WOENSDAG 25 MEI 2005
12:46
’n Belangrike brokkie inligting oor my-as-skrywer: ek is nie werklik ’n storieverteller nie; ek is ’n puntmaker, ’n waarnemer, ’n kritikus, en een wat voorstelle maak.
[19/06/15: Nie dat dit noodwendig belangrik is nie, maar storievertellers is gewoonlik populêre gaste en word oor die algemeen beskou as goeie mense om mee tyd te spandeer. Puntmakers, aan die ander kant, irriteer baie mense; waarnemers word met agterdog bejeën (“Wat sien die ou as hy na my kyk?”); kritici word gereeld geïgnoreer of soos die spreekwoordelike vlieg met ’n hand weggewaai; en voorstelmakers se voorstelle word gereeld verwerp as onwelkom of ongevraagd.]
15:44
Twee tipes mense:
Tipe een: “Ek is 25 (of 35) jaar oud. Ek het ’n lewe vir myself bewerkstellig waarmee ek tevrede is, en op ’n plek waarvan ek hou. Ek wil hierdie lewe handhaaf, op hierdie plek. Ek wil sekerlik nie agteruitgaan nie, maar as dinge nie vreeslik verander of verbeter nie, dan’s dit goed so. Ek is op ’n goeie plek.”
Tipe twee: “Ek is 25 (of 35) jaar oud. Ek het sover ’n lewe bewerkstellig wat goed is, maar ek is oortuig dat dit binne my bereik is om ’n beter lewe te voer – een wat volhoubaar is, en nie ruik na gierigheid of oordadigheid nie. Ek is bewus daarvan dat daar mense is op hierdie planeet wat droom van die lewe wat ek tans my eie noem. Ek glo egter dat indien dit binne hierdie mense se bereik was om ook ’n lewe te bewerkstellig wat beter is as my huidige lewe, ook húlle nie sou stop waar ek nou is nie. Ek glo in volhoubaarheid. Ek haat gierigheid. En ek glo as iets beter binne jou bereik is, jy jouself moet inspan om dit te realiseer.”
21:14
Ek reken die mens … of voordat ek vasval in definisies van wat “mens” beteken, laat ek konkreet wees: Ek bestaan uit twee dele. Die een deel is sterflik, en bestaan op sy beurt uit liggaam, bewussyn, persoonlikheid en identiteit (gegewe en/of self-gedefinieer). Die ander deel is onsterflik. Omdat ek oor ’n beperkte woordeskat beskik, sal ek laasgenoemde “siel” noem. Hierdie twee dele is inmekaar geweef vir die duur van my aardse bestaan.
Wat die doel van hierdie kombinasie is, weet ek nie. Hoe die kombinasie ontstaan het, weet ek ook nie (behalwe vir die biologiese deel).
EK is albei dele, en tog, indien my liggaam ophou funksioneer, en my bewussyn vernietig word, hou EK op om te bestaan – al bestaan die ander deel van my steeds.
My aardse lewe, die keuses wat ek maak en die resultate wat ek bewerkstellig van my lewe, het ’n dramatiese impak op my onsterflike deel – nog ’n illustrasie van hoe nóú die twee dele gekoppel is.
Die verbintenis van die twee dele is inderdaad iets wat ontdek moet word – hierdie ontdekking kan selfs as ’n doel opsig self beskou word.
Wat is die verskil tussen hierdie oortuiging en die Christelike weergawe (beïnvloed deur die pre-Christelike filosoof, Plato)? Die Christen glo dat die liggaam sterflik is, en die gees (of siel, self, bewussyn, persoonlikheid, “innerlike wese”) onsterflik. Ek deel die “gees” of “innerlike deel” op in twee – sterflik en onsterflik.
Ek sal voortaan na bogenoemde verwys as die 25 Mei 2005 Deklarasie van Geloof.
DONDERDAG 26 MEI 2005
Wat ek dus sê is dat die “innerlike” bestaan uit twee dele: sterflike bewussyn en tyd en omgewing spesifieke identiteit, en onsterflike X (soms genoem “gees” of “siel”).
In my opinie is dit ’n radikale vertrek van Christelike dogma.
Sal ’n Christen, wat oor dogmatiese kennis en begrip beskik, vir my sê: “Dit is nie wat ons as Christene glo nie.”
Sal ek antwoord: “Jesus was nie ’n filosoof nie. As dit vir hom belangrik was dat mense hierdie filosofiese onderbou reg moes verstaan, sou hy sy dissipels deeglike onderrig gegee het daarin. Dan het hy miskien minder gepreek oor liefde en barmhartigheid, en meer tyd gespandeer om seker te maak almal het die korrekte filosofiese begrip. As Jesus dan nie filosofie gepredik het nie, wie het? Hoekom is Christene so oortuig van die sterflike liggaam en die onsterflike siel? Het dit dalk te make met die Kerkvaders, wat voorspoedig genoeg was om geskool te wees in Griekse filosofie?”
Sal my gespreksgenoot noem: “Miskien was dit so bestem. Miskien was dit die Kerkvaders met hul sterk filosofiese agtergrond se vooraf beskikte rol om dit te verduidelik wat Christus – ’n timmerman met visserman dissipels – nie verduidelik het nie.”
Antwoord: “Miskien. Of miskien het dit te make met die Eerste Konsilie van Nicea in die vierde eeu waartydens Konstantyn ongeduldig geraak het en die beraadgangers gedruk het vir konklusies wat betref dogma wat ter tafel gelê was? Miskien was dit ook deel van die vooraf beskikte plan. Of miskien is my begrip nader aan die waarheid? Wat is die werklike waarde van die verskil?”
___________
Westerse en Oosterse Christendom het elk vier figure wat beskou word as die Groot Kerkvaders – oor die algemeen invloedryke Christelike teoloë, van wie verskeie vooraanstaande leermeesters en belangrike kerkleiers was.
Westerse Kerk:
Ambrosius (340-397): opgevoed in Rome, bestudeer literatuur, die reg, en retoriek
Hiëronymus (347-420): bestudeer retoriek, filosofie, Latyn en Grieks
Augustinus (354-430): ontwikkel sy eie benadering tot filosofie en teologie deur gebruik te maak van ’n verskeidenheid van metodes en perspektiewe; help om die leer van die erfsonde te formuleer
Gregorius die Grote (540-604): soos die meeste jong mans van sy status in die Romeinse samelewing was Gregory goed opgevoed; hy leer grammatika, die wetenskappe, literatuur, en die wet
Oosterse Kerk:
Basilius die Grote (c. 329–379): invloedryke teoloog wat die Niceense Geloofsbelydenis ondersteun het en sterk gekant was teen die dwalings van die vroeë Christelike kerk. Sy vermoë om sy teologiese oortuigings te balanseer met sy politieke konneksies het gemaak dat Basilius ’n kragtige advokaat was vir die Niceense posisie.
Athanasius (c. 296–373): Athanasius se vroegste werk, Teen die Heiden – Oor die Menswording (geskrewe voor 319), vertoon spore van Origynse Aleksandrynse denke (soos die herhaaldelike aanhalings van Plato en die gebruik van ’n definisie uit Aristoteles se Organon). Athanasius was ook bekend met die teorieë van verskeie filosofiese skole, en in die besonder met die ontwikkeling van Neo-Platonisme.
Gregorius van Nazianze (329 – c. 389): As ’n klassiek opgeleide redenaar en filosoof werk hy Hellenisme in die vroeë kerk in. Gregorius het ’n beduidende impak gemaak op die vorm van Drie-eenheid teologie onder beide Grieks- en Latynsprekende teoloë.
Johannes Chrysostomos (347–407): Johannes het sy opvoeding begin onder die heidense leermeester Libanius, onder wie hy die vaardighede ontwikkel het vir ’n loopbaan in retoriek, sowel as ’n affiniteit vir die Griekse taal en letterkunde. Hy is bekend vir sy preke oor moraliteit en sy veroordeling van die misbruik van gesag.
Vir meer inligting:
https://en.wikipedia.org/wiki/Church_Fathers
https://en.wikipedia.org/wiki/First_Council_of_Nicaea
VRYDAG 27 MEI 2005
Die Partikulêre Ek
en
die Universele X
______________________