat hy nooit weer sal dink daaraan om op te staan teen jou nie, waar enige redelike mens behoort te besef hy het die grens oorgesteek na die Donker Kant: Welkom in die Land van Lucifer.

______________________

As ek ’n Rus was (in Februarie 2022)

[23/06/22: Jacques Baud, ’n voormalige lid van die Switserse strategiese intelligensiediens en voormalige adviseur en analis by NAVO, het in ’n insiggewende artikel gewys op drie redes hoekom Rusland hul militêre aksie geloods het teen Oekraïne in Februarie 2022. Rede een: Die toenemende naderkruip van NAVO aan Russiese grense en die bedreiging wat dit inhou vir Rusland. Rede twee: Die weiering van die regering van Oekraïne om die Minsk II verdrag, bemiddel deur Frankryk en Duitsland in 2015, te implementeer. Die verdrag sou aan die suidoostelike dele van Oekraïne ’n mate van outonomie gee in ’n federale stelsel binne Oekraïne, en die taalregte van die Russies-sprekende inwoners van hierdie areas verskans. Rede drie: Die aggressiewe militêre aanslag wat die regering in Kief geloods het teen die bevolking van die Donbas (in suidoostelike Oekraïne) sedert 2014. Die meerderheid van hierdie bevolking was gekant teen die staatsgreep uitgevoer in Kief in 2014 – ’n staatsgreep aangemoedig en ondersteun deur die Amerikaanse regering. Meeste van die inwoners in hierdie dele van Oekraïne het etnies, kultureel, histories en taalkundig noue bande met die Russiese bevolking aan die ander kant van die grens. Hierdie aanvalle teen stedelike sentra in die Donbas het aansienlik toegeneem in Februarie 2022 – kort vóór die Russiese militêre operasie, met dodelike gevolge vir gewone burgers. Die volgende nota van Mei fokus egter net op hoe ek reken talle Russe die toenemende naderkruip van NATO sien.]

DONDERDAG 25 MEI 2022

Ek verstaan hoekom Rusland Oekraïne binnegeval het in Februarie 2022.

Ek weet nie of Wladimir Poetin, of die Russiese Minister van Buitelandse Sake, of dalk die Russiese verteenwoordiger by die Verenigde Nasies dit presies so uiteengesit het nie, maar hier is hoe ek reken talle Russe die situasie kon verduidelik het:

“In die laaste honderd jaar of so is ons al drie keer binnegeval van die weste af. Die laaste keer, in 1941, het ons die bedreiging onderskat. Dit het ons gekos die vernietiging van 70 000 klein dorpies, en meer as 1 700 groter dorpe. Veertig persent van ons behuising was vernietig of beskadig. Vyf-en-twintig miljoen Sowjet burgers is haweloos gelaat. Meer 26 miljoen mense het hulle lewens verloor, waarvan 14 miljoen net van die Russiese Sowjet Republiek alleen. Ons het amper al die rykdom wat ons opgebou het tydens industrialisasie in die 1930’s verloor. Ons ekonomie het gekrimp met 20% tussen 1941 en 1945, en het nie vooroorlogse vlakke herstel tot en met die 1960’s nie.

“Dit sal nie weer gebeur dat ons ’n militêre bedreiging van die weste onderskat nie.

“NAVO is gestig in 1949 om die Sowjet-Unie en die Warskou Pakt teen te staan. Sedert 1991 het hierdie bedreiging nie meer bestaan nie. NAVO het egter voortgegaan om hulle lidmaatskap en hulle militêre kapasiteit uit te brei. Die groei van NAVO nader en nader aan Rusland sedert 1999 maak dit duidelik dat Rusland – as primêre opvolgerstaat van die Sowjet-Unie, die teiken is. Rusland sien NAVO nie meer as ’n verdedigende alliansie nie. Aksies in die voormalige Joegoslawië en Libië maak dit duidelik dat NAVO dit sien as hulle reg om ’n aggressiewe beleid te volg jeens enige teiken wat nie hulle beskerming geniet nie.

“Rusland kan nie bekostig om weer onkant gevang te word nie. Ons sien die toenemende naderkruip van NAVO aan ons mees digbevolkte stedelike sentra as ’n eksistensiële bedreiging. ’n Militêre alliansie met kernwapens in hulle arsenaal is antagonisties jeens jou moederland. Om watter rede sal jy so ’n bedreiging ignoreer of onderskat? Ons sal nie weer wag om aangeval te word, en onsself dán probeer verdedig nie. As ’n rooi lyn oorgesteek word, val ons eerste aan. Dit is die enigste manier hoe ons kan verwag om voort te bestaan as ’n nasie.”

* * *

Scott Ritter sê die volgende op Consortium News: “[If] the U.S. cannot understand how the accumulation of military power encompassed in a military alliance which views Russia as a singular, existential threat to its members’ security is seen by Russia as threatening, then there is no comprehension of how the events of June 22, 1941 have shaped the present-day Russian psyche, [and] why Russia will never again allow such a situation to occur […]”

* * *

Ek reken mense het ’n keuse. Leer ’n paar basiese feite van die geskiedenis van Rusland voor die rewolusies van 1917. Leer oor die area wat nou Oekraïne is – veral die verskil tussen die westelike en oostelike dele. Leer oor die manier wat die Krim ingelyf is in die Sowjet-Republiek van die Oekraïne in 1954. Leer oor die prys wat die Sowjet-Unie (met Rusland as die primêre republiek) betaal het om Nazi-Duitsland te verslaan in die Twee Wêreldoorlog, en leer oor die brutale planne wat Nazi-Duitsland gehad het met die inwoners van Rusland en ander Sowjet-Republieke. Leer ’n paar basiese feite – of leer niks en verstaan niks.

https://en.wikipedia.org/wiki/World_War_II_casualties_of_the_Soviet_Union

https://en.wikipedia.org/wiki/Soviet_Union_in_World_War_II

https://en.wikipedia.org/wiki/1954_transfer_of_Crimea

https://en.wikipedia.org/wiki/Enlargement_of_NATO

https://en.wikipedia.org/wiki/Minsk_agreements#Minsk_II,_February_2015

* * *

Egor Kholmogorov skryf op 27 Mei 2022 in ’n artikel op Russia Today: “Russians living in Russia, as well as those living in Ukraine, cannot understand why Ukrainian land should be used by NATO. In Russia, Ukraine’s possible accession to the US-led military bloc is not construed as a free choice made by the country in its own security interests, but as a means for the West to build advance bases for launching a direct attack on Moscow.”

Saterdag 25 Junie 2022

Interessante punt oor die betroubaarheid van Jacques Baud, die Switserse analis waarna ek verwys het aan die begin van hierdie stuk. In ’n onderhoud met The Postil Magazine word die volgende vraag gestel, met Baud se antwoord:

“[The Postil Magazine]: You have written two insightful articles about the current conflict in the Ukraine […]. Was there a particular event or an instance which led you to formulate this much-needed perspective?

[Jacques Baud]: As a strategic intelligence officer, I always advocated providing to the political or military decision-makers the most accurate and the most objective intelligence. This is the kind of job where you need to keep you prejudice and your feelings to yourself, in order to come up with an intelligence that reflects as much as possible the reality on the ground rather than your own emotions or beliefs. I also assume that in a modern democratic State decision must be fact-based. This is the difference with autocratic political systems where decision-making is ideology-based (such as in the Marxist States) or religion-based (such as in the French pre-revolutionary monarchy).”

Natuurlik kan die mees onbetroubare leuenaar in die geskiedenis van intelligensie ook so ’n antwoord gee, en dan voortgaan met ’n onakkurate, subjektiewe analise van ’n situasie. Jy moet eenvoudig kyk na die totaliteit van so ’n persoon se werk en jou eie opinie vorm.

Maandag 29 Augustus 2022

Nadat ek hierdie stuk afgehandel het, het ek ’n boek gelees met die titel, Moscow Calling: Memoirs of a Foreign Correspondent, deur Angus Roxburgh. In die hoofstuk, “The Fear of War,” bevestig die skrywer heelwat van die sentimente en opinies reeds verwoord in hierdie stuk.

Die skrywer vermeld dat dit hom dekades geneem het, en persoonlike ontmoetings met talle Russe, voordat hy die reuse verskil verstaan het tussen die Britse persepsie van oorlog en dié van die Russe: “Brought up in a country where Second World War on the home front means Dad’s Army, our senses were – and are – truly numb to the reality of total war. The battles of the eastern front were the most devastating in all human history. Between 1941 and 1944 the Germans occupied or destroyed major Soviet cities: Kiev, Minsk, Smolensk, Stalingrad. Almost half of the entire population of the USSR experienced occupation by Nazi forces. In Leningrad, which was besieged and bombarded for 900 days, a million civilians – a third of its population – starved to death.”

Roxburgh bevestig ook sterftesyfers tydens die Tweede Wêreldoorlog: Brittanje het 67 000 burgerlike sterftes gehad, en die kontinentale VSA geen burgerlike sterftes, teenoor die Sowjet Unie se 16 miljoen sterftes. Verder het Brittanje 380 000 militêre sterftes gehad, Amerika 400 000, en die Sowjet Unie 10 miljoen.

Volgens die skrywer meen talle Westerse “kenners” dat Rusland net obsessief geraak het oor NAVO uitbreiding met die koms van Wladimir Poetin. Hy wys egter daarop dat Jeltsin en Gorbatsjof net so verstom was deur die alliansie se besluit om na Oos-Europa uit te brei. Hy reken dat Poetin ’n handige verskoning geword het om ’n beleid te regverdig wat ’n aanvang geneem het lank voor enige iemand van Poetin gehoor het.

Roxburgh sluit die hoofstuk af deur te verwys na sy vroeër geloof in Gorbatsjof se visie van ’n gemeenskaplike Europese tuiste aan die einde van die Koue Oorlog. Teen 1995 was hy egter op die grens tussen die stukkie Rusland wat Kaliningrad huisves, en Pole. Die grens was in die proses om versterk te word. Hy haal sy verslag aan vir ’n TV-nuus program: “Seen from here, NATO’s expansion sends all the wrong signals. It tells the Russians they’re still not really accepted by the West. It tells them they’re still seen as the enemy. No matter how sweetly NATO tries to sugar the pill, Russia’s going to feel once again like a pariah in Europe.”

______________________

’n Paar rowwe gedagtes oor die WEF, Amerikaanse imperialiste, en Kritiese Sosiale Geregtigheid

WOENSDAG 23 MAART 2022

Volgens sommige mense op sosiale media is die Wêreld-Ekonomiese Forum (WEF) ’n bose organisasie wat gerig is op wêreldoorheersing.

Ander mense noem hierdie “doom and gloom” ’n klassieke voorbeeld van ’n samesweringsteorie en wys op goeie werk wat die WEF doen op gebiede soos gesondheid en wetenskap.

Hier is wat ons weet: Die WEF is in 1971 deur Klaus Schwab gestig. Die doelwitte van die organisasie is geen geheim nie. Hulle eie webwerf sê die volgende:

The World Economic Forum is the International Organization for Public-Private Cooperation. The Forum engages the foremost political, business, cultural and other leaders of society to shape global, regional and industry agendas. […] The Forum strives in all its efforts to demonstrate entrepreneurship in the global public interest while upholding the highest standards of governance. Moral and intellectual integrity is at the heart of everything it does. […] We believe that progress happens by bringing together people from all walks of life who have the drive and the influence to make positive change.

In ’n artikel getiteld, “How do we do our work?”, verduidelik die WEF dat hulle vier jaarlikse vergaderings hou: ’n vergadering in Davos-Klosters, Switserland, wat daarop gemik is om globale, streeks- en nywerheidsagendas te ontwikkel aan die begin van elke kalenderjaar; ’n vergadering in die Volksrepubliek van China oor innovasie, wetenskap en tegnologie; ’n vergadering in die Verenigde Arabiese Emirate wat kundiges in die kennisgemeenskap bymekaarbring om hul insigte te deel oor groot uitdagings wat die wêreld in die gesig staar; en ’n vergadering wat daarop gemik is om bedryfsagendas te ontwikkel, en te verken hoe nywerhede kan oorskakel van die bestuur van verandering na baanbrekerswerk met verandering.

Die WEF se stigter het ook twee boeke geskryf: The Fourth Industrial Revolution, gepubliseer in 2016, en Shaping the Fourth Industrial Revolution, gepubliseer in 2018. Die doelwitte van sy organisasie word weereens uitgespel in die publikasies.

Ten minste kan ’n mens nie sê dat hulle geheimsinnig is oor hulle doelwitte nie.

Dit is ook waar dat hulle ’n program het vir jong en belowende leiers in politiek, besigheid en ander sektore van die samelewing: die Forum of Young Global Leaders, vir leiers onder 40, is begin in 2004, en die Global Shapers Community vir potensiële leiers tussen 20 en 30, is begin in 2011. Die doel van hierdie forums is om potensiële leiers van die toekoms op te lei in die doelwitte van die organisasie. Leiers wat deel van die program is, of was, sluit in hoëprofiel-Amerikaanse Demokrate (Peter Buttigieg en Tulsi Gabbard) en Republikeine (Tom Cotton en Daniel Crenshaw); die Adjunk Eerste Minister van Kanada, Chrystia Freeland; die eerste minister van Nieu-Seeland, Jacinda Ardern; Emmanuel Macron, die president van Frankryk; die Eerste Ministers van België en Finland; die kroonprins van Noorweë; verskeie ander lede van Europese kabinette; verskeie hoëprofiel-politici in die Midde-Ooste, Afrika en Suid-Amerika. Dan is daar Elon Musk; Mark Zuckerberg; medestigter van PayPal, Peter Thiel; die stigter van Wikipedia, Jimmy Wales; medestigter en uitvoerende hoof van YouTube, Chad Hurley; en ander invloedryke lede van media, kuns, kultuur, sport en wetenskap in lande regoor die wêreld.

Wikipedia sê die volgende:

The [WEF] suggests that a globalised world is best managed by a self-selected coalition of multinational corporations, governments, and civil society organizations, which it expresses through initiatives like the “Great Reset” and the “Global Redesign”. It sees periods of global instability – such as the financial crisis of 2007–2008 and the COVID-19 pandemic – as windows of opportunity to intensify its programmatic efforts. […] The World Economic Forum and its annual meeting in Davos have received criticism over the years. Challenges raised about the conference and the WEF include: the organization’s corporate capture of global and democratic institutions, and institutional whitewashing initiatives; the public cost of security, the organization’s tax-exempt status, unclear decision processes and membership criteria, a lack of financial transparency, and the environmental footprint of its annual meetings. As a reaction to criticism within Swiss society, the Swiss federal government decided in February 2021 to reduce its annual contributions to the WEF.

So, is hulle boos en gemik op wêreldoorheersing? Noem dit ’n samesweringsteorie as jy wil, maar dit laat sekerlik wenkbroue lig as ’n “self-selected coalition of multinational corporations, governments, and civil society organizations” op hulle eie besluit wat die beste manier is om ’n “globalised world” te bestuur. [Teenpunt: Hoekom moet mense wat reeds in posisies van mag en verantwoordelikheid is nié bymekaar kom om van mekaar te leer en hul pogings te optimaliseer nie? Dit beteken nie dat hul pogings edel is nie, maar dit is sekerlik nie vreemd dat hierdie spesifieke mense saam sou kom en politiek praat nie.]

Om dit meer interessant te maak, noem sommige mense ook die Open Society Foundations van George Soros, en sy leër van nie-regeringsorganisasies werksaam in 37 lande. Doelwitte: die bevordering van geregtigheid, onderwys, openbare gesondheid en onafhanklike media. Daar is egter mense wat sommige nie-regeringsorganisasies daarvan beskuldig dat hulle sedert die einde van die Koue Oorlog Westerse belange eerder as plaaslike gemeenskappe dien. Een voorbeeld: “The NGO Invasion of the Arab World”.

Daar kan aangevoer word dat die WEF se doel op ’n manier soortgelyk is aan dié van die Bolsjewiste na die rewolusies van 1917 in die ou Russiese Ryk. Die plan was dat ’n elite absoluut oor die massas sou regeer in die naam van ’n edele saak. In die geval van die Bolsjewiste was die saak, “Die proletariaat en die grondlose boer”. In die geval van die WEF sal hul mandaat om te regeer ’n nie minder edele doelwit wees nie as, “Die voortgesette oorlewing van die mensdom op planeet aarde”. Natuurlik, wanneer jy in die naam van so ’n verhewe doel optree, wanneer jy optree vir die beswil van die mensdom, watter tipe teenstand kan redelik en wettig wees? Is daar enige hoop dat heterodokse denke en protes in enige vorm nie verpletter sal word nie?

Die WEF is egter nie die enigste groep met planne wat dalk kan lyk soos wêreldoorheersing nie. Daar is mense wat beskryf kan word as aan die “ou” linkerkant van die politieke spektrum (Consortium News, The Grayzone) wat stewige argumente voer oor Amerikaanse ambisies om die nommer een mag in ’n unipolêre wêreld te bly (een voorbeeld: “The Target is China”), waar die hulpbronne en nasionale belange van ander lande onderhewig is aan Amerikaanse behoeftes (weereens, ’n voorbeeld: “Super Imperialism: The economic strategy of American empire with economist Michael Hudson”). Dit is ’n wêreld waar lande wat weerbarstig is of wat minder entoesiasties is om ondersteunende rolle te speel, gestraf word, of geïsoleer word totdat hulle hulself weer waardig bewys het vir Amerikaanse ondersteuning.

Hoe sien die mense van die WEF/Open Society – meestal Europeërs en/of nie-Amerikaners – hul doelstellings afspeel op ’n planeet waar een magtige land hulself sien as die draers van ’n godgegewe mandaat om onbetwiste heersers van die wêreld te wees?

Nog ’n vraag is watter effek sogenaamde Kritiese Rasseteorie (Critical Race Theory) in die volgende dekade of twee op die Amerikaanse samelewing gaan hê.

As jy te besig was om op te let: Kritiese Rasseteorie het in die laaste kwart van die vorige eeu uitgebreek uit akademiese duisternis tot ’n dominante posisie in veral die Engelssprekende akademiese, politieke, korporatiewe, opvoedkundige, en vermaaklikheidswêrelde. Sommige denkers, veral John McWhorter, voer ’n goeie argument dat Kritiese Rasseteorie/Kritiese Sosiale Geregtigheid behoort te kwalifiseer as ’n religie. Wat bedoel hy hiermee? ’n Resensie van McWhorter se boek, Woke Racism, som dit mooi op:

McWhorter’s case rests on identified similarities between wokeness—disciples of which he calls the “Elect” – and religion. The Elect have internally inconsistent views, which require dogmatic commitment to hold. They have “superstition,” which is to say questions they deem it impolite to ask or try to answer. They have “clergy,” in the form of woke influencers like Robin DiAngelo and Ibram X. Kendi. They have “original sin” in the sense that being born white confers an irremovable moral stain. They evangelize. They have an eschatology, a belief in a coming “racial reckoning” when America will own up to its racial sins and be purified. And of course they “ban the heretic” wherever possible.

As daar twyfel is dat die aanhangers van hierdie ideologie optree en praat met die sekerheid en gevoel van morele meerderwaardigheid wat herinner aan fundamentalistiese godsdienstige dissipels, oorweeg die volgende gevalle: “Why America Needs College Football — Part 2”, “Good-bye, Theresa. Hello, Boris?” (gaan af na die sub-opskrif, “New York City’s Illiberal Education Department”), en “Evergreen State and the Battle for Modernity Part 2: True Believers, Fence Sitters, and Group Conformity”. En ’n paar grepe videomateriaal: “Yale University Students Protest Halloween Costume Email” en “Campus Argument Goes Viral As Evergreen State Is Caught In Racial Turmoil”.

Watter langtermyn effek sal hierdie ideologie hê op die Amerikaanse samelewing? Sal sy fondamente uitgehol word? Sal konflik en verskille van opinie te veel raak, en die unie wat al staan sedert die einde van die Amerikaanse Burgeroorlog in 1865 inmekaar tuimel? Dien Kritiese Rasseteorie die doelwitte van die WEF/Open Society? Sal ’n opstand teen die nuwe religie die imperialistiese doelwitte van die Amerikaanse politieke establishment bevoordeel?

______________________

Is dit moontlik vir ’n fundamenteel slegte idee om breë ondersteuning te ontvang?

DINSDAG 5 OKTOBER 2021

Ek sien ’n satiriese grappie op Twitter in die vorm van ’n opskrif: “Parents who think that their children don’t belong to the State are dangerous, explained.”

Natuurlik sal meeste mense nie hierdie idee aanvaar nie (reg?), en die opskrif self is van ’n nie-bestaande webwerf met opgemaakte satiriese opskrifte. Tog, as so ’n artikel op hoofstroom media soos CNN of BBC sou verskyn, wed ek jou ten minste 20% van lesers sal die idee ondersteun.

Stel jouself voor die redakteur van die aanlyn media wat so ’n artikel publiseer. Die persoon glo werklik in die konsep dat kinders aan die staat behoort. Die persoon is daartoe verbind om hierdie idee te bevorder.

Verbeel jou nou hierdie redakteur is nie alleen nie. Honderde ander redakteurs, joernaliste, verslaggewers en aanbieders by hoë-profiel media stem saam met hierdie persoon.

Stel jou nou voor dat duisende akademici ook die idee ondersteun. So ook TV- en filmsterre, en ander bekendes – sodra dit oortuigend genoeg geraam is as “progressief”.

Ouers wat glo dat hulle die reg het om hul kinders op te voed en groot te maak soos hulle goeddink, en dat húl regte seëvier oor enige aanspraak wat die staat het oor hulle nageslag, word in honderde TV-programme, geselsprogramme, akademiese joernale, en koerant- en tydskrifartikels beskryf as “tradisioneel”, “ondraaglik konserwatief”, “radikaal” en selfs “fundamentalisties”. Omdat die idee dat kinders aan die staat behoort as koel en progressief voorgehou word, steun tieners toenemend die idee, en beïnvloed op tydlose wyse hulle jonger broers en susters om dieselfde te doen.

En tog, is die idee goed? (Onthou: die idee dat die staat jou kinders opeis, is net ’n nuttige voorbeeld.)

Is dit moontlik vir ’n fundamenteel slegte idee om breë ondersteuning te ontvang onder diegene met die kragtigste stemme, wat toegang het tot miljoene mense se koppe deur sosiale media en opvoedkundige ruimtes? En hoeveel miljoene kykers en lesers sal so ’n idee ondersteun bloot omdat dit op gunstige wyse aangebied word?

______________________

Media en ander stemme beïnvloed die publiek

______________________