Oukei, laat ek nou net alles vir ’n slag weer uitskryf. Dis Donderdag 4 Desember 2003 om twintig oor elf in die oggend. Ek luister Tom Waits se Rain Dogs, die winterson skyn warm buite, en ek wag vir my pot tee om koud genoeg te word sodat ek nog ’n smoke break kan vat. Die lewe is orraait. Ek het nog 67 000 Taiwan dollars in die bank, en omtrent 11 000 in die laai. Ek het ook nog drie teesakkies in die blik, en seker so vyftien sigarette.
’n Tyd gelede het ek weer die sogenaamde “Middelburg Plan” se saak gestel met passie wat my stem laat bewe het. Ek het gemeen: verkoop ’n reeks Engelse kinderboeke vir ’n miljoen, of ’n kwart. Dan prop ek my 32 bokse en my 9 meubelstukke in ’n 20-voet container, en dan gaan kap ek my hakke vas in ’n linoleum vloer in Middelburg vir R895 per maand. Jippie, uiteindelik.
Tydens ’n onlangse rondte navorsing wat foto’s van 20-voet skeepshouers opgelewer het, het ek ook ’n bietjie rondgesnuffel op webtuistes van plaaslike uitgewers van taalhandboeke. Ligte wat gewaarsku het van naïewe onkunde het geflikker soos polisie-sirenes: Skrywers van Engelse handboeke stap nie gewoonlik met kontanttjeks uit kantore oomblikke nadat hulle uitgewers oorweldig het met ’n paar maande se werk nie. Die proses, helaas, vereis ’n bietjie meer geduld.
Maar nou, is ek Besigheidsman, of is ek Skrywer? Ek is ’n skrywer, maar ek wil baie graag ’n besigheidsman wees, want ek het geld nodig om huis toe te gaan.
My vraag is, as ek in Suid-Afrika woon en ek het nodig om dadelik vyf ure se werk op die rekenaar te doen vir my besigheid, en ek stap terug van die Pick & Pay af met ’n essay in my kop wat my twee ure gaan vat om te skryf, wat gaan ek doen?
Ek wil graag ’n besigheidsman wees, en nie net oor die kontant waarmee ek vliegtuigkaartjies en container-spasie kan koop nie. Ek wil ook ’n rondte wen teen mense wat agter hulle hande fluister, “Shame, hy’s ’n skrywer – of ten minste, hy probeer om een te wees. Hy weet nie van dinge soos rekeninge betaal en kredietkaarte en geld soos ons grootmense nie.” Ek weet dis ’n persoonlike saak wat ek tot ’n groot mate te pletter geskryf het, maar ek het steeds nodig om … miskien vir niemand anders nie as myself te bewys dat ek oor geld kan praat met dieselfde vernuftigheid as oor “betekenis van die lewe”.
Wil ek my brood aan albei kante vol grondboontjiebotter hê? Ek weet volgens populêre mening is dit ontoelaatbaar … maar as ek net ten minste genoeg kan maak vir ’n vliegkaartjie, en ’n bietjie spasie in daai container.
Ek is ’n skrywer. Ek weet dit, want ek sit hier op Donderdag 4 Desember en skryf nog ’n nota aan myself, terwyl ek baie goed weet ek het werk om te doen met profyt in die pyplyn.
Tyd vir ’n plan. Ek voer op die oomblik die plan uit van vroeg Augustus toe ek gemeen het dis ’n briljante idee om twee-derdes van my klasse te kanselleer en net te fokus op Besigheid! en Chinese studie. Toe trek ek na ’n ander ou woonstel toe, skryf nog ’n miljoen bladsye oor “identiteit en plek” en dink besigheidsidees uit (lees: ander tipe skryfwerk) waarmee ek so gou as moontlik ’n miljoen rand kan maak.
Nagmerries oor ewigdurende ballingskap, en drome van braaivleis en mense wat Afrikaans en Zulu praat, open toe my oë tot ’n kombinasie van Planne A en B: gaan voort met wat ek skryf, en gee genoeg klasse vir enkelsyfer maande om na enkelsyfer maande te kan teruggaan. As dit met besigheidsgeld is, mooi. Indien nie, dan met ander geld.
Die stryd sal voortgaan. My swaard is geslyp vir enige uitdaging.
______________________