VRYDAG 11 FEBRUARIE 2005
09:27/03:27
Ek het nou net gedink: ek leef, en dink en werk (menende skryf) in ’n briljante teekoppie. My sogenaamde wêreld moet amper perfek wees om bevorderlik te wees vir die tipe gedagtes waarop ek soveel tyd spandeer en vir die tipe materiaal wat ek produseer.
Goed en wel as dit so is, as ’n sekere omgewing, en ander verwante faktore belangrik is om sekere dinge moontlik te maak. Ek wonder maar net wat ek sou gedoen het as ’n deel van my lewe op die kombuistafel geleef moes word, buite die bevorderlike grense van my pragtige teekoppie. (Moet ek myself daaraan herinner dat kloosters nie juis koffiebekers of Taiwannese mengelmoes soppe is nie?)
Wat hierdie gedagte geïnspireer het, was twee artikels wat ek gelees het in die Time magazine. Een het gehandel oor alle regte wat opgehef is in Nepal – onder andere, die reg om uitdrukking te gee aan wat jy glo, die reg om die regering te kritiseer, en die reg tot privaatheid. Ek het gewonder: Sou ek kon oorleef in so ’n situasie? Die tweede artikel het verwys na Shanghai se meestal Westerse besigheidsmanne in die negentiende eeu – al die wheeling and dealing, greasing of palms, ensovoorts. Weereens het ek gewonder: Sou ek kon oorleef in só ’n wêreld?
Is hierdie onsekerhede werklik van waarde, of is dit net interessante spekulasies?
Punt bly: kloosters is ook teekoppie omgewings wat bevorderlik is vir belangrike resultate. Plus, ek woon en werk nie juis in ’n klooster nie.
05:33
Die land van my geboorte word opgemerk.
Datum: 11 Februarie 2005
Dag: Vrydag
Tyd: 05:34
Plek: Sitplek 29K op ’n Boeing 747 op ’n hoogte van 11 887 meter bo seespieël
Klere: Swart broek, ’n groen kortmouhemp wat ek al aanhet van gisteroggend af, (skoon) blou sokkies, 2002 Merrells
Emosie: Neutraal opgewonde. Dit was ’n bliksemse lang reis, en ek was meeste van die tyd vervelig, hoewel die Time magazine gehelp het. Ek sit nou al vir amper 10 ure in ’n baie nou spasie, en ek het ’n noodsituasie aan die ontwikkel as gevolg van al die ryk kosse wat ek geëet het die afgelope agt ure. Ek dink amper konstant aan ’n sekere vroulike karakter met wie ek heelwat tyd gespandeer het die afgelope paar weke. Ek dink aan my ouers, my twee susters, hulle eersgeborenes …
15:53
Een Griekse slaai, ’n pastaslaai, ’n halwe aartappelslaai, ’n halwe pekanneut tert, en twee koppies groentee later (o, en ’n drie uur nap en ’n warm bad): Dit was ’n bietjie van ’n skok op my innerlike organisasie om alleen in Melville te wees, die slagveld vanwaar ek net betyds, en swaar gewond en beseer geretireer het ’n paar jaar gelede. Dis ook snaaks om te verskyn as “Brand-(jy-weet? [X])”.
Oor die onderwerp van mense wat kinders kry in die bewustelike of onbewustelike hoop dat dit sin en waarde aan hulle lewens sal gee, die volgende brokkie advies aan myself: oorweeg die moontlikheid dat daar aspekte is van die aangeleentheid wat ek (nog) nie verstaan nie. Miskien is dit – om jou eie kind in jou arms vas te hou – die element wat groot dinge, mooi dinge, ontsluit in sommige mense. (En in ander mense se gevalle is dit dalk iets anders.)
______________________