DONDERDAG 12 AUGUSTUS 2004
12:32
* werksgeleentheid by my ouers se pottebakkery
* komplekse verduidelikings van jou “situasie” as jy nie net kan sê, “Ek bespreek dit met my lewensmaat nie.”
* Intellektuele Verligting vs. Gemeenskap (Taiwan of Suid-Afrika)
Moet nou eers Spur toe gaan …
Later … ± 16:30
Die posisie by my ouers se pottebakkery is Personal Relations, part-time. My jonger suster noem toe die redes hoekom sy by haar vorige werk (ook op Bronkhorstspruit) bedank het, en hoekom sy derhalwe nou by die bedryf werksaam is. My pa noem toe die idee dat dit inderdaad ’n familiebesigheid moet wees.
Ek meen toe dat dit ’n goeie tyd is om te noem dat dit nie vir my dieselfde sal wees as vir my jonger suster wat net kon bedank, nog steeds in dieselfde huis kon bly, en toe by die besigheid kon inskakel nie. Dat ek my hele lewe in Taiwan stuk-vir-stuk sal moet afbreek, moet inpak, en dit wat verskeep kan word, hiernatoe bring. Ook vriendskappe wat ek in Taiwan het, sal nie meer op dieselfde wyse deel wees van my lewe nie. Nuwe verhoudings sal bewerkstellig moet word op ’n nuwe plek om te kompenseer vir die sosiale gemeenskap wat ek nou het op ’n ander plek.
Ek noem toe ook verder dat in die tien jaar wat dit gevat het om die familiebesigheid op te bou, ek ander maatreëls getref het om in my eie welstand te kan voorsien. Hierdie maatreëls kan nie net oornag laat vaar word omdat daar ’n posisie vakant geraak het in die familiebedryf nie.
’n Paar minute later besef ek die ongenoemde faktor in die hele bespreking is die feit dat ek alleen is. As ek getroud was, het ek bloot gesê, “Hmm … goeie moontlikheid. Ek sal dit met Sannie bespreek.” En dit sou die einde van die gesprek gewees het. Maar Alleenloper Brand het soos gewoonlik die opsie geneem van lang, vervelige verduidelikings, wat “almal in elk geval weet”.
Ek reken toe ook, tydens die smoke break onder die boom kort daarna, dat een van die dinge wat my ongemaklik maak daaroor om Taiwan te verlaat, is die Omgewing en Daaglikse Roetine wat Bevorderlik is vir ’n Proses van Intellektuele Verligting. Reken ek toe, ek kan moontlik enige tyd in Taiwan iemand ontmoet met wie ek meer tyd wil spandeer, en dan is my Daaglikse Roetine ook in sy moer in.
Ek besef toe dat dit ’n kwessie is van Gemeenskap (hier of in Taiwan), óf Intellektuele Verligting (of dan my beskouing van Intellektuele Verligting).
Laastens dring die gedagte homself ook by my op dat my soeke na Intellektuele Nirvana nie volhoubaar is nie. Ek het Gemeenskap nodig. En as ek uiteindelik Gemeenskap moet kies bo Verligting, hoekom dan nie in Suid-Afrika nie?
(Het ek ’n week gelede geweet ek gaan hierdie tipe notas maak sodra die Hoëveldse lug my neusgate tref? Ja, ek het geweet dinge sal noodwendig weer bedink word.)
______________________