SATERDAG 6 SEPTEMBER 2003
Ek sit toe in my nuwe woonstel, en na ek deur die proses gegaan het van waar ek die rusbank gaan sit, en waar ek skoongewaste lakens gaan ophang, kry ek toe wat sekerlik as my eerste ernstige gedagte in die nuwe plek bestempel kan word: ’n aanmaning dat hierdie nié die belangrikste sake van die dag is nie. En miskien was dit te verwagte dat ek ook sou dink aan die twee woorde wat deesdae tydig én ontydig my gedagtes oorheers, naamlik “langtermyn” en “besigheid”.
Dis toe wat ek met die vraag vorendag kom of gedagtes oor repatriasie noodwendig dieselfde is as om te praat van langtermyn inkomste – oftewel, net omdat ek praat van langtermyn inkomste, beteken dit noodwendig dat ek moet teruggaan Suid-Afrika toe? Nadat ek my sigaret doodgedruk het op ’n nat stukkie toiletpapier, antwoord ek die vraag as volg: om te praat van teruggaan Suid-Afrika toe, is noodwendig om te praat van langtermyn inkomste in Suid-Afrika. Hierdie twee dinge gaan saam omrede ek nie kan teruggaan Suid-Afrika toe sonder maniere om ’n langtermyn inkomste te verseker nie.
[…]
Sensitief om niemand te verveel met lang verslae nie, wil ek net kortliks opmerk dat ek myself daaraan herinner het dat dit nie meer gaan oor hoeveel geld ek terugvat Suid-Afrika toe nie. Dit gaan oor hoe voorbereid ek is om ’n besigheidsman te wees; om geld in die Suid-Afrikaanse eenheid te verdien so gou as moontlik nadat ek in ’n Spar ingestap het om my eerste bottel knoffelsous te koop, en ek besef dat die note wat uit my beursie verdwyn nie binne ’n maand vervang gaan word met Taiwannese geld nie.
[…]
Ek werk deesdae hard aan idees waardeur ek myself kan transformeer van ’n amateur filosoof en digter na ’n hardgebakte kapitalis. Ek is steeds oortuig dat BESIGHEID die antwoord is op my soeke na kreatiewe onafhanklikheid, en die sleutel is tot ’n meer betekenisvolle lewe.
Ek wil ook graag een of ander tyd my huidige rolle en identiteite vervang … of eerder, opgradeer na die rol en gepaardgaande identiteit van Die Familieman. En ek sal dit aansienlik beter kan doen, volgens my eie beginsels en oortuigings, as ek finansiële onafhanklikheid kan bewerkstellig sonder om ’n ander man of vrou “Baas” te noem. (Terloops, ’n nota aan al my werkende kamerade in die sogenaamde Real World: Moenie omgeboul word deur die kontemporêre neiging in korporatiewe kultuur dat werkers hulle base op hulle voorname kan noem nie. Dis ’n truuk! Hy – of sy – is nog steeds jou BAAS!)
So, BESIGHEID gaan voort – veral noudat ek nie meer elke dag geteister word deur vierjariges in my voormalige beroep as ’n kindertuinonderwyser nie, en so ook dus my planne om vroeg volgende jaar huiswaarts te keer.
Daar is egter die interessante vraag wat ek vanmiddag aan myself gestel het: Beteken dit noodwendig dat ek moet teruggaan Suid-Afrika toe as ek hier besigheidsprojekte kan loods wat ’n langtermyn inkomste kan verseker? Daar is ook die ope vraag na die effek wat die nuwe woonstel op my gemoed en my ervaring van Taiwan gaan hê.
“Nuwe woonstel?” mag jy dalk teen hierdie tyd wonder.
Ja, dit is wel so dat ek oor die volgende drie weke my bokse en tasse gaan pak en my prente, plakkate en al my kalenders van die mure gaan aftrek. Ek beplan ook om die geraamde stuk kalligrafie wat al vir jare in my huidige woonstel staan, in koerantpapier toe te draai, en saam met die tasse en bokse, my wasmasjien, my bed en my fiets in ’n taxi te laai op die 27ste September.
Die bestemming sal egter nie die lughawe wees, soos my eie mitologie altyd voorspel het nie, maar ’n ander woonstel, diep in die Taiwannese area van die stad (min wit gesigte, of enige ander kleur foreigners waag dit ooit om so ver van ’n 7-Eleven of McDonald’s af te loseer).
Die rede vir die skielike verandering van uitsig wat ek van my spieëltafel af sal geniet is dat die eienares van my huidige woonstel skielik besluit het dat die donker struktuur waarin ek die afgelope amper vyf jaar al skuil, verkoopbaar is.
So, die einde van my lewe in Laan 55 Nommer 15 is dus amptelik naby. En hierdie keer is dit nie net my eie fantastiese en ongeloofwaardige voorspellings dat ek my “goed gaan pak en gaan loop nie”. Dit gaan werklik gebeur.
Miskien sal dit ’n goeie oefenlopie wees. Miskien pak ek nie eens al my bokse uit in die nuwe woonstel nie. Miskien gooi ek sommer my matras en beddegoed op die sitkamervloer, en uit moedswilligheid was ek sommer in die kombuis. Miskien maak ek myself doelbewus so miserabel dat ek sommer die einde van die jaar al land uit vlug.
Maar wag ’n bietjie … as ek in die sitkamer slaap en in die spaarkamer sop op ’n gasstofie kook, gaan ek heel moontlik vergeet om te skeer ook. Wat beteken ek sal so sleg begin lyk dat ek heel moontlik gevra sal word om nie meer klas toe te kom nie. Wat beteken ek sal heeldag tussen opgefrommelde beddegoed op my matras kan sit en gedigte skryf! En ek sal boontjies uit ’n blikkie eet vir aandete terwyl ek kyk hoe die son ondergaan, doer waar die ander mense bly wat ook soms praat van huis toe gaan. Dan, as die son gesak het, sal ek my vingers deur my welige baard trek, die leë blik langs al die ander leë blikkies op die vensterbank sit, en in die halfskemer begin rondvoel na my boksie groentee op die sitkamervloer.
Soveel huise, soveel stories. Soveel tyd, soveel moontlikhede. Soveel drome, soveel hoop. Soveel wat ek nooit sal vermag nie. Soveel mooi in die lewe wat altyd net van ver af aanskou kan word.
______________________