DONDERDAG 5 FEBRUARIE 2004
Wat het ek nodig, en wat het ek nodig om te doen vir die Maart Rewolusie? Ek het nodig om vir die drie skole waar ek werk, te sê ek fokof aan die einde van die maand. […] Ek moet tussen twintig en dertig bokse pak, en reëlings tref vir die verskeping. Ek moet my telefoonrekening betaal en kanselleer. […] Ek moet my vliegtuigkaartjie bevestig, en dit gaan betaal. Ek moet my suster bel, en vir haar sê ek sit met probleme wat sy nie sal verstaan nie. Dan moet ek al die geld uit my bankrekening gaan trek, en meeste daarvan stuur na my bankrekening in Suid-Afrika. Laastens moet ek my vriende groet, een of twee laaste Taiwan stukke skryf, en op die beplande dag met my moeë en gehawende troepe die lughawe bestorm.
[…]
Hierdie huidige inkarnasie van Die Plan is ooglopend wild. Dis onverantwoordelik, ietwat impulsief, met onseker kort-, medium-, en langtermyn gevolge. Maar soms is iets van hierdie aard nodig om dinge wat hand-uit geruk het, te normaliseer; of belangrike sake wat al te lank sloer, af te handel.
* * *
Ek ervaar op die oomblik iets wat ek laas in 2000 beleef het toe ek myself verbeel het ek is ’n musikant: ’n geloofwaardigheidskrisis. Dié keer gaan dit egter nie oor realiteit wat nie strook met ambisie nie; my identiteit as ’n skrywer is stewig verskans agter genoeg afgehandelde teks. Die huidige krisis is veroorsaak deur te veel planne wat oor die jare geformuleer en voortydig aangekondig is, en te veel materiaal wat geskryf is oor die onderwerp. As ek nie nou iets daadwerkliks doen nie, gaan dit my laat voorkom aan myself en aan familie en vriende as iemand wat baie praat, maar wie se broek begin bewe as hy moet oorgaan tot aksie.
Van my beste vriende raak skepties as ek nog eens tot vervelens toe praat oor my sogenaamde planne, en hoekom ek glo ’n buitengewone lewe binne ons almal se bereik is in ons eie land. Ook my familie raak nie meer opgewonde as ek datums en planne resiteer asof dit ernstige sake is nie.
Dit is egter ekself wat nie meer weet of ek myself moet glo as ek iets sê soos “Vrydag 4 Junie” nie [die alternatiewe datum vir 4 Maart]. Dit is ’n gevaarlike storie. Dit is van kardinale belang dat ’n mens jouself moet glo as jy iets sê. Hoe anders kan jy verwag dat ander mense jou ernstig moet opneem?
[…]
Wat is in alle eerlikheid die voordele van 4 JUNIE? Ek sal meer tyd hê om my bokse te pak. […] En as vriende en familie nog geduld het met my en my immer veranderende planne, sal ek seker meer tyd hê om hulle te oortuig van die verstandigheid van my beplande onttrekking uit hierdie omgewing.
Nietemin, daar is ’n risiko verbonde aan 4 JUNIE, net soos daar risiko’s verbonde is aan 4 MAART. Ek sal met eersgenoemde beslis ’n paar ekstra klasse moet kry om te verhoed dat my bestaande kapitaal stof byt. As ek nié my inkomste verbeter oor die volgende vier maande nie, en ek slaag nie daarin om op ’n ander wyse meer kapitaal in te win nie … dan sal ek teen einde Mei nie veel keuse hê anders as om al die materiaal te verbrand wat ek die afgelope paar dae geskryf het nie. En soos my mees gehate seisoen begin in Taiwan – moesonreën, sweet wat van ’n mens se lyf af drup, bedompigheid – sal ek veel meer klasse moet kry net om myself aan die lewe te hou, met repatriasie en reise na familie in ander lande nie eens ’n vae moontlikheid nie.
Wat ek ook al in die volgende paar ure besluit, een ding is seker: Die prys vir die opheffing van my ballingskap was nog nooit laer nie.
______________________