VRYDAG 8 APRIL 2011
Ek hou beslis van geld. En dit kan beslis gesê word dat ek dit haat om nie geld te hê nie.
Verskeie dinge wat ek geleer het oor geldmaak het ook al gewerk presies soos dit op die spreekwoordelike boks sê. Ek kan dus sê dat ek weet hoe om ten minste ’n bietjie geld te maak.
Maar dis amper asof dit daar stop. Geld het uitgekom nadat ek ’n knoppie gedruk het. Dan maak dit tog sin om weer die knoppie te druk, dan nie? (By wyse van spreke.)
Wat egter gebeur, is fassinerend. En frustrerend. Ek sal iets mompel – wat neerkom op knoppies druk, en dalk ’n paar ander los gedagtes. Dan sal ek lusteloos weer druk na die knoppie – dieselfde een wat ’n dag of ’n week gelede geld geproduseer het.
En dan is dit amper – kan dit waar wees?! – asof ek belangstelling verloor.
Ek hou tog van geld! En dit kan sekerlik gesê word dat ek dit haat om nie geld te hê nie.
Werksetiek is ook nie ’n probleem nie. As ek moet werk aan ’n skryfprojek, kan ek so produktief wees soos ’n hele kantoor vol mense. Ek sal sewe dae per week daaraan werk, van kort na ek my ontbyt afgesluk het, tot voor bedtyd. Dis ’n natuurlike proses. Ek hoef nie myself te motiveer, of op te psyche nie.
Is dissipline die probleem? En is “dissipline” ’n kodewoord vir, “Jy móét kan werk aan dinge wat vervelig is”?
Dan moet ek dit aanvaar: Jy moet óf kan werk aan dinge wat vervelig is, óf jy moet arm bly. Of jy moet ander mense betaal om meeste van die vervelige werk te doen, en jouself toespits op, onder andere, die kwaliteit van die eindproduk.
In kort, as jy nie vervelige werk wil doen nie, moet jy slim wees.
______________________