Maand: Desember 2008

DONDERDAG 25 DESEMBER 2008

Een van die redes hoekom mense dit moeilik vind om op te hou rook, is omdat hulle dink hulle nooit weer ’n sekere ervaring gaan hê wat hulle assosieer met rook nie. Ek onderskryf die idee dat dit nie gaan daaroor dat jy nooit weer iets sal doen of nooit weer ’n sekere ervaring sal hê nie, dit gaan daaroor dat jy ’n gewoonte breek.

Die roker wat ernstig oorweeg om die gewoonte te breek, moet dink daaraan dat hy weer ’n sigaret sal rook, of ’n sigaar, of ’n trek aan ’n pyp sal vat, maar dat dit dan nie deel sal wees van ’n roetine verbind aan ’n verslawing nie; dat dit nie deel sal wees van ’n roetine vernieling van sy gesondheid nie.

———–

Nota op Donderdag 26 Mei 2016

Hierdie teks was nie die eerste nota wat ek oor die jare geskryf het oor die tema van ophou rook nie. Wat wel uniek was, was dat die hernude poging wat ek op daai dag, Kersdag 2008, aangewend het om die gewoonte te breek, uiteindelik suksesvol was.

Hoe het ek dit gedoen?

Nadat ek daai aand my laaste sigaret doodgedruk het, het ek alles in my woonstel wat enige iets te make gehad het met rook, in ’n ou boeksak gedruk – asbakkies, sigaretaanstekers, pype, Rizla papiertjies en sigaretrolmasjien, en natuurlik die pakkie met ’n laaste paar sigarette. Die volgende dag het ek dit na Natasja se woonstel geneem, en dit diep onder in ’n kas gedruk. Ek het wel ’n ooreenkoms met myself aangegaan dat ek na twee weke die sak mag uithaal om twee sigarette te rook. So het ek dit toe wel gedoen, weer die sak gebêre, met die gedagte dat ek twee weke later weer ’n enkele sigaret mag rook. Teen einde Januarie het ek gedink ek druk nog so ’n bietjie deur.

Maande later, so teen September 2009, het ek besluit ek is weer lus vir ’n sigaret. Ek en Natasja het uitgegaan saam met vriende die aand, van wie ’n hele paar gerook het, en ons het besluit ons sal vir ons ’n pakkie pyptabak sigarette koop. Ek het twee of drie sigarette die aand gerook. Toe kom die groot toets: Sal ek nog ene rook wanneer ons by die huis kom, soos ek altyd gedoen het, op die balkon, terwyl ek uitstaar oor die naglandskap? Nee, het ek besluit, geen sigarette by die huis nie.

So het dit gebly vir die volgende paar jaar. Wanneer ons uitgegaan het, sou ons ons pakkie sigarette uit die yskas haal – ons het elke paar maande ’n vars pakkie gekoop, ons paar sigarette rook buite die drinkplek of restaurant saam met vriende, en terug by die huis weer die pakkie bêre in die yskas.

Toe, seker twee jaar gelede, voor ons uitgegaan het die een aand, besef ek dat ek glad nie lus is vir die rokery buite die restaurant nie. Die reuk aan my vingers, die smaak in my mond, die moontlikheid dat ek ’n “head rush” sal kry van die skielike nikotien, was net eenvoudig nie die ervaring – wat ek voorheen elke dag so geniet het – werd nie.

Dit is toe wat ek besef het my poging wat ek begin het op Kersdag 2008, het sy ideale punt bereik: Ek kan enige tyd kafee toe stap, ’n pakkie sigarette koop en lekker gaan sit en rook op die balkon, as ek wil – maar, soos dit blyk na al die jare, het ek geen behoefte meer daaraan nie.

______________________

MAANDAG 3 NOVEMBER 2008

Ontvanklikheid vir buitensporige aansprake, vir resultate wat ongelooflik belowend lyk, word nie so sterk geaffekteer deur hoe redelik of hoe rasioneel jy is (of dink jy is) nie, maar hoe desperaat jy is vir die tipe sukses, en die gepaardgaande vrugte van sukses, wat belowe word.

Ek is spyt

1. dat ek die afgelope amper drie jaar so ontvanklik was vir beloftes en stories van fantastiese finansiële sukses in ’n relatief kort periode;

2. dat ek voortdurend my naïewe verwagtinge gedeel het met mense na aan my, en derhalwe my geloofwaardigheid ondermyn het in hulle oë;

3. dat ek aangehou het om beloftes te maak van besoeke aan my familie – teen “April, of dan Junie” en daarna “September, of andersins teen Kersfees”;

4. dat ek nie vanaf Mei 2006 meer gedoen het om seker te maak ek verdien ten minste NT$30 000 per maand uit Engelse klasse nie; die feit is, my inkomste is al vir ’n geruime tyd heelwat minder as dit, en die gevolge is redelik onsmaaklik.

WOENSDAG 5 NOVEMBER 2008

Ek het onlangs gereken dat ek bepaalde aksies geneem het en projekte begin het sedert Februarie 2006 soos een wat ’n nuwe religie ontdek het: die religie van Making Money From Home.

Ek glo steeds aan die moontlikheid, maar ek sal oneerlik wees as ek nie erken dat ek foute gemaak het nie. Ek was dom en desperaat, en dit was ’n kombinasie wat my gelaat het met min om te wys vir die afgelope dertig maande.

Ek eindig hierdie aantekening met ’n gedagte van gisteraand: Ek is naby, en ek bedoel nie Moses-op-die-berg-wat-nooit-die-Beloofde-Land-sal-betree-tipe naby nie; ek is naby, en ek sál die Beloofde Land betree.

VRYDAG 7 NOVEMBER 2008

Dit voel soms asof ek steeds veg vir die reg om te skryf, asof ek elke nou en dan die waarde wat ek heg aan my skryfprojekte moet regverdig aan mense na aan my wat wil sê, “Hoe kan jy praat van skryf as jy nie geldmaak nie?”

Of, vind ek dit dalk moeilik om die hoë waarde wat ek heg aan my skryfwerk aan myself te regverdig terwyl ek sukkel om kop bo water te hou?

DINSDAG 25 NOVEMBER 2008

Sien weer vanaand ’n handvol jong bendelede op hulle bromponies – een na die ander word die tuie met rukbewegings om ’n draai gegooi. Elkeen het ’n spierwit doppie op die kop, en bypassend fatsoenlike uitrustings.

Ek maak my gebruiklike opmerkings oor mense wat krag vind in die groep, mense wat bereid is om presies dieselfde wit kop-doppies te dra as kentekens van lidmaatskap, versus die bekwame, intelligente man of vrou wat alleen staan, wat nie groeplidmaatskap of die reëls en goedkeuring van die groep nodig het nie.

Nog ’n entjie in die pad af, wonder ek: Wat is my probleem met die jong bendelede? Hulle los my uit, en ek los hulle uit. Hulle soek nie skoor met my nie, en ek soek nie skoor met hulle nie.

Toe besef ek: Ek beny hulle. Ek beny hulle die vriendskap, die broederskap, die kameraadskap wat hulle geniet met ander soos hulle. Ek begeer wat hulle het, en omdat ek dit nie het nie, het ek altyd ’n opmerking te make.

Sjoe. ’n Deurbraak.

SATERDAG 6 DESEMBER 2008

Die foute wat ons maak op enige gewone dag, in enige gewone uur, word herhaal dosyne of selfs honderde kere om ons in ’n situasie te plaas wat ons wens anders was. En ons glo onsself keer op keer wanneer ons onsself en ander vertel dat ons “net een fout gemaak het”.

______________________