Maand: April 2011

VRYDAG 29 APRIL 2011

’n Internet bemarker wie se advies ek so nou en dan oorweeg, skryf in die artikel, “Sheena was a man”*, hoekom meeste mense wat probeer “Internet market”, misluk. Ek het geweet ek is die teikengehoor vir wie die stuk geskryf is.

Sy verwys ook na Merlin Mann se uitstekende artikel, “Cranking”, en ’n goeie artikel van Ed Dale getiteld, “Burn The Ships and Hail Mary’s”*.

Na ’n paar minute kom ek toe tot die insig dat wat ék besig is om te doen met my reeks kommersiële projekte wat veronderstel is om ’n inkomste te genereer, is ook om te crank – soos Merlin Mann se ma wat sy pa se hospitaalbed voortdurend probeer crank het in ’n vergeefse poging om hom ’n klein bietjie gemakliker te maak. Ek leer voortdurend, misluk voortdurend, moet myself voortdurend motiveer om voort te gaan, val voortdurend plat, moet myself voortdurend aan die kraag regop trek, en myself voortdurend aanpor.

Goed en wel, ek weet hoekom. Ek moet geld maak, want dis hoogs onregverdig om te verwag dat my maat meeste van die geld moet inbring in ons huishouding, dat sy meeste van die bekommernisse oor geld moet dra, dat sy dag na dag na ’n besigheid toe moet ry om ’n werk te doen waarvoor sy lankal lus verloor het. Ek moet geld maak, vir myself, vir ’n beter lewe, en om te verseker dat die vrou wat ek liefhet, nie suffer ter wille van my nie.

Tog, ek kan weereens nie anders as om die groot verskil te sien tussen wat ek noem “besigheid”, en my skryfprojekte nie. Met laasgenoemde is dit soos om in ’n kar te klim wat soms maande lank onder ’n boom staan en stof vergader. Ek sal die duiwe verjaag wat nes gemaak het op die dak, die hond uit die bestuurdersitplek lig, die sleutel draai … en ’n sekonde later trek die kar weg met die entoesiasme en vuur van ’n opgewarmde sportsmotor uit die sewentigs. Ek het geen praatjies nodig om myself te motiveer nie. Ek het nie nodig om goeie artikels te lees oor wat ek verkeerd doen, en wat ek moet doen om weer op die regte pad te kom nie. Ek het nie nodig om enige iets op te crank nie.

Ek tweak voortdurend aan my materiaal; ek crank nooit. Ek mors min tyd met my skryfprojekte. Ek weet waarheen ek op pad is. Ek sien die eindresultaat in my geestesoog. Ek jaag dit na. Ek raak nie onseker van wat ek moet doen nie. Ek raak nie die pad byster nie.

Maar die realiteit is dat ek moet geld maak. Ek moet geld maak nie vir status of luuksheid nie, maar om beter na myself te kan omsien. Ek moet geld maak om beter bystand te kan verleen aan my maat in háár poging om vir haarself ’n beter lewe te bewerkstellig.

Omdat ek geld moet maak vir die regte redes, is ek verplig om maar soms te leer wat ek verkeerd doen, en moet ek maar voortdurend verbeteringe aanbring.

Die hoop, aan die einde van die dag, is dat ek nie net kosmetiese veranderinge aanbring aan wat op tye lyk soos ’n redelik hopelose situasie nie.

———–

* Hierdie artikels is nie meer aanlyn beskikbaar nie.

______________________

VRYDAG 8 APRIL 2011

Ek hou beslis van geld. En dit kan beslis gesê word dat ek dit haat om nie geld te hê nie.

Verskeie dinge wat ek geleer het oor geldmaak het ook al gewerk presies soos dit op die spreekwoordelike boks sê. Ek kan dus sê dat ek weet hoe om ten minste ’n bietjie geld te maak.

Maar dis amper asof dit daar stop. Geld het uitgekom nadat ek ’n knoppie gedruk het. Dan maak dit tog sin om weer die knoppie te druk, dan nie? (By wyse van spreke.)

Wat egter gebeur, is fassinerend. En frustrerend. Ek sal iets mompel – wat neerkom op knoppies druk, en dalk ’n paar ander los gedagtes. Dan sal ek lusteloos weer druk na die knoppie – dieselfde een wat ’n dag of ’n week gelede geld geproduseer het.

En dan is dit amper – kan dit waar wees?! – asof ek belangstelling verloor.

Ek hou tog van geld! En dit kan sekerlik gesê word dat ek dit haat om nie geld te hê nie.

Werksetiek is ook nie ’n probleem nie. As ek moet werk aan ’n skryfprojek, kan ek so produktief wees soos ’n hele kantoor vol mense. Ek sal sewe dae per week daaraan werk, van kort na ek my ontbyt afgesluk het, tot voor bedtyd. Dis ’n natuurlike proses. Ek hoef nie myself te motiveer, of op te psyche nie.

Is dissipline die probleem? En is “dissipline” ’n kodewoord vir, “Jy móét kan werk aan dinge wat vervelig is”?

Dan moet ek dit aanvaar: Jy moet óf kan werk aan dinge wat vervelig is, óf jy moet arm bly. Of jy moet ander mense betaal om meeste van die vervelige werk te doen, en jouself toespits op, onder andere, die kwaliteit van die eindproduk.

In kort, as jy nie vervelige werk wil doen nie, moet jy slim wees.

______________________