BrandSmit.net

Donderdag 19 Desember 1996

Nou ja, dis die week voor Kersfees. Die 19e Desember … nie gedink ek gaan dit eens sien in Korea nie. Ek voel ietwat vreemd op die oomblik. Alles kom nou bymekaar – amper die einde van die jaar, twee en ’n half maande weg van einde Februarie …

Dinsdag 31 Desember 1996

En so aan en so aan, verlede jaar hierdie tyd … nog ’n jaar, ensovoorts.

Wat ’n vreemde, maar ook op ’n manier, netjiese jaar. Ses maande van soul searching, rondsit in my suster se sitkamer, min geld (alweer/nog steeds), en toe – voila! – my eie klein herberg in Wu-A-Dong, Duk-Jin-Gu, Chonju City, Suid-Korea!

Ek gaan nie hier ’n jaar-in-perspektief gee nie. Naastenby al die belangrikste goed is reeds opgeteken. Ek het nooit by my dag-tot-dag joernaal uitgekom nie, en ek het nog steeds koerante van Augustus om te lees …

Ek kan soveel sê van verlede jaar: Kersdag 1995 was om die waarheid te sê lekkerder as hierdie jaar s’n – wat bewys ’n mens kan inderdaad goeie herinneringe op jou eie maak.

Advies vir 1997? Vermy armoede, en vermy verveling. Dink mooi voor jy iets doen. Impulsiwiteit en als het sy plek, maar ek hoef seker nie vir myself te vertel dat sekere goed, soos die vermyding van armoede en verveling, nie as vanselfsprekend aanvaar kan word nie.

Op 31 Desember 1997!

______________________

Dinsdag 10 Desember 1996

Ek is besig om ’n moerse kompleks te ontwikkel – dit het basies te make met die helse lot bagasie wat ek altyd saamdra. Elke keer wat ek myself vergelyk met mense, kom ek tweede. Ek het altyd so baie wat ek wil doen, maar by hoeveel daarvan kom ek werklik uit? Ek praat en praat en praat net altyd.

Ek dink ek is te bang om iets te waag. Ek is bang om die bietjie sekuriteit te verloor wat ek elke dag bymekaar skraap. Ek is onseker van myself. Ek praat en praat en kom die helfte van die tyd by fokkol uit.

En daar’s nog soveel om te leer van die lewe …

______________________

Vrydag 29 November 1996

’n Heel nuwe ervaring! Ek en [my een Kanadese vriend] het gaan video’s kyk by ’n videowinkel, en net na drie-uur vanoggend uitgekom. Dit reën, het ek gedink, en dadelik onthou ek het nie die skottel onder die lek in my kamer gesit nie. Toe sê [die Kanadees] dit sneeu. Ek sê toe ek sal nie weet nie. Hy sê toe, “Look at the cars …”

Toe sien ek dit – sneeu wat soos komberse oor die karre lê, en die “reën” wat sag neerval aarde toe.

Na ons mekaar met sneeuballe gegooi het vir omtrent ’n halfuur lank, het ons koffie by ’n masjien langs die pad gekoop en elkeen ’n Omar Sharif gerook. Ek het myself verkyk aan die enkele kar in ’n parkeerarea vol spierwit sneeu.

---

______________________

Donderdag 21 November 1996

Ek móét hierdie inskrywing maak voor nog ’n maand verbygaan! Voorheen sou ’n week vir my lank gevoel het; nou gaan die tyd verby twee weke op ’n slag! Dis Donderdag vandag, en ek onthou nog duidelik hoe ek verlede Maandag na die horlosie in die klaskamer gekyk en gedink het die tyd gaan so stadig verby. En dit was verlede Maandag!

Drie weke gelede was ek al vier maande in Korea, met nog vier maande oor voor my teikenmaand van Februarie. Oor ’n week is ek al vyf maande hier, met nog drie maande tot my teiken …

Ek weet dit sal in baie opsigte voordelig wees om langer te bly, maar ek hou steeds by Februarie. Soos dit nader kom, praat ons weer.

Desember dink ek gaan orraait wees, dog heel waarskynlik fokken koud.

Ek beplan om, soos dinge nou staan, oor tien weke te bedank, en oor veertien weke huis toe te gaan …

Maandag 25 November 1996

Volgens Plan A gaan ek oor drie maande terug Suid-Afrika toe. Drie maande. Wat ek sal agterlaat is ’n soms vervelige, soms uitputtende, soms neerdrukkende, soms opwindende, dog uiteindelik onvergeetlike lewe waar ek elke maand ’n paar duisend rand verdien, en waar ek tyd spandeer met mense wat ek nou vriende noem wat ek moontlik nooit weer sal sien nie.

Wat ek tegemoet sal gaan, is ’n wêreld waar ek my eie taal sal kan praat, ou vriende sal kan sien, en weer op Stellenbosch ’n draai kan gaan maak. Binne ’n paar weke sal ek Europa toe gaan vir ’n nuwe fase van my lewe.

Die laatste wat ek kan teruggaan, is einde Mei – ses maande en een week van nou af. Oor ’n maand sal ek al ses maande hier wees, en dan is Mei nog vyf maande weg.

Oplossing: Ek moet steeds werk en spaar vir einde Februarie. Ek moet kyk hoe dinge uitwerk, en weer praat deur die loop van Desember. As ek besluit Februarie is te vroeg, moet ek kyk na Maart, en dan na April.

Ek moet net onthou, dis Maandagmiddag vieruur. Dis gewoonlik ’n neerdrukkende tyd. Ek moet net probeer om deur vandag te kom, en dan deur môre …

______________________

Woensdag 23 Oktober 1996

Alles in ag genome, was Korea sover ’n kosbare lewenservaring. ’n Ietwat romantiese opvatting van lewe in die buiteland is aangevul met ’n paar konkrete waarnemings:

1. Dis nie maklik om sonder my mense te wees nie. Om die waarheid te sê, voel ek baie afgesny van my familie. (Ek het nie ’n telefoon by die huis nie, so ek bel hulle twee of drie keer per maand van ’n telefoonhokkie af. Dit beteken ook hulle kan mý nie bel nie. En om vir my fakse te stuur, is te veel van ’n gesukkel, danksy die mense hier wat soms nie vreeslik hulpvaardig is nie.)

2. Ek sê altyd waar sal ek nie orals gaan en wat sal ek nie alles beleef as ek baie geld het nie. Maar waar gaan mens nie oral, en wat beleef jy nie alles in jou soektog na die “fortuin” wat jou in eersgenoemde posisie sal plaas nie?

Sondag 27 Oktober 1996

My lewe in Korea bestaan uit drie verskillende periodes van tyd:

1. Die lang, vervelige ure by die werk

2. Die rustige ure by die huis wanneer ek koffie drink, musiek luister, en dink oor dinge

3. Die goeie ure saam met vriende en kennisse

Ek sal nie aan die einde die tyd kan terugdraai en my lewe kan voortsit sonder die ervarings wat ek opgedoen het in Korea nie. Wat ’n vreemde ervaring! Dis definitief die tipe ding wat die balju nie van ’n mens kan wegvat nie.

Dinsdag 29 Oktober 1996

’n Voorneme: Ek moet Korea so lekker as moontlik maak vir myself. Een of ander tyd gaan dit net nog ’n hoofstuk in my lewensboek wees. Ek moet ook onthou die hoofstuk is steeds in die proses om geskryf te word. Dis my verantwoordelikheid om te sorg dat dit ’n goeie hoofstuk sal wees. Ek beter begin werk aan interessante materiaal!

Wat ek probeer sê, is dat ek nie vir ewig hier gaan wees nie. Ek wil nie later spyt wees oor iets wat ek nié gedoen of ervaar het omdat ek net wou gehad het dat die tyd so gou as moontlik verby moes gaan nie.

______________________