[Eerste twee paragrawe uit die Pers Notaboek, APRIL 2002]
Om uit te styg bo die (spreekwoordelik) gemiddelde lewe waarmee ek grootgeword het, was een van die primêre motiverings agter meeste van my groot besluite die afgelope twaalf jaar.
Wat is “verkeerd” met ’n “gewone” lewe? Een, dis vervelig. Twee, materialistiese opgaarding is sinoniem met die gemiddelde lewe in ’n middelklas voorstad, maar eerstehandse ervarings tussen my twaalfde en agtiende verjaarsdae het die indruk tuisgebring dat, as jy nie in jou spoor trap nie, jy alles kan verloor wat jy so geduldig opgebou en bymekaargemaak het – jou meubels, jou gordyne, jou motorkar, jou mikrogolfoond … maar ook jou selfrespek en die agting van ander in die gemeenskap.
———————
[Die ding van “uitstyg bo die gemiddelde” moet ’n bietjie verduidelik word.
As 99 uit 100 mense dieselfde of soortgelyke dinge wil doen, dan is dit ’n keuse wat hulle maak uit eie vrye wil, met hul eie motiverings daarvoor.
My probleem is dat ek nie ná X-aantal jare wil terugkyk na my spore op die Strand van Lewens (by wyse van spreke), en vind dat my eie lyn van spore onherkenbaar is van ander s’n wat op dieselfde tyd as ek op die Strand gestap het nie. Ek wil kan terugkyk en sê: “Dáár! Daar’s my spore! Ek hét geleef. Ek het óók oor daai sand gestap – hoewel ek ander draaie geloop het, en my eie pas gevolg het.”
Wil ek ’n nuwe voetpad trap? Nie noodwendig nie. Ek het ook geen obsessie om ander se spore te vermy net omdat ek bang is my eie spore verdwyn binne hulle s’n nie.
Dan is dit ook so dat sommige spore dit werd is om van tyd tot tyd vars getrap te word. Hoekom? Om maar een rede te gee, as ’n merker vir toekomstige geslagte – sodat ook húlle herinner kan word daaraan dat, as hulle mooi kyk, daar meer as een pad is wat gevat kan word.]
______________________