WOENSDAG 28 NOVEMBER 2018
09:54
Iemand sê iets op Twitter oor gevolge van hulle grootwordproses. Ek verbeel myself sommige mense sal die persoon kritiseer dat hy kla in stede daarvan om dankbaar te wees vir wat hy gekry het.
Besef ek: Die persoon se argument is nie een van klagte nie, maar van kreatiewe proses.
Punt 1. Aanvaar jy is programmeerbaar.
Punt 2. Aanvaar jy wás geprogrammeer as kind en selfs as jong volwassene, en dat hierdie programmering ’n normale aspek is van lewe tussen lede van dieselfde spesie (ander diere doen dit ook). Aanvaar ook dat jy as volwassene die proses voortgesit het deur jou vroeëre programmering te internaliseer en te bevestig, selfs te verhard.
Punt 3. Uiteindelik konfronteer jy jou programmering, en jy identifiseer “foute” – dinge wat jy aanvaar het as waarhede wat nie werklik waarhede is nie.
Punt 4. Jy begin die proses om jouself te programmeer vir die wêreld en omgewing waar jy jou daaglikse bestaan voer.
12:38
Jy ontdek jouself soos jy ouer raak. Maar onthou: Jou ouers – die primêre programmeerders in meeste mense se lewens – ontdek jou ook soos jy ouer raak.
Jy word nie gebore met ’n instruksiehandleiding nie: “Moenie vir Jannie bangmaak met iets glibberigs nie. Hy sal ’n lewenslange fobie ontwikkel …”
Jou ouers kan nie wag tot hulle jou leer ken het voor hulle begin om jou te programmeer met basiese oortuigings, voorkeure, afkeure, en so meer nie. Natuurlik gaan hulle foute maak! Tyd is nie aan hulle kant nie. As hulle jou ’n blanko doek gelaat het tot hulle jou unieke samestelling ontdek het, of tot hulle presies geweet het watse programmering jy nodig sou hê om optimaal te kon funksioneer as volwassene, sou jy ’n groter fokop gewees het as wat jy is omdat hulle ’n paar foute gemaak het.
______________________