Donderdag 10 Julie 1997
01:40: Op pad na Seoel.
08:44: Die afgelope agt ure het soos volg verloop: Ek was op ’n trein vanaf Chonju na Seoel vir vier ure lank – ek het buite Seoel-treinstasie rondgesit vir ’n uur – ek het rondgehardloop met al my bagasie vir meer as ’n uur in die subway-tonnels – ek het vir twee ure rondgeskarrel op Kimpo Lughawe – nou sit ek op sitplek 33A op ’n vliegtuig wat die eerste deel gaan afhandel van die reis wat my uiteindelik huis toe gaan vat. Dit is inderdaad die waarheid.
14:31: Singapoer. Ek gaan nou rondloop en kyk waarop ek my geld kan blaas.
Vrydag 11 Julie 1997
01:14: Op pad na Suid-Afrika, en totally [exhausted]. Ek kan nie dink dat dit menslik moontlik is om so lank wakker te bly nie. Het jy geweet die brein weeg swaarder as die hart?
04:15 (SA tyd): Ek het vir 54 weke geleef hiervoor – vir hierdie dag. Nege maande het uiteindelik weke geword … weke het “volgende week” geword … “volgende week” het “hierdie week” geword … “hierdie week” … “môre” … “môre” … “vandag”.
“Vandag” is nou gereduseer tot oor een uur land ons in Johannesburg. Die fantasie van 54 weke is vinnig besig om realiteit te word …
______________________