DONDERDAG 23 DESEMBER 2004
Telefone kan baie steurend wees. Ek sit agter my rekenaar, half-elf in die aand, en die telefoon lui. Ek was rustig besig met my eie gedagtes, kouend aan ’n tandestokkie … maar nou moet ek skielik ’n verskyning maak, en ’n gesprek voer, en persoonlikheid vertoon, ensovoorts.
Ek dink dis heeltemal redelik om nie die foon te beantwoord as ’n sosiale verskyning jou nie pas nie. As jy dan weet wie gebel het, kan jy eenvoudig die persoon terugskakel op ’n tyd wat jou beter pas. En as dit die betrokke persoon nie dan pas nie, kan hy maar weer dieselfde doen, tot julle mekaar op ’n geleë tyd vang.
[Hoe groter gaping tussen jou privaat self en jou sosiale self, hoe groter jou irritasie daarmee om gepla te word wanneer jy alleen is.]
DINSDAG 28 DESEMBER 2004
Die punt aan die einde van die gedagte wat in my kop gebroei het in dele drie en vier, is dit: wie jy wil wees, en die rol wat jy vir jouself gedefinieer het, moet nie net versoenbaar wees met die wêreld waarin jy leef nie, maar moet ook nie die vervulling van jou emosionele en fisiese behoeftes ondermyn nie. Indien hierdie noodsaaklike balans tussen wat jy vir jouself gedefinieer het en wat jy moet wees en doen om te oorleef nie gehandhaaf word nie, is wie jy wil wees, en die rol wat jy vir jouself gedefinieer het, nie volhoubaar nie.
Een van my gunsteling ontwakings van die jaar is die gedagte dat om te weet wie en wat jy “werklik” is, nie die einddoel en -strewe is nie, maar dat dit ’n middel is tot resultaat van jou bestaan – en dan hopelik goeie resultate.
______________________