MAANDAG 25 JUNIE 2007
Jy gaan op ’n “soektog” om jouself te “vind” omdat jy glo jy “verlore” is – en dan, so glo baie mense, kom jy op ’n punt waar jy ontdek wat jy veronderstel is om te wees, of jy sien bloot wat oorbly na die “soektog” weggeskraap het wat jy gedink het jy moet wees. Dit laat mens dink aan iemand wat in ’n winkelsentrum rondstap vol klerewinkels en nie regtig weet waarna hulle soek nie, maar wat nietemin probeer om soveel as moontlik te sien, en dan hulle reaksies te evalueer op wat hulle sien.
Om jouself te definieer is meer soos iemand in dieselfde winkelsentrum wat besig is om klere aan te pas en ’n uitrusting bymekaar te sit wat ’n uiterlike manifestasie sal wees van wie en wat hy of sy wil wees. Hoe het hierdie persoon in die eerste plek uitgewerk wie hulle wil wees? Deur rond te stap, soveel as moontlik waar te neem, en hulle reaksies te evalueer.
DINSDAG 26 JUNIE 2007
19:12 (Nommer Nege Gebuigde Dorp stasie)
Ek vind dit altyd interessant om te sien deur watse spektrum van emosies ek gaan elke Dinsdagaand by die skool op Gebuigde Dorp. Geen ander periode van tyd gedurende ’n gewone week kan eens naastenby vergelyk daarmee nie.
Dit begin met ’n fatalistiese aanvaarding – vandat ek moet begin gereedmaak, tot die 17:22 my afgooi op die stofdorp wat Nommer Nege is. Dan verander dit na ellendige verveling, en my pogings om iets te doen met my arms en hande, en met my stem, wat kan deurgaan as “English teaching”. Dan, meer kere as nie, dryf een of meer van die kinders se gedrag my tot die rand van ʼn rooi-gesig uitbarsting, en ’n baie sterk drang om iets te gooi in die rigting van die ongeskikte klein gangsters in die agterste ry. Dan, ’n versagting van emosie as ek myself herinner daaraan dat die kinders se gedrag waarskynlik steeds inpas op die spektrum van normale gedrag vir pre-tieners wat self so verveeld is dat hulle iets kan oorkom.
Uiteindelik, om 18:59, kom die verligting – dit is nou te sê as ek gelukkig genoeg is soos vanaand en in kennis gestel word dat die verveling nie sal duur tot na agt nie omdat die tweede klas se enigste student afwesig is.
Dit bring my by die huidige oomblik, wagtend vir die trein op Nommer Nege se stasie. Binne dertig minute sal ek terug wees by die huis, met my roetine en die … sal ons maar net sê, meer beperkte spektrum van emosies.
______________________