VRYDAG 4 JULIE 2003
Ek glo altyd almal het drome wat verby die lewens strek wat hulle tans leef. En ek reken dat een of twee honderdduisend rand ’n ver ent sal gaan om hierdie drome te verwesenlik. Ek glo verder dat een of twee jaar in ’n plek soos Taiwan die ideale manier is om daai tipe kapitaal bymekaar te skraap.
Wat ek geneig is om te vergeet, is dat die lewe van ’n expat in vele gevalle wortelloos is, en dat vele mense ’n ander tipe lewe verkies. Hierdie mense het huise – ruimtes wat hulle ingerig het oor die jare presies soos hulle dit wil hê. Hulle het vriende, en miskien familie wat óf in dieselfde stad woon, óf in ’n naburige dorp. Hulle het troeteldiere. Hulle het pensioenfondse wat hulle al vir jare aan die opbou is. En hulle droom van kinders kry – as hulle nie reeds begin het met ’n gesin nie, en om hierdie kinders groot te maak in ’n omgewing wat aan húlle, die ouers, bekend is. Dis ’n lewe waaroor hierdie mense baie keer kla, maar dit is ook ’n lewe waarbinne hulle veilig voel. Dit is verder ’n lewe wat hulle reken hulle kan volhou, en wat hulle hoop hulle kan voortgaan om te leef tot hulle 60 of 65 tref, en daai pensioen uitbetaal.
Die feit is dit, nie almal weet wat hulle sal doen met ’n honderd of twee honderdduisend rand tussen wanneer hulle terugkeer van ’n plek soos Taiwan, en wanneer hulle aftree-ouderdom bereik nie. Mense is geneig om te kies wat aan hulle bekend is – al beteken dit dat jy jou tydkaart moet pons, dieselfde tyd elke oggend, vir veertig jaar lank.
______________________