VRYDAG 8 OKTOBER 2004
’n Honger man sit aan by ’n groot tafel, gelaai met die lekkerste kosse. Daar is iets van alles: pizza, pasta, brood en kaas, slaaie, kouevleise, hoenderpastei, braaivleis, poeding, tert, koek, gemors kos, gesonde kos …
Die honger man lê weg, en hy eet sonder om te rus vir meer as ’n uur lank. Daar’s geen manier wat hy al die kos kan verorber nie, so teen die tyd wat hy terugsit, is meer as drie-kwart van die tafel nog bedek met borde, potte en panne vol kos.
Soos die voormalige honger man gereed maak om die etenstafel te verlaat, stap ’n ander honger man die vertrek binne, wat, ter wille van die punt wat ek wil maak, nie mag aansit aan die tafel nie. “Hoe kan jy wegstap van ’n tafel met so baie lekker kos op?” vra die honger ou die ander man. “Daar’s dan soveel kos waaraan jy nog nie eens geraak het nie!”
“Ek verstaan jou ontsteltenis,” antwoord die man terwyl hy sy maag vertroetel. “Maar,” sug hy, “ek is versadig. My behoeftes, wat voorheen presies dieselfde as joune was, is nou bevredig.”
Nou, jy kan die tevrede man kritiseer, hom miskien daarop wys dat hy sy honger gestil het deur net die pizza en die gemorskos te eet. Maar die man sal steeds net sy skouers optrek en verklaar, “Wat kan ek sê? Ek het genoeg gehad. Ek is versadig.”
Gaan hy versadig bly? Heel waarskynlik nie, maar dis ’n ander storie.
Punt is dit: as ’n behoefte nie meer ’n behoefte is nie, dan maak dit nie regtig saak wat enige profeet, digter, of professionele akademikus te sê het nie, want die behoefte … is dan eenvoudig nie meer ’n behoefte nie.
______________________