WOENSDAG 19 OKTOBER 2005
“Real life is how well we pretend.” ~ karakter uit Ready When You Are Mr McGill
15:39
Ek vind die metafoor van die lewe as ’n treinreis met stasies waar jy afklim, baie handig. So vra ek op hierdie oomblik: Wat daarvan as ek sê ek het my stasie gevind? Ek weet dis nie New York Central nie, maar dis ook nie juis in die middel van nêrens nie!
Mens kan tog later ’n ander stasie opsoek, kan jy nie? ’n Mens kan tog, sou jy wou, die reis op ’n later stadium voortsit, dan nie? Dis immers nie die Middeleeue, of die 1950’s nie!
Nog ’n ding: Wat gebeur as jy hoop om ’n stasie te bereik wat belangriker is as die een waar jy tans vertoef, maar jy besef jou ambisie het jou vermoëns oortref? Spring jy saam met ander vlugtelinge sonder ’n kaartjie op die dak van die eerste trein wat verbykom, net sodat jy steeds op pad is êrens heen? Of as jy dan êrens moet vertoef, moet dit noodwendig in ’n goedkoop motel wees, in ’n koue kamer met lekkende krane en gevlekte beddegoed en ’n stukkende ou TV?
22:40
Idealisme was altyd vir my ’n inspirasie, maar die waarheid is dat idealisme – in praktyk – ’n bloedige affêre kan wees.
Die Franse Rewolusie is geloods deur idealiste (“vryheid, gelykheid, broederskap”), en verskans deur terreur. Nasionaal-Sosialisme in Duitsland is aangevuur deur ’n korrupte ideaal, maar ’n ideaal nietemin, van rasse suiwerheid, en geïmplementeer deur metodes wat die doodskampe ingesluit het. Kommunisme was die ideaal van ’n klaslose wêreld. Weereens het die praktiese uitvoering van die idee (ten minste in die twintigste eeu) gepaard gegaan met terreur, massaslagting en amper patologiese onderdrukking van persoonlike vryheid. Fundamentalistiese Islam se voorliefde vir die vermorsing van onskuldige bloed is welbekend, met die ideale eindresultaat van ’n paradys op aarde.
Is idealisme in die wortel vrot? Skuil daar diep binne idealisme die saad van terreur en menslike lyding?
______________________