Maandag 15 April 1996
Ek is amper 25 jaar oud, amper halfpad deur wat beskryf word as die beste jare van mens se lewe. Ek het al glimpses daarvan ervaar, maar ook die downside – die rusteloosheid, die onsekerheid, en die finansiële en emosionele onstabiliteit. Ek is oortuig daarvan dat as ek my twenties kan oorleef, ek oukei sal wees.
[…]
Ek oorleef somber oomblikke met ’n versigtig optimistiese geloof in my toekoms. En ek praat nie van die verre toekoms nie; ek praat hier na die volgende vyf jaar, wat oorbly van my twintigerjare. Ek glo dat ek voor ’n opwindende periode van my lewe staan. Ek glo ek gaan meer van die wêreld sien. Ek gaan ook skaaf aan my identiteit op kreatiewe wyses. Dalk sal ek die immer ontwykende “liefde van my lewe” ontmoet. En ek glo, of hoop, dat ek somewhere down the line, binne die volgende vyf jaar, stabiliteit in my lewe sal ervaar.
Terug na 15 April 1996 om 19:56 en 25 sekondes, 26 sekondes, 27 sekondes, 28 sekondes … 58 sekondes. Hierdie is ’n vlietende oomblik en dag in my lewe, en in hierdie tydperk van my aardse bestaan. Dit sal verbygaan. Ek sal ’n metamorfose ondergaan en uiteindelik wakker word in ’n nuwe tyd van my lewe. As ek eendag terugkyk na 15 April 1996, sal ek sien dat dit net ’n vlietende oomblik, net ’n deeltjie van ’n groter geheel was, of ’n porsie van ’n groter deel wat uiteindelik deel sal word van ’n nog groter geheel.
Om nou op te gee, net omdat ek ’n onseker, onstabiele, ietwat eensame bestaan voer, is nie realisties nie. Ek het al baie sulke dae, en sulke tye in my lewe ervaar. In fact, van daai tye was erger as nou, en somehow het ek dit oorleef! Ek is bly ek was sterk in sulke tye, al het ek nie altyd hoop gehad nie. Of miskien is die volgende stelling nader aan die waarheid: Ek is bly ek het nie die moed gehad om in daai tye op te gee nie, want sterk was ek nie altyd nie.
______________________