VRYDAG 13 JUNIE 2008
Dit was dan Donderdag, die dag wat “twaalf” genommer is in die maand getiteld “Junie”, in die jaar wat volg op “2007”.
Ek weet daar is ’n punt agter alles waarmee ek my dae vul. Tyd vlieg. Almal raak ouer. Die wêreld vergaan bietjies vir bietjies.
Tyd vir slaap? Hoekom? Want my gat is seer gesit, maar veral omdat slaap tradisioneel ontbyt voorafgaan. En ek hou daarvan om dinge reg te doen.
DINSDAG 17 JUNIE 2008
Dit is omdat ons gebore word, dat ons doodgaan.
Dit is omdat ons 85 jaar se lewe oorleef, dat ons van ouderdom doodgaan.
Dit is van lewe, dat ons sterf.
DONDERDAG 19 JUNIE 2008
Vandag is nie die sesde Januarie nie – die Dag van Epifanie, en ek weet ek het ’n amper geprogrammeerde neiging om diepsinnig te trek as ek in die omgewing van Laan 55 kom [my eerste woonbuurt in Taiwan], maar soos ek vroeg vanaand verby trap, slaan dit my: Die lewe het na my toe gekom.
In Korea het ek gereeld gepraat van stilstaan by die rooi lig, van wag tot ek kan voortgaan met my lewe. Hierdie sentimente is meer as een keer heroorweeg in ’99 en 2000. Taiwan was, aanvanklik, soos Korea, ’n plek van wag: Wag tot ek kan “huis” toe gaan – waar ek ’n voller lewe sal kan lei, waar ek uiteindelik sal kan “commit and belong”.
Junie 2008. Ek is nog steeds in Taiwan, nege en ’n half jaar later. Steeds hier, soos ek myself elke keer herinner wanneer ek verby Laan 55 ry. Maar ek wag nie meer nie. Mense het na my toe gekom. Eers was dit net vriende, en toe, uiteindelik, liefde.
* * *
Natasja verteenwoordig vir my LEWE. Sy is LEWE geïnkarneer. Sekerlik is ons almal, tegnies gesproke, maar vir my is sy ’n besonderse manifestasie van LEWE: haar persoonlikheid; haar wilskrag; haar oorlewingsdrang; haar genot van dinge; haar belewenis van dinge; selfs haar vrese, al praat sy min daaroor.
Natuurlik sou Natasja in elk geval hier gewees het ongeag van my teenwoordigheid. Sy sou in elk geval gekom het, en sy sou nog steeds hier gewees het, al was ek nie hier nie. Maar as ek LEWE gaan soek het in Suid-Afrika soos my plan telkemale was, sou ek haar gemis het.
Ek was hier in 2004. Sy het hiernatoe gekom.
Die res is my geseënde belewenis van LEWE.
DONDERDAG 26 JUNIE 2008
“Marry me, Rita,” sê die titelkarakter in die film, Sgt. Bilko. “I know I’m a longshot, but sometimes they pay.”
______________________