SONDAG 19 DESEMBER 2004
I. Hoekom “gly” sommige Christene soms terug op die “ou pad”? Een moontlike rede is omdat hulle nie gemaklik is met hul nuwe religieuse identiteite nie – identiteite wat hulle nie self gedefinieer het nie, maar wat aan hulle voorgeskryf is. (Wat my ’n nuwe gedagte gee: gegewe, gekose, en voorgeskrewe?)
II. So nou en dan sien of hoor mens ’n verwysing na die spreekwoordelike “peasant”, en ek moet toegee, ek maak self gebruik van die etiket van tyd tot tyd. Watse definisie sal mens gee van hierdie persoonstipe? ’n “Peasant” is iemand wat nie bevraagteken wat aan hom of haar gegee is nie, wat hoofsaaklik eet, slaap, werk, naai, en tyd spandeer met ander “peasants”. Dis uit die aard van die saak, soos dit maar is met etikette, ’n simplistiese karikatuur, al is mens soms in die versoeking om dit te gebruik.
My probleem met die etiket is dat baie goeie mense met hierdie kwas geverf word – goedhartige, vrygewige mense. Ook dat die karikatuur blykbaar breinloos is. As hy nie is nie en hy nie besig is om te eet, te slaap, te werk, te naai, en tyd te spandeer met ander “peasants” nie en so nou en dan dink aan dinge, is hy steeds ’n “peasant”?
III. Daar word soms gepraat van mense wat “vol” is van hulleself. My vraag is, waarvan is hulle vol – van dit wat aan hulle gegee is, of van iets wat hulle self uitgerig het? Ook, wat is die teenoorgestelde daarvan om “vol” te wees van jouself?
______________________