Kategorie: Post Ongetiteld, volume drie

MAANDAG 29 JANUARIE 2007

Ek het die afgelope uur ’n visie gehad van my wat skielik oud word, vyf of so jare van nou af. Moeg, nie meer lus vir rondkarring of sukkel nie; sit op ’n stoel, geniet die uitsig, kombersie oor my bene.

Ek sê, as iemand nou na my lewe kyk, mag dit lyk soos vrede, maar daar woed ʼn oorlog. En die feit dat ek besig is om te wen, beteken nie dit raak makliker nie.

MAANDAG 26 FEBRUARIE 2007

Natasja G.: Innerlike krag, ʼn sterk begeerte om die regte ding te doen, om dinge reg te doen, en om goed te voel oor wat sy doen.

DINSDAG 27 FEBRUARIE 2007

Groot verandering vind plaas in ’n mens se lewe, en die aarde bly draai sonder om een asemteug te mis. Jy wil skree, “Hou vas daai bal! Son, gee my ’n sekonde! Almal haak net vas – ek moet net ’n bietjie dink …”

Helaas, hier is hoe dit gebeur: ontbyt, middagete, aandete, TV, slaap, ontbyt, massiewe verandering, middagete, aandete, TV, slaap, ontbyt, middag, kos, TV, nag, slaap, ontbyt …

SONDAG 11 MAART 2007

“Sê wie?” en “Wie is jy?” – die boustene van my persoonlike ideologie.

DINSDAG 13 MAART 2007

Ek voel op tye asof ek wil sê, “Gaan lê! Slaap tot twee-uur, en kyk TV die res van die dag! Aanvaar dat jy vir ewig struikelblokke in jou eie pad sal gooi! Bieg! Erken jy’t misluk!”

Dan dink ek weer aan iets anders – en ek kan nie anders nie as om te sê, “Behou perspektief. My sukses ses maande van nou af, en twee jaar van nou af, en tien jaar van nou af, sal altyd gewortel lê in die afgelope twaalf maande, en die paar jaar wat geboorte gegee het aan die laaste twaalf maande.”

* * *

So gaan die tyd verby. Ek staan op. Ek skakel alles aan, maak die gordyne oop, werk – en vyftien ure later skakel ek weer alles af, maak weer die gordyne toe, en gaan slaap. En as ek weer my oë uitvee, het nog twee maande verbygegaan.

______________________

VRYDAG 9 MAART 2007

[Agtergrond: Toe ek op universiteit was, het my ouer suster een jaar borg gestaan sodat ek ’n lening kon kry.]

My ma bel my vandag: “Het jou suster jou al gebel?”

In die eerste plek, my ma bel my uit Suid-Afrika? Ek dink krisis. Het my suster my al gebel? Ek dink krisis by my suster.

Draai toe uit dis [uitgelaat] Bank wat, soos hulle dit beskryf, my suster “opgespoor” het, te vertelle het dat hulle my nêrens kan vind nie, en ten spyte van die feit dat ek – wat nie “opgespoor” kan word nie – elke maand vir hulle geld gee, hulle meer wil hê. En my suster moet onmiddellik vir hulle meer geld gee anders gaan hulle ’n klag maak en ’n saak indien en my suster se werk sal in kennis gestel moet word en dit sal ’n “klad” op haar naam wees en dis ’n helse krisis. En die onvermydelike: “Jou suster is histeries.”

Ek sit en luister, en toe na ’n paar minute ontplof ek: Ek betaal hulle elke maand en hulle het my epos-adres en ek is moeg hiervoor en ek het in die eerste plek nie gevra vir die lening nie en ek het al meer as R100 000 vir hulle betaal en wat meer moet ek doen …

Na ’n uur, ’n 7-Eleven chicken burger, ’n bruinrysmelk en twee sigarette het ek genoeg bedaar om vir “Christina” te bel en te sê dat sy my moet opskryf vir meer geld vanaf einde volgende maand.

Enkele belangrike punte:

Punt 1. Hoekom het ek my humeur verloor? Verleentheid, die skaamte wat oor jou neerdaal as jy “uitgevang” word, as jy nie “doen wat jy moet doen” nie, as jy volgens jou eie reëls wil speel en dit werk nog nie lekker uit nie. O ja, en omdat jy skielik weer voor die establishment staan, hoed in die hand, om berispe te word omdat jy daai aartsonde gepleeg het: jy het skuld gemaak – en jy gee dit nie gou genoeg terug nie. (Vergeet maar daarvan dat ek lankal die oorspronklike bedrag dubbel terugbetaal het, want as gevolg van rente “skuld” ek hulle nog geld.)

Punt 2. ’n Bank is nie veel meer as ’n staatsgesteunde georganiseerde misdaadsindikaat nie, al speel hulle volgens die aanvaarde reëls. Glimlaggende, blink gesigte op advertensieborde nieteenstaande.

Punt 3. Almal – ek, my suster, en die bank – het elk ’n stukkie grond waarop ons kan staan. Nietemin, ek glo om ’n gifpil in die sop te gooi deur te beweer hulle kry my nie in die hande nie, was ’n immorele taktiek waarvoor iemand by die bank verantwoordelikheid moet neem.

Punt 4. Die situasie herinner my aan die film, The Crying Game, waar die ou die storie vertel van die padda en die skerpioen, met die padda wat instem om die skerpioen oor die rivier te help. Ten spyte van versekering en beloftes dat hy dit nie sal doen nie, steek die skerpioen die padda halfpad oor die rivier. “Hoekom het jy dit gedoen?” vra die padda. “Want dis in my natuur,” antwoord die skerpioen. “Wat het jy verwag?” So reken ek toe, is dit met banke, skuld, en die manier hoe banke mense hanteer wat hulle geld skuld. Dit is immers ’n bank. Dit is in die natuur van hulle besigheid om te doen wat hulle ook al nodig ag, maak nie saak hoe immoreel dit is nie, indien dit in hulle belang is. Wat meer kan ’n mens verwag? (eindig: Maandagmiddag 12 Maart 2007)

______________________

VRYDAG 8 DESEMBER 2006

Dit wat ek wil word, dit wat ek wil wees, die leefstyl wat ek my eie wil maak, die tipe dae en nagte wat ek kenmerkend wil maak van my lewe, is nie vir almal beskore nie.

Hier is my advies – aan myself, en aan enige ander persoon met ʼn droom: Hou aan om te glo daaraan, werk daaraan, vertroos jouself as jy lang dae en nagte werk aan projekte met geen einde in sig nie, met geen vrugte wat wag om gepluk en geniet te word nie. Smeer salf aan jou frustrasies, tye wat jy reken jy ’n Moses is wat die Beloofde Land sal sien maar nooit sal betree nie.

Dinge sal bymekaar kom. Glo dit … en gaan voort om te werk daaraan om dit waar te maak.

MAANDAG 11 DESEMBER 2006

Hier is wat ek wil hê: ’n Kliphuis op ’n koppie, op ’n eiland ’n goeie ent van die naaste vasteland af. Die wind moet waai – nie noodwendig heeldag nie, maar sê so van laatmiddag af, en die aande moet ten minste koel wees indien nie koud nie.

Ek sal die hele oggend en middag in my kantoor besig wees met my projekte, en so teen vieruur se kant – soos die wind begin optel – sal ek breek, eers vir tee, dan vir ’n stappie op die strand, dan aandete. (Miskien kan ek ’n middagslapie ook inwerk, in die sitkamer op die rusbank, met die TV se klank sag gedraai.)

Na aandete en ’n bietjie TV, sal ek verder werk. Naweke sal ons vasteland toe gaan, by ʼn klein hotel inboek, tyd spandeer saam met vriende en familie, inkopies doen, rondloop, eet in ordentlike restaurante – en teen Sondagmiddag weer teruggaan eiland toe.

Vertaling: Ek wil genoeg geld hê sodat ek kan doen wat elke siel op hierdie planeet sal doen as almal geweet het van die moontlikheid, of: as almal ʼn begeerte gehad het om meer te vermag met hul aardse bestaan as wat ’n troeteldier of ’n aasvoël kan vermag met hulle tyd op aarde. Ek sal werk aan my eie opvoeding, aan die uitbreiding van my kennis en die verbetering van my vermoëns, en aan die praktiese toepassing van my kennis en vermoëns in werk wat my talente en persoonlikheid pas.

Hoe kan hierdie lewe ooit moontlik wees?

Dit kan slegs moontlik wees met ’n geldmasjien wat met minimum instandhouding sal voortgaan om geld te produseer – jaar in, en jaar uit.

DINSDAG 19 DESEMBER 2006

Idees is soos skoenlappers, en ek is soos ’n kind wat almal jaag en derhalwe nie slaag daarin om ’n enkele een te vang nie – ten spyte van die groot hoeveelheid moontlikhede.

VRYDAG 22 DESEMBER 2006

Taiwan is not in my room – reflections from the inside

OR: A personal agenda: shortened, with added detail

DONDERDAG 28 DESEMBER 2006

Is spirituele ontwikkeling in die moderne wêreld moontlik sonder finansiële onafhanklikheid? Sou seun van ʼn plaaslike heerser, Siddhartha Gautama, ooit die reis kon begin om Heer Boeddha te word as hy nie gekom het uit ’n posisie van finansiële gemak nie?

SONDAG 31 DESEMBER 2006

Een van vele lesse geleer tydens 2006: Twee maniere om geld te maak:

1. Jy verkoop – jou tyd, jou kennis, jou vermoëns, jou ervaring, selfs jou liggaam.

2. Jy spekuleer – in aandele, casino games, eiendom, buitelandse valuta, perderesies, ʼn koffiewinkel, en ander geleenthede waar daar ʼn kans is om weg te kom met ʼn profyt.

______________________

VRYDAG 3 NOVEMBER 2006

[Agtergrond: In Oktober 2006 het ek in ’n e-boek gelees van ’n Roulette strategie waarmee mens blykbaar geld kan maak by aanlyn casino’s. Die strategie behels dat jy wag tot iets nie gebeur het nie vir ’n paar rondtes, en dan begin jy om ’n reeks weddenskappe te plaas dat daai ding spoedig sal gebeur. Indien jy nie met die eerste spin van die wiel wen nie, verhoog jy jou weddenskap ietwat. As jy nie met die tweede rondte wen nie, doen jy dit weer. In teorie is jy veronderstel om na ’n paar rondtes te wen, en omdat jy toenemend meer gewed het met elke spin, is jy veronderstel om al die geld terug te wen wat jy verloor het. Die skaal van toenemend hoër weddenskappe gaan op tot elf rondtes. Maar, verduidelik die ou van die e-boek, moenie jouself te veel daaroor bekommer nie. Dit is, volgens hom, uiters raar dat jou weddenskappe so hoog sal raak.]

Ek sal vinnig wees.

Verlede Vrydag het ek ’n deposito gemaak by [ʼn aanlyn casino], en teen Woensdag het ek begin “werk”. Donderdag (gister) betaal ek R200 in by [ʼn ander casino], en ek begin toe ’n halfuur later daar ook te speel.

Een ding het my wel ’n bietjie gespanne gemaak: Wat gebeur as die kolom waarop ek toenemend hoër weddenskappe plaas na elf rondtes nog steeds nie gewen het nie? Ek het geweet dis tegnies moontlik, en die e-boek ou wat die Roulette storie oorspronklik onder my aandag gebring het, het iets genoem van 94.6%.

Derde sessie by [die eerste casino], toe gebeur dit: sewende rondte, agste rondte (ek sluk), negende rondte … tiende rondte … “Nou moet dit werk …” Plaas R67 op die kolom vir die elfde en hopelik laaste rondte in die reeks. Kliek “Spin” … verloor.

“Oukei,” dink ek, “ek het nou die dag uitgewerk jy speel R101 as jy elf keer in ’n ry verloor het.” Plaas die weddenskap. Kliek. Spin. Verloor. Wit in die gesig. Skuif bewerig ’n R25-chip na die punt van die gewraakte kolom. Spin. Wen. R75. Ek het R99 oor in my rekening. Ek het sopas R241 verloor.

MAANDAG 20 NOVEMBER 2006

Ek is moeg. Ek is moeg vir sogenaamde geld-projekte wat óf nooit klaarkom nie, óf drie stappe vorentoe gaan, en 2.999 stappe terug.

Ek is lus – ek het nodig en ek het lus om vir net aand te vergeet van geld, of vir net een aand en ’n dag, of miskien selfs vir een aand en die res van die week. Want op hierdie stadium, op hierdie aand, sal selfs sukses te veel wees vir my.

WOENSDAG 22 NOVEMBER 2006

Brand dink sy lewe is vervelig en hy spandeer nie genoeg tyd aan dinge wat hy geniet nie. Die enigste manier hoe hy sy daaglikse bestaan draaglik kan maak, is om homself te oortuig dat dinge anders sal wees oor ses maande. Oor ses maande sal sy lewe meer opwindend wees; oor ses maande sal hy meer tyd kan spandeer aan die dinge wat hy geniet – skryfwerk, studie, en so aan.

Wat Brand egter nie besef nie – of wat hy miskien tog besef maar waaraan hy skynbaar magteloos of onwillig is om enige iets te doen – is dat “ses maande” elke ses maande hernu word. Elke ses maande word daar dus opnuut gesweer: “Oor ses maande …”

Dalk nader aan die werklikheid: Elke dag is ’n vorige ses-maand periode verby. Elke dag verbind hy homself plegtig tot die volgende ses maande.

Elke dag, elke maand, elke jaar. Elke ses maande.

Is hy magteloos om hierdie skynbaar oneindige siklus te verbreek? Gaan hy 37, en 40, en 45 en 50 jaar oud word en steeds glo dat alles beter gaan wees binne ses maande?

Niemand kan kwalik geneem word as hulle dink, “Ek is bly ek is nie hierdie Brand-ou nie.”

Ek, aan die ander kant, het nie daai opsie nie. Ek moet eenvoudig myself in die spieël kyk en sê: “Dit is ek, hierdie ‘Brand’. Dit is ek wat nie my doelwitte kan realiseer nie.” Of kan ek? (Moes net vra, anders lyk dit asof ek nie geloof in myself het nie.)

VRYDAG 24 NOVEMBER 2006

Die studente skryf, so ek sit hier en doen niks nie. Ek het niks om te sê nie. Ek is moeg, en ’n bietjie moedeloos. Ek is 35 jaar oud. My grootste skryfprojek tot dusver is afgehandel, en ek weet hoe om ’n lesersmark te bereik – selfs hoe ek mense kan kry om te betaal vir wat hulle lees. Ek moet wel fokken baie geld in die hande kry om te kan betaal vir proeflees en sulke goed. Ek moet ook fokken baie geld in die hande kry om te kan betaal vir – en hier is ek opreg as ek sê ek is geseënd – my en Natasja se troue [ons het onlangs verloof geraak]. Ook moet ek fokken baie geld in die hande kry om my tande te laat regmaak, skuld af te betaal, my bokse in Suid-Afrika uit te sorteer, en vroeg volgende jaar op vakansie te kan gaan. Ook moet ek fokken baie geld in die hande kry om my ouers uit hulle suffering te (probeer) red. Ook moet ek fokken baie geld in die hande kry om te belê in projekte wat in die toekoms kan voortgaan om vir my baie geld te gee sodat ek kan voortgaan om te wees wat ek nou is: ’n vry mens.

SATERDAG 25 NOVEMBER 2006

As jy streef na persoonlike vryheid, maar jy doen dit ten koste van ’n ander persoon se strewe na vryheid, dien jy nie die saak van vryheid nie; jy dien eenvoudig jou eie selfsugtige behoeftes.

WOENSDAG 29 NOVEMBER 2006

My skryfprojekte het in die verlede ’n doel gedien – dit moes bewys lewer van my bestaan in ’n periode van my lewe toe daar meeste van die tyd niemand was om dit te verifieer nie – of dan, niemand wat vir my veel beteken het of vir wie ek veel beteken het nie. (Die gedagte is geïnspireer deur die 2004 film, Shall We Dance? Susan Sarandon se karakter verduidelik in een toneel dat in ʼn huwelik die twee persone onderneem om getuies te wees van mekaar se lewens.)

My vraag is nou: Wanneer ek terugkeer na vars literêre projekte, watse doel sal dit dan dien? Moontlik dieselfde? Graad verskil, met ander motiewe?

______________________

DONDERDAG 12 OKTOBER 2006

Natasja is die tipe persoon wat ’n mens laat glo aan die lewe, en aan liefde.

Ons almal weeg onsself op teen ander mense; ons kyk na wat hulle doen met hulle lewens, en hoe hulle hulleself sien. Op grond van hierdie observasies en gepaardgaande self-kritiek, bepaal ons ons eie waarde. In vele gevalle lyk die prentjie nie rooskleurig nie.

Tog, dit is juis in verhouding met ander mense wat ons waarde werklik gemanifesteer word. Bogenoemde stelling oor Natasja plaas haar in ’n uitgesoekte klas van edel aardbewoners: Een wat ’n Ander Mens laat Glo aan die Lewe, en aan Liefde.

Die vreemde ding is, ons is baie keer onkundig oor ons eie waarde, tot ons hierdie persoon word vir iemand anders.

* * *

[Agterop ’n stuk gemorspos, met geen datum nie, maar ek het dit gekram by Donderdag 12 Oktober 2006 se notas:]

You cannot claim to be a moral person, nor to live a moral life, if you are not capable of immorality to begin with. It is only when you are capable of an immoral act, and you choose not to turn possibility into action, that you can claim whatever reward awaits a moral person.

(Of, om ’n eenvoudige godsdienstige metafoor te gebruik: Mens kan nie “hemel” toe gaan omdat jy nie “sondes” gepleeg het as jy nie in staat was tot sonde in die eerste plek nie.)

VRYDAG 13 OKTOBER 2006

So teen 04:00 vanoggend gaan ek toilet toe. Soos ek heel onskuldig daar staan, vorm ’n gedagte in die bloedvate wat my brein is: “Ek is ’n onsuksesvolle entrepreneur.”

Vir ʼn oomblik was ek effens geskok, en ietwat verward. Om myself beter te laat voel, herinner ek myself daaraan dat voordat ek ’n onsuksesvolle entrepreneur geword het, ek ’n ongepubliseerde skrywer was.

So much for that.

* * *

Miskien is die skrywer van daai een e-boek reg: die natuurlike bestaanstoestand vir die mens is geluk.

Dit beteken om ellendig te voel en gedurig onder stres te verkeer, is onnatuurlik, en moet ten alle koste bestry word as ’n gruwel.

WOENSDAG 25 OKTOBER 2006

If one isn’t always two, do you really need a chip on your shoulder to see that?

______________________