SONDAG 14 DESEMBER 2003
My werk is nie om karre reg te maak, of om besighede se inkomste en uitgawes te bereken nie. My werk is ook nie om siek mense gesond te maak, om seer tande reg te maak, of om geboue en ander infrastruktuur te ontwerp of te bou nie.
My werk is om te skryf. En dit behoort duidelik te blyk uit die voorbeelde wat ek gekies het dat ek nie dink my werk is beter, of belangriker, of meer edel as enige van talle voorbeelde wat gelys kan word nie. Die punt is bloot, mý werk is nie om die werk te doen wat ander doen in bogenoemde voorbeelde nie. My werk is, weereens, om te skryf.
(Dit laat my wonder of ek soveel gepla moet wees met ’n beplande toekoms … ek móét egter teruggaan Suid-Afrika toe, al is dit net vir ’n paar maande, ter wille van my ouers en my susters, en om my besittings te verplaas na ’n land waar ek nie jaarliks toestemming nodig het om aan te bly nie.)
Ek hou nie van spyt nie. Dis ook baie keer te maklik om in retrospek te beweer dat sekere aksies wat mens geloods het, en sekere besluite wat jy geneem het, foutief was. Om egter te erken dat ek nooit stappe moes geneem het wat daarop neerkom dat ek permanent in Taiwan gaan woon nie, glo ek, sal uiters sinvol wees.
Ek het hier aangekom met twee tasse, en ’n plastieksak of twee. Ek moes enige tyd gedurende die afgelope vyf jaar hier kon weggaan met twee tasse, ’n sak of twee, en miskien ’n paar ekstra bokse wat ek per boot Suid-Afrika toe kon stuur. Die werklikheid is dat ek tans sit met ’n hele woonstel vol meubels, waarvan ek nie sal omgee om ’n paar stukke te behou nie. Ek het ook musiekinstrumente, fiksheidstoerusting, vyf rakke vol boeke, en omtrent dertig bokse vol gemors.
Nou, dis nie dat ek hier sit met die logistieke hoofpyn van hoe om ’n antieke kassie of ’n oefenfiets in my twee tasse in te pas, of met enige ander manier van goedereverskeping my materiële besittings in Suid-Afrika te kry nie. Die probleem is dat ek hier die leefstyl aangekweek en begin leef het wat ek in Korea al gesê het ek graag in Suid-Afrika sal wil hê. Ek het dus die leefstyl reggekry; dis net die omgewing wat verkeerd is. Dít is die verstelling wat ek moet maak.
Ook belangrik om te noem, ek het geen begeerte om die res van my lewe binne ’n twintig vierkante kilometer stukkie Suid-Afrika te slyt, en nooit weer die woorde “Noordoos-Asië” oor my lippe te laat gly nie. Suid-Afrika is my geboorteland. Dis waar my familie is. Dis waar die taal van my hart deur kinders en volwassenes gepraat word in skole, kerke en supermarkte. My plek is in Suid-Afrika. Dis ook waar my boeke, my foto’s, my oefenfiets, my antieke kassie, my muurbehangsels en my ornamente behoort te wees. Noordoos-Asië is die plek waar ek deeltydse werk kan doen op sesmaand- of jaarkontrakte, waar ’n taal gepraat word wat ek besig is om te bemeester, en waar mens ’n paar maande op ’n slag kan spandeer as dit jou werk is om te skryf, en nie om tande te herstel of karre te ontwerp nie.
As “plek” die vraag is, is “Suid-Afrika” dus die antwoord. As “werk” die vraag is, is “skryf” die antwoord. As “Noordoos-Asië” die vraag is, is “avontuur, deeltydse werk, studeer en skryf” die antwoord.
In terme van my werklike daaglikse lewe antwoord ek tans verkeerd op net een van hierdie vrae, en dit is die eerste een. Ek het sonder dat ek dit beplan het die afgelope vyf jaar, “Taiwan” by verstek as antwoord aangebied wanneer “plek” die vraag was. Op tye het ek net vermoed, en op ander tye gewéét hierdie antwoord is verkeerd. Die afgelope meer as ’n jaar was een van die tye wat ek feitlik sonder uitsondering elke aand gaan slaap het, en elke oggend opgestaan het met die vaste oortuiging dat “Taiwan” die verkeerde antwoord is – dat ek die verkeerde antwoord uitleef elke keer wanneer ek by my antieke kassie staan en skryf, na ’n muurbehangsel staar, ’n boek uit ’n rak trek of met ’n skuldige gewete verby my oefenfiets stap, en ek weet wat buite my voordeur lê is nie Stellenbosch, of Pretoria, of Middelburg, of Bronkhorstspruit nie.
Hierdie frustrasie is die een wat ek te bowe moet kom. Hierdie is die aangeleentheid waar ek ’n verstelling moet maak om, wat ek glo die regte “antwoord” is, uit te leef. Selfs al staan my oefenfiets, my muurbehangsels, en my antieke kassie in ’n stoorkamer in Suid-Afrika, en ek is steeds in Noordoos-Asië.
______________________